Ο λοχαγός Diego Alatriste (μέρος 1ο)

Η ζέστη με ενοχλεί πολύ, περισσότερο από το κρύο τελικά.

Τώρα με το πρόβλημα υγείας που έχω ιδρώνω με την πιο μικρή προσπάθεια. Το μάτι που έχω κάθε φορά καλυμμένο εξαιτίας της διπλωπίας είναι μονίμως μουσκεμένο απ’ την ιδρωμένη γάζα και αυτό με κάνει κακόκεφο. Μόνο όταν είμαι στο κρεβάτι, με κλειστά τα μάτια, αισθάνομαι καλά.

Γι’ αυτό και όταν σηκώνομαι το απόγευμα αισθάνομαι ότι ξαναρχίζει ο Γολγοθάς μου. Η Αντρεούλα, λες και το καταλαβαίνει, μου δίνει κουράγιο μέσα απ’ την καρτούλα που μου έστειλε για το γενέθλιά μου και έχω πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι μου. Felicidades papá! Te amo.

Η καρτούλα της Αντρεούλας είναι πάνω στο βιβλίο που διαβάζω το βράδυ πριν κοιμηθώ όταν η μέρα, πάντα δύσκολη, τελειώνει.

Είναι «Ο Ήλιος της Μπρέντα» ένα βιβλίο του Ισπανού συγγραφέα Arturo Pérez-Reverte, το τρίτο της σειράς με πρωταγωνιστή τον λοχαγό Diego Alatriste. Το πρωτοδιάβασα πριν από κάμποσα χρόνια και το ξαναδιαβάζω τώρα γιατί, εκτός του ότι μου αρέσει πολύ ο συγγραφέας, βρίσκω παραλληλισμούς με την Ελλάδα του σήμερα που με συγκινούν.

Ο Diego Alatriste y Tenorio δεν ήταν λοχαγός, έτσι τον έλεγαν από σεβασμό οι σύντροφοί του. Ήταν στρατιώτης στο τάγμα της Καρθαγένης που πολέμησε στη Φλάνδρα στις αρχές του 17^ου αι. σε μία εποχή «που η Ισπανία είχε ξεμείνει από μαραβέδι, ο κόσμος όλος όμως εξακολουθούσε να την φοβάται χάρη σε άνδρες σαν τον Αλατρίστε».

«Δεν ήταν ο πιο τίμιος ή ο πιο θεοσεβούμενος άνθρωπος, ήταν όμως γενναίος άντρας...».

Ήταν ένα είδος Δον Κιχώτη αλλά αυτός δεν έβλεπε μύλους-γίγαντες με τους οποίους έπρεπε να αναμετρηθεί. Έβλεπε όμως, μόνο αυτός, ιδανικά και είχε πίστη σ’ αυτά. Πίστευε στην πατρίδα του, στους συντρόφους του στη μάχη και πάνω απ’ όλα πίστευε στον βασιλιά του.

Γι’ αυτόν πολεμούσε και γι’ αυτόν θα έδινε και τη ζωή του και ας ζούσε αυτός μακριά, στην αυλή της Μαδρίτης, μέσα στην πολυτέλεια, και ας είχε διαλύσει την αυτοκρατορία του και ας είχε εξαθλιώσει τους υπηκόους του.

Και σιγά σιγά έδυε ο ήλιος και ας έλεγαν την Ισπανία τότε Η Αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν δύει ποτέ.

«Και όταν τελικά έδυσε ο ήλιος που είχε φωτίσει την Τενοτστιτλάν, την Παβία, το Σαν Κιντίν, τη Ναύπακτο και τη Μπρέντα, το δείλι βάφτηκε κόκκινο από το αίμα μας, αλλά και το αίμα των εχθρών μας…».

Και αν αλλάξετε την Τενοτστιτλάν, την Παβία, το Σαν Κιντίν και τις άλλες πόλεις με τον Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα θα καταλάβετε γιατί αξίζει να παλέψουμε γι’ αυτήν τη χώρα που κάποτε ήταν πολύ μεγάλη αλλά και τώρα ακόμα δεν είναι μικρή.

“Gracias Grecia” λένε και τώρα εκείνοι οι μαθητές απ’ τη Μούρθια που, μαζί με τους καθηγητές τους, έκαναν ένα βίντεο για να θυμίσουν σε όλο τον κόσμο τι χρωστάει στην Ελλάδα.

Ο καθηγητής Ξενοφώντας Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον, οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις γιατί αν και υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική, στην ουσία, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων, η γλώσσα ήταν η ελληνική.

“Gracias Grecia. Gracias por el alfabeto, por las matemáticas, por la historia, por la dialéctica, por la geografía” και για χιλιάδες άλλα πράγματα λένε οι μαθητές και οι καθηγητές απ’ τη Μούρθια στη γλώσσα τους που όμως και εμείς καταλαβαίνουμε.

Συνεχίζεται…