Το Τρικαλινό παζάρι

Πάλι σήμερα θα καταχραστώ το βήμα εδώ και θα γράψω για κάτι που αφορά τα Τρίκαλα (αν και νομίζω ότι πάνω κάτω αυτά που θα περιγράψω εδώ συνέβησαν και συμβαίνουν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας): το Τρικαλινό παζάρι.

Θα γράψω λοιπόν για το Τρικαλινό παζάρι ή τα Παζάρια, όπως λέμε εδώ όπως το θυμάμαι εγώ, εκεί γύρω στο ΄80. Και αυτό όχι γιατί τα Παζάρια άλλαξαν και μεταφέρθηκαν απ’ το 2003 σε χώρο έξω από την πόλη αλλά γιατί αλλάξαμε εμείς.

Η εμποροπανήγυρη, το «πανηγύρι» θα γράφω, στα Τρίκαλα γίνεται πάντα από 14 ως 21 Σεπτέμβρη και άρχισε το μακρινό 1883!

Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι ότι έχει ξεφτίσει πολύ αλλά το ΄80, που θυμάμαι καλά, οι άνθρωποι το περίμεναν πως και πως.

Και όχι μόνο εμείς, οι τότε πιτσιρικάδες (υπήρξαμε και τέτοιοι), αλλά όλοι περίμεναν το πανηγύρι, για να βγούνε έξω απ’ το σπίτι, να αγοράσουν πράγματα, για το νοικοκυριό κυρίως (τίποτα πιατικά, κουβέρτες και χαλιά), εργαλεία (αλήθεια, μόνο σε μένα φαίνεται πως ο κόσμος αγόραζε πολύ εργαλεία, πένσες, τανάλιες κ.α. στα Παζάρια;), να πάρουν για το σπίτι χαλβά Φαρσάλων κ.ο.κ.

Εμείς πηγαίναμε πάντα απ’ το δρόμο του μαιευτηρίου, περνούσαμε τη γέφυρα και φτάνοντας στον Κλωτσοτήρα, ωπ, νιώθαμε ότι άρχιζε το πανηγύρι.

Το πανηγύρι τότε γινόταν στα Κουτσομύλια, εκεί που ήταν η παλιά ζωαγορά.

Με το που έστριβες απ’ τον Κλωτσοτήρα και έπαιρνες εκείνο τον ευθύ δρόμο, οδός Κλειδωνοπούλου νομίζω λέγεται, ο κόσμος πύκνωνε και άρχιζαν οι πραμάτειες (οι παράγκες ήταν πιο κάτω).

Κόσμος ανέβαινε προς το πανηγύρι και κατέβαινε απ’ αυτό. Και ενώ οι πρώτοι είχαν τα χέρια άδεια, οι δεύτεροι κρατούσαν σακούλες και πράγματα στα χέρια, χαλιά στους ώμους κ.λπ.

Υπήρχαν εκεί και πολλοί άνθρωποι που έψηναν καλαμπόκι. Υποθέτω ήταν παραγωγοί που δεν είχαν άδεια για το πανηγύρι, γι’ αυτό πουλούσαν τα καλαμπόκια τους έξω απ’ τα όρια του πανηγυριού.

Αν θυμάμαι καλά, στην αρχή του πανηγυριού και πάνω στην όχθη του ποταμού, υπήρχε κάτι σαν έκθεση αγροτικών μηχανημάτων που τραβούσε τον κόσμο σαν το μέλι τις σφήκες λόγω φυσικά του ότι ήταν πολλοί οι αγρότες που επισκέπτονταν το πανηγύρι.

Τα τελευταία χρόνια εξαφανίστηκε αυτό το πράγμα, αλλά το ΄80 έβλεπες ως και έκθεση τρακτέρ στο πανηγύρι. Σημάδι της αίγλης που είχε τότε.

Στην αρχή της Κλειδωνοπούλου υπήρχαν κυρίως πάγκοι με κάλτσες και εσώρουχα.

Γιατί εκεί; Που να ξέρω; Πάντως οι άνθρωποι τότε αγόραζαν πολύ κάλτσες και εσώρουχα απ’ το πανηγύρι.

Η Κλειδωνοπούλου είναι μεγάλος δρόμος και στη μέση έχει ένα παρτέρι-διαχωριστικό. Το δεξί ρεύμα (απ’ το μέρος του Κλωτσοτήρα) ήταν άνοδος και το άλλο κάθοδος στο πανηγύρι.

Το τι γινόταν… Πατείς με πατώ σε. Μποτιλιάρισμα από κόσμο και έπρεπε να πας σημειωτών.

Για μας, τους πιτσιρικάδες, ελκυστικότερες ήταν οι παράγκες με τα παιχνίδια, ότι πάρεις 100 (δρχ).

Δεν θυμάμαι καλά, αλλά κάπου στη μέση υπήρχε ο Γύρος του Θανάτου που μας εντυπωσίαζε πολύ. Πήγα κάμποσες φορές και θυμάμαι πως όταν έκλειναν τα φώτα όλοι, μικροί μεγάλοι, οι μεγάλοι περισσότερο, τρομοκρατούμασταν πολύ.

Στο τέλος υπήρχε το Λούνα Παρκ που πάντα μάζευε πολύ κόσμο.

Στη Μπαλαρίνα να πω την αλήθεια δεν ανέβηκα ποτέ λόγω φόβου αλλά μου άρεσε πολύ η Ρόδα (αν και εκεί ψιλοφοβόμουν) και τα συγκρουόμενα (μια φορά ξεχάσαμε να ρίξουμε στο αυτοκινητάκι μας τη μάρκα για να ξεκινήσει και μας τάραξαν στο χτύπημα τα άλλα).

Περισσότερο όμως μου άρεσαν τα παιχνίδια του Λούνα Παρκ και πάντα έπαιζα κρικάκια, ξέρετε αυτό που έχουν πολλά μπουκάλια στημένα, εσύ ρίχνεις κρίκους και όποιο μπουκάλι γραπώσεις είναι δικό σου.

Τα οποία κρικάκια, τελικά είναι πολύ δύσκολα και δεν θυμάμαι να είχα κερδίσει ποτέ.

Έπαιζα που και που και σε ένα παιχνίδι της τσόχας, ένα αθώο μην φανταστείτε κάτι πολύ τζογαδόρικο, αλλά δεν θυμάμαι καλά πως παιζόταν, με ζάρια ή με ρουλέτα.

Φώτα, κόσμος, οχλοβοή, τσίκνα και μυρωδιά από σουβλάκι και λουκάνικο (κυρίως από λουκάνικο) παντού στον αέρα.

Λίγο πριν το Λούνα Παρκ ήταν οι παράγκες όπου έψηναν σουβλάκια και λουκάνικα.

Πλαστικά ποτήρια για να πίνεις πορτοκαλάδα, κόκα κόλα, μπύρα ή ρετσίνα, καρέκλες, όχι πλαστικές αλλά σιδερένιες, αυτές με τα πλαστικά σκοινιά, τσίγκινα τραπεζάκια, χαλικάκι κάτω και νάιλον (για το ενδεχόμενο της βροχής) πάνω, όλα αυτά ήταν τα Παζάρια.

Αυτά και, να μην ξεχάσω, το μαλλί της γριάς, οι λουκουμάδες, ο φαρσαλινός χαλβάς, οι πάγκοι όπου πουλούσαν κασέτες με δημοτικά και από Γλυκερία και Πίτσα Παπαδοπούλου ως τα Παιδιά απ’ την Πάτρα…

Νοσταλγία. Όμως τελικά είχαν δίκιο οι Ρωμαίοι. Δεν φταίει που το πανηγύρι μεταφέρθηκε σε άλλο χώρο αλλά οι καιροί αλλάζουν και εμείς αλλάζουμε μαζί τους.