Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Σημασία έχει και το ταξίδι και ο προορισμός


Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα του τουρισμού. (Ναι, υπάρχει και τέτοια).
Από καιρό έψαχνα αφορμή να γράψω για τον τουρισμό, αλλά όχι παρακινούμενος από τη φετινή εκτίναξη των αφίξεων ξένων τουριστών στη χώρα μας.
Όχι, καμία σχέση δεν έχει το ενδιαφέρον μου με το ότι η άνοδος του τουρισμού στη χώρα μας ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Για μένα είναι γοητευτικό το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι αφήνουν το μέρος τους και πάνε σ’ ένα άλλο απλά και μόνο για να το γνωρίσουν, χωρίς να έχουν κάποια σχέση με αυτό το μέρος ή να έχουν να «κερδίσουν» κάτι απ’ αυτό το ταξίδι (εννοώ κάτι χειροπιαστό, κάτι πρακτικό, πώς να το πω…).
Γι’ αυτό και οι ορισμοί που βρήκα για τον τουρισμό και τον τουρίστα δεν με ικανοποιούν.
Για μένα τουρίστας είναι αυτός που μετακινείται προσωρινά σε ένα μέρος το οποίο έχει συνειδητά επιλέξει για κάποιους λόγους.
Να το αναπτύξω λίγο: πάμε στο α΄ μέρος και όχι στο β΄ όχι γιατί το α΄ είναι πιο φτηνό ή πιο εύκολα προσβάσιμο ή είναι «της μόδας» ή δεν ξέρω γω γιατί άλλο, αλλά γιατί το β΄ μέρος μας ελκύει και θέλουμε να το γνωρίσουμε.
Εμένα π.χ. δεν με ελκύει το Ντουμπάι ή οι τουριστικοί προορισμοί της ΝΑ Ασίας. Τους θεωρώ, πώς να το πω, πολύ «πλαστικούς» και «τεχνητούς». Θα μπορούσα π.χ. να επισκεφτώ την Ιαπωνία αλλά και αυτή μου φαίνεται πολύ «προηγμένη», πολύ «από νέον».
Κατά έναν περίεργο τρόπο πάντα με γοήτευε η Ισπανία και η Λατινική Αμερική. Και η Αφρική με γοητεύει δηλαδή αλλά μου φαίνεται, να το πω απλά ελληνικά, «κάπως» (όχι ακριβώς επικίνδυνη όπως μπορεί να σκεφτεί κάποιος).
Και οφείλω να ομολογήσω ότι και εγώ υποπίπτω στο λάθος που πολλοί κάνουν: προσπαθούμε με ένα ταξίδι να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα.
Έχουμε πολύ μεγάλες προσδοκίες ή μια ιδανική εικόνα στο μυαλό μας για ένα μέρος με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μετά ότι «την πατήσαμε» (σ’ αυτό το πράγμα το ταξίδι μοιάζει με τον έρωτα).
Για να επιστρέψω στο πεζό γράψιμο, μπορεί για μένα ο τουρισμός να είναι αυτό που έγραψα παραπάνω αλλά επειδή προφανώς είναι δύσκολο να μετρηθεί έτσι, τον μετράμε γενικά με τον αριθμό των αφίξεων των αλλοδαπών ατόμων που επισκέπτονται ένα μέρος (έτσι δεν συμπεριλαμβάνεται ο εσωτερικός τουρισμός).
Η Ελλάδα είναι δύναμη στον τουρισμό. Παρά το μικρό της μέγεθος είναι, ανάλογα με την πηγή, στην πρώτη 10άδα ή στην πρώτη 15άδα των τουριστικών προορισμών (κορυφαίες χώρες-προορισμοί είναι η Γαλλία, η Ισπανία και οι ΗΠΑ).
Για μένα αυτό οφείλεται και στη λαμπρή ιστορία της αλλά και στο γεγονός ότι εδώ υπάρχει μια μακρόχρονη ειρήνη και ασφάλεια (άσχετα τι λένε μερικοί).
Η δε φετινή εκτίναξη του τουρισμού στη χώρα μας οφείλεται τόσο στη ρευστή κατάσταση που επικρατεί σε άλλες χώρες-τουριστικούς προορισμούς στη γειτονιά μας (αναφέρομαι κατά πρώτο λόγο στην Αίγυπτο και κατά δεύτερο στην Τουρκία) αλλά και γιατί (ας μην κρυβόμαστε) η Ελλάδα έχει γίνει πολύ φτηνή χώρα πια.
Για τους Δυτικούς δηλαδή, γιατί για τους Έλληνες δεν περισσεύουν πια λεφτά για τέτοιους σκοπούς.
Και αυτό είναι κρίμα. Μου φαίνεται ότι ο Έλληνας δεν πολυταξίδευε και πριν από την κρίση όταν το εισόδημά του το επέτρεπε και αυτό είναι διπλό κρίμα.
Ίσως να ταξιδεύαμε πριν από πολλά χρόνια αλλά και πάλι το κάναμε για άλλους λόγους και όχι για γνωρίσουμε άλλα μέρη και άλλες κουλτούρες…
Όμως το αποδημείν εί αρίστη παιδεία έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου