Η αξία του χρήματος (μέρος ΙΙ)

Την κλήση απ’ την εισπρακτική εταιρεία την είχα χάσει και μου φάνηκε παράξενο που είδα νούμερο από την Αθήνα (τις εισπρακτικές εταιρείες τις είχα μόνο ακουστά ως τότε).

«Θα είναι κανένας που έμαθε για μένα» σκέφτηκα και τους τηλεφώνησα. Αυτή ήταν η αρχή της αρμονικής σχέσης Diego Alatriste και εισπρακτικών εταιρειών…

Μου απάντησε η κυρία τάδε εκ μέρους της τράπεζας τάδε και με ενημέρωσε ότι όφειλα κάποιες δόσεις του δανείου που είχα πάρει.

Δεν είχα ξαναφήσει δόση απλήρωτη, οπότε «Ναι βέβαια, κάτι μου έτυχε, δεν βαριέστε κ.λπ. κ.λπ., θα στείλω κάποιον αύριο να καταθέσει τα χρήματα».  Έτσι και έγινε την άλλη μέρα.

Αυτό πρέπει να έγινε τον Μάη του 2010. Από τότε άρχισαν τα μνημόνια, οι μειώσεις μισθών, τον Ιούλη του 2010 γεννήθηκε η κόρη μου που σημαίνει ότι μεγάλωσε η οικογένεια άρα και οι ανάγκες της, όταν γύρισα στη δουλειά ήμουν σε μια κατάσταση που δεν μου επέτρεπε να κάνω τίποτα επιπλέον και έπαιρνα μόνο τον κουτσουρεμένο μισθό (και πάλι καλά βέβαια) κ.λπ.

Ο μισθός μου σήμερα έχει πέσει 30-40% σε σχέση με το 2009. Βέβαια μ’ αυτά που έχεις πορεύεσαι και θα το πω για μια φορά ακόμα ότι το αληθινό δράμα είναι αυτών που δεν έχουν ούτε ένα μισθό.

Και επειδή μ’ αυτά που έχεις μ’ αυτά πορεύεσαι, έπεσαν και λίγο οι τιμές (άκουγα στην τηλεόραση ότι η Ελλάδα έχει γίνει πιο φτηνή και απ’ την Τουρκία!), θα έβγαινε κουτσά στραβά.

Το κακό είναι ότι όχι μόνο εγώ, η πλειοψηφία νομίζω των Ελλήνων, έχει κληρονομήσει δάνεια από την παλιά, χρυσή (επίχρυση μάλλον) εποχή των παχιών αγελάδων.

Και αυτά τα δάνεια ροκανίζουν το ήδη ροκανισμένο εισόδημα.

Γι’ αυτό και το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων έχει εκτιναχτεί. Δεν είναι ότι δεν θέλει ο κόσμος αλλά δεν μπορεί (υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που δεν θέλουν και εκμεταλλεύονται την αναμπουμπούλα). Να, παίρνω τον εαυτό μου: το ποσό που χρωστάω είναι μικρό και σκόπευα να το ξοφλήσω για να τελειώνω μ’ αυτό τον βραχνά.

Αλλά μπορώ τώρα; Αφού κάθε μήνα το ταμείον γράφει μείον. Και αν παρουσιαστεί κάτι έκτακτο από που θα κόψω; Απ’ τη δόση της τράπεζας φυσικά.

Και ερχόμαστε στο δια ταύτα, αλλά πριν από αυτό να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα:

α) Εγώ δεν είμαι υπέρ των παλικαρισμών του τύπου «Μονομερής διαγραφή των τοκογλυφικών δανείων κ.λπ. κ.λπ.» και ξέρετε γιατί;

Τα λεφτά των δανείων (δάνεια μεν, με ευνοϊκούς όρους δε, ε;) που μας συντηρούν τα τελευταία χρόνια όταν δεν βρίσκαμε πουθενά αλλού λεφτά και οξυγόνο δεν έπεσαν απ’ τον ουρανό.

Τα χρήματα αυτά είναι χρήματα των φορολογουμένων των χωρών της Ευρωζώνης. Του Βελγίου, της Εσθονίας, της Σλοβακίας, της Πορτογαλίας κ.ο.κ.

Δηλαδή ΚΑΙ χωρών που αν το δεις από πολλούς δείκτες είναι πιο φτωχές απ’ την Ελλάδα.

Τι να πούμε εμείς τώρα; Εσείς καλά μας τα δώσατε αλλά εμείς δεν σας τα γυρνάμε; Πάει; Δεν πάει.

Και πως νομίζετε θα μας αντιμετωπίσουν στο μέλλον οι Κυβερνήσεις των χωρών αυτών έτσι και πούμε τελικά ότι δεν γυρνάμε τα λεφτά που μας δάνεισαν οι φορολογούμενοί τους; Με συμπάθεια;

β) Πίσω από κάθε τράπεζα υπάρχουν καταθέτες, οι τράπεζες είναι οι ενδιάμεσοι. Αυτοί που μας δανείζουν χρήματα είναι στην ουσία οι καταθέτες.

Καλώς τα μοίραζαν έτσι απλόχερα τα δάνεια, κακώς τα μοίραζαν, γεγονός είναι ότι στην ουσία αυτά τα λεφτά είναι των καταθετών.

Άρα ούτε εδώ είναι σωστό να μιλήσουμε για διαγραφές δανείων γιατί αυτό θα οδηγήσει σε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους έτσι και οι τράπεζες βαρέσουν κανόνι.

Όμως είναι επίσης γεγονός ότι η αξία του χρήματος έχει αλλάξει σήμερα. 100 ευρώ δεν ήταν τίποτα το 2009 αλλά σήμερα είναι υπόθεση.

Διάβαζα ότι ο ρυθμός αύξησης των τιμών στην αγορά γύρισε στο 1968 (προσοχή, ο ρυθμός αύξησης όχι οι τιμές) και ο πληθωρισμός στην Ελλάδα είναι αρνητικός πια.

Και αυτό είναι το δια ταύτα. Ένα γενικό «κούρεμα» στα δάνεια δεν θα ήταν άδικο αλλά μια προσαρμογή στις σημερινές συνθήκες.

Τέλος