Το κακομαθημένο παιδί και οι ανίκανοι γονείς (μέρος Ι)

Θα πέσουμε στα βαθιά σήμερα και θα προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να αναζητήσουμε το «Τις πταίει;» για την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Παρεμπιπτόντως, και επειδή έχω την τάση να ξεστρατίζω, το «Τις πταίει;» ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του Χαρίλαου Τρικούπη το 1874 σε μια εφημερίδα της εποχής που έπαιξε καθοριστικότατο ρόλο στην εξέλιξη του πολιτεύματος στη χώρα μας.

Στο άρθρο του εκείνο ο Τρικούπης είχε υποδείξει τον τότε βασιλιά Γεώργιο Α΄ ως υπεύθυνο πολλών πολιτικών αδιεξόδων, γιατί είχε την κακή συνήθεια να γράφει στα παλαιότερα των βασιλικών του υποδημάτων τα αποτελέσματα των εκλογών κάθε φορά και να διορίζει πρωθυπουργό όποιον του γουστάριζε.

Μπορούσε να διορίσει ακόμα και τον κηπουρό του και αυτό δε είναι δικό μου ευφυολόγημα αλλά φράση της εποχής.

Βέβαια αν όντως το έκανε αυτό ο βασιλιάς (και προφανώς θα το έκανε), αυτό ήταν η αιτία πολλών πολιτικών προβλημάτων, δεν ήθελε και πολύ μυαλό να το δεις (μάλλον θάρρος θα ήθελε υποθέτω να το πεις).

Γεγονός όμως είναι ότι αυτά τα προβλήματα οδήγησαν στην καθιέρωση της Αρχής της δεδηλωμένης το 1875, που σημαίνει ότι η Κυβέρνηση οφείλει να έχει τη «δεδηλωμένη» εμπιστοσύνη της απόλυτης πλειοψηφίας των Βουλευτών και αυτή η εμπιστοσύνη δηλώνεται με σχετική ψηφοφορία της Βουλής μετά από κάθε σχηματισμό νέας κυβέρνησης.

Πιθανώς το ξεχάσατε αλλά όλο αυτό ήταν παρένθεση και τώρα κλείνει οπότε επιστρέφουμε στο θέμα μας.

Ξέρετε τι με παρακίνησε να ασχοληθώ με το σημερινό θέμα; Ποιες λέτε ότι είναι οι χώρες της Ε.Ε. με το χαμηλότερο δημόσιο χρέος; (τους πρωταθλητές τους ξέρουμε όλοι).

Λοιπόν οι χώρες με το χαμηλότερο ποσοστό δημόσιου χρέους επί του ΑΕΠ είναι η Εσθονία (10,1%) και οι Βουλγαρία (18,5%)!!! Δηλαδή οι δύο από τις φτωχότερες χώρες της Ε.Ε.!!!

Φτωχοί αλλά προφανώς άπλωναν τα πόδια τους ως εκεί που έφτανε το (κοντό) σεντόνι τους. Ωπ, εδώ είμαστε!

Ο ελληνικός λαός, σαν κακομαθημένο παιδί, ζητούσε συνεχώς, παροχές, αυξήσεις, και όλα τα σχετικά.

Κι οι εκάστοτε Κυβερνήσεις, σαν τους κακούς γονείς, έσπευδαν μονίμως να κάνουν το χατίρι του «παιδιού» (γιατί βλέπετε ενώ τους γονείς δεν μπορεί να τους αλλάξει το παιδί, τις Κυβερνήσεις μπορεί να τις αλλάξει ο λαός έτσι και δεν του κάνουν το χατίρι).

Βέβαια, η ευθύνη ήταν πολλαπλάσια για τις Κυβερνήσεις γιατί ο κόσμος μπορεί να μην είχε επίγνωση των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας, οι Κυβερνήσεις όμως είχαν και παρόλα αυτά εξακολουθούσαν να ικανοποιούν κάθε αίτημα (έτσι στέριωσε στη χώρα μας το πελατειακό σύστημα που, ας μην κλείνουμε τα μάτια, χρειάζεται δύο πόλους για να ευδοκιμήσει).

Και πως ικανοποιούσαν οι Κυβερνήσεις όλα τα αιτήματα; Μα με δανεικά φυσικά.

Πλούσιοι με δανεικά μπορούν να γίνουν όλοι αλλά το κακό με τα δανεικά είναι ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να τα επιστρέψεις (έτσι συνηθίζεται τουλάχιστον). Και όταν φτάσει εκείνη η έρμη η ώρα θα δυστυχήσεις γιατί θα πρέπει να τα κόψεις από αλλού και θα ξαναγίνεις φτωχός.

Αλλά, τουλάχιστον ο Diego Alatriste, δεν πιστεύει ότι η μοίρα της Ελλάδας είναι να είναι ο φτωχός παρίας της Ευρώπης και (αν και δεν έχω τίποτα με τις συγκεκριμένες χώρες) έχει αρκετές διαφορές με την Εσθονία και τη Βουλγαρία.

Οπότε η αυριανή ανάρτηση θα είναι πιο αισιόδοξη.

Συνεχίζεται…