Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά (μέρος 4ο)


Και φτάσαμε αισίως στην κεντρική πλατεία (πάνω φωτ.).
Η πλατεία αυτή λέγεται «Ηρώων Πολυτεχνείου» αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο την μπερδεύω με την πλατεία «Ρήγα Φεραίου» που είναι λίγο πιο πέρα.
Απ’ όταν ήμουν μικρός μ’ άρεσε πολύ αυτή η πλατεία. Μ’ άρεσε να βλέπω τα περιστέρια εκεί, να πίνω νερό από μια πέτρα που ανάβλυζε (να υπάρχει ακόμα εκείνη η πέτρα; Έχω καιρό να πάω) και να βλέπω τον Νικολάκη (δεν ξέρω πως προέκυψε το Νικολάκης), έναν πιτσιρικά (άγαλμα φυσικά) να κατουράει.
Αργότερα, και για πολλά χρόνια, είχε σταματήσει να κάνει το πιπί του δημοσίως αλλά μάλλον γιατί του είχαν βουλώσει τα σωληνάκια και όχι για λόγους αιδούς.
Δεν ξέρω αν επέστρεψε στην υγιεινή του συνήθεια, καθότι έχω και χρόνια να πάω εκεί, ελπίζω όμως να το κάνει και τώρα γιατί ο ξαλαφρώνων Νικολάκης ήταν ένα είδος σήματος κατατεθέντος για όλη την πλατεία.
Αν από την πλατεία πάρεις τη Στρατηγού Σαράφη μετά από λίγο θα φτάσεις στο «Φρούριο» (μεσαία φωτ.).
Πρόκειται στην ουσία για την Ακρόπολη της πόλης η οποία κατασκευάστηκε απ’ τον Ιουστινιανό τον 6ο μ.Χ. αι.
Φαίνεται από μακριά το ρολόι που βρίσκεται εκεί, το οποίο και αποτελεί το ανεπίσημο σύμβολο της πόλης.
Δεν ξέρω για την ιστορική του αξία αλλά πάντως η υπαίθρια καφετέρια που βρίσκεται εκεί αξίζει μια συχνή επίσκεψη γιατί, όπως όλες οι Ακροπόλεις, είναι πάνω σε ένα λόφο και αφενός έχει πολύ ωραία θέα της πόλης αφετέρου σχεδόν πάντα έχει αεράκι και είναι πολύ ευχάριστα να πίνεις εκεί το καφεδάκι σου.
Κάτω απ’ το Φρούριο (κατεβαίνεις από κάτι σκάλες) είναι η παλιά πόλη των Τρικάλων, το Βαρούσι (κάτω φωτ.), (Βαρούσι λεγόταν μάλλον στην τουρκοκρατία το παλιό μέρος μιας πόλης γιατί συνοικία «Βαρούσι» έχει και σε άλλες πόλεις) με τους στενούς της δρόμους και σπίτια με τα σαχνισίνια (τη λέξη την έμαθα σε μια αλήστου μνήμης εργασία που κάναμε ομαδικά – εκεί ήταν τα πρόβλημα – στο πανεπιστήμιο).
Και κάτω απ’ το Βαρούσι (το «κάτω» είναι σχετικό, αντιδιαστέλλεται με το «πάνω» που είναι το Φρούριο) είναι τα Μανάβικα, ένα πολύ ευχάριστο μέρος όπου τα τελευταία χρόνια άνοιξαν πολλές ωραίες ταβέρνες και μπαράκια.
Αν όμως απ’ το Φρούριο κατέβεις απ’ το δρόμο και όχο απ’ τις σκάλες και πάρεις τη Στρατηγού Σαράφη, αντίθετα απ’ την πλατεία, θα βγεις στο δασάκι με τα πεύκα του Προφήτη Ηλία και στον ζωολογικό κήπο που είναι μέσα στο δασάκι.
Όχι επειδή είμαι απ’ τα Τρίκαλα αλλά πάντα καμάρωνα για μέρος αυτό. Εκεί πηγαίναμε πολλές φορές εκδρομή στο γυμνάσιο και στο λύκειο γιατί ήταν κοντά σχετικά και βόλευε.
Παλιά είχε και λιοντάρια, που για όποιον δεν είδε στη ζωή του λιοντάρι λέω πως τρομάζεις αν τα δεις από κοντά.
Τρομάζεις αν τα δεις από κοντά μέσα στο κλουβί δηλαδή γιατί αν τα δεις ελεύθερα...
Τώρα έχει κάτι τίγρεις αλλά είναι ΑμΕΑ οι φουκαριάρες. Γεγονός  πάντως είναι ότι αν και μου φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια τα ζώα εκεί λιγόστεψαν και βλέπεις πολλά άδεια κλουβιά, ο όλος χώρος, με το δασάκι, τη λιμνούλα, την παιδική χαρά κ.λπ. είναι πολύ ωραίος και τα παιδιά τρελαίνονται να πάνε εκεί.
Στρουθοκάμηλο έχετε δει; Και αυτό από κοντά είναι να τρομάζεις. Δεν πρέπει να είναι και πολύ έξυπνο πουλί αλλά φαντάζομαι έναν άνθρωπο τον καθαρίζει άμα λάχει.
Αν λοιπόν δείτε από κοντά μία στρουθοκάμηλο (πίσω απ’ τη σήτα εννοείται) και λυγίσει τα πόδια σα να θέλει να πηδήξει έξω και να σας πάρει στο κυνήγι μην τα χάσετε γιατί και σ’ εμένα έτσι έκανε και μου ‘ρθε να πάρω τον κατήφορο. Το θυμάμαι τώρα και γελάω (εκ του ασφαλούς). Φαίνεται όμως ότι αυτό το κάνουν συχνά οι στρουθοκάμηλοι και σημαίνει κάτι άλλο, όχι ότι θέλει να πηδήξει τον φράχτη.
Φεύγοντας απ’ τον Προφήτη Ηλία και τραβώντας όλο ευθεία φτάνουμε στο ποτάμι.
Το ποτάμι (Ληθαίος) χωρίζει την πόλη στη μέση πάνω κάτω και στο ποτάμι τελειώνει η ακτίνα δράσης μου (η οικεία πόλη) και αρχίζει η Terra incognita.
Συνεχίζεται

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά (μέρος 3ο)


Αν (υποθετικά) έκαναν μια εκπομπή με θέμα «Το μέρος με τις περισσότερες αναμνήσεις» (το ‘χω σκεφτεί, δεν είναι ξεκάρφωτο αυτό) και με καλούσαν, θα έλεγα για την οδό Κονδύλη στα Τρίκαλα.
Η Κονδύλη ξεκινάει απ’ τα σχολεία κοντά στην εθνική και φτάνει ως την κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Είναι μεγάλος δρόμος και επειδή από κει μπαίνω συνέχεια στα Τρίκαλα αυτόν τον δρόμο έπαιρνα όταν τελείωνε το γυμνάσιο & το λύκειο για να πάω στη στάση του λεωφορείου για το χωριό, στα πέριξ της έμεινα για πολλά χρόνια κ.λπ. κ.λπ., είναι ο δρόμος-σύμβολο των Τρικάλων για μένα.
Τι να πρωτοθυμηθώ εκεί πέρα…
Πριν χρόνια δεν υπήρχε ο μεγάλος ποδηλατόδρομος (που σήμερα χρησιμοποιείται και από τους πεζούς) που υπάρχει σήμερα κατά μήκος ολόκληρης της Κονδύλη και πηγαινοερχόμασταν στο γυμνάσιο & το λύκειο περπατώντας πάνω στο μικρό πεζοδρόμιο ή και στον δρόμο.
Πολλές φορές κάναμε μια στάση, μικρή ή μεγάλη ανάλογα με το πότε έφευγε το «αστικό», στα ηλεκτρονικά που ήταν εκεί που τώρα είναι ο Αμαζόνιος, το μαγαζί με τα κατοικίδια.
Εμένα μου άρεσε η Πασχαλίτσα που ήταν και πολύ της μόδας τότε. Εντάξει και το Pacman φυσικά ήταν δημοφιλές αλλά εμένα δεν με συγκινούσε και τόσο. Αντίθετα δεν μου άρεσαν τα «αμερικάνικα» φλιπεράκια καθόλου.
Ο μεγάλος μας φόβος ήταν μην τυχόν μας πάρει το μάτι κανενός καθηγητή και φάμε καμιά αποβολή (αλλά γιατί όμως;). Θυμάμαι ένα περιστατικό με ένα μαθητή που λιποθύμησε όταν τον είδε ο λυκειάρχης μας μέσα εκεί.
«Άσε Diego, η γενιά μας είναι πολύ άτυχη. Όταν ήμασταν μαθητές τρώγαμε ξύλο απ’ τους καθηγητές μας και τώρα που γίναμε καθηγητές τρώμε απ’ τους μαθητές μας», μου είπε ένας γνωστός μου που έγινε καθηγητής, ελπίζοντας – μεταξύ άλλων – να βγάλει το ξύλο που έφαγε ως μαθητής και τώρα μαζεύει κι άλλο.
Πάνω στην Κονδύλη ήταν η στάση για το χωριό μου και κοντά ήταν το ζαχαροπλαστείο Serano (εκεί που είναι η Eurobank τώρα) μέσα στο οποίο περίμενα πολλές φορές μέχρι να ‘ρθει η ώρα να φύγει το αστικό.
Αχνά θυμάμαι ότι είχε και ένα ενυδρείο μέσα και χάζευα τα ψάρια. Επίσης αχνά θυμάμαι ότι το είχαν δύο αδέλφια με τον πατέρα τους αλλά δεν είμαι και 100% σίγουρος. Ακούω τώρα για ένα ζαχαροπλαστείο Serano κάπου στη Β. Τσιτσάνη. Δεν ξέρω αν το έχουν οι ίδιοι γιατί να πω την αλήθεια δεν πήγα ποτέ.
Πολύ μου άρεσαν εκεί τα κουρκουμπίνια αλλά επειδή τα έτρωγα ζεστά (και πολλά) μου πόνεσε μια φορά η κοιλιά και, αν και συνέχιζα να τα τρώω, έχασα το μεγάλο πάθος μου γι’ αυτά.
Απέναντι απ’ το Serano ήταν το βιβλιοπωλείο του Τσιαμούλη.
Το βιβλιοπωλείο του Τσιαμούλη λοιπόν είχε μια μεγάλη συλλογή από «Μικρούς Σερίφηδες» (σε κάτι ράφια δεξιά απ’ την είσοδο) και «λιγωνόμουν» όταν έμπαινα.
Κυριολεκτικά έτρεμαν τα πόδια μου μπροστά σ’ εκείνη την αφθονία από περιοδικά με τις περιπέτειες της θρυλικής τετράδας, ήτοι του ατρόμητου Ελληνόπουλου Τζιμ Άνταμς, του κωμικού παιδιού Πεπίτο Γκονζάλεζ και της γενναίας αμαζόνας Ντιάνας Μόρισον, που μαζί με το τετραπέρατο Ινδιανάκι Τσιπιρίπο επέβαλαν τον Νόμο παντού στο Φαρ Ουέστ.
Λίγο πιο πέρα απ’ το βιβλιοπωλείο του Τσιαμούλη ήταν (και είναι) ο κινηματογράφος «Κόσμος». Τότε (μιλάμε πριν καμιά 30αριά χρόνια έτσι;) έβαζε, χμ, αισθησιακές ταινίες, τσόντες στην καθομιλουμένη.
Είχε λοιπόν μια φορά ένα γουέστερν αλλά το είχε «Προσεχώς». Εμείς δεν ξέραμε τι είναι το «Προσεχώς» και πήγαμε με έναν φίλο μου να το δούμε.
Θα ήμασταν 10-12 χρονών (δεν φτάναμε καλά καλά στο γκισέ του ταμείου) και αυτός που έκοβε τα εισιτήρια έπραξε ευσυνείδητα και μας πέταξε έξω με τις κλοτσιές (έχει και πολλές σκάλες…) όταν του είπαμε, με το κατάλληλο ύφος, ότι θέλαμε να δούμε την ταινία.
Στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται η Κονδύλη όπως είναι τώρα αλλά φαίνεται από την άλλη άκρη της, απ’ το μέρος της κεντρικής πλατείας και όχι απ’ τα σχολεία που την έπαιρνα εγώ.
Συνεχίζεται…

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά (μέρος 2ο)


Ανάλογα με το από κατεύθυνση έρχεσαι στην πόλη (που πολλές φορές έχει να κάνει με το από ποιο χωριό κατάγεσαι) μπαίνεις στην πόλη και από την αντίστοιχη είσοδο, τη νότια, τη δυτική, τη βόρεια, ή την ανατολική.
Επίσης είναι τρομερή η τάση των ανθρώπων που φεύγουν απ’ τα χωριά τους για να ζήσουν στην πόλη (πάλι θα μιλήσω κοινωνιολογικά) να προσπαθούν να διατηρήσουν τον ψυχολογικό σύνδεσμό τους με τα χωριά τους φτιάχνοντας τα σπίτια τους στην πλευρά της πόλης που είναι προς την κατεύθυνση του χωριού τους.
Και γράφω ότι είναι τρομερή επειδή μιλάμε για μια μικρή πόλη που, ε, αν μένεις βόρεια ή ανατολικά κανονικά δεν θα έπρεπε να είχε και τόση σημασία γιατί οι αποστάσεις είναι μικρές.
Έτσι όσοι προέρχονται από τα χωριά της Πύλης, του Μουζακίου ή της Πίνδου έχουν τα σπίτια τους στα δυτικά της πόλης, κυρίως στη συνοικία της Αγίας Μονής, όσοι προέρχονται από την Καλαμπάκα ή τα χωριά της μένουν στα βόρεια, στο Κηπάκι, άντε και στον Πύργο ή τα Σαράγια, όσοι προέρχονται από τα ανατολικά, απ’ τα πεδινά ή τα χωριά των Αντιχασίων μένουν κυρίως στη Μπάρα και αντίστοιχα όσοι προέρχονται απ’ τα Καραγκουνοχώρια πέριξ των Μεγάλων Καλυβίων ή του Αγναντερού έχουν τα σπίτια τους στις νότιες περιοχές των Τρικάλων, στις συνοικίες των Καρυών, του Φλαμουλίου και γύρω απ’ το νοσοκομείο.
Φανταστείτε ότι υπάρχουν ολόκληρες «Τσάινα τάουν», μικρές πόλεις μέσα στην πόλη.
Στην απογραφή του 2001 ήμουν τομεάρχης (πικρή εμπειρία) και στη Μπάρα που ήμουνα νόμιζα ότι βρισκόμουν στα χωριά των Αντιχασίων αφού συναντούσα συνέχεια επώνυμα απ’ τα χωριά αυτά (που ήξερα μιας και προέρχομαι από ένα κοντινό χωριό).
Έτσι λοιπόν, επειδή προέρχομαι από ένα χωριό ανατολικά των Τρικάλων, μου είναι περισσότερο οικεία η ανατολική πλευρά της πόλης, ας πούμε απ’ τη Μπάρα ως την κεντρική πλατεία, Ηρώων Πολυτεχνείου λέγεται αλλά καλύτερα ρωτάτε για την κεντρική πλατεία αφού ο κόσμος δεν την πολυξέρει σαν Ηρώων Πολυτεχνείου.
Εγώ συνέχεια μπερδεύομαι και νομίζω ότι είναι η πλατεία Ρήγα Φεραίου (που στην πραγματικότητα είναι λίγο πιο πέρα, στην απέναντι πλευρά το Ληθαίου).
Για μένα η πόλη αρχίζει απ’ τον Άγιο Νεκτάριο και το «κλειστό», το κολυμβητήριο κ.λπ.
Από κει βλέπεις προς τα βόρεια το δασάκι του Προφήτη Ηλία και την αερογέφυρα πάνω στην εθνική Θεσσαλονίκης – Ιωαννίνων.
Εκεί είναι και το συγκρότημα Γυμνασίων/Λυκείων που πήγαινα. Νομίζω το 7ο Γυμνάσιο που πήγαινα στην Α΄ Γυμνασίου τώρα είναι αλλού αλλά εν πάση περιπτώσει.
Το 7ο ήταν τότε απογευματινό (συστεγάζονταν με το 1ο που ήταν πρωινό) και επειδή λεωφορείο για το χωριό είχε στις 8+ (δεν θυμάμαι και καλά) και χάναμε τους Ντιουκς και τη «Χήνα» του Τζέικ Κάτερ (τη θυμάται κανένας της κλάσης μου;), το μαζεύαμε πολλές φορές και πηγαίναμε στο χωριό (6-7 χλμ) με τα πόδια.
Α ρε χρόνια.
Συνεχίζεται…

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά (μέρος 1ο)


Σήμερα, και για τις επόμενες μέρες, θα γράψω για τα Τρίκαλα, την πόλη που με φιλοξενεί, που με ανέχεται να το πω καλύτερα, για πολλά πολλά χρόνια.
Για να είμαστε και ακριβείς, δεν έζησα και πουθενά αλλού εκτός απ’ τα χρόνια στο Πανεπιστήμιο και στον στρατό. Έτσι έχουμε και λέμε: πέντε χρόνια στο Πανεπιστήμιο (4ετής ήταν η φοίτηση αλλά βάλτε πέντε εσείς) και δύο (χονδρικά) στο στρατό μας κάνουν επτά. Ε, να μην ζω καμιά 35αριά χρόνια στα Τρίκαλα;
1/3 του αιώνα! Οπότε σίγουρα έχω να γράψω ένα σωρό πράγματα για την πόλη μου.
Η πόλη των Τρικάλων με τους κοντινούς συνοικισμούς της (όχι ο διευρυμένος Καλλικρατικός Δήμος Τρικκαίων) έχει, διαβάζω, 61.653 κατοίκους και είναι η 8η πόλη της Ελλάδας από άποψη πληθυσμού.
Αξιοπρεπέστατη θέση αν και πολλοί γνωστοί μου στο εξωτερικό θα εκπλήσσονταν για το ότι η 8η πόλη της Ελλάδας έχει μόνο 61 χιλ. κατοίκους. Εκεί μία πόλη 1 εκ. είναι μικρή και συμπαθητική οπότε φαντάζομαι μια πόλη όσο τα Τρίκαλα δεν θα είναι και τόσο πόλη, μάλλον χωριό θα είναι.
Ξέρετε τι γίνεται όμως; Με το δίκιο τους στο εξωτερικό θεωρούν μια πόλη 61.000 κατοίκων «χωριό».
Σε πολλές άλλες χώρες μια πόλη 60 χιλ. ανθρώπων δεν είναι «αυτόνομη», να το πω έτσι. Δεν μπορείς να βρεις πολλά πράγματα και θα πρέπει να πας σε άλλη, μεγαλύτερη, πόλη για να τα βρεις.
Είχα γνωρίσει κάποτε μια κοπέλα απ’ τη Λευκορωσία, συζητούσαμε αυτό το πράγμα και μου είπε ότι στο Μινσκ δεν μπορούσε να βρει φακέλους ασφαλείας, απ’ αυτούς με τις φούσκες που λέμε εδώ! Και μιλάμε ότι το Μινσκ είναι η πρωτεύουσα της Λευκορωσίας και θα ‘χει 2 εκ. κατοίκους! Εκεί λοιπόν προφανώς για να βρεις φακέλους ασφαλείας θα πρέπει να πας σε άλλη χώρα όχι σε άλλη πόλη.
Ενώ εδώ βρίσκεις τα πάντα σε μια πόλη σαν τα Τρίκαλα. Ξέρω ανθρώπους που δεν πήγαν ποτέ τους στην Αθήνα. Υπερβολικό αλλά αλήθεια ξέρω.
Θυμάμαι μια φορά ήταν εδώ οι γονείς της γυναίκας μου. Πήγαμε λοιπόν να φάμε σε μια πιτσαρία και χτυπάει το κινητό του πεθερού μου (δεν ήταν τότε πεθερός μου αλλά εν περιπτώσει).
«Τρώμε σε ένα πολύ ωραίο ιταλικό εστιατόριο», λέει. Και τότε συνειδητοποίησα ότι όντως ήμασταν σε ένα ιταλικό εστιατόριο. Στα Τρίκαλα (και στην πόλη του καθενός σας σίγουρα) έχει λοιπόν ΚΑΙ ιταλικά εστιατόρια.
Η πόλη των Τρικάλων είναι χτισμένη πάνω στην αρχαία πόλη Τρίκκη που ιδρύθηκε γύρω στην 3η χιλιετία π.Χ.
Τα Τρίκαλα είναι μία απ’ τις πόλεις που διεκδικούν τον τίτλο της γενέτειρας πόλης του Ασκληπιού.
Γεγονός είναι πάντως ότι στην πόλη σώζεται ένα από τα αρχαιότερα Ασκληπιεία. Επίσης ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα ότι η πόλη συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο με τριάντα πλοία και αρχηγούς τους γιατρούς γιους του Ασκληπιού Μαχάωνα και Ποδαλείριο. Άσε που την Τρίκκη αναφέρει ως την πιθανότερη γενέτειρα του Ασκληπιού και ο Στράβωνας.
Άρα; Άρα τα Τρίκαλα έχουν πολλές πιθανότητες να είναι όντως η γενέτειρα του Ασκληπιού. Αυτό σκέφτηκε προφανώς και το δημοτικό συμβούλιο της πόλης πριν χρόνια και υιοθέτησε τον Ασκληπιό ως έμβλημα της πόλης και τοποθέτησε και το άγαλμά του πάνω σε μία από τις γέφυρες του ποταμού Ληθαίου που διασχίζει την πόλη.
Τα μυστήρια όμως δεν τελειώνουν εδώ.
Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που έχει ταυτιστεί με την πόλη των Τρικάλων αυτό είναι βέβαια ο Σακαφλιάς, σε σημείο που οι Τρικαλινοί να έχουν αυτό το παρατσούκλι, Σακαφλιάδες.
Το ‘χει όμως φαίνεται η ιστορία της πόλης και τα σύμβολά της χάνονται στην αχλή, στην καταχνιά για να μην είμαι τόσο ποιητικός, του μύθου. Ούτε και για τον Σακαφλιά γνωρίζουμε με σιγουριά που γεννήθηκε και, το κυριότερο, πως και γιατί σκοτώθηκε.
Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Καρδίτσας; Της Λάρισας; Σκοτώθηκε στις φυλακές Τρικάλων όπου τον είχαν; (Και για ποιο λόγο τον μπουζουριάσανε;) Τον εκτέλεσαν στην πλατεία των Τρικάλων; Ή τον σκότωσαν στα στενά του Βαρουσίου (της παλιάς πόλης των Τρικάλων);
Όσοι υποστηρίζουν αυτό το τελευταίο παίρνουν σαν επιχείρημα τους στίχους του μεγάλου Βασίλη Τσιτσάνη (για αυτόν είναι αναμφισβήτητο ότι γεννήθηκε στα Τρίκαλα) «Στα Τρίκαλα στα δυο στενά σκοτώσανε το Σακαφλιά» και λένε ότι ο Τσιτσάνης μάλλον εννοούσε τα στενά του Βαρουσίου.
Και αν, λέω εγώ, τα δυο στενά κολλάνε στα Τρίκαλα ως χαρακτηρισμός και δεν αναφέρονται στον τόπο δολοφονίας του Σακαφλιά;
Και αν (ξαναλέω εγώ) τα «δυο στενά» στο τραγούδι μπήκαν μόνο χάριν ομοιοκαταληξίας; «Στενά» - «Σακαφλιά». Έχει γούστο.
Συνεχίζεται…

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Η ηρωική Βερακρούζ (μέρος 4ο)


Στη Βερακρούζ κάνει πάντα ζέστη αφού το κλίμα εκεί είναι τροπικό.
Οι εποχές εκεί ακολουθούν τις δικές μας αλλά στο πιο ζεστό φυσικά. Το καλοκαίρι είναι η πιο ζεστή περίοδος του χρόνου (ευτυχώς δεν ήμουν ποτέ εκεί καλοκαίρι) και ο χειμώνας η πιο «ψυχρή».
Το «ψυχρή» για τον χειμώνα στη Βερακρούζ είναι σχήμα λόγου βέβαια.
Τον Δεκέμβρη του 2008 πήγα εκεί με λεωφορείο απ’ το Μέξικο Σίτυ. Φορούσα μια μάλλινη μπλούζα γιατί στο Μέξικο Σίτυ ψιλοέκανε κρύο (στη δε Αθήνα χιόνιζε όταν έφυγα, όπως κάτασπρο ήταν και το αεροδρόμιο της Μαδρίτης στον γυρισμό).
Ταξιδεύαμε βράδυ και στον δρόμο με πήρε ο ύπνος. Ε λοιπόν, ξύπνησα στη Βερακρούζ μούσκεμα στον ιδρώτα.
Το μεγάλο πρόβλημα στη Βερακρούζ είναι η υγρασία, κατά μ.ο. είναι στο 80% όλο τον χρόνο. Πολύ υγρασία...
Τη δεύτερη φορά (πάλι Δεκέμβρης ήταν) ταξιδεύαμε με αυτοκίνητο απ’ το Μέξικο Σίτυ. Μέσα στο αυτοκίνητο με το AC καλά ήταν αλλά μόλις φτάσαμε μου θύμισε κάτι καλοκαίρια στο λιμάνι του Βόλου και πάλι πιο δροσερά ήταν στον Βόλο.
Τον Δεκέμβρη στη Βερακρούζ η θερμοκρασία είναι γύρω στους 25ο C αλλά με την υγρασία φαίνεται πολύ παραπάνω. Τη μέρα κυκλοφορείς εκεί με μπλουζάκι και βερμούδα και το βράδυ βάζεις κανένα πουκαμισάκι.
Από τα μέρη που θυμάμαι περισσότερο εκεί, τι να σας πω… Είναι μέρα με νύχτα να είσαι γερός, να περπατάς και να απολαμβάνεις ένα ταξίδι και να μην είσαι γερός και να έχεις χίλια δυο προβλήματα.
Έτσι, φυσικό είναι τα μέρη που μου έμειναν από εκεί να ήταν από το ταξίδι μου τον Δεκέμβρη του 2008.
Πρώτα πρώτα η Plaza de Armas, η πλατεία των όπλων (1η φωτ.).
Τελικά πλατείες με αυτό το όνομα πρέπει να έχει πολλές στη Λατινική Αμερική γιατί διαβάζω αυτές τις μέρες ένα μυθιστόρημα της Ιζαμπέλ Αλιέντε και εκεί η κεντρική πλατεία στο Σαντιάγο της Χιλής λέγεται επίσης Plaza de Armas.
Δεν ξέρω αν η Plaza de Armas είναι η κεντρική στη Βερακρούζ, αλλά λέγεται αλλιώς και Zócalo οπότε μάλλον είναι η κεντρική γιατί Zócalo λένε γενικά τις μεγαλύτερες πλατείες στις μεξικάνικες πόλεις.
Η πλατεία αυτή έχει το στυλ που μου αρέσει στις Λατινοαμερικάνικες πλατείες: πρώτα πρώτα είναι συμμαζευμένη και όχι τεράστια σαν το Zócalo στο Μέξικο Σίτυ.
Έχει γύρω γύρω αποικιακού στυλ κτίρια (από αυτά με τις αψίδες, ξέρετε) και στο κέντρο όπως βλέπεις την πλατεία είναι ένας καθεδρικός.
Πολλές φορές χορεύουν εκεί ζευγάρια ντόπιων ένα τοπικό χορό, σαν βαλς αλλά στο πιο λάτιν, danzón λέγεται.
Αυτός ο χορός δεν είναι καθόλου φολκλόρ και δεν γίνεται για τους τουρίστες. Τον χορεύουν και ηλικιωμένα ζευγάρια γιατί έτσι τους αρέσει (όπως έλεγε και μια διαφήμιση).
Και για να μην γράφουμε μόνο όσα κάνουν την ατμόσφαιρα ιδανική και ρομαντική, εκεί αντιμετώπισα το (μόνιμο φαντάζομαι σε όλες τις μεξικάνικες πλατείες) φαινόμενο των δεκάδων μικροπωλητών που έρχονται στο τραπέζι σου για να πουλήσουν  ένα σωρό μικροπράγματα.
Δεν είναι ότι γίνονται επίμονοι ή φορτικοί, άλλωστε ξέρουν και αυτοί οι φουκαράδες φαντάζομαι ότι το 99% του κόσμου (και βάλε) δεν πρόκειται να αγοράσει τίποτα, αλλά είναι τόσοι πολλοί που μπουχτίζεις.
Και για να ξαναγυρίσω λίγο στο κοινωνιολογικό σχόλιο που έκανα στο προηγούμενο μέρος, όλοι, μα όλοι, οι μικροπωλητές ανήκουν στον ιθαγενή τύπο.
Ένα άλλο μέρος που μου έμεινε είναι το φρούριο San Juan de Ulúa (2η φωτ.) που έχτισαν οι Ισπανοί στην άκρη της πόλης, πάνω σχεδόν στη θάλασσα.
Το φρούριο αυτό ήταν στην πραγματικότητα φυλακές και σήμερα μπαίνεις μέσα ελεύθερα.
Περισσότερο θυμάμαι ότι έξω απ’ το φρούριο πουλούσαν (πάλι οι μικροπωλητές) κοσμήματα από κόκκους καφέ, φουντούκια κ.λπ. που ήταν πολύ όμορφα (και φτηνά).
Εκείνη τη φορά όμως αγόρασα γιατί σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ πρωτότυπο δώρο. Έτσι κάμποσες φίλες μου εδώ (που όμως μάλλον δεν θα με διαβάσουν), φοράνε περιδέραια, βραχιόλια και σκουλαρίκια από κόκκους καφέ απ’ τη Βερακρούζ.
Και μιλώντας για καφέ μετάνιωσα για δύο πράγματα: που δεν δοκίμασα καφέ δε όγια, café de olla, και που δεν αγόρασα από παραγωγούς που πουλούσαν στις άκρες των δρόμων (όπως πουλάνε εδώ καρπούζια) διάφορα πράγματα από καφέ: λικέρ, καραμέλες, καφέ φυσικά κ.λπ.
O café de olla δεν είναι ξεχωριστός τύπος καφέ, είναι ο παραδοσιακός τρόπος που φτιάχνουν καφέ στο Μεξικό (ιδίως στο Νότιο Μεξικό). Ξέρω μόνο ότι olla είναι μια πήλινη κατσαρόλα. Κάτι κάνουν εκεί μέσα τον καφέ, ξέρω γω; Δεν ρώτησα (αν και έπρεπε) πως τον κάνουν αυτόν τον καφέ.
Το Μεξικό παράγει πολύ καφέ και η πολιτεία της Βερακρούζ είναι απ’ τους μεγαλύτερους παραγωγούς.
Απ’ το αυτοκίνητο έβλεπα τις φυτείες του καφέ (κάτι μικροί θάμνοι είναι) αλλά δεν σταματήσαμε ν’ αγοράσω προϊόντα καφέ από τους ντόπιους παραγωγούς.
Κρίμα γιατί τελικά ο ταξιδιώτης πρέπει να γνωρίζει από πρώτο χέρι πράγματα που δεν μπορεί να δει στη χώρα του.
Και τέλος εκείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι το aquarium της Βερακρούζ, το μεγαλύτερο aquarium της Λατινικής Αμερικής (3η φωτ.). Ως και φάλαινες είχε.
Σαν επίλογο να σας πω ένα μεγάλο παράπονο. Φαντάζομαι η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί κάποια στιγμή στην Ελλάδα.
Αλλά τι θα σημαίνει αυτή η σταθεροποίηση; Ότι δε θα κινδυνεύουμε με στάση πληρωμών, θα παραμείνουμε στην Ευρωζώνη κ.λπ.
Και μεις; Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2007 το εισιτήριό μου για Μεξικό κόστισε 871 € τα οποία πλήρωσα εύκολα.
Τώρα και τα εισιτήρια ακρίβυναν και οι μισθοί μας έπεσαν…
Γι’ αυτό αν πάει κάποιος ένα τόσο μακρινό ταξίδι θα πρέπει να το απολαμβάνει 100%, να δοκιμάζει κάθε ξεχωριστή εμπειρία και μαθαίνει όσα περισσότερα μπορεί.
Τέλος