Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Κύπρου Ανάβασις ΙΙ


Σε συνέχεια των όσων έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση και επειδή το θέμα της Κύπρου δεν μ’ αφήνει σε ησυχία, θέλω να προσθέσω μερικά ακόμα πράγματα.
Πρώτα πρώτα, πιστεύω ότι θα υπάρξει συμφωνία στο σημερινό Eurogroup και η Κύπρος θα τη σκαπουλάρει τελικά.
Τελικά θα υπάρξει κούρεμα στις καταθέσεις πάνω από 100.000 €. Τώρα, πόσο θα είναι αυτό το κούρεμα, δεν είμαι και μάγος να ξέρω.
Σε συνέχεια λοιπόν των όσων έγραψα στην «Κύπρου Ανάβασις» (στην περίπτωση μου βέβαια η κατάβαση είναι δυσκολότερη από την ανάβαση. Θυμάμαι και γελάω μόνος μου που πήγα να σωριαστώ κατεβαίνοντας ένα καλντερίμι στο Μέτσοβο το περασμένο καλοκαίρι. Γελάω τώρα εκ του ασφαλούς δηλαδή, γιατί τότε ήταν τραγικό) θέλω να προσθέσω και μερικά άλλα πράγματα.
Ήμουν και είμαι αντίθετος στο να βάλεις χέρι στις καταθέσεις του οποιοδήποτε. Σάμπως όμως και εμάς εδώ δεν μας έβαλαν χέρι στους μισθούς μας; Κούρεμα δεν έγινε και εδώ στα εισοδήματα;
Γι’ αυτό λέω: υπό αυτές τις συνθήκες το κούρεμα που μάλλον θα γίνει στις κυπριακές καταθέσεις πάνω από 100.000 € είναι αποδεκτή λύση και προτιμότερη από το γενικότερο κούρεμα των εισοδημάτων.
Και υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που απορώ πως και δεν το αναφέρει κανένας. Όλοι αυτοί οι καταθέτες κέρδισαν σε σχέση με τους καταθέτες άλλων χωρών από το, ας το πούμε έτσι, ειδικό καθεστώς του κυπριακού τραπεζικού συστήματος (χαμηλή φορολόγηση κ.λπ.). Αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος που δικαιολογεί την απόφαση τα χρήματα του πακέτου διάσωσης να εξευρεθούν, στο μεγαλύτερο σύνολό τους, από το κούρεμα των καταθέσεων και όχι από γενικό κούρεμα των εισοδημάτων ανεξαιρέτως.
Να γιατί το κυπριακό πρόβλημα είναι πολύ διαφορετικό απ’ το ελληνικό. Η Κύπρος έχει το μισό δημόσιο χρέος από την Ελλάδα σε ποσοστό επί του ΑΕΠ αλλά έχει το τριπλάσιο μέγεθος τραπεζικού τομέα (καταθέσεις και δάνεια) αν και 11 φορές μικρότερο πληθυσμό από την Ελλάδα!
Γι’ αυτό και η περίπτωσή της μοιάζει περισσότερο με αυτήν της Ισπανίας, παρά με της Ελλάδας.
Παρεμπιπτόντως διάβασα ότι εξετάζεται η περίπτωση κουρέματος και στις ισπανικές καταθέσεις αλλά εγώ επιμένω ότι η περίπτωση της Κύπρου είναι ειδική και μοναδική (η Κύπρος, ναι, είναι τραπεζικός/φορολογικός παράδεισος ενώ η Ισπανία δεν είναι).
Για να δούμε λοιπόν και τι θα αποφασίσει το απόγευμα το Eurogroup.
Αν και είπαμε, έστω και την τελευταία στιγμή η Κύπρος θα σωθεί.

Κύπρου Ανάβασις

Μπερδεμένη εξακολουθεί να είναι η κατάσταση στην Κύπρο αν και τα μηνύματα από τη συνάντηση τεχνοκρατών του κυπριακού υπουργείου οικονομικών με στελέχη της τρόικας το απόγευμα ήταν μάλλον θετικά. Για να δούμε τι αποφάσεις θα πάρει αύριο (σήμερα, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω) το Eurogroup, αν και εγώ βλέπω συμφωνία στον ορίζοντα τώρα που η κυπριακή Κυβέρνηση πήγε με τα νερά της Ε.Ε.
Το μπλέξιμο πάντως είναι χοντρό και θα ήταν χοντρότερο αν η κυπριακή πλευρά εξακολουθούσε να επιμένει στην απόρριψη κάθε φορολόγησης (κουρέματος) των τραπεζικών καταθέσεων.
Πολλοί πάντως εδώ είχαν σπεύσει να υμνήσουν το κυπριακό ΟΧΙ στο κούρεμα των καταθέσεων και μάλλον τώρα απογοητεύτηκαν από την κυπριακή υπαναχώρηση.
Ένα δεν καταλαβαίνω όμως: ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είχε μιλήσει προεκλογικά για φορολόγηση των καταθέσεων εδώ; Ο εκπρόσωπός του, ο Λαφαζάνης, τα είχε μπλέξει και το είχε πάει πολύ μακρύτερα το πράγμα, λέγοντας την περασμένη άνοιξη ότι αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γίνει Κυβέρνηση θα επανεκκινήσει την οικονομία με ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα που θα στηριχτεί σε ένα είδους εθνικοποίηση των τραπεζών.
Δηλαδή τι παραπάνω αποφάσισε το Eurogroup για την Κύπρο;
Αφήστε που στην περίπτωση του Eurogroup, μόνο ένας άσχετος δεν βλέπει ότι η Ε.Ε. δεν θέλει να πιάσει τους απλούς καταθέτες, αλλά τους μεγαλοκαρχαρίες και αυτούς που απ’ ότι λέγεται, ξεπλένουν πολύ μαύρο χρήμα στην Κύπρο και να τους βάλει, εκόντες άκοντες, να συνεισφέρουν στο πακέτο διάσωσης της Κύπρου.
Δηλαδή, τι; Θα ήταν προτιμότερο τα χρήματα που απαιτούνται για τη διάσωση της Κύπρου να βρίσκονταν από μειώσεις μισθών και κόψιμο επιδομάτων;
Αλλά γιατί αρνήθηκε αρχικά ο Πρόεδρος της Κύπρου την πρόταση να γίνει μεν φορολόγηση των καταθέσεων, αλλά να εξαιρεθούν οι «μικροκαταθέτες» κάτω των 100.000 €; (ούτε μικροκαταθέτης δεν είμαι ρε γαμώτο;)
Γιατί έτσι θα έτριζε το οικονομικό οικοδόμημα της Κύπρου που στηρίζεται στις τραπεζικές υπηρεσίες. Με άλλα λόγια, οι ξένοι καρχαρίες που αντί να πάνε τα ωραία τους λεφτά στα νησιά Καϋμάν για να τα κρύψουν απ’ την ψηλή φορολογία της χώρας τους, τα πάνε στην Κύπρο και έχουν τα λεφτά τους και σιγουρεμένα και σε ευρώ, θα την έκαναν αν τους έβαζαν χέρι στην Κύπρο.
Ενώ ο Αναστασιάδης ήθελε και την πίτα ολόκληρη (να είναι η Κύπρος φορολογικός/τραπεζικός παράδεισος) και τον σκύλο χορτάτο (να είναι μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ). Εμ, γίνεται αυτό;
Είναι σαν να ήθελαν να πάρουν από μας τη θάλασσα. Δεν θα βουλιάζαμε χωρίς τον τουρισμό και τη ναυτιλία; Ναι, αλλά το να στηρίζεις την οικονομία σου στον τουρισμό και τη ναυτιλία το βλέπω θεμιτό,  αλλά το να τη στηρίζεις  στην παροχή αμφιβόλου νομιμότητας και ηθικής τραπεζικών υπηρεσιών δεν το βλέπω και τόσο θεμιτό και μάλλον  πρέπει ν’ αλλάξει.
Άσε που πάνω σ’ αυτό στηρίζεται μια μεγάλη παρανόηση που μας έκανε να πιστεύουμε στο κρυφό χαρτί της Ρωσίας.
Αν οι Βαρδινογιανναίοι και οι Αγγελοπουλαίοι πάνε τα λεφτά τους στα νησιά Καϋμάν (θα παρεξηγηθώ από τους Καϋμανούς στο τέλος ότι έχω κάτι με τα ωραία νησιά τους) αυτό θα σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι στο πλευρό των Καϋμάν;
Γιατί αυτό συμβαίνει με την Κύπρο. Διάφοροι Ρώσοι ολιγάρχες μεταφέρουν εκεί τα λεφτά τους και δεν μπορούν να τους τσακώσουν στη Ρωσία για να τους φορολογήσουν (ένα πράγμα σαν τους περισσότερους από αυτούς που είναι στη λίστα Λαγκάρντ).
Η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία όχι μόνο δεν πάει την Κύπρο, αλλά και είναι εξοργισμένη μαζί της (το πολύ πολύ να θέλει να βάλει χέρι στο φυσικό αέριο εκεί ή να θέλει να έχει καμιά ναυτική βάση στην Κύπρο).
Άκουσα επίσης να λένε ότι τώρα άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και πουθενά δεν θα είναι εγγυημένες οι τραπεζικές καταθέσεις.
Δεν είναι όμως έτσι. Η περίπτωση της Κύπρου είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Γιατί στα πακέτα διάσωσης της Ελλάδας και των άλλων χωρών δεν προβλέφθηκε (και ούτε θα προβλεφθεί) κούρεμα καταθέσεων; Δεν «τους» είχε κόψει τότε; Μόνο στην Κύπρο είδαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης αυτή την πηγή χρηματοδότησης για το πακέτο διάσωσης;
Και κάτι πολύ καλό που άκουσα στην τηλεόραση: είχε πει κάποτε Ευάγγελος Αβέρωφ ότι όλη η ιστορία του κυπριακού ζητήματος είναι μια σειρά χαμένων ευκαιριών (Συμφωνία της Ζυρίχης, Άτσεσον κ.λπ.), όπου κάθε προηγούμενη χαμένη ευκαιρία ήταν καλύτερη απ’ την επόμενη.
Κάτι τέτοιο δεν πάει να γίνει και τώρα; Να δείτε ότι οι όροι της τελικής συμφωνίας θα είναι πολύ δυσμενέστεροι για την Κύπρο από τους όρους τη πρότασης που απέρριψε η κυπριακή Βουλή την προηγούμενη βδομάδα.

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Αριστοτέλης Ωνάσης: Ένας κολοσσιαίος Έλληνας!

Δούλευα αυτό το άρθρο για να το αναρτήσω την προηγούμενη Παρασκευή που συμπληρώθηκαν 38 χρόνια από τον θάνατο του Αριστοτέλη Ωνάση (πέθανε στις 15 Μαρτίου του 1975), αλλά δεν πρόλαβα.
Και ήθελα να κάνω αυτή την ανάρτηση όχι μόνο για να το ψάξω λίγο γι’ αυτόν τον μυθικό συμπατριώτη μας αλλά μήπως και βρω μια απάντηση σε κάτι που σκέφτομαι χρόνια τώρα (να, τέτοια πράγματα σκέφτομαι αντί για πιο… εμ, φυσιολογικά, ας τα πω έτσι, και έφτασα εδώ που έφτασα): Πως γίνεται κάποιος να ξεκινάει απ’ το μηδέν, να πάει άφραγκος σε έναν άγνωστο τόπο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων και όχι μόνο να επιβιώνει (για μένα και αυτό θα ήταν ζητούμενο) αλλά να φτάνει και στην κορυφή του κόσμου! Πως γίνεται;
Κατέληξα βέβαια στο συμπέρασμα ότι για κάθε έναν που, σαν τον Ωνάση, πετυχαίνει και γίνεται γνωστός, χιλιάδες άλλους τους τρώει το σκότος. Αλλά επειδή αυτοί ποτέ δεν γίνονται γνωστοί, αναπτύχτηκε ο μύθος του αυτοδημιούργητου μεγιστάνα που ξεκίνησε απ’ το μηδέν. Οπότε αν το σκεφτεί να το επιχειρήσει κάποιος από μας, το πιο πιθανό είναι (να το πω λαϊκά) να τον φάει η μαρμάγκα παρά να γίνει μεγιστάνας.
Ο Ωνάσης λοιπόν, γεννήθηκε το 1906 στη Σμύρνη. Σε ηλικία 16 ετών ήρθε στην Ελλάδα, σαν πρόσφυγας, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και αφού έμεινε λίγο στην Αθήνα υπό άθλιες συνθήκες, όπως όλοι σχεδόν οι μικρασιάτες πρόσφυγες, έφυγε με 250 δολάρια στην τσέπη για την Αργεντινή (ερώτημα 1ο: που βρήκε τα 250 δολάρια και τα λεφτά για τα εισιτήρια; Αυτό το ξέρω οπότε το απαντώ εγώ: ο πατέρας του ήταν έμπορος καπνού στη Σμύρνη, άρα μάλλον κάτι θα έφερε στην Ελλάδα).
Στο Μπουένος Άιρες η ζωή του ήταν στην αρχή δύσκολη (και πως θα μπορούσε να ήταν εύκολη;) και έκανε διάφορες δουλειές του «ποδαριού» όπως λαντζιέρης (άρα δεν είναι μύθος αυτό που λένε ότι πολλοί πετυχημένοι ξεκίνησαν πλένοντας πιάτα) και νυχτοφύλακας.
Αργότερα προσλήφθηκε ως νυκτερινός τηλεφωνητής από την Βρετανική Τηλεφωνική Εταιρεία και εκεί εκμεταλλευόμενος συνομιλίες που κρυφάκουγε, ίδρυσε μια μικρή επιχείρηση εισαγωγής καπνού και κατασκευής τσιγάρων, με τον πατέρα του να τον βοηθά στέλνοντάς του καπνό - πολλές φορές λαθραίο.
Να και το δεύτερο ερώτημα (και σ’ αυτό φοβάμαι δεν μπορώ να απαντήσω): σαν τι να κρυφάκουγε και τον βοήθησε τόσο και πως του έστελνε λαθραίο καπνό ο πατέρας του στην Αργεντινή; Εδώ ένα μπουκάλι τεκίλα δεν μπορέσαμε να περάσουμε απ’ το αεροδρόμιο, ή μάλλον το φτάσαμε απ’ το Μέξικο Σίτυ ως τη Μαδρίτη και εκεί κολλήσαμε. Πως στέλνεις λαθραίο καπνό (και πριν καμιά 80ριά χρόνια) στην Αργεντινή;
Η επιχείρηση με τα τσιγάρα πήγε καλά και έχοντας συγκεντρώσει ένα, σεβαστό προφανώς, κεφάλαιο ο Ωνάσης παρήγγειλε το πρώτο τάνκερ στον κόσμο, που το ονόμασε «ΑΡΙΣΤΟΝ».
Η άνοδος της ναυτιλίας ήταν αλματώδης την εποχή εκείνη και ο Ωνάσης αγόραζε διαρκώς νέα μεγαλύτερα τάνκερ και υπέγραφε συμβόλαια μεταφοράς πετρελαίου με τους μεγαλύτερους πετρελαϊκούς κολοσσούς της εποχής. Οι πρακτικές του δεν ήταν πάντα έντιμες, αλλά ήταν πολύ αποτελεσματικές, προφανώς.
Στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ωνάσης εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Εκεί γνώρισε τη 16χρονη κόρη του μεγάλου Έλληνα εφοπλιστή Σταύρου Λιβανού, την Αθηνά (Τίνα) και την παντρεύτηκε το 1946. Δύο χρόνια αργότερα απέκτησαν τον γιο τους Αλέξανδρο και το 1950 την κόρη τους Χριστίνα. Οι σχέσεις του με την Τίνα Λιβανού δεν ήταν ποτέ ιδανικές και δέκα χρόνια μετά τον γάμο τους χώρισαν.
Το 1957, μετά από την παρότρυνση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Ωνάσης ανέλαβε την μικρή επιζήμια αεροπορική εταιρία Τ.Α.Ε., για 2 εκ. δολάρια μετονομάζοντάς τη σε «Ολυμπιακή Αεροπορία». Η Ο.Α. σύντομα γνώρισε ημέρες δόξας και αναπτύχθηκε σε παγκόσμια αεροπορική εταιρεία.
Ο Ωνάσης είχε γίνει ήδη ζάπλουτος και στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής.
Όταν πίστεψε ότι κατόρθωσε όσα ήθελε, αγόρασε τον Σκορπιό, ένα άγονο νησάκι στο Ιόνιο, το οποίο μετέβαλε στην καταπράσινη και υπερπολυτελή θερινή κατοικία του.
Ως μεγιστάνας και ως Έλληνας (ας μιλήσουμε λίγο με στερεότυπα), πέρασαν από το πλευρό του πολλές από τις ομορφότερες και διασημότερες γυναίκες της εποχής.
Το γνωστότερο ειδύλλιό του ήταν φυσικά ο έρωτάς του με τη Μαρία Κάλλας. Η γνωριμία τους έγινε το 1958 και η σχέση τους κράτησε ως το 1968, όταν ο Ωνάσης αποφάσισε να παντρευτεί τη Ζακλίν Μπουβιέ, γνωστή ως Τζάκι Κένεντι, πρώην πρώτη Κυρία  των ΗΠΑ, χήρα του δολοφονηθέντος Ποέδρου Τζον Κένεντι!
Όμως η ευνοϊκή σύνοψη των άστρων δεν διαρκεί παντοτινά στη ζωή κανενός και, όπως θα έλεγε και ο ορίτζιναλ Diego Alatriste, είμαστε αυτό που είμαστε μέχρι να πάψουμε να είμαστε. Το γεγονός που σηματοδότησε την πτώση του Ωνάση ήταν ο θάνατος του πολυαγαπημένου γιου του Αλέξανδρου σε αεροπορικό δυστύχημα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού (ήταν κλινικά νεκρός όταν οι γιατροί, με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του οι γιατροί αφαίρεσαν τη μηχανική υποστήριξη στις 23 Ιανουαρίου 1973).
Ο θάνατος του γιου του τσάκισε τον Αριστοτέλη Ωνάση που έχασε κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή, αποσύρθηκε στον Σκορπιό, οι επιχειρήσεις του άρχισαν να καταρρέουν και τελικά προσβλήθηκε από μυασθένεια για να πεθάνει στις 15 Μαρτίου του 1975.
Το 1988 πέθανε στην Αργεντινή και η κόρη του, Χριστίνα και έτσι η μοναδική εν ζωή απόγονος του Ωνάση είναι τώρα η κόρη της Χριστίνας, Αθηνά.
Τελικά δεν έβγαλα κάποιο συμπέρασμα για το αν υπάρχει μία συνταγή και κάποιοι ξεκινούν απ’ το μηδέν και φτάνουν στην κορυφή του κόσμου, αλλά γράφοντας γι’ αυτόν γνώρισα καλύτερα τον Αριστοτέλη Ωνάση και κατάλαβα ότι δεν ήταν απλά ένας μεγάλος Έλληνας, ήταν ένας κολοσσιαίος Έλληνας.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Ψιλά γράμματα της επικαιρότητας (ο ελληνολατρισμός του εξωτερικού και άλλες ιστοριούλες)

* Διάβασα πριν από μερικές μέρες ένα άρθρο στο yahoo που με άγγιξε αφάνταστα.
Περιέγραφε τον φιλελληνισμό, ελληνολατρισμό να πω καλύτερα, των Ουρουγουανών. Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής (δεν πρέπει να συγχέεται με την Παραγουάη γιατί οι δύο χώρες είναι πολύ διαφορετικές), που πρέπει να είναι πολύ όμορφη και ανεπτυγμένη, πολιτιστικά τουλάχιστον, λατρεύουν την Ελλάδα.
Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat, το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων Ορουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη (αυτό ήταν αναμενόμενο αφού η Ουρουγουάη είναι από τις θεωρούμενες «ευρωπαϊκές» χώρες της Νότιας Αμερικής - μαζί με τη Χιλή και την Αργεντινή).
Στη δεύτερη ερώτηση για το ποια χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε «Η Ελλάδα» (αυτό, όχι, δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο).
Περιέγραφε επίσης το άρθρο το πώς ένιωσαν πολλοί Ουρουγουανοί όταν αντίκρισαν την Ακρόπολη... Πολλοί από αυτούς δάκρυσαν.
Είχα την τύχη να το ζήσω αυτό στο Μεξικό. Πραγματικά, δεν το περίμενα, αλλά εκεί είδα ότι η Ελλάδα μετρούσε και δεν είναι το ίδιο να πεις «Είμαι από οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης» και «Είμαι από την Ελλάδα».
Ακόμα και πέρυσι, δηλαδή μέσα στο αποκορύφωμα της κρίσης, που ήμουν εκεί στις γιορτές κατάλαβα ότι η Ελλάδα κάτι λέει στο εξωτερικό. Αυτό που λέει βέβαια είναι η κληρονομιά μας από την αρχαιότητα, αλλά και οι μνήμες μιας Ελλάδας – για όσους την ήξεραν – μέχρι και λίγα χρόνια πριν.
Έτυχε λοιπόν να βρισκόμουν εκεί στις 6 του Γενάρη που και για τους Καθολικούς είναι μια μεγάλη γιορτή (όχι όμως τα Φώτα που έχουμε εμείς, αυτοί γιορτάζουν τους Τρεις Μάγους) και το βράδυ πήγα στο σπίτι του κουνιάδου μου του Κάρλος που διοργάνωσε μια σύναξη φίλων, συναδέλφων κ.λπ.
Καθόμουν λοιπόν σε μια πολυθρόνα και απέναντι στον καναπέ καθόταν δυο γυναίκες. Όσοι με ξέρουν προσωπικά γνωρίζουν ότι τώρα δεν είμαι και ο καλύτερος ρήτορας του κόσμου (για την ακρίβεια είμαι ευχαριστημένος αν απλά με καταλάβει ο συνομιλητής μου εξαιτίας του προβλήματος υγείας μου), συν το ότι τα ισπανικά δεν είναι ακριβώς το δυνατό μου σημείο.
Ε λοιπόν, αυτά που έλεγα για την Ελλάδα τους άρεσαν τόσο (είχαν επισκεφτεί και οι δυο τους τη χώρα μας), που ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου σταυροπόδι για να με ακούνε καλύτερα!
Η αρχαία ελληνική ιστορία διδάσκεται στο σχολείο εκεί, σχεδόν όλοι ξέρουν την ελληνική αλφαβήτα, ενώ μου έκανε τρομερή εντύπωση που ένας άλλος κουνιάδος μου (και αυτός είχε έρθει παλιά στην Ελλάδα) είχε ένα CD με τραγούδια της Αρβανιτάκη!
Και μιλάμε για την Ελλαδίτσα (πέρα απ’ την κρίση), μια μικρούλα χώρα, με ούτε 11 εκ. κατοίκους.
Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση. Είναι μεγάλη αδικία να χαλάσουμε την όμορφη εικόνα που έχει η Ελλάδα στο εξωτερικό.
* Πέθανε πρόωρα, χτυπημένος απ’ τον καρκίνο, ο Ούγκο Τσάβες.
Τι να γράψω τώρα… Λυπάμαι για τη φουκαριάρα τη μάνα του και γιατί φαίνεται να υπέφερε πολύ πριν πεθάνει (ίσως τελικά να μην είναι τραγικό το να πεθάνεις, ποιος ξέρει; Το τραγικό όμως να ταλαιπωρηθείς πριν πεθάνεις).
Εγώ τον Τσάβες δεν τον πήγαινα. Ήταν αυτό που λέμε «αμφιλεγόμενος».
Έδωσε φωνή σε μια ολόκληρη ήπειρο, ναι, μείωσε τη φτώχεια, ναι, πάρα πολύς κόσμος στη Βενεζουέλα βρήκε επιτέλους σπίτι, σχολείο και νοσοκομείο, ναι.
Αλλά απ’ την άλλη, ο πληθωρισμός καλπάζει, η διαφθορά διαβρώνει και (σ’ αυτό είμαι πολύ ευαίσθητος) το έγκλημα θερίζει.
Πριν δύο χρόνια, διεξήχθη στο Καράκας το προολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ και συμμετείχε και η εθνική μας.
Θυμάμαι διάβαζα, ότι στους παίχτες είχε δοθεί η συμβουλή να μην πολυφεύγουν απ’ το ξενοδοχείο και όταν το κάνουν να προσέχουν πολύ και να μην φοράνε ακριβά ρολόγια και άλλα πράγματα που μπορεί να προκαλέσουν!
Στο Καράκας γίνονται καθημερινά 53 φόνοι! Φοβερό… Παρεμπιπτόντως, ξέρετε ποια είναι η χώρα της Ε.Ε. με τον χαμηλότερο δείκτη εγκληματικότητας, παρά την έξαρσή της τελευταία που νομίζω είναι εξαιτίας της φτώχειας που έφερε η κρίση; Ναι σωστά μαντέψατε, η Ελλάδα (να κάτι που πρέπει πάση θυσία να διαφυλάξουμε).
Για να επιστρέψω στα κατά της διακυβέρνησης Τσάβες, η ανεξαρτησία της Βουλής, της Δικαιοσύνης και του Τύπου δέχτηκαν μοιραία χτυπήματα, η χώρα απομονώθηκε (εκτός αν θεωρούμε διεθνισμό τη συναναστροφή με ηγέτες τύπου Λουκασένκο της Λευκορωσίας και Μοράλες της Βολιβίας).
Ανάλογα το τι  μετράει πιο πολύ ο καθένας τον λάτρεψε ή τον μίσησε (για πολλούς βέβαια ήταν αρκετό το ότι πήγε κόντρα στις ΗΠΑ για να τον αγαπήσουν).
Μιλούσα τις προάλλες με κάποιον που μου είπε κάτι πολύ σωστό. Όταν βλέπουμε απ’ τον κόσμο αυτές τις σκηνές υστερίας με το θάνατο ενός ηγέτη ή όταν κορνίζες του ηγέτη μιας χώρας βλέπεις παντού στα δημόσια κτίρια της χώρας, αυτό κάτι σημαίνει για τη δημοκρατία στη χώρα αυτή.
Όμως γεγονός είναι κάτι άλλο (γι’ αυτό και έγραψα αυτό το σχόλιο).
Η «επανάσταση» του Τσάβες στη Βενεζουέλα ήταν πετρελαιοκίνητη.
Μπόρεσε να γίνει επειδή χρηματοδοτήθηκε από τις τεράστιες ποσότητες πετρελαίου που εξάγει η χώρα. Ο πετρελαϊκός τομέας αποτελεί περίπου ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας και αντιστοιχεί στο περίπου 80% των εξαγωγών.
Αν μια οποιαδήποτε άλλη χώρα απομονωθεί από το διεθνές περιβάλλον θα εξαθλιωθεί και θα οδηγηθεί στην καταστροφή.
* Υπάρχει πρόβλημα! Ή μάλλον υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα, γιατί από προβλήματα άλλο τίποτα, έχουμε πολλά.
Πρωταθλήτρια στην ανεργία πλέον στην Ευρωζώνη είναι η Ελλάδα που μετά από φιλότιμες προσπάθειες ετών εκπαραθύρωσε την Ισπανία απ’ την πρώτη θέση (το πράγμα πάντως έδειχνε ότι πήγαινε προς τα κει μ’ αυτή την ύφεση…).
Αλλά και συνολικά στην Ευρωζώνη υπάρχει πρόβλημα καθώς η ανεργία ανήλθε στο 11,7% και αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω φέτος.
Στην πρόσφατη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες διανεμήθηκε ένα κείμενο γεγονός που δείχνει πόσο προβληματίζει αυτή η κατάσταση.
Το κείμενο είχε ασυνήθιστη φρασεολογία για κείμενο συνόδου κορυφής της Ε.Ε. και εκεί γινόταν λόγος για την ανάγκη άσκησης γενναιόδωρης κοινωνικής πολιτικής από την Ε.Ε., επισημαίνοντας ότι σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει κίνδυνος ραγδαίας αύξησης της ανεργίας που θα υπονομεύσει την υποστήριξη των πολιτών προς την Ε.Ε. και τους θεσμούς της.
Πολύ ενδιαφέρον έχει ένα σημείο του κειμένου όπου οι υπουργοί τάσσονται υπέρ της ιδέας να θεσπιστεί μια εγγύηση προς τους νέους ότι, είτε θα τους προσφέρεται μια θέση εργασίας, είτε περαιτέρω εκπαίδευση μέσα σε τέσσερις μήνες αφού αποφοιτήσουν. Αυτό ονομάστηκε «Εγγύηση για τη Νεολαία».
Ας ελπίσουμε… Γιατί η ανεργία και η φτώχεια οδηγούν σε εξαθλίωση και το άτομο γίνεται ευάλωτο σε κάθε είδους ακραίες και «μεσσιανικές» θεωρίες που υπό κανονικές συνθήκες αυτό το ίδιο άτομο θα έβρισκε ανοησίες. Έτσι άνθισαν τα κάθε είδους ρατσιστικά λουλούδια εδώ, αποσχιστικά λουλούδια στην Ισπανία και πάει λέγοντας.
Ανεργία υπήρχε σε όλες τις κοινωνίες, κάθε εποχή και ο ίδιος ο Μαρξ διαπίστωσε ότι αυτό είναι το στοιχείο που κρατάει τους μισθούς προς τα κάτω σε κάθε βιομηχανική κοινωνία (σπάω το κεφάλι μου πως αποκάλεσε το φαινόμενο αυτό, κάτι σαν εφεδρικό βιομηχανικό στρατό).
Αλλά απ’ το σημείο απλά του να υπάρχει ένα επίπεδο ανεργίας ως του να υπάρχει σε ποσοστό 26,4% (όπως ήταν η ανεργία του εργατικού δυναμικού της χώρας μας τον προηγούμενο μήνα) η διαφορά είναι χαώδης.
Δράμα… Και το χειρότερο είναι ότι η ανεργία δεν καταπολεμείται μεμονωμένα και αποσπασματικά, πάει πακέτο με την οικονομική ανάπτυξη, την παραγωγή κ.λπ. Οπότε δυστυχώς θα πάρει χρόνια να πέσει σε ένα ανεκτό επίπεδο.

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα (στα ελαττώματα)

Με αρκετή καθυστέρηση, θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια για τις πρόσφατες ιταλικές εκλογές.
Μου φαίνεται ότι εδώ δεν δίνουμε τη βαρύτητα που πρέπει στην (ας το γράψω κομψά) πολύπλοκη κατάσταση που δημιούργησαν εκεί οι πρόσφατες εκλογές της 24ης & 25ης Φεβρουαρίου. Μασήσαμε ένα «κόλαφος για τη Μέρκελ οι ιταλικές εκλογές» για τις επόμενες 2-3 μέρες και αυτό ήταν.
Άσε που βγάλαμε και το συμπέρασμα: οι Ιταλοί απέρριψαν «περήφανα» τη λιτότητα που τους επέβαλλαν οι κακοί Γερμανοί και η ελίτ των Βρυξελλών (για πολλούς αυτά τα δύο πράγματα πάνε πάντα μαζί αλλά τελοσπάντων).
Το συμπέρασμα του Diego Alatriste (παρεμπιπτόντως, διαβάζω το τελευταίο μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή αυτόν τον ήρωα αυτές τις μέρες, ή μάλλον αυτά τα βράδια, «Το κίτρινο γιλέκο») είναι ότι οι Ιταλοί δεν ψήφισαν καθόλου σοφά, ψήφισαν παιδιάστικα, για να το πω πάλι κομψά.
Γιατί τι είδους «σοφή» μπορεί να είναι η ψήφος σου, αν αφήνει ακυβέρνητη τη χώρα σου;
Πόσο «σοφή» μπορεί να είναι μία ψήφος που νεκρανασταίνει πολιτικά έναν βαθύπλουτο 77χρονο που πάει με (και το καυχιέται ότι του αρέσουν οι) 20χρονες; Ε, μερικά πράγματα είναι αντιαισθητικά ρε γαμώτο, πώς να το κάνουμε;
Η ψήφος είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε μια κατάσταση. Πόσο «σοφό» είναι να την εμπιστευόμαστε σε κάποιον που, όχι κάποιος τυχαίος αλλά ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, χαρακτήρισε «κλόουν»; Που στην ουσία κατέβηκε στις εκλογές χωρίς κανένα πρόγραμμα, ψαρεύοντας στα θολωμένα (και στην Ιταλία) απ’ την οικονομική κρίση νερά;
Ο περί ου ο λόγος, Μπέπε Γκρίλο, έλαβε απ’ το πουθενά το 24,55% των ψήφων για την ιταλική βουλή και πραγματικά με μπέρδεψε για το τι θέλει.
Απ’ τη μια δήλωσε ότι θα συνεργαστεί  με οποιονδήποτε στηρίξει τις πολιτικές που προωθεί το κόμμα του και απ’ την άλλη δήλωσε «κουρασμένος» και ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε κανένα κυβερνητικό σχήμα, ρίχνοντας το μπαλάκι για συνεργασία σε Μπερσάνι και Μπερλουσκόνι, αναμένοντας προφανώς να αποκομίσει και άλλα οφέλη απ’ τη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει όποιος και αν κυβερνήσει μιας και αναπόφευκτα θα είναι υποχρεωμένος να πάρει επώδυνα οικονομικά μέτρα (ρε σαν να μου θυμίζει και κάποιους στη χώρα μας).
Γεγονός λοιπόν είναι ο Μπερσάνι ήρθε πρώτος με 29,54% έναντι 29,18% του Μπερλουσκόνι, αν και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η νίκη του θα ήταν πολύ άνετη.
Όμως, ενώ ο Μπερσάνι έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, δεν την έχει στη Γερουσία. Και να συνεργαστεί με τον Μόντι, που ήρθε 4ος, πάλι δεν βγαίνουν τα κουκιά.
Ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι προσφέρεται να συνεργαστεί με τον Μπερσάνι (προφανώς φοβούμενος μην χάσει ότι κέρδισε σε περίπτωση που γίνουν νέες εκλογές). Η συνεργασία αυτή Κεντροαριστεράς – Κεντροδεξιάς θα φάνταζε αφύσικη λίγο καιρό πριν. Σάμπως όμως και εδώ δεν φάνταζε;
Αλλά ο Μπερσάνι δήλωσε ότι δεν θέλει να συνεργαστεί με τον Μπερλουσκόνι (μπορεί να φοβάται ότι ο Σίλβιο θα τον καλεί για απογευματινό στη βίλα του και αυτός θα είναι υποχρεωμένος να δεχθεί, ξέρω γω;).
Μία λύση, που νομίζω τη σκέφτεται ο Μπερσάνι, είναι να σχηματίσει Κυβέρνηση μειοψηφίας και όπου βγάλει. Πόσο να μπορέσεις όμως να προχωρήσεις στις αναπόφευκτες μεταρρυθμίσεις, αν σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία στηρίζεσαι στην ψήφο ανοχής των πολιτικών σου αντιπάλων. Γίνεται; Δεν γίνεται.
Φανταστείτε εδώ η Κυβέρνηση να χρειαζόταν τις ψήφους της Αντιπολίτευσης για να περάσει το πολυνομοσχέδιο. Και φανταστείτε ακόμα κάποιος βουλευτής της Αντιπολίτευσης να τολμούσε να το ψηφίσει, τι τον περίμενε. Γι’ αυτό σας λέω. Δεν γίνεται.
Μία άλλη λύση είναι να σχηματιστεί στην Ιταλία μια Κυβέρνηση τεχνοκρατών. Η αλήθεια είναι ότι αυτό θα μου άρεσε να γινόταν και εδώ. Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά στην Ιταλία (όπως και εδώ) ο σχηματισμός μιας Κυβέρνησης τεχνοκρατών δεν τους πολυσυγκινεί.
Μύλος. Όμως αν τα πράγματα πάνε άσχημα, πάντα μπορούν να πάνε ακόμα χειρότερα. Και στην περίπτωση της Ιταλίας τα χειρότερα είναι οι νέες εκλογές. Που όλοι απεύχονται αλλά μ’ αυτά που (δεν) γίνονται, αρχίζουν να φαίνονται στον ορίζοντα.
Σαν πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα βλέπω τελικά.
Και ξέρετε τι με φοβίζει; Μην αναθαρρήσουν εδώ πολλοί τώρα που φαίνεται ότι τη σκαπουλάραμε απ’ τη χρεοκοπία και την έξοδο απ’ το ευρώ.
Δεν θυμάμαι από ποιον το άκουσα να λέει (απ’ τον Γκρίλο;) «η καλύτερη λύση θα ήταν η χρεοκοπία και η έξοδος απ’ το ευρώ της Ιταλίας». Οι λέξεις «χρεοκοπία» και «έξοδος απ’ το ευρώ» ήταν ταμπού στην Ελλάδα. Φοβάμαι λοιπόν μην χάσουν την τραγικότητά τους εδώ έτσι και τις ακούμε συνέχεια απ’ τους Ιταλούς.
Η Ιταλία όμως είναι η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης και μέλος των G7. Η Ελλάδα τι είναι;