Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου

Ο τίτλος είναι λίγο κλισέ και στην πραγματικότητα έχω στο νου μου τα ήσυχα απογεύματα του Αυγούστου (αλλά και γενικά τα ήσυχα απογεύματα όλου του χρόνου).

Το σώμα μας έχει και αυτό μπαταρία και λίγο λίγο πέφτει στο πρώτο μισό της ημέρας. Το κακό μισό συνήθως, αφού αφιερώνεται σε δουλειές και υποχρεώσεις ώσπου να ξεφορτιστεί  τελείως η μπαταρία, να κουραστούμε τόσο που να γίνουμε κακοδιάθετοι, ευερέθιστοι και ευέξαπτοι.

Άκουσα κάποτε ότι ο απογευματινός υπνάκος είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στην καρδιά μας και γι’  αυτό καλό είναι να προσπαθούμε όλοι να «σπάζουμε» τη μέρα μας στα δυο.

Φαντάζομαι ότι το πρόγραμμα του καθενός είναι ξεχωριστό αλλά εγώ πάντως σπάω τη μέρα στα δύο με λίγη ξεκούραση μετά τη δουλειά και έναν μικρό υπνάκο αν μπορέσω.

Και σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι το απόγευμα για μια άλλη ζωή αφού μπροστά δεν έχω τις πολλές ώρες στο γραφείο αλλά ώρες αφιερωμένες στον εαυτό μου, στη χαλάρωση και (ανάλογα και με τη διάθεση) στην ενδοσκόπηση και την ανάλυση καταστάσεων ξαπλωμένος στον καναπέ με τα μάτια κλειστά.

Αλλά πριν από αυτό υπάρχει η ιεροτελεστία του απογευματινού, του «χαλαρού» καφέ.

Δεν ξέρω αν ο καφές μας επιβλήθηκε σαν μόδα ώσπου τελικά τον συνηθίσαμε και μας έγινε απαραίτητος ή πραγματικά το σώμα μας έχει ανάγκη την καφεΐνη, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και απλά έψαχνε την ευκαιρία να τη δοκιμάσει με τον καφέ (εγώ πιστεύω είναι το πρώτο) αλλά είτε το ένα είναι είτε το άλλο εγώ δεν μπορώ να φανταστώ απόγευμα χωρίς ένα καφεδάκι πριν απ' όλα (πάντα νες αχτύπητο, με ζεστό νερό τον χειμώνα και της βρύσης το καλοκαίρι).

Πάντα μου άρεσε να είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ, όχι μόνο τώρα, και να φιλοσοφώ κάθε φορά τη ζωή μου με τα μάτια κλειστά.

Όλων μας η ζωή πιστεύω καθορίζεται από τυχαιότητες, «ασυμβατότητες» τις λέω εγώ.

Πολλές φορές η ζωή μας φαίνεται να είναι μια ευθεία, μια σειρά γεγονότων που επαναλαμβάνονται κάθε μέρα και που φαίνεται ότι θα επαναλαμβάνονται κάθε μέρα για πάντα.

Ώσπου κάτι, μια τυχαία γνωριμία, μια αρρώστια, μια επιλογή στην οποία δεν δίνουμε καμία σημασία όταν την κάνουμε κ.ο.κ., αλλάζει τόσο πολύ τη ζωή μας και φέρνει τα πάνω κάτω (ή στην καλή περίπτωση τα κάτω πάνω).

Και αυτό το τυχαίο γεγονός φαίνεται εντελώς ασύμβατο και παράταιρο με τα όσα κάναμε μέχρι τότε. «Είναι δυνατόν; Εγώ το έκανα αυτό;» ή «Είναι δυνατόν; Σε μένα έτυχε αυτό;».

Και σκέφτομαι ότι σε μια στιγμή μπορεί να έρθουν πράγματα που μπορεί να μην έρθουν σε ζωές ολόκληρες. Και αυτό να ξέρετε ισχύει για τον καθένα.

Το ήσυχο απόγευμα τελειώνει με το βραδινό φαγητό.

Με το τέλος της κάθε απογευματινής ιεροτελεστίας θα έχει τελειώσει ουσιαστικά και αυτή η μέρα και με περιμένει η καλύτερη ώρα της: ξεκούραστος και ήρεμος πια στο κρεβάτι να διαβάζω μερικές σελίδες από το βιβλίο που έχει σειρά πριν κοιμηθώ (αυτόν τον καιρό είναι το «Το νησί κάτω από τη θάλασσα» της Ιζαμπέλ Αλιέντε).

Ο καθένας θα έχει και κάτι διαφορετικό αλλά για μένα αυτά τα ήσυχα απογεύματα είναι που με κρατάνε σε ισορροπία.