Το κακομαθημένο παιδί και οι ανίκανοι γονείς (μέρος ΙΙ)

Είχα γράψει παλιότερα ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, εκείνο που χρειάζεται στην Ελλάδα είναι μια γενιά πολιτικών πρόθυμων να «θυσιαστούν» προκειμένου να «παιδεύσουν» τον λαό.

Οι πολιτικοί αυτοί θα ήταν άτεγκτοι, δεν θα υπέκυπταν στις πιέσεις του εκλογικού σώματος και θα πολιτεύονταν αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το καλό της χώρας.

Φυσικά οι πολιτικοί αυτοί θα εξαφανίζονταν απ’ τον πολιτικό χάρτη αφού οι δυσαρεστημένοι εκλογείς δεν θα τους ξαναψήφιζαν.

Θα είχαν ρίξει όμως τον σπόρο τους και η επόμενη γενιά πολιτικών δεν θα αντιμετώπιζε τόση πίεση για χάρες και ρουσφέτια.

Αυτή η σκέψη όμως έπασχε. Πρώτον, που να βρεις πολιτικούς πρόθυμους να αφήσουν την καρέκλα και δεύτερο, γιατί αυτό προϋπέθετε να βρεις πολιτικούς όχι μόνο πρόθυμους να θυσιαστούν αλλά και ικανούς και οραματιστές ώστε πραγματικά να πολιτευτούν με μόνο γνώμονα το συμφέρον της χώρας.

Γιατί τι να το κάνεις αν ο πολιτικός είναι άτεγκτος αλλά ανίκανος;

Και που να βρεθούν πολιτικοί μ’ αυτά τα δύο χαρακτηριστικά…

Όμως τελικά ίσως να μην χρειάζεται να γίνει αυτό. Ίσως η κρίση να δώσει ένα μάθημα και να αλλάξουν πολλά κακώς κείμενα στο μέλλον.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, έλεγαν οι πρόγονοί μας. Που σημαίνει, εντάξει μια φορά όλοι κάνουμε λάθη. Αν όμως δεν παραδειγματιστούμε απ’ την κρίση, ε, τότε δεν θα είστε σοφοί (για να μην πω τι θα είμαστε).

Και από αυτή την άποψη η Ελλάδα είναι και τυχερή γιατί έχει τη δυνατότητα να αλλάξει και να μεταμορφωθεί χωρίς να γνωρίσει μία καταστροφή.

Γιατί η κρίση είναι μια πολύ δύσκολη και μαύρη κατάσταση αλλά δεν είναι καταστροφή. Καταστροφή είναι π.χ. αυτό που γίνεται στη Συρία. Ή και στην Αίγυπτο.

Η Ελλάδα δεν είναι πλούσια χώρα και ας μην βαυκαλιζόμαστε ότι είναι.

Παρεμπιπτόντως, είδα μια εκπομπή πριν καιρό ότι έλεγε ότι η ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (πολλοί έκαναν ήδη υπολογισμούς, τόσα δις θα πάρουμε απ’ τα πετρέλαια, τόσα δις χρωστάμε, να ορίστε θα μας μείνουν κιόλας) δεν σημαίνει και ότι τα κοιτάσματα αυτά είναι και αξιοποιήσιμα. Για να πούμε αν είναι ή αν δεν είναι θα απαιτηθούν πολλά χρόνια ερευνών.

Η Ελλάδα δεν είναι όμως και του πεταματού.

Είναι παγκόσμια υπερδύναμη στον τουρισμό και τη ναυτιλία.

Και κάτι που απορώ γιατί δεν τονίζεται: σε σχέση με το μικρό της μέγεθος η Ελλάδα είναι δύναμη και στην αγροτική παραγωγή.

Και ειδικά σ’ αυτόν τον τομέα κάτι πάει ν’ αλλάξει τώρα με την κρίση. Η ελληνική γεωργία ψάχνει επιτέλους για καινοτομίες και για σύνδεση με την παγκόσμια αγορά, αντί να περιμένει μόνο για τις επιδοτήσεις.

Και όσο για τους ανθρώπους, τον ελληνικό λαό, δεν είναι και άσχημος.

Φυσικά και μ’ αρέσει η Ευρώπη αλλά πολλές φορές η Δύση είναι, πώς να το πω, να το πω απλά ελληνικά, πολύ «προχώ» για μένα.

Όσο για την Ανατολή… Η Ελλάδα δεν ανήκει εκεί και δεν θα ήθελα ν’ ανήκει.

Νομίζω ότι πραγματικά η Ελλάδα είναι κάτι τα ενδιάμεσο, μια κατηγορία μόνη της.

Και όταν πάψει ο ελληνικός λαός να φέρεται σαν κακομαθημένο παιδί, πιθανώς να μην μεγαλουργήσουμε και να μην κυριαρχήσουμε στη γη αλλά θα είμαστε μια πολύ αξιοπρεπής χώρα.

Τέλος