Ούτε ναζισμός, ούτε φασισμός, ούτε εθνικισμός

Είχα κατά νου να γράψω για κάτι άλλο αυτή τη βδομάδα αλλά το θέμα των ημερών, η Χρυσή Αυγή, η ρατσιστική βία και ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου δεν ήταν δυνατόν να με αφήσουν αδιάφορο.

Καταρχάς θέλω να πω ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου, και ακόμα περισσότερο ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, είναι ένα τραγικό γεγονός. Τραγικό!

Ο Παύλος Φύσσας ποτέ πια δεν θα ξανατραγουδήσει, ούτε καν θα ξαναμιλήσει στους φίλους και τη μάνα του. Ποτέ δεν θα ξαναβρεθεί με την κοπέλα του. Δεν, δεν, δεν.

Αυτό το «Ποτέ πια δεν…» είναι τραγικό αν το σκεφτεί βαθύτερα κάποιος. Ο θάνατος είναι στ’ αλήθεια τραγικός. Και ήρθε όχι γιατί το ήθελε ο Θεός, και αυτό τραγικό θα ήταν αλλά πολύ διαφορετικό, αλλά γιατί τον σκότωσαν… Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον θυμόμαστε. Να κρατήσουμε τη μνήμη του.

Ο Παύλος Φύσσας ήταν αντιφασίστας και αυτό ήταν που του κόστισε τη ζωή.

Ο φασισμός είναι μια αυταρχική εθνικιστική πολιτική ιδεολογία που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος υπεράνω κάθε άλλης αξίας.

Ορίζει δε το έθνος στη βάση αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών συνθηκών. Κάτι σαν «Εμείς είμαστε έτσι επειδή γεννηθήκαμε έτσι και όλοι οι άλλοι δεν είναι».

Ο ναζισμός είναι μία μορφή του φασισμού που ενσωματώνει τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό.

Κάτι σαν «Εμείς είμαστε έτσι επειδή γεννηθήκαμε έτσι και όλοι οι άλλοι όχι μόνο είναι κατώτεροι αλλά και θέλουν να μας βλάψουν συνεπώς είναι νόμιμο και ηθικό να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και να τους εξαλείψουμε».

Ακόμα και στον εθνικισμό οι άνθρωποι τραβούν συνήθως μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ των παιδιών τους και των άλλων παιδιών. Αγαπάμε μόνο το δικό μας έθνος και όχι ένα ξένο.

Η βάση που στηρίζονται αυτά τα φαινόμενα είναι παράλογη.

Ξέρετε τι είπε ένας Αμερικάνος συγγραφέας; «Άπιστος στη Νέα Υόρκη είναι εκείνος που δεν πιστεύει στη χριστιανική θρησκεία. Στην Κωνσταντινούπολη, εκείνος που πιστεύει».

Καταλάβατε; Όλα είναι τυχαία και πολύ σχετικά. Πάλι θα χρησιμοποιήσω μία φράση του original Diego Alatriste και θα πω ότι είμαστε αυτό που είμαστε γιατί δεν έτυχε να είμαστε κάτι άλλο.

Εγώ, το ξανάγραψα, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλά και κακά έθνη, καλοί και κακοί άνθρωποι, έτσι όπως το εννοούν οι ρατσιστές.

Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται καλοί ή κακοί.

Ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν π.χ. βίαια έθνη, που δεν δίνουν και τόση αξία στην ανθρώπινη ζωή, αλλά γιατί γίνεται αυτό; Γιατί μερικά έθνη δεν γνώρισαν αληθινή δημοκρατία που είναι η μόνη που δίνει αξία στο ένα, μοναδικό και διαφορετικό άτομο.

Παρεμπιπτόντως δεν συμφωνώ καθόλου μ’ αυτό που είπε προχτές ο Θεόδωρος Πάγκαλος ότι στις δημοκρατίες είναι ελεύθερος ο καθένας να είναι ακόμα και εχθρός της δημοκρατίας.

Η δημοκρατία που έχουμε σήμερα κάθε άλλο παρά τέλεια είναι αλλά είναι το καλύτερο απ’ όλες τις άλλες μορφές πολιτευμάτων ή «εκτροπών».

Ποιος θα αποφασίζει; Μερικοί μόνο για όλους; Ένας; Και ποιος θα είναι αυτός; Ο πιο ισχυρός; (φυσικά αυτός θα λέει ότι είναι ο πεφωτισμένος).

Συμφωνώ απόλυτα με τον Πάγκαλο ότι η δύναμη της Χρυσής Αυγής αυξήθηκε λόγω της φτώχειας και της ανεργίας. Πριν το διαβάσω αυτό και εγώ πίστευα ότι σε περιόδους κρίσης και φτώχειας οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι σε ριζοσπαστικά και «μεσσιανικά» κηρύγματα.

Αλλά δεν με βρίσκει σύμφωνο αυτό που πρόσθεσε ότι αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία και ότι όσοι πεινάνε και χάνουν τα σπίτια τους δεν πάνε να γίνουν Χρυσαυγίτες.

Δημοσκοπικά η Χ.Α. είχε φτάσει το 11%, δηλαδή τι, πρέπει να φτάσει το 30% για να παραδεχθούμε ότι τέτοια φαινόμενα είναι παιδιά της κρίσης και της ανέχειας;

Δυστυχώς ο άνθρωπος που νομίζει ότι έφτασε στο τέρμα και δεν έχει πια τίποτα άλλο να χάσει (αλλά στην πραγματικότητα μένουν πολλά ακόμα να χάσουμε σε μια «εκτροπή») μπορεί να γίνει επικίνδυνος για τον εαυτό του και την κοινωνία.

Και το συμπέρασμα είναι πως μόνο αν βγούμε απ’ τον βούρκο της κρίσης θα εξαφανιστούν αυτά τα φαινόμενα.