Ινές, ψυχή μου

Της Ιζαμπέλ Αλιέντε

H Iνές Σουάρεθ, μια φτωχή νεαρή ράφτρα από την Εξτρεμαδούρα της Iσπανίας, ξεκινάει για το Νέο Κόσμο να βρει τον άντρα της, που χάθηκε κυνηγώντας τη δόξα και το χρυσάφι. Άνθρωπος δυναμικός, λαχταράει και μια περιπετειώδη ζωή, απαγορευμένη για τις γυναίκες στη συντηρητική κοινωνία του 16ου αιώνα. Στην Aμερική όμως η Iνές δεν συναντάει τον άντρα της, αλλά ένα μεγάλο έρωτα, τον αξιωματικό Πέδρο ντε Bαλδιβία. Θα δεθούν με μια αγάπη που θα σφραγίσει τη μοίρα τους, ένας ιδεαλιστής στρατιωτικός και μια παθιασμένη γυναίκα που δεν τη χωράει ο τόπος - σιδερένιο χέρι, μεταξωτό γάντι. Θα ζήσουν ανεπανάληπτα γεγονότα, θ' αντιμετωπίσουν θανάσιμους κινδύνους και θα καταφέρουν να κατακτήσουν και να ιδρύσουν μαζί το Βασίλειο της Xιλής.

Σ' αυτό το επικό μυθιστόρημα, η ανάσα του έρωτα κάνει να πάψουν για λίγο η βία κι η αγριότητα που χαρακτηρίζουν εκείνη την εποχή. Και η μαγική πένα της Iζαμπέλ Aλιέντε μας δείχνει πως η πραγματικότητα μπορεί να ξεπερνάει καμιά φορά και την πιο οργιώδη φαντασία και να μας αφήνει κατάπληκτους.

Λοιπόν, το βιβλίο αυτό είναι ακριβώς του στιλ που μ’ αρέσει γι’ αυτό και το διάβασα σε ένα Παρασκευοσαββατοκύριακο και πρέπει να ήταν ένα σεπτεμβριάτικο Π/Σ/Κ. Έμενα τότε σε ένα απαίσιο, να το πω δυάρι, να το πω τριάρι; Ας το πω δυομισάρι, που πάντως είχε πολύ ωραία βεράντα και μ’ άρεσε να διαβάζω εκεί.

Μπόλικη ιστορία και στοιχεία της εποχής. Έχει βέβαια και love story για τους λάτρεις του είδους, οπότε τελικά είναι για πολλά γούστα. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.

Πάντως, ακόμα και αυτοί που ασχολούνται σχετικά, ξέρουν για την κατάκτηση του Μεξικού απ’ τον Κορτέζ και του Περού απ’ τον Πιζάρο αλλά για τη Χιλή τίποτα. Και στο πανεπιστήμιο που είχαμε ένα μάθημα σχετικά, τίποτα.

Η κατάκτηση της Χιλής λοιπόν, έγινε απ’ τον κονκισταδόρ Πέδρο ντε Βαλβιδία (πρωτοπαλίκαρο του Πιζάρο ήταν αυτός) και η περί ης ο λόγος Ινές Σουάρεθ, ήταν η επίσημη ερωμένη του και αργότερα έγινε κάτι σαν εθνική ηρωίδα της Χιλής.

Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα πολύ να πάω στη Χιλή αλλά πέφτει λίγο μακριά. Ακόμα και το Μεξικό, που πάω μερικές φορές,  είναι «κοντά» σε σχέση με τη Χιλή.

Εκείνο που δεν πολυκαταλαβαίνω είναι η εικόνα του εξώφυλλου που δεν μου φαίνεται και πολύ σχετική με την ιστορία. Σαν οδαλίσκη σε σαράι μου φαίνεται η κυρία στο εξώφυλλο. Τελοσπάντων.