Ψιλά γράμματα της επικαιρότητας (Η γέφυρα Καλατράβα στα Τρίκαλα & η παραίτηση του Πάπα)

Είχα πει ότι θα ήθελα να κάνω τουλάχιστον δύο αναρτήσεις κάθε βδομάδα, μία με τη μορφή που είχαν ως τώρα και μία, που θα ονομαζόταν «Ψιλά Γράμματα», όπου θα σχολιάζονταν περισσότερα από ένα θέματα για να προλαβαίνουμε την επικαιρότητα που τρέχει.

Βέβαια αν κάναμε ότι λέγαμε θα ζούσαμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο (ο Μάο νομίζω το είπε αυτό), αλλά αυτό χτυπάει λίγο υπερβολικό στην περίπτωσή μου (συγνώμη, προσπάθησα να κολλήσω το απόφθεγμα του Μάο εδώ αλλά δεν μου βγήκε).

Ας πούμε λοιπόν ότι δυστυχώς δεν προλαβαίνω και θα αρκεστώ μόνο στα Ψιλά Γράμματα προς το παρών και βλέπουμε.

Κρίμα που δεν μπόρεσα να γράψω την προηγούμενη εβδομάδα γιατί είχα «σταμπάρει» μερικά ωραία θέματα στα καθ’ ημάς. Όπως π.χ. το πόσο συμπαθής μου έχει γίνει τελευταία ο Άδωνις Γεωργιάδης που τα έχει καταφέρει και έχει γίνει στόχος και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και της Χρυσής Αυγής (ε, δεν είναι κατόρθωμα;) αλλά και για το ατόπημα που έκανε να εγκαλέσει τους άμοιρους γονείς των τεσσάρων συλληφθέντων για τρομοκρατία για μη μεταμέλεια.

Αλλά πάνε αυτά, ξεθύμαναν…

* Υπάρχουν στα Τρίκαλα, λέει, (ή μάλλον δεν λέει, το ξέρω σίγουρα) οι βάσεις από αυτό που επρόκειτο να γίνει γέφυρα στην περιοχή της Νέας Ζωαγοράς και να ονομαστεί «Γέφυρα Καλατράβα» (και τώρα ονομάζεται έτσι και ας μην είναι ακριβώς γέφυρα).

Το 2008 οι μνήμες των μεγαλείων των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ακόμα νωπές, το όνομα του Καλατράβα με τις παρεμβάσεις του στην Αθήνα είχε μπει δίπλα σ’ αυτό του Ικτίνου και του Καλλικράτη (εγώ πάντως ήξερα ότι «Καλατράβα» ήταν το όνομα ενός μοναστικού τάγματος στη μεσαιωνική Ισπανία) και γενικώς η Ελλάδα ήταν στα πολύ χάι της τότε.

Σκέφτηκε λοιπόν η δημοτική αρχή της πόλης «Γιατί μόνο στην Αθήνα όλη η δόξα; Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, έτσι δεν λένε; (έλεγαν τότε)».

Οι εργασίες ξεκίνησαν λοιπόν αρχές του 2008, έπεσαν τα μπετά, υψώθηκε η γέφυρα αλλά γρήγορα άρχισε να γέρνει. Εγκαταλείφθηκε και μένει πια να μας να μας θυμίζει τη ματαιοδοξία μας, ένα πράγμα σαν τρικαλινός Πύργος της Βαβέλ.

Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε έψαχνα για τα γραφεία της δημοτικής επιχείρησης του Δήμου. «Στη Γέφυρα Καλατράβα» μου είχαν πει. Αλήθεια δεν ήξερα ότι υπήρχε στα Τρίκαλα «Γέφυρα Καλατράβα» και εν μέσω κρίσης μου φάνηκε λίγο ειρωνικό.

Αλλά τις βάσεις στις δυο πλευρές του Ληθαίου τις είχα δει από παλιά. «Αμ, δεν το ήξερα ότι αυτό το γιαπί λέγεται Γέφυρα Καλατράβα», σκέφτηκα.

Ο σχεδιαστής του έργου λέει ότι υπήρξε μία μικρή αστοχία και δεν πρέπει να μεγαλοποιείται το θέμα, η γέφυρα όμως παραμένει γιαπί από το 2008.

Το θέμα δεν τεχνικό, μπορεί όντως το πρόβλημα της γέφυρας να ήταν μικρό αλλά γεγονός είναι ότι το έργο δεν προχώρησε. Αν είχαν ρίξει απλά λίγο τσιμεντάκι και είχαν κάνει μια μικρή γέφυρα, όπως τόσες και τόσες άλλες μέσα στα Τρίκαλα, ο κόσμος τώρα θα περνούσε απ’ τη μια μεριά στην άλλη γιατί, απ’ ότι ξέρω, δεν υπάρχει και άλλη γέφυρα εκεί κοντά.

Άλλη μια ιστοριούλα για κάτι που θα πρέπει να μας γίνει μάθημα για το μέλλον σε περίπτωση που (υπάρχει και αυτή η απειροελάχιστη πιθανότητα, ποτέ δεν ξέρεις) ξανάρθουν οι καλές μέρες.

* Παραιτήθηκε, λέει, ο Πάπας Βενέδικτος ο 16^ος και εγκαταλείπει το αξίωμά του στις 28 Φεβρουαρίου.

Μπορεί το ενδιαφέρον μου για την παραίτηση του Πάπα να φαίνεται λίγο περίεργο, αλλά εμείς εδώ δεν του έχουμε δώσει τη σημασία που έχει. Οι περισσότεροι Καθολικοί τον αγαπάνε και τον σέβονται τον Πάπα, μ’ ένα τρόπο που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε (και δεν θέλω σχόλια περί «προσωπολατρίας», «συντηρητισμού» κ.λπ.). Το ξέρω απ’ το Μεξικό που ακούω με πόσο σεβασμό μιλάνε οι γνωστοί μου για τον Πάπα.

Ο Benedict λοιπόν, επικαλέστηκε ως λόγο της παραίτησής του την προχωρημένη του ηλικία (κοντεύει τα 86). Είπε ότι οι δυνάμεις του δεν του επιτρέπουν πλέον να φέρει εις πέρας τα καθήκοντά του και ζήτησε από το κονκλάβιο να ορίσει τον διάδοχό του, σχεδόν 8 χρόνια μετά την εκλογή του.

Αμέσως άρχισαν οι (πανταχού παρούσες τελικά) θεωρίες συνωμοσίας. «Ο Πάπας αποφάσισε να παραιτηθεί ύστερα από τη διενέργεια εσωτερικής έρευνας που τον πληροφόρησε για την ύπαρξη μεγάλων διαστάσεων σεξουαλικών σκανδάλων στο Βατικανό», λέει μία θεωρία. Όχι! «Υπάρχει μυστική έκθεση που αναφέρεται σε ύποπτες συναλλαγές που γίνονταν στην τράπεζα του Βατικανού και ο Πάπας έσπευσε να παραιτηθεί πριν δημοσιοποιηθεί», λέει κάποια άλλη.

Εγώ γενικά δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας, πιστεύω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις τα πράγματα είναι ακριβώς αυτό που δείχνουν.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα απορρίψω εντελώς την πιθανότητα να υπάρχει και κάτι άλλο πίσω από την παραίτηση του Πάπα, αλλά νομίζω ότι αυτό το «κάτι» απλά ενίσχυσε μία ήδη ειλημμένη απόφαση. Ε, τόσο περίεργο είναι ένας άνθρωπος 86 χρονών να πει «Δεν μπορώ ρε παιδιά»;

Και θα το πει γνωρίζοντας ότι πιθανώς σε λίγα χρόνια δεν θα μπορεί να το πει. Γιατί έχω ακούσει ανθρώπους να λένε «Πονάει το κεφάλι μου» ή «Έσπασα το χέρι μου», αλλά ποτέ δεν άκουσα κάποιον να λέει «Ωχ, το’ χασα και δεν ξέρω τι μου γίνεται».

Η «ιδεολογία» και το αποτέλεσμα της τρομοκρατίας

Η τρομοκρατία λοιπόν είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή βίας.

Αφορά τη χρήση βίας, η οποία έχει σχεδόν πάντα ένα πολιτικό, θρησκευτικό ή άλλο ιδεολογικό υπόβαθρο, με απώτερο στόχο να έχει ένα αντίστοιχο με το υπόβαθρο όφελος.

Τρομοκρατία βέβαια μπορεί να ασκείται και απ’ το ίδιο το Κράτος (κρατική τρομοκρατία) κυρίως διαμέσου των μυστικών υπηρεσιών και αυτή είναι η χειρότερη μορφή της.

Αλίμονο σ’ αυτούς που θα την υποστούν. (Φαντάζομαι ότι) το άτομο νιώθει εντελώς ανίσχυρο απέναντι σε μία μηχανή ή έναν απρόσωπο, αλλά πανίσχυρο μηχανισμό.

Πρέπει να είναι φοβερό, ε; Όπως όταν έχεις ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας (όπως εγώ καλή/κακή ώρα) και αισθάνεσαι εντελώς ανήμπορος να το βάλεις στα πόδια ή ν’ αντιδράσεις.

Πίσω στην τρομοκρατία (και εξαιρουμένης της κρατικής), ένα βασικό χαρακτηριστικό της είναι η ανωνυμία και η μυστικότητα των μελών όχι όμως και των οργανώσεων, που αντίθετα σπεύδουν και δημοσιοποιούν τις πράξεις τους. Ενίοτε μάλιστα περισσότερες από μία οργανώσεις διεκδικούν μία πράξη, για να αποκτήσουν έτσι μεγαλύτερη ισχύ, μεγαλύτερο «γόητρο» αν θέλετε.

Ξέρετε ποιοι θεωρούνται οι πρώτοι τρομοκράτες (τουλάχιστον με την έννοια που τους δίνουμε σήμερα);

Ονομάζονταν Ασασίνοι και ήταν ένα τάγμα Ισμαηλιτών μουσουλμάνων (σιίτες) που ιδρύθηκε το 1092. Μεγαλύτερους εχθρούς τους θεωρούσαν τους Σουνίτες μουσουλμάνους και όχι τόσο τους χριστιανούς σταυροφόρους της εποχής.

Κύριο πεδίο δράσης τους ήταν η περιοχή της σημερινής Περσίας και Συρίας και ορμητήριό τους ήταν το κάστρο του Αλαμούτ, στην ορεινή Περσία στα νότια της Κασπίας.

Όταν ήμουν φαντάρος είχα διαβάσει τις «Σταυροφορίες» του Νίκου Τσιφόρου (έχει πολύ πλάκα και σας το συστήνω μαζί με «Τα ρεμάλια ήρωες» του ίδιου) που γράφει και για τους ασασίνους. Ακούστε λοιπόν τι έκαναν:

Ο αρχηγός τους ονομάζονταν «Γέρος του Βουνού» και τον υπάκουαν τυφλά. Στα κάστρα τους είχαν δημιουργήσει κάτι σαν επίγειους παραδείσους κι όποιος ζούσε για λίγο εκεί έπαιρνε μια γεύση του τι ζωή θα είχε μετά θάνατον έτσι και θυσιαζόταν για τον Γέρο του Βουνού (καταλαβαίνετε φαντάζομαι, γυναίκες, ξάπλα κ.λπ. Βέβαια το θέμα είναι να τα απολαύσεις αυτά στην επίγεια ζωή, γιατί στη μεταθανάτια δεν σου το εγγυάται κανείς 100%).

Ο Γέρος του Βουνού όμως το εγγυόταν και για να αισθανθούν καλύτερα οι υποψήφιοι καμικάζι του, τους έδινε να δοκιμάσουν και λίγο χασίς, από παραφθορά του οποίου  ονομάστηκαν και ασασίνοι, το δε όνομά τους έγινε συνώνυμο της πολιτικής δολοφονίας (από κει εκεί προέρχεται το αγγλικό assassinate και το ισπανικό asesinar που ξέρω). Επειδή δε ο θάνατός των δολοφόνων ήταν σίγουρος (δεν υπήρχαν τότε βόμβες βλέπετε να τις πυροδοτήσουν από μακριά, έπρεπε οι ίδιοι να πλησιάσουν τον στόχο τους), πολλοί πιστεύουν ότι έκαναν χρήση χασίς και λίγο πριν τη δολοφονία για να πάρουν θάρρος.

Έγραψα στην αρχή ότι η τρομοκρατία είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή βίας, γιατί ο τρομοκράτης, υποτίθεται πως, δεν μάχεται μόνο για τον εαυτό του αλλά για το κοινωνικό σύνολο, για να κάνει τον κόσμο που ζουν όλοι, καλύτερο.

Γεγονός είναι πάντως ότι ιστορικά, η τρομοκρατία ποτέ δεν μπόρεσε να ανατρέψει ένα καθεστώς. Και αν πολλοί νέοι γοητεύονται από την ιδέα της αντίστασης κατά του «συστήματος» (κάναμε νέοι, περισσότερο νέοι απ’ ότι είμαστε τώρα εν πάση περιπτώσει, και καταλαβαίνουμε), εκείνο που μπορεί να κάνει είναι να προκαλέσει μόνο ανείπωτο πόνο σε κάποιο παιδί που θα χάσει τον γονιό του ή σε κάποια μάνα που θα χάσει το παιδί της.

Και αυτό είναι το συμπέρασμα τελικά.

* Είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ η καταγγελία του βασανισμού των συλληφθέντων. Τι γελοία πράγματα περί «βίας εντός των επιτρεπτών δικονομικών ορίων» είναι αυτά;

Ψιλά γράμματα

Λέω ν’ αρχίσω από σήμερα κάτι σαν σύντομους σχολιασμούς της επικαιρότητας γιατί γύρω μας τρέχουν πολλά θέματα, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα θέματα που θα σκάσω αν δεν τα σχολιάσω.

Θέλω λοιπόν να γράψω τη γνώμη μου για μερικά, αλλά όπως κάνω μέχρι τώρα τις αναρτήσεις μου, με ένα θέμα κάθε φορά, δεν μπορώ.

Θα ονομάσω αυτό το πράγμα «ψιλά γράμματα» (καλό;) και θα προσπαθήσω να το κάνω τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, εκτός από τις βασικές αναρτήσεις, που θα παραμείνουν όπως έχουν.

Θέλω να ξεκαθαρίσω πως ότι γράφω θα είναι 100% δικές μου απόψεις και μπορεί να είναι και λάθος (αν και για μένα δεν υπάρχουν «σωστές» και «λάθος» απόψεις, απλά συχνά υπάρχουν «διαφορετικές» απόψεις για ένα θέμα).

Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν και τα σχόλια από κάτω και όλοι μπορούν να γράφουν μία διαφορετική άποψη.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

* Βλέπω ότι τα κόκκινα δάνεια είναι μια πραγματική βόμβα στα θεμέλια, όχι της οικονομίας μόνο, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.

Δεν είναι κάτι απλό, να πούμε «Να παν στο διάολο οι τράπεζες»  και να ξεμπερδέψουμε.

Μέχρι πριν κάμποσο ήμουν αντίθετος στα κουρέματα των δανείων. Αλλά τελευταία το φιλοσόφησα αλλιώς: η αξία του χρήματος δεν είναι η ίδια τώρα όπως ήταν πριν το 2009.

Τι ήταν 200 € πριν την κρίση; Τίποτα. Τώρα όμως; Ε, είναι κάποια λεφτά.

Μετά, όλα αυτά τα δάνεια παρθήκαν υπό άλλες συνθήκες και με άλλα δεδομένα. Παίρναμε αρκετά λεφτά, μας τηλεφωνούσαν και συνέχεια στο σπίτι οι τράπεζες (και τώρα τηλεφωνούν βέβαια, αλλά για άλλο σκοπό) «Εδώ οι καλές κάρτες, τζάμπα πράμα αυτό το δάνειο κ.λπ.», ε, ξεγελιόμασταν και μεις.

Αλλά τώρα; Όλα αυτά έχουν αλλάξει. Να, έδωσε π.χ. ένα δάνειο 100.000 € σε κάποιον μία τράπεζα, αλλά αυτά τα λεφτά δεν ήταν τα ίδια τότε και τώρα.

Τι σημαίνει δηλαδή «Επαναπροσδιορισμός των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων» που ακούγεται ότι θα γίνει; Ότι το ίδιο το Κράτος δέχεται ότι έχει αλλάξει η αξία του χρήματος (όχι του ακινήτου. Το ακίνητο είναι το ίδιο, με τόσα δωμάτια, τόσες πόρτες, τόσα παράθυρα κ.λπ.).

Αφού λοιπόν το Κράτος αναπροσαρμόζει τις αντικειμενικές αξίες στα ίδια, σταθερά πράγματα, γιατί να μην αναπροσαρμόσει και την αντικειμενική αξία του ίδιου του χρήματος;

Κοινώς, γιατί να μην «κουρέψει» τα δάνεια;

* «Η συντηρητική Ευρώπη ήθελε να με εκτελέσει», είπε ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στο ακροατήριο του ως Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στο συνέδριο της Λισαβόνας, αναφερόμενος στις αντιδράσεις που είχε προκαλέσει - σε εκείνη την αλησμόνητη σύνοδο στις Κάνες - η επίσης αλησμόνητη πρότασή του για δημοψήφισμα στην Ελλάδα, η οποία, όλοι νομίζω συμφωνούμε, σηματοδότησε την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για την πτώση της κυβέρνησής του.

Υπεραμύνθηκε, για ακόμα μια φορά, της απόφασής του να στείλει την Ελλάδα στο ΔΝΤ («η Ελλάδα επιβίωσε, η Ελλάδα είναι σήμερα ζωντανή, η Ελλάδα έχει προοπτική» είπε).

Όλα καλά και άγια. Προφανώς και δεν απευθυνθήκαμε τότε για πλάκα στο ΔΝΤ, κάποιος λόγος θα υπήρχε. Και δεν καταλαβαίνω γιατί όσοι πιστεύουν ότι αυτός που ακολουθούμε είναι, δυστυχώς, ο μοναδικός δρόμος (βάζω και τον εαυτό μου μέσα σ΄ αυτούς) αναθεματίζουν τον Γ. Παπανδρέου.

Αφού α) την ίδια πολιτική ακολουθούμε και τώρα και β) η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν το πρώτο βήμα που έπρεπε να γίνει για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε (γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, επαναλαμβάνω).

Αλλά το πρώτο τι το ήθελε; Γιατί δεν το παραδέχεται πως ήταν αφέλεια;

Να αποφασίσει ο κόσμος για τι; Για τη δανειακή σύμβαση; Και μόνο να άκουγε κάποιος «δανειακή σύμβαση», ΟΧΙ θα ψήφιζε στο δημοψήφισμα.

Και να αποφασίσει ποιος; Η γιαγιά μου που δεν ξέρει γράμματα η κακομοίρα;

Να σας πω παρεμπιπτόντως για ένα γεγονός. Το 2009 που ήρθε να ζήσει εδώ η γυναίκα μου, έπαθε πλάκα που ένας άνθρωπος στην οικογένεια ήταν αγράμματος και κανείς δεν ενδιαφερόταν να της μάθει γράμματα. «Μην ανησυχείς γιαγιά, θα σου μάθω εγώ να γράφεις και να διαβάζεις», της είπε. Η καημένη η γιαγιά το έβλεπε σαν κάτι υπερφυσικό να γράφει και να διαβάζει και με χίλιες προφάσεις τελικά ματαίωσε το μάθημα.

Ε, λοιπόν τη γιαγιά μου ο Γ. Παπανδρέου ήθελε να τη βάλει να ψηφίσει αν συμφωνεί με τους όρους της δανειακής σύμβασης.

Υπάρχει και άλλη λέξη στην πλούσια γλώσσα μας, αλλά εγώ θα αποκαλέσω αυτό που έκανε ο πρώην πρωθυπουργός «αφέλεια».

* Μέχρι τώρα ήμουν αντίθετος με όσα έλεγε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά τώρα θα συμφωνήσω μαζί του (Να! Αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πρέπει να βρίσκεται στη Βουλή: έχει ενδιαφέρουσες απόψεις για θέματα εκτός οικονομίας – βέβαια όσα λέει για την οικονομία, τα λέει για εκλογικούς λόγους, αλλά τελοσπάντων).

Οι εικόνες που δείχνουν τα πρόσωπα των συλληφθέντων είναι ΝΤΡΟΠΗ.

Οι νεαροί αυτοί, που πίστευαν ότι θ’ αλλάξουν την κοινωνία κάνοντας αυτά που έκαναν,  είναι κρατούμενοι και ως εκ τούτου ανυπεράσπιστοι. Και πως αποκαλείται η βιαιοπραγία κατά ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του; Εγώ τουλάχιστον το αποκαλώ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟ. Και υποβιβάζει ολόκληρη την κοινωνία χαμηλότερα απ’ το επίπεδο αυτού που υποτίθεται ότι την απειλεί.

Και όσο για τον ισχυρισμό του Υπουργού Δικαιοσύνης ότι ο όποιος τραυματισμός των συλληφθέντων έγινε κατά τη σύλληψή τους (βέβαια κόλλησε και ένα «απ’ ότι μου είπαν» για να είναι καλυμμένος), τι να πω… Καλύτερα να μην έλεγε τίποτα.

Μια κιβωτός για τους PIGS

Ξέρετε ποιοι είναι οι G7; Όλοι θα ξέρετε. Οι G20; Ομοίως.

Ποιες χώρες αποτελούν τη BRIC; Είναι η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα.  Οι χώρες αυτές αναπτύσσονται με ταχείς ρυθμούς και αν και μέχρι τώρα δεν έχουν προχωρήσει στον σχηματισμό κάποιου είδους οικονομικής ή πολιτικής ένωσης (ή μάλλον δημιούργησαν τον πολιτικό σχηματισμό BRICS με τη συμμετοχή και της Νότιας Αφρικής), έχουν εντούτοις αναπτύξει στενές οικονομικές σχέσεις  και με τον ρυθμό ανάπτυξης που παρουσιάζουν πολλοί προβλέπουν ότι ως το 2050 θα έχουν επισκιάσει τις οικονομίες των σημερινών πλουσιότερων χωρών του κόσμου.

Καθόμουν και σκεφτόμουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ν’ ανήκει σε έναν τέτοιου είδους σχηματισμό.

Σε τέτοιου είδους όχι, αλλά κάπου ανήκει και αυτή!

Οι δυτικοευρωπαίοι, ή μάλλον οι αγγλοσάξονες σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας, επινόησαν τον όρο PIGS προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal) της Ιταλίας (Italy αλλά μια χαρά ταιριάζει και η Ιρλανδία στη θέση της Ιταλίας), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain), ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη.

PIGS φυσικά σημαίνει «γουρούνια» στα αγγλικά και όπως μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς δεν αποτελεί ακριβώς τίτλο τιμής.

Πέρα απ’ τον αδιαμφισβήτητα απαξιωτικό (έως ρατσιστικό) χαρακτήρα του ονόματος, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι χώρες αυτές είναι εκείνες της Ευρωζώνης που  πλήττονται περισσότερο απ’ την οικονομική κρίση.

Η συνεχόμενη λιτότητα οδήγησε τις οικονομίες των χωρών αυτών σε ύφεση, πολύ βαθύτερη εκείνης που προέβλεπαν οι κυβερνήσεις και δυστυχώς η δημοσιονομική προσαρμογή θα είναι αργή.

Οι προβλέψεις δείχνουν ότι η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία πρόκειται να βγουν από την ύφεση το 2014, όμως ο αναπτυξιακός ρυθμός θα είναι τόσο βραδύς που δεν θα αρκέσει για να αντιστραφούν οι τεράστιες κάμψεις στην παραγωγικότητα.

Τα ελλείμματά τους είναι άστα να παν, η ανταγωνιστικότητά τους το ίδιο, ενώ Ισπανία και Ελλάδα διαγωνίζονται φιλότιμα για την πρωτιά στο ευρωπαϊκό ποσοστό ανεργίας (που πάντως μια απ’ τις δυο τους δεν τη χάνει με τίποτα, αφού έχουν αφήσει πολύ πίσω τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης).

Η ιταλική οικονομία, τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, βρίσκεται σε ανοιχτή κρίση. Η κυβέρνηση Μόντι με τα διαδοχικά πακέτα λιτότητας κατόρθωσε μεν να αποτρέψει την προσφυγή της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δεν απέτρεψε όμως την προσφυγή στις εκλογές.

Και επειδή «η φωτιά εξαπλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις», θα έπρεπε να μας απασχολούν οι ιταλικές  εκλογές λιγάκι περισσότερο.

Εκεί λοιπόν φαίνεται ότι η κεντροαριστερά υπό τον Μπερσάνι θα κερδίσει τις εκλογές αλλά μπορεί να μην κερδίσει τελικά και την πλειοψηφία στα δύο σώματα του κοινοβουλίου.

Το κόμμα του Μπερλουσκόνι έχει ανοδικές τάσεις στις δημοσκοπήσεις και ο Σίλβιο ήδη κλείνει το μάτι στην άκρα Δεξιά, μήπως και ανέβει κι άλλο.

Θα σωθούν τελικά οι PIGS; Πάντως στην Κιβωτό του Νώε χώρεσαν όλα τα ζωάκια και ο Νώε ούτε που διανοήθηκε ν’ αφήσει απ’ έξω τα γουρουνάκια.

Άλλωστε όπως είπε και ο συχωρεμένος Μονταλμπάν (καλά αυτός έφυγε νωρίς και ευτυχώς δηλαδή, δεν πρόλαβε την κρίση στην πατρίδα του την Ισπανία)  «Όσο Νότιος και αν είσαι, είσαι πάντα πιο Βόρειος από κάποιους άλλους».

Οι PIGS είναι πιο Βόρειοι από τις χώρες της βόρειας Αφρικής, οι οποίες είναι πιο Βόρειες από τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής κ.ο.κ.

Πάντα υπάρχουν και χειρότερα.