Τα Μετέωρα (μέρος Ι)

Πολλές φορές δεν δίνουμε σημασία ή και προσπερνάμε σαν δεδομένα μικρά θαύματα που βρίσκονται παντού γύρω μας.

Να, τώρα π.χ. θυμάμαι ένα χωράφι γεμάτο ηλιοτρόπια στον δρόμο για την παλιά δουλειά μου. Το προσπερνούσα και συνέχιζα και τώρα πια είναι δύσκολο να το ξαναδώ λόγω του προβλήματος υγείας μου και πάντως είναι μάλλον αδύνατον να κατέβω και να κόψω μερικά γιατί αν θυμάμαι καλά το χωράφι έχει κάτι σαν τάφρο γύρω γύρω.

Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο εφήμερη είναι η ζωή μας θα το σκεφτόμασταν πολλές φορές πριν αγνοήσουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται για να γίνουμε ευτυχισμένοι.

Το πρόβλημα είναι όμως ότι δεν ξέρουμε για πόσο καιρό ακόμα θα απολαμβάνουμε αυτή την «Εδέμ» και έτσι χάνουμε πολύτιμο χρόνο για να γίνουμε ευτυχισμένοι ή και να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους.

Και περνάει ο καιρός και τα χρόνια και κάποια στιγμή κοιτάμε πίσω, τα μικρά πράγματα που πια δεν μπορούμε να κάνουμε, απελπιζόμαστε και ρωτάμε τον εαυτό μας «Και τώρα;». Λοξοδρόμησα πάλι…

Μιας και μίλησα για ηλιοτρόπια παραπάνω: Το 2009 με είχε επισκεφτεί ο (τότε) μέλλων πεθερός μου που είναι από το Μεξικό. Μου είπε λοιπόν ότι κάθε χρόνο βάζει κάτι σαν στόχο και είναι πολύ ευχαριστημένος αν το κάνει τελικά. Μου είπε ότι για το 2008 είχε βάλει στόχο, και τελικά τον πραγματοποίησε, να επισκεφτεί μια ταβέρνα σε ένα χωριό στη Νότια Γαλλία τους τοίχους της οποίας είχε ζωγραφίσει ο Βαν Γκογκ (αν θυμάμαι καλά) όταν έζησε εκεί.

«Και για το 2009;» τον ρώτησα. «Να επισκεφτώ τα Μετέωρα» μου απάντησε.

Και εγώ έχω την τύχη να δουλεύω στην Καλαμπάκα, να σηκώνω τα μάτια και να βλέπω τους βράχους των Μετεώρων, αυτό το θαύμα της φύσης που περιλαμβάνεται από το 1988 στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Και όσοι μένουν κοντά στα Μετέωρα, στα Τρίκαλα ή στην Ελλάδα γενικότερα μπορούν να δουν συχνά αυτό το θαύμα της φύσης. Και για να μην έρθει μια στιγμή που θα κοιτάξουμε πίσω και θα ρωτήσουμε «Και τώρα;» όπως έγραψα παραπάνω, θα πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε όλα τα μικρά θαύματα που είναι γύρω μας και περνάνε απαρατήρητα και να νιώθουμε ευλογημένοι για τα μικρά πράγματα-θαύματα που μπορούμε να απολαύσουμε.

Τα Μετέωρα είναι ένα σύμπλεγμα από τεράστιους μονοκόμματους  βράχους που υψώνονται έξω από την Καλαμπάκα.

Ως γνωστόν, πάνω στους βράχους είναι χτισμένα μοναστήρια (τα Μετέωρα είναι μετά το Άγιο Όρος η δεύτερη μεγαλύτερη μοναστική πολιτεία της Ελλάδας). Από τα τριάντα που υπήρξαν ιστορικά, σήμερα λειτουργούν μόνο τα επτά.

Πως σχηματίστηκαν τα Μετέωρα;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες αλλά σύμφωνα με την επικρατέστερη δημιουργήθηκαν από ποταμίσιους ογκόλιθους και ασβεστολιθικά πετρώματα γιατί εκεί ήταν οι εκβολές ενός ποταμού που για εκατομμύρια χρόνια χύνονταν στη θαλάσσια έκταση που κάλυπτε τότε τη Θεσσαλία.

Με τις χιλιάδες χρόνια και τις γεωλογικές μεταβολές που έφεραν, τα νερά απ’ τη λεκάνη της Θεσσαλίας αποτραβήχτηκαν στο Αιγαίο, ο κώνος που είχε δημιουργηθεί στο δέλτα του ποταμού από τους ποταμίσιους ογκόλιθους και τα πετρώματα αποκόπηκε από την οροσειρά της Πίνδου (σήμερα υπάρχει η κοιλάδα του Πηνειού ποταμού ανάμεσα στα Μετέωρα και την Πίνδο) και  ο κώνος αυτός διασπάστηκε από τη συμπαγή μορφή του δημιουργώντας επιμέρους μικρότερους κώνους-ογκόλιθους, τα Μετέωρα που ξέρουμε σήμερα.

Συνεχίζεται…