Δυστυχώς λεφτά δεν υπάρχουν

Εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας υποψήφιος πρωθυπουργός, κατά την προεκλογική περίοδο, γνωρίζοντας ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας της οποίας φιλοδοξεί να αναλάβει την πρωθυπουργία έχει εκτιναχτεί στο 15%, βγαίνει και δηλώνει «(Μην ανησυχείτε) λεφτά υπάρχουν», έτσι χωρίς να εννοεί τίποτε άλλο απ’ αυτό που λέει, ότι όλα πάνε καλά και να μην ανησυχούμε διότι λεφτά υπάρχουν πολλά, θα τα διαχειριστεί αυτός ο ίδιος όταν αναλάβει πρωθυπουργός και το αποτέλεσμα της διαχείρισης αυτών των χρημάτων, που (παρα)υπάρχουν, θα το απολαύσουμε όλοι μας αρκεί να τον ψηφίσουμε.

Ε, δεν μπορώ να το πιστέψω, τι να κάνω;

Έστω όμως ότι ο τέως πρωθυπουργός είπε αυτή τη φράση χωρίς «αν» και «εφόσον». Μια άλλη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν» δεν είναι και οι διάφορες υποσχέσεις για κατάργηση του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, διακοπή της λιτότητας και επαναφορά μισθών και συντάξεων στα επίπεδα τουλάχιστον του 2009;

Πως; Αφού δυστυχώς λεφτά δεν υπάρχουν. Μακάρι να υπήρχαν. Αποκαλύφθηκε ότι όλη εκείνη η ευδαιμονία ήταν με δανεικά. Πως θα επαναληφθεί τώρα με το χρέος της χώρας στο 170% του ΑΕΠ της; Δεν γίνεται.

Η διαφορά όμως είναι ότι στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, ότι και να εννοούσε τελικά, υπήρξε μια εξέλιξη (άρχισε στα φανερά η περίοδος της κρίσης με αυτόν στην πρωθυπουργία) που έδειξε ότι τελικά λεφτά δεν υπάρχουν.

Ενώ στην περίπτωση αυτών που επαγγέλλονται κάποιον άλλο δρόμο για έξοδο απ’ την κρίση, δεν υπάρχει κάποια εφαρμογή στην πράξη των όσων προτείνουν που να δείξει το ανέφικτο των προτάσεων αυτών.

Και, εδώ που τα λέμε, μακάρι να μην δούμε ποτέ τη διάψευση αυτών των προτάσεων στην πράξη γιατί αυτό θα είναι καταστροφή και δεν θα υπάρχει δρόμος γυρισμού (εννοώ να κάνουμε αναίρεση όπως στον υπολογιστή και να συνεχίσουμε τον μονόδρομο).

Να το πω εμμέσως για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας και ο νοών νοείτω: η Πολωνία θα χρειαστεί μια δεκαετία ακόμα για να μπει στο ευρώ (και αν).

Όμως αλήθεια, για άλλον λόγο ξεκίνησα να γράφω σήμερα.

Ακούω στις ειδήσεις και διαβάζω στο νετ ότι οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με την Τρόικα είναι σε οριακό σημείο, ότι υπάρχουν «αγκάθια» (τι έκφραση κι αυτή!) κ.λπ. κ.λπ.

Εκείνο που ήθελα να γράψω είναι ότι εμένα αυτές οι διαφωνίες όχι μόνο δεν μ’ ανησυχούν αλλά μου λένε περισσότερα για την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας απ’ ότι θα έλεγαν διάφορες αναλύσεις και ανακοινώσεις.

Άλλο είναι να τη βγάζεις κουτσά στραβά μέχρι τον Φλεβάρη και άλλο είναι να μην βγάζεις ούτε τον μήνα. Αλλιώς διαπραγματεύεσαι στην πρώτη περίπτωση και αλλιώς (δεν διαπραγματεύεσαι) στη δεύτερη.

Πάλι θα αναφέρω τον Θαπατέρο και το βιβλίο του.

Γιατί νομίζετε αρνήθηκαν η Ισπανία και  η Ιταλία χρηματοδότηση από το ΔΝΤ;

Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι οι χώρες αυτές θα έμπαιναν σε πρόγραμμα διάσωσης, που θα σήμαινε ότι έπρεπε να υπογράψουν Μνημόνια, που αυτό θα σήμαινε ότι οι Κυβερνήσεις εκεί θα έπρεπε να εφαρμόσουν αυστηρή λιτότητα και θα καταποντίζονταν και πάει λέγοντας.

Προλαβαίνω την ερώτηση. Οι δύο αυτές χώρες αρνήθηκαν τη βοήθεια του ΔΝΤ και τα συμπαρομαρτούντα και η Ελλάδα τη δέχθηκε γιατί προφανώς εδώ δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για να βγάλουμε τον μήνα.