Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Ο φαύλος κύκλος με τις τιμές των υγρών καυσίμων



Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε φέτος τον χειμώνα θα είναι η πολύ υψηλή τιμή του πετρελαίου θέρμανσης.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, φοβάμαι ότι θα εξελιχθεί σε κοινωνικό. Προσωπικά, το ένιωσα αυτό πέρυσι τον χειμώνα που ήμουν μόνος μου στο σπίτι και δεν πολυάναβα το καλοριφέρ. Είναι φοβερό το πώς το κρύο επηρέαζε τη διάθεσή μου.
Όταν θέλουμε (και όταν θέλαμε από παλιά) να μιλήσουμε για τις δύσκολες μέρες που έρχονται, λέμε «Ο κόσμος δεν θα έχει να φάει». Αλλά και η θέρμανση, το να αισθάνεσαι ζεστός και «ασφαλής» στο σπίτι σου, είναι και αυτή βασική ανθρώπινη ανάγκη. Και ο κόσμος επαναστατεί όταν δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες του, όχι όταν του λείψει η πολυτέλεια.
Γιατί όμως είναι τόσο υψηλή η τιμή των καυσίμων στη φτωχή Ελλάδα; Η θεωρία μου είναι ότι στο Κράτος (όπως στον καθένα σ’ αυτή τη χώρα – εικόνα σου είμαι και σου μοιάζω) αρέσουν τα εύκολα. Προτιμά τις εύκολες και σίγουρες φορολογικές λύσεις έστω και αν αυτές οδηγούν μακροπρόθεσμα στον μαρασμό της οικονομίας.
Για το Κράτος είναι σαφώς πιο σίγουρο και χειροπιαστό να φορολογήσει απευθείας τα καύσιμα από το να προσδοκά μεγαλύτερα έσοδα από τη φορολογία μέσω της αύξησης του παραγόμενου ΑΕΠ.
Για να γίνω πιο κατανοητός, το καύσιμο είναι από τα βασικότερα συστατικά στην παραγωγική διαδικασία και φυσικό είναι η τιμή του να επηρεάζει και την τιμή του τελικού προϊόντος. Μια υψηλή τιμή του παραγόμενου προϊόντος όμως μειώνει τη ζήτηση/κατανάλωσή του (άσε που το κάνει και λιγότερο ανταγωνιστικό στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε) και επανέρχεται και μειώνει την παραγωγή του αφού δεν υπάρχει ζήτηση για μεγάλη παραγωγή. Μειώνεται έτσι το συνολικό μέγεθος της οικονομίας, άρα και το προς φορολόγηση αντικείμενο και τελικά τα έσοδα από τη φορολογία είναι πολύ λιγότερα.
Όμως η λύση της αύξησης των φορολογικών εσόδων μέσω της συνολικής αύξησης του μεγέθους της οικονομίας απαιτεί όραμα και σε μια πρώτη φάση τόλμη, διότι προϋποθέτει την παραίτηση από την υψηλή φορολόγηση του μέσου παραγωγής, άρα παραίτηση από την εύκολη λύση.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε η Ελλαδίτσα να έχει τη δεύτερη υψηλότερη τιμή στην Ευρώπη στην αμόλυβδη βενζίνη, μετά την Ολλανδία, και την πρώτη στο πετρέλαιο κίνησης!
Και η πρώτη θέση στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης είναι δική μας στα σίγουρα, δεν μας την παίρνει κανείς, γιατί  φέτος ο ειδικός φόρος κατανάλωσης από τα 60 ευρώ θα εκτοξευτεί στα 330 ευρώ ανά χίλια λίτρα πετρελαίου. Και αυτό θα συμπαρασύρει προς τα πάνω και τον ΦΠΑ (άλλη μια ελληνική πρωτοτυπία. Ο ΦΠΑ, τελικά, δεν υπολογίζεται επί της καθαρής αξίας μόνο, αλλά και επί των φόρων).
Φαύλος κύκλος… Πρέπει όμως κάποια στιγμή να σπάσει, αλλιώς κεφάλι δεν σηκώνουμε.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ψυχοθεραπευτικός ρόλος του καφενείου



Ένα από τα πράγματα που μου έλειψαν τα τελευταία χρόνια είναι ότι (κυρίως λόγω προβλημάτων υγείας) δεν μπορώ να πηγαίνω όσο συχνά θέλω στο αγαπημένο μου στέκι, ας το πούμε καφενείο για χάρη ευκολίας, αν και το ξέρω ότι η λέξη «καφενείο» είναι φορτωμένη με συμβολισμούς και χρωματισμούς, συχνά καθόλου θετικούς.
Η ιστορία του καφενείου στην Ελλάδα είναι πολύ παλιά και ανάγεται στην εποχή της τουρκοκρατίας και κυρίως στην εποχή της ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους. Τουλάχιστον με τη μορφή που το έχουμε στο μυαλό μας, γιατί αν το δούμε ως τόπο κοινωνικής συνάθροισης, θα πρέπει να πάμε πίσω στην αρχαιότητα.
Ο καφές ήρθε στην Ελλάδα τον 17ο αιώνα. Οι Έλληνες ως υπήκοοι του σουλτάνου, δοκιμάζουν τον καφέ πριν από τους άλλους Ευρωπαίους.
Ο καφές - ποικιλία Αράμπικα - ανακαλύφθηκε στα υψίπεδα της Αιθιοπίας και της Υεμένης τον 6ο αιώνα μ.Χ. όπου φύονταν σαν αυτοφυές φυτό (εκεί είναι η πατρίδα του καφέ λοιπόν). Μέχρι και τον 16ο αιώνα καλλιεργούνταν αποκλειστικά σε αυτές τις δύο χώρες και σταδιακά εξαπλώθηκε αργότερα στην Ινδία και την Κεϋλάνη, τα νησιά της Καραϊβικής και τη Βραζιλία.
Μεταξύ 1890 και 1930 αναπτύσσεται η καλλιέργεια του καφέ και στη Δυτική Αφρική όπου και ανακαλύπτεται μία άλλη αυτοφυής ποικιλία, η Ρομπούστα, στις δυτικές περιοχές του τότε Ζαΐρ. Την ίδια εποχή η καλλιέργεια του Αράμπικα εξαπλώνεται στην Λατινική Αμερική (Μεξικό, Γουατεμάλα, Κολομβία κ.α.) ενώ το δεύτερο μισό του 20ου  αιώνα η Ρομπούστα εξαπλώνεται σε Δυτική και Νότια Αφρική και δίνει νέα ώθηση στις υπάρχουσες φυτείες στην Ινδία, Ινδονησία και Ινδοκίνα.
Όμως πλέον στην Ελλάδα καταναλώνουμε κυρίως στιγμιαίο καφέ. Ο καφές αυτός εφευρέθηκε (όχι ανακαλύφθηκε) το 1901 από τον Ιάπωνα Σατόρι Κάτο, επιστήμονα που δούλευε στο Σικάγο των ΗΠΑ. Την πρωταπριλιά του 1938 ο στιγμιαίος καφές παρουσιάστηκε στο εμπόριο από την ελβετική εταιρία Nestlé με το εμπορικό όνομα Nescafé.
Ο στιγμιαίος καφές διαδόθηκε ταχύτατα σε όλο τον κόσμο λόγω κυρίως του πλεονεκτήματός του ότι μπορεί να παρασκευαστεί πολύ πιο απλά απ’ τον καταναλωτή σε σχέση με τους άλλους τύπους καφέ,  καθώς και της μεγάλης διάρκειας ζωής του.
Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, τι είναι εκείνο που αντιπροσωπεύει όσο τίποτα άλλο (και δεν αναφέρομαι μόνο στους καφέδες) τη ζωή των νεοελλήνων; Μα φυσικά ο φραπές!
Προσέξατε τι έγραψα; «Ο φραπές». Κανονικά ο φραπές (όπως και ο καφές) ως ξένη λέξη (προέρχεται από τη γαλλική λέξη «frappé» που σημαίνει χτυπημένος) δεν θα έπρεπε να κλίνεται στα ελληνικά. Πλέον όμως έχουμε ξεχάσει ότι η λέξη είναι υιοθετημένη, της βάλαμε κατάληξη και την κλίνουμε, όπως και όλες τις υπόλοιπες λέξεις - παιδιά μας. Γιατί η λέξη, όπως και ο ίδιος ο φραπές, είναι δικό μας παιδί πλέον.
Ο φραπές είναι ένας ελληνικής επινόησης καφές (να μην γράψουμε τώρα από τι αποτελείται μπλα μπλα. Δεν έχω τόσο μεγάλες φιλοδοξίες για το blog αυτό, θεωρώ ότι βασικά το διαβάζουν Έλληνες, άρα ξέρουν τι είναι ο φραπές).
Η εφεύρεσή του φραπέ έγινε τυχαία το 1957 από τον Δημήτρη Βακόνδιο στη Θεσσαλονίκη. Αυτός ήταν υπάλληλος της Nestle-Ελλάς και συνήθιζε να πίνει ζεστό στιγμιαίο καφέ. Ήταν λοιπόν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και μια μέρα που δεν έβρισκε ζεστό νερό, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ για να φτιάξει τον καφέ του με κρύο νερό. Έβαλε καφέ, ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και δημιούργησε τον πρώτο φραπέ της ιστορίας.
Γιατί ο φραπές κατέκτησε την Ελλάδα; Μερικοί το αποδίδουν στο ζεστό κλίμα της Ελλάδας. Λάθος είναι αυτό. Κάποτε διάβασα ότι το ζεστό κλίμα θέλει και ζεστά ροφήματα. Γι’ αυτό και στις χώρες της Μέσης Ανατολής πίνουν ζεστό καφέ και πολύ τσάι. Άσε που θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο Μεξικό, το 2005, ήμασταν στο Γιουκατάν και το κλίμα ήταν ζεστό και υγρό εκεί και φυσικά δεν υπήρχε φραπές πουθενά. Γενικά δεν είναι καθόλου δημοφιλής ο κρύος καφές εκεί (αν και κάνουν πολύ καλό φρεντουτσίνο, αλλά τον λένε αλλιώς, δεν θυμάμαι πως).
Κατά τη γνώμη μου ο φραπές κατέκτησε την Ελλάδα λόγω του ότι πίνεται με αργούς ρυθμούς (η εξήγησή μου γιατί ο καφές είναι τόσο ακριβός στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτή. Σε δύο ώρες, ένα τραπεζάκι μιας καφετέριας στην Ελλάδα πουλάει έναν καφέ ενώ στο εξωτερικό πουλάει 5-6), με χαλαρή διάθεση, συχνά παίζοντας τάβλι και εννοείται πάντα μιλώντας περί ανέμων και υδάτων.
«Μιλώντας περί ανέμων και υδάτων»… Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο ήθελα σήμερα ν’ ασχοληθώ με όλα αυτά τα πράγματα.
Για μένα ο ρόλος του καφενείου είναι ψυχοθεραπευτικός, αρκεί να το κάνεις συνειδητά και όχι να πας εκεί μόνο για να παίξεις μια παρτίδα χαρτιά.
Άρα δύο πράγματα είναι απαραίτητα: α) να το κάνεις συνειδητά και να μην πας εκεί μόνο για να σκοτώσεις την ώρα σου και β) να έχεις πάντα καλή παρέα με όσο το δυνατόν κοινά ενδιαφέροντα, όπως στις συνεδρίες  της ομαδικής ψυχοθεραπείας υπάρχουν τα μέλη της ομάδας, με κοινά πάνω κάτω προβλήματα, και 1-2 θεραπευτές.
Τα μέλη σε μια συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας ενθαρρύνονται να κάνουν ανατροφοδότηση και να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μέσω του λόγου. Αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να δουν νέες οπτικές του ίδιου θέματος που τους απασχολεί και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους. Στην ομαδική ψυχοθεραπεία αναπτύσσεται ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο υπάρχει εμπιστοσύνη και στο οποίο τα μέλη ενθαρρύνονται να είναι ειλικρινείς με τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους. Το ίδιο δεν γίνεται και στο καφενείο;
Το ξέρετε ότι κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας παράγονται νευροδιαβιβαστές, δημιουργούνται καινούριοι νευρουποδοχείς, συντίθενται νέες πρωτεΐνες, αναπτύσσονται νέες συνάψεις και κυκλώματα μεταξύ των νευρικών κυττάρων; Δημιουργείται κατά κάποιον τρόπο ύλη! Ε, πάω στοίχημα ότι και το ίδιο γίνεται κατά τη διάρκεια μιας «συνεδρίας» στο καφενείο.
Ναι, μην γελάτε γιατί είναι σοβαρό. Το καφενείο μπορεί να λειτουργήσει σαν τη βαλβίδα της χύτρας ταχύτητας που εκτονώνει τον ατμό, αλλιώς η χύτρα θα εκραγεί. Και από αυτή την άποψη (όχι από την άποψη που τα στερεότυπα επιβάλλουν για τα καφενεία), ευτυχώς που η Ελλάδα είναι ένα απέραντο καφενείο.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Που ανήκει η Ελλάδα τελικά;



Διάβασα πριν κάμποσες μέρες μια δήλωση του πρώην προέδρου της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν (από κοινού με τον  πρώην Καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ) και μου έκανε αμέσως «κλικ», για να μην πω με σόκαρε. Όχι τόσο γιατί αυτό που είπε ο Ντ’  Εστέν απέχει πολύ από την πραγματικότητα αλλά γιατί (γαμώτο) μας κατάλαβαν.
Είπε με απλά λόγια ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και ότι ίσως ήταν λάθος ακόμα και η ίδια η αποδοχή της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. το 1981.
Η Ελλάδα μπήκε τυπικά στην Ε.Ο.Κ. το 1979 και μάλιστα τότε οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Κ.Κ.Ε. είχαν ψηφίσει «ΟΧΙ» στην ένταξη.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα μπήκε στην Ε.Ο.Κ. με πολιτικά κριτήρια. Το θέμα δεν ήταν οικονομικό, ήταν πολιτικό. Η Ε.Ο.Κ. δεν ήταν τότε η μόνη επιλογή (όπως είναι τώρα ουσιαστικά η Ε.Ε.) των κρατών της Ευρώπης που ήθελαν να ενταχθούν σε ένα σχηματισμό, ούτε η ένταξη σ’ αυτήν ήταν τόσο επίζηλη (όπως πάλι είναι τώρα η ένταξη στη Ε.Ε.).
Για να το πω αλλιώς η Ε.Ο.Κ. δεν ήταν τότε μονόδρομος όπως είναι τώρα η Ε.Ε. και τότε η ίδια η Ε.Ο.Κ. επιζητούσε την ένταξη νέων χωρών για την ενδυνάμωσή της και όχι το αντίστροφο, όπως συμβαίνει σήμερα.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν ισχυρή και είχε δημιουργήσει μια ακτίνα χωρών υπό την επιρροή της (το πρώην ανατολικό μπλοκ). Η ένταξη της Ελλάδας αποτελούσε ανάχωμα στο ανατολικό μπλοκ και ενδυνάμωνε τη Δυτική Ευρώπη. Η Ελλάδα αποτελούσε τότε ένα πραγματικό ανάχωμα, η γεωστρατηγική θέση της πράγματι σημαντική. Όχι όπως τώρα που από συνήθεια πιπιλίζουμε περί σημαντικής γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας και περί Ελλάδας – σταυροδρομιού, ενώ στην πραγματικότητα η θέση της Ελλάδας δεν είναι τόσο σημαντική σήμερα. Αντίστοιχα δεν είναι και τόσο σημαντικός ο προσανατολισμός της, οι υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες δεν κόπτονται και τόσο να κρατήσουν την Ελλάδα στην κοινή ευρωπαϊκή πορεία.
Τότε όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Θα ήταν όμως αχαριστία να μην αναγνωρίσουμε ότι και η Ελλάδα δεν ωφελήθηκε από την Ευρώπη. Ωφελήθηκε και μάλιστα πάρα πολύ. Ανήκω σ΄ αυτούς που απλουστευτικά το λένε «Αν η Ελλάδα δεν είχε μπει την Ε.Ο.Κ. θα ήταν τώρα χειρότερα απ’ την Αλβανία».
Που ανήκει τελικά η Ελλάδα; Για μένα η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση. Δεν ανήκει όμως και στην Ανατολή. Δεν νομίζω ότι έχει πολλά κοινά (και ας λένε μερικοί) με τις χώρες της Εγγύς Ανατολής.
Η Ελλάδα αποτελεί ξεχωριστό πολιτικό – πολιτισμικό χώρο, κάπου ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Για μένα η Ελλάδα έχει περισσότερα κοινά στοιχεία με την «ευρωπαϊκή» Τουρκία και τις άλλες βαλκανικές χώρες παρά με την Ιταλία. Για τις υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Αγγλία) ας μην το συζητάμε καλύτερα. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τις κοινωνίες αυτές.
Όμως σήμερα η Ε.Ε. είναι μονόδρομος για την Ελλάδα. Για μένα, η επιλογή ουσιαστικά είναι Ε.Ε. ή χάος.
Όπως τότε η ένταξη της Ελλάδας έγινε για μη οικονομικούς λόγους, έτσι και σήμερα η Ελλάδα πρέπει να υποστηριχθεί από την Ευρώπη πάλι για μη οικονομικούς λόγους.
Γιατί η Ελλάδα διολισθαίνει και η ελληνική κοινωνία επίσης. Η Χρυσή Αυγή πάει για τρίτο κόμμα… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;
Γι’ αυτό και αν μπορούσαν να με διαβάσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες θα τους ζητούσα να χαλαρώσουν την πίεση των οικονομικών μέτρων στον ελληνικό λαό, γιατί καλή η παραμονή στο ευρώ αλλά ο κόσμος βρίζει αυτό που βιώνει και ποτέ δεν σκέφτεται πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Και, καλώς ή κακώς, στις δημοκρατικές κοινωνίες οι αποφάσεις παίρνονται απ’ τον λαό στις εκλογές (ακόμα και αν το έχουμε ξεχάσει αυτό). Και μια λάθος απόφαση του ελληνικού λαού μπορεί μελλοντικά να φέρει δεινά όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Θεωρίες συνωμοσίας


Την περασμένη Τρίτη συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από τα τρομοκρατικά χτυπήματα σε Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον, από την ημέρα που, δεν θα το αμφισβητήσω καθόλου, άλλαξε τον κόσμο.
Θυμάμαι το έμαθα σε ένα πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ που είχα πάει για να παίξω ένα Στοίχημα (το βράδυ είχε αγώνες Champions League). Είναι από τα πράγματα που, αν μπορείς να σκεφτείς στοιχειωδώς, δεν τα πιστεύεις. Δεν θυμάμαι που το άκουσα, αλλά αν κάποιος ρωτούσε πριν τις 11/9/2001 «Πόσες πιθανότητες έχει να συμβεί αυτό το πράγμα;» θα του απαντούσαμε «Καμία» (όχι π.χ. μία στο εκατομμύριο).
Τα γεγονότα είναι λίγο – πολύ γνωστά: Σε τέσσερα πολιτικά αεροσκάφη εκδηλώθηκε αεροπειρατεία, τα δύο οδηγήθηκαν από τους αεροπειρατές και προσέκρουσαν στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, το τρίτο στο Πεντάγωνο, ενώ το τέταρτο συνετρίβη σε ανοικτό χώρο. Οι Δίδυμοι Πύργοι κατέρρευσαν λίγη ώρα μετά προκαλώντας την απώλεια σχεδόν 3.000 ανθρώπων.
Αμέσως άρχισαν διάφορες συνωμοσίες να αναδύονται, πράγμα που τελικά δεν ήταν καθόλου περίεργο. Εδώ υπάρχουν θεωρίες συνωμοσίας για πολύ πιο απλά και αυταπόδεικτα πράγματα, για την 11η Σεπτεμβρίου δεν θα υπάρχουν;
Η πιο διαδεδομένη είναι ότι η ίδια η αμερικανική Κυβέρνηση, και όχι ο Οσάμα μπιν Λάντεν, κρύβεται πίσω από το γεγονός. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή είχαν τοποθετηθεί από πριν εκρηκτικοί μηχανισμοί που πυροδοτήθηκαν με εντολή της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους.
Το Πεντάγωνο, δεν χτυπήθηκε από επιβατικό αεροσκάφος, αλλά από πύραυλο Κρουζ.
Η Μοσάντ γνώριζε για την επικείμενη επίθεση και επικοινώνησε με όλους τους αμερικανοεβραίους που εργάζονταν στον τόπο των επιθέσεων και εκείνη τη μέρα 4.000 Εβραίοι δεν παρουσιάστηκαν στην εργασία τους.
Πρέπει να σας πω ότι προσωπικά όταν ακούω κάποιες θεωρίες που προσπαθούν να βρουν συνωμοσίες και κρυμμένα νοήματα εκεί που δεν υπάρχει τίποτα χαμογελάω με συγκατάβαση («έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», γατί συν τοις άλλοις είναι και δύσκολο να τα βγάλεις πέρα με τους συνωμοσιολάτρες).
Και αν αυτοί που πιστεύουν ότι τα πάντα είναι θέμα σκοτεινών δυνάμεων, βρίσκουν τους υπόλοιπους «αμερικανάκια» που χάφτουν ότι τους σερβίρουν, εγώ βρίσκω πολλές θεωρίες συνωμοσίας εξυπνακίστικες και προϊόν ξερολισμού και πάντως όχι σκεπτικισμού.
Γιατί εδώ υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση της έννοιας «σκεπτικισμός». Σκεπτικισμός πράγματι είναι να αμφιβάλλεις και να μη δέχεσαι κάτι ως δεδομένο.
Αλλά αυτό είναι διαφορετικό απ’ αυτό που ονομάζεται «Εναλλακτική Ιστορία», από το να πιστεύουμε ότι αποφασίζονται οι τύχες του κόσμου σε βάθος χρόνου από αόρατες, ομιχλώδεις επιτροπές ή μυστικές παγκόσμιες Κυβερνήσεις που είναι πανταχού παρούσες.
Άλλο π.χ. να πιστεύουμε ότι η δολοφονία του προέδρου Κένεντι ή η ανατροπή του Αλιέντε οργανώθηκαν από δυνάμεις για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και άλλο να πιστεύουμε ότι ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, με χιλιάδες νεκρούς και ζωντανή αναμετάδοση σε όλο τον πλανήτη (όπως η 11η Σεπτεμβρίου), είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Ο Συνωμοσιολόγος είναι πιο κοντά στον Παρανοϊκό παρά στον Σκεπτικιστή. Παρανοϊκός είναι αυτός που έχει χρόνια αισθήματα καταδίωξης, δυσπιστίας και φιλυποψίας. Πιστεύει  ότι είναι σημαντικό άτομο και ότι κάποιοι άλλοι (άνθρωποι ή οργανώσεις) τον καταδιώκουν και θέλουν να τον βλάψουν και τελικά ο Παρανοϊκός έχει ανάγκη ιατρικής φροντίδας.
Αλλά όταν αυτά τα συμπτώματα τα εκδηλώνουν ομάδες ανθρώπων ή και ολόκληροι λαοί, τότε κανείς γιατρός δεν μπορεί να τους κάνει καλά. Στην Ελλάδα οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν. Είμαστε ένας ξεχωριστός λαός που προκαλεί το φθόνο των άλλων, Ευρωπαίων, Αμερικανών, Εβραίων, Τούρκων και όλων των βαλκανικών λαών (πλην των καλών Σέρβων). Θέλουν να μας αφελληνίσουν, θέλουν να μας εκμεταλλευτούν, μας φοβούνται, μας μισούν. Ξένα κέντρα εξουσίας (ιμπεριαλιστές, σιωνιστές, μασόνοι και άλλοι ύποπτοι κύκλοι) σχεδιάζουν την καταστροφή της χώρας. Οι Καθολικοί θέλουν να μας κάνουν καθολικούς.  Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και οι Σαϊεντολόγοι ομοίως (όχι ασφαλώς να μας κάνουν Καθολικούς). Στις ελληνικές θάλασσες κρύβονται κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου ανυπολόγιστης αξίας, όμως κάποιοι δεν μας επιτρέπουν να τα εκμεταλλευτούμε.
Εδώ πολλοί έφτασαν να διατείνονται ότι η ελληνική οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας σκοτεινών δυνάμεων, προσβάλλοντάς μας κατάφωρα αφού αμφισβητούν την ικανότητά μας να τα κάνουμε μαντάρα χωρίς τη βοήθεια κανενός.
Έτσι, για να επανέρθουμε στην 11η Σεπτεμβρίου,  οι Δίδυμοι Πύργοι δεν καταστράφηκαν με ελεγχόμενες εκρήξεις κατεδάφισης αλλά από την πρόσκρουση πάνω τους των αεροπλάνων που προκάλεσαν ζημιές στις κολόνες στήριξης των κτιρίων και διέχυσαν 10.000 γαλόνια καύσιμου αεριωθουμένων πάνω τους, το Πεντάγωνο χτυπήθηκε πράγματι από πτήση της American Airlines και όχι από πύραυλο Κρουζ, όπως βεβαιώνουν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες που είδαν το αεροπλάνο να πέφτει επάνω στο κτίριο του Πενταγώνου και στο σημείο της καταστροφής βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με DNA οι σοροί των επιβατών και των μελών του πληρώματος της πτήσης 77 της American Airlines και τέλος ανάμεσα στους νεκρούς των χτυπημάτων της 11ης Σεπτεμβρίου, υπάρχουν στην πραγματικότητα και πολλοί Εβραίοι, άσε που όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να ειδοποιηθούν κρυφά 4.000 άτομα και αυτό να κρατηθεί μυστικό προσβάλλουν την κοινή λογική.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε (μέρος 3ο)


Με τα πολλά, τον Απρίλη φάνηκε ότι θα ξεπερνούσα τον κίνδυνο και αρχές Μαΐου άρχισα να συνέρχομαι για τα καλά και να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα (εννοώ ότι είχα πλήρη συνείδηση, δεν έβλεπα «όνειρα» και καταλάβαινα ότι κάτι μου συνέβη – αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς).
Από τις 13/12/2009 είχα τραχειοτομία και δεν μπορούσα να μιλήσω. Αρχές Ιούνη μου έβγαζαν δοκιμαστικά κάμποσες ώρες την ημέρα το σωληνάκι απ’ την τραχειοτομία (το «έξω», το «μέσα» το άφηναν) και έκλειναν το «μέσα» με μια ταπούλα για να δουν αν μπορούσα ν’ αναπνεύσω από το στόμα και τη μύτη. Αυτό ήταν ένα κρίσιμο ορόσημο γιατί πολλοί ασθενείς δεν καταφέρνουν ν’ αναπνεύσουν όταν κάνουν αυτή τη δοκιμή (και εγώ το φοβόμουν πολύ). Μου είχαν δώσει και έναν μετρητή και όταν έβγαζα το σωληνάκι μετρούσα τα επίπεδα οξυγόνου στο αίμα (θυμάμαι είχαν πει στη μάνα αν έπεφτε δεν θυμάμαι πόσο, να μου έβαζε αμέσως το σωληνάκι).
Το πρόβλημα ήταν τη νύχτα (γιατί μετά από μερικές μέρες μου άφηναν μόνιμα την ταπούλα). Χωρίς την τραχειοτομία, ζοριζόμουν ν’ αναπνεύσω και μερικές φορές τα βράδια έβγαζα κρυφά την ταπούλα. Οι γιατροί μου είχαν πει να μην το κάνω αυτό ποτέ. Αν έμπαινε ένα σκουπιδάκι ή πολύ χειρότερα ένα κουνουπάκι από την τρύπα της τραχειοτομίας, θα πέθαινα αμέσως. Έλα όμως που έσκαζα με την ταπούλα και την έβγαζα κρυφά. Την κρατούσα σφιχτά στο χέρι και προσπαθούσα να μην με πάρει ο ύπνος. Φανταστείτε τον πανικό μου όταν μερικές φορές αποκοιμόμουν και ξυπνούσα το πρωί με την ταπούλα χαμένη στα σεντόνια!
Όλα όμως πήγαν καλά τελικά και για μένα ήταν μια μεγάλη έκπληξη γιατί δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα.
Όταν άρχισα όμως να «ταπώνω» την τραχειοτομία, μπορούσα να ξαναμιλήσω για πρώτη φορά μετά από πάνω μισό χρόνο! Λένε ότι το να μην μπορείς να δεις είναι η απόλυτη τραγωδία. Αλλά και το να μην μπορείς να μιλήσεις είναι μια τραγωδία, σας διαβεβαιώνω (ο πίνακας δεν με πολυβοηθούσε γιατί τα γράμματά μου διαβάζονταν πολύ δύσκολα).
Μιλούσα βέβαια αργά και σαν ρομπότ, αλλά μιλούσα! Θα έπρεπε επίσης να προσέχω γιατί μερικές φορές με την εκπνοή η ταπούλα έφευγε και τότε φυσικά δεν μπορούσα να μιλήσω, άσε που χωρίς την τάπα ήταν πολύ επικίνδυνο, όπως έγραψα παραπάνω.
Στις 10 Ιούνη είχε γενέθλια η γυναίκα μου και αποφάσισα να της τηλεφωνήσω. Από τον Απρίλη είχε πάει στους δικούς της στο Μεξικό για να γεννήσει εκεί. Με έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα τηλέφωνο αλλά επειδή μέχρι τότε δεν μπορούσα να μιλήσω, μου κολλούσε η μάνα μου το ακουστικό στο αυτί και την άκουγα να μιλάει αυτή μόνο.
Στις 10 Ιουνίου 2010 λοιπόν έκανα το πρώτο μου τηλεφώνημα από τις 13/12/2009. Από την ταραχή και τη συγκίνησή μου, έφυγε η τάπα και τελικά δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε…
Στις 7 του Ιούλη μου ήρθε ένα sms από το Μεξικό: Η γυναίκα μου είχε γεννήσει ένα υγιέστατο κοριτσάκι (το είπαμε Μαρία – Αντρέα γιατί εκεί το παιδί παίρνει το όνομά του λίγο μετά τη γέννηση) και ήμουν πια πατέρας. Αλήθεια, ένιωσα λιγότερο άγχος για το μέλλον. «Δεν πάει στο διάολο. Και να έρθει το μοιραίο τώρα κάτι θα αφήσω πίσω μου», σκέφτηκα.
Τελικά το μοιραίο, όπως το εννοούμε, δεν ήρθε ποτέ. Το καλοκαίρι άρχισα εντατικές φυσικοθεραπείες και με τα πολλά κατάφερα να περπατήσω, αρχικά με ένα πράγμα με ρόδες ίσα με τους ώμους μου, που το αγκάλιαζα και έκανα μερικά βήματα γιατί συν τοις άλλοις δεν είχα και ισορροπία και έπεφτα προς τα πίσω, μετά με «Πι» και τελικά (και έως σήμερα) με μπαστούνι.
Στις αρχές Σεπτέμβρη του 2010 μου είπαν στο κέντρο αποκατάστασης ότι καλό θα ήταν να άρχιζα να πηγαίνω μερικά Σαββατοκύριακα στο σπίτι μου για ν’ αρχίζω να συνηθίζω και να δω τι λείπει και τι μου χρειάζεται εκεί για να μπορέσω να ζήσω υπό τα νέα δεδομένα.
Την Παρασκευή 3/9/2010, μετά από 264 μέρες, ξαναβγήκα στον έξω κόσμο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως αισθάνθηκα όταν είδα από μακριά το χωριό μου. Αντιμετώπισα αρκετές πρακτικές δυσκολίες στο σπίτι των γονιών μου (η γυναίκα μου και η κόρη μας ήταν ακόμα στο Μεξικό και μέχρι να έρθουν θα έμενα στο πατρικό μου) αλλά το είχα αποφασίσει: η επόμενη βδομάδα θα ήταν η τελευταία μου  στο κέντρο αποκατάστασης.
Οι γιατροί επέμεναν να μείνω κάμποσο καιρό ακόμη στο κέντρο αποκατάστασης και να βγαίνω τα Σ/Κ αλλά εγώ δεν μορούσα να μείνω άλλο εκεί πέρα.
Έτσι την επόμενη Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου του Σωτήριου έτους 2010, αποχαιρέτησα τον πλάτανο στην αυλή στη σκιά του οποίου καθόμουνα όλο το καλοκαίρι και… έφυγα. Όχι τρέχοντας όπως ονειρευόμουν (το έργο στο οποίο πρωταγωνιστούσα ήταν στην πραγματική ζωή και όχι σε ταινία), με τα χέρια ανοιχτά και φωνάζοντας «Νίκησα!!!», αλλά σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά τελικά κατάλαβα ότι ακόμα και έτσι είχα νικήσει…
Από τότε τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ήρθε η γυναίκα μου με την κορούλα μας, ξανάχτισα τις παλιές φιλίες, γύρισα πάλι στη δουλειά μου και γενικώς προσπάθησα να ξαναπιάσω το νήμα της ζωής μου από κει που είχε κοπεί.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι παραμύθι και εξακολουθώ να έχω πολλά προβλήματα υγείας αλλά τα πράγματα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα γι’ αυτό όταν το φιλοσοφώ λίγο εκτιμώ αυτά που έχω. Οι γιατροί φοβόντουσαν τρία πράγματα στην περίπτωσή μου (και ευτυχώς διαψεύστηκαν): Ότι δεν θα μπορέσω να ξανασταθώ όρθιος, δεν θα μπορέσω να ξαναμιλήσω και δεν θα μπορώ να καταπίνω το φαγητό μου.
Άλλωστε ξέρετε ποια είναι η κόκκινη γραμμή; Αυτό που λέμε με απλά λόγια «Να μπορείς να αυτοεξυπηρετείσαι». Δεν είναι κάτι το τόσο απλό όμως. Το να μπορείς να σηκώνεσαι μόνος σου απ’ το κρεβάτι, να ντύνεσαι μόνος σου, να ανάβεις το φως μόνος σου, να πηγαίνεις στην τουαλέτα μόνος σου και χιλιάδες, εκατομμύρια άλλα πράγματα, που τελικά δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτονόητα.
Η κόκκινη γραμμή λοιπόν είναι να μπορείς να αυτοεξυπηρετείσαι, από εκεί και πέρα ότι άλλο έρθει κέρδος θα είναι.
Ξέρετε τι ευχαριστιέμαι τώρα περισσότερο κάθε μέρα; Την πρώτη γουλιά του καφέ κάθε πρωί. Παράξενο; Δεν ξέρω, αλλά πάντως έτσι είναι. Πριν τις 13/12/2009 ούτε που είχα προσέξει πόσο διαφορετική είναι η πρώτη γουλιά του πρώτου καφέ της ημέρας απ’ τις άλλες.
Έγραψα πάρα πολλά σήμερα (αλλά θα μπορούσα να γράψω περισσότερα). Θα πρέπει λοιπόν να εκτιμάμε περισσότερο αυτό που έχουμε (ότι έχουμε) γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο τελικά.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε (μέρος 2ο)


Για τις επόμενες τρεις βδομάδες περίπου ήμουν σε κώμα, αλλά είχα και στιγμές που ήμουν ξύπνιος, αν και αρκετά από τα πράγματα που θυμάμαι δεν έγιναν ακριβώς έτσι.
Θυμάμαι π.χ. τα πεθερικά μου (που ήρθαν άρον άρον απ’ το Μεξικό, ανήμερα τα Χριστούγεννα), αλλά τους θυμάμαι μόνο μια φορά αν και έρχονταν στο νοσοκομείο κάθε μέρα.
Θυμάμαι τον κουνιάδο μου, που μένει στην Ισπανία, μια φορά και θυμάμαι ότι δεν μου έκανε εντύπωση που τον είδα, λες και τον έβλεπα κάθε μέρα.
Θυμάμαι τον Χατζησοφιά μια μέρα που ήρθε και ήταν επίσης εκεί τρεις γυναίκες συνάδελφοί μου. Μου είπε, θυμάμαι, ότι δεν είχε έρθει η ώρα μου ακόμα και ότι τη σκαπούλαρα και σκέφτηκα «Τι μου λέει ρε γαμώτο; Τόσο βαριά είμαι;».
Θυμάμαι τον Φραντζεσκάκη που είχε έρθει μ’ έναν κοινό μας φίλο, αλλά εδώ τα μπερδεύω λίγο. Θυμάμαι ότι πήγαμε περπατώντας στην αυλή του κέντρου αποκατάστασης, αλλά αποκλείεται να έγινε έτσι αφού δεν μπορούσα να περπατήσω. Μάλλον θα με πήγε σπρώχνοντας το καροτσάκι και εγώ φαντάστηκα ότι πήγαμε περπατώντας.
Θυμάμαι τον φίλο μου τον καφετζή που με επισκέφτηκε μια μέρα, αλλά και εδώ τα μπερδεύω. Ενώ θυμάμαι καλά πως μου είπε να μου φέρει μια εφημερίδα να διαβάσω τα ποδοσφαιρικά νέα (αυτό έγινε στ’ αλήθεια), φανταζόμουν πως ήμουν στο διάδρομο και όχι στον θάλαμο του νοσοκομείου. Επίσης μου είπε αργότερα ότι μόλις έφυγε είχα μια κρίση και τράνταζα το κρεβάτι ενώ εγώ δεν το θυμάμαι καθόλου αυτό.
Εκτός από αυτά που ήταν μισοαλήθεια, έβλεπα και άλλα πράγματα (πώς να τα πω; Όνειρα; Οράματα;) που ήταν φανταστικά πέρα για πέρα αν και ήταν τόσο αληθοφανή που για καιρό μετά πίστευα ότι έγιναν στην πραγματικότητα.
Έβλεπα π.χ. ότι είχα, λέει, έντεκα παιδιά (τα μεγαλύτερα είχαν όνομα, τα μικρότερα όχι) και μου τα ταχυδρόμησε η γυναίκα μου από το Μεξικό μέσα σ’ ένα κόκκινο κουτί. Κράτησα στο νοσοκομείο μερικά, έδωσα 3-4 στη γιαγιά μου στο χωριό και τα υπόλοιπα τα άφησα μέσα στο κουτί στο πατρικό μου. Με είχε πιάσει αγωνία λοιπόν μην πάθουν κάτι στο χωριό και ποιος να τα ταΐζει εκεί και είπα στον αδελφό μου («είπα» σχήμα λόγου αφού λόγω της τραχειοτομίας δεν μπορούσα να μιλήσω, του έγραψα να λέμε καλύτερα σε ένα πινακάκι που είχα) να πάει να ψάξει στο σπίτι στο χωριό και αν βρει ένα κόκκινο κουτί να μου το φέρει. «Τι έχει μέσα το κουτί;» με ρώτησε «Μπα, τίποτα. Αλλά μην το ανοίξεις, μόνο να το φέρεις εδώ» του είπα (έγραψα). «Που να πιστέψει αν του πω ότι έχει παιδιά μέσα» σκέφτηκα. Έψαξε λοιπόν στο σπίτι ο άνθρωπος αλλά φυσικά κόκκινο κουτί δεν βρήκε…
Και άλλα, και άλλα, που θέλω ολόκληρο βιβλίο να τα γράψω.
Αλλά το χειρότερο (ίσως) ήρθε μετά. Στην εντατική κόλλησα κάτι θανατηφόρα μικρόβια και άρχισα να κάνω πολύ ψηλούς πυρετούς. Μιλάμε για 41 βαθμούς και βάλε! Τυραννήθηκα 2-3 μήνες έτσι (ακόμα δεν ξέρω πόσο ακριβώς) ώσπου οι γιατροί το διέγνωσαν: «Σηψαιμία. Δεν την βγάζει».
Στη Βικιπαίδεια λέει πως το ποσοστό των ασθενών που εγκαταλείπουν τα εγκόσμια από τη σήψη κυμαίνεται από 20% έως 80%.
Στο χωριό βγήκε μια φήμη ότι πέθανα. Ναι, αλήθεια.
Ο διευθυντής του κέντρου αποκατάστασης που ήμουνα κάλεσε τη μάνα μου να της ανακοινώσει το αναμενόμενο και μόλις έμαθε ότι η γυναίκα μου ήταν έγκυος, για να την παρηγορήσει της είπε ότι τουλάχιστον θα έχει το εγγονάκι για να με θυμάται! Επίσης γεγονός.
Ένα από τα πράγματα που μου δίδαξε η περιπέτειά μου (στον επίλογο θα πω και μερικά άλλα) είναι ότι τελικά είναι πολύ εύκολο να πεθάνεις και τυγχάνει να μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί στον καθένα. Αυτό το «στον καθένα» όλο το λέμε αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Το ξέρω γιατί έτσι έλεγα και εγώ αλλά μέσα μου πίστευα ότι αυτά είναι τους άλλους. Ώσπου ήρθε η 13η/12/2009, το πρωί της οποίας ήμουνα υγιέστατος και το βράδυ τσεκάριζα εισιτήρια, διαβατήρια κ.λπ. για τον άλλο κόσμο.
Παρεμπιπτόντως ξέρετε ότι έχουμε 2.000 περισσότερες πιθανότητες να έχουμε αύριο το πρωί ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητο από το να κερδίσουμε το ΛΟΤΤΟ; Και όμως το να κερδίσουμε το ΛΟΤΤΟ το ονειρευόμαστε και το θεωρούμε πιθανό αλλά το άλλο ούτε που σκεφτόμαστε ότι μπορεί να γίνει (από συνήθεια το λέμε μερικές φορές).
Μια από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες ήταν όταν μου καθάριζαν τα φλέματα, «αναρρόφηση» το έλεγαν. Μου βύθιζαν ένα σωληνάκι στην τρύπα που είχα στο λαιμό και τα τραβούσαν έξω. Εγώ ασφυκτιούσα και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και η αγωνία μου ήταν μην ξεχαστεί η νοσοκόμα και πνιγώ. Γι’ αυτό έπιανα το χέρι της μάνας μου (ακόμα δεν το ξέρει αυτό) ώστε σε περίπτωση που με ξεχνούσαν (μην χαμογελάτε γιατί ήταν τραγικό) να χτυπιόμουν και να το καταλάβαιναν. Παρεμπιπτόντως τη φορά που η μάνα μου πήγε στο γραφείο του διευθυντή, τα φλέματα με «έπνιξαν» και ένας γιατρός με επανάφερε στο τσακ.
(η συνέχεια και το τέλος αύριο)

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε (μέρος 1ο)


Ή θα έλεγα εγώ καλύτερα, μην μακαρίζεις κανέναν πριν δεις και το επόμενο επεισόδιο, αφού όπως φαίνεται το τέλος δεν ήρθε ακόμα στην περίπτωσή μας.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτό εδώ το blog με γνωρίζουν προσωπικά αλλά για τους υπόλοιπους ίσως θα είναι λίγο σοκαριστικά αυτά που θα γράψω σήμερα.
Το 2009 ήταν ένα σημαδιακό έτος για μένα. Παντρεύτηκα (μετά από μια ιστορία για μυθιστόρημα για το πώς γνώρισα και τι ακολούθησε με τη γυναίκα μου), έμεινε έγκυος η γυναίκα μου, εξελίχθηκαν 1-2 άλλα γεγονότα, που καλό θα ήταν να μην τα αναφέρω, και όλα έδειχναν να βαίνουν καλώς.
Αλλά τι είπαμε παραπάνω; Μην μακαρίζεις κανέναν πριν δεις και το επόμενο επεισόδιο της ζωής του.
Το μεσημεράκι της 13ης Δεκέμβρη του 2009 πήγαινα από την πόλη που μένω στο χωριό των γονιών μου. Ήταν μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα, απ’ αυτές τις κρύες αλλά ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα που, εμένα τουλάχιστον, μου ανοίγουν την καρδιά. Ήμουν, το θυμάμαι, μάλλον καλοδιάθετος και πάντως τίποτα το πολύ δυσάρεστο δεν είχε γίνει εκείνη τη μέρα ή τις προηγούμενες.
Λίγο έξω απ’ το χωριό των γονιών μου είναι ένα γηπεδάκι ποδοσφαίρου. Εκεί λοιπόν, και ενώ οδηγούσα το αυτοκίνητό μου, αισθάνθηκα μια ανατριχίλα στο κεφάλι, άλλο πράγμα. Κατάλαβα ότι κάτι κακό έγινε αλλά πάντως συνέχισα να οδηγώ και έφτασα μέχρι το πατρικό. Μόλις πήγα να βγω από το αυτοκίνητο, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να περπατήσω καλά. Παραπατούσα αλλά πάντως είχα αρκετή διαύγεια. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τη γυναίκα μου και της είπα ότι κάτι κακό μου συνέβη και αν αυτό το κάτι αποδεικνυόταν «πολύ κακό» να πρόσεχε το μωρό (ήταν 1,5 μηνός έγκυος).
Στο μεταξύ βγήκαν από το σπίτι ο πατέρας και ο αδελφός μου και με βοήθησαν να μπω στο σπίτι.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμισα γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στο σπίτι. Στην πραγματικότητα με έβαλαν στο αυτοκίνητο και με πήγαν στο νοσοκομείο. Ε, από αυτή τη στιγμή τη στιγμή και πέρα, δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Αυτά που θα γράψω από δω και πέρα είναι όσα πραγματικά μου διηγήθηκαν οι δικοί μου και όσα πραγματικά ή φανταστικά «είδα» εγώ.
Στο νοσοκομείο της πόλης μου κατάλαβαν αμέσως ότι κάτι πολύ σοβαρό μου είχε συμβεί και με έστειλαν αμέσως στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο μιας γειτονικής πόλης.
Εκεί οι εξετάσεις έδειξαν ενδογεφυρική αιμορραγία, κοινώς είχα πάθει εγκεφαλικό ανεύρυσμα στη βάση του κρανίου.
Με έβαλαν στην εντατική και ο εφιάλτης μου άρχιζε. Ήμουν από την αρχή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και στην αρχή φανταζόμουν ότι με είχαν στον διάδρομο ενός νοσοκομείου, λίγο έξω από το ασανσέρ.
Ήμουν, λέει, κωπηλάτης σε μια γαλέρα και με είχαν δεμένο στο πλοίο (αργότερα έμαθα ότι πράγματι μ’ έδεναν στο κρεβάτι γιατί ήμουν πολύ ανήσυχος. Αυτό ήταν απάνθρωπο γιατί δεν μπορούσα να κουνηθώ και είχα το φως της λάμπας πάνω απ’ το πρόσωπό μου 24 ώρες το 24ωρο).
Με πήγαν για μαγνητική εξέταση, η οποία ούτως ή άλλως είναι πολύ δυσάρεστη εμπειρία και φανταζόμουν ότι ήμουν σε ένα τάφο και ο ήχος που ακουγόταν ήταν τα καρφιά που κάρφωναν το φέρετρο. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σκεφτόμουν το παιδάκι που περιμέναμε για να παίρνω κουράγιο, που σημαίνει ότι κάτι θυμόμουν. Και δεν ήμουν ξαπλωμένος, λέει, αλλά καθόμουν σ’ ένα σκαμνάκι σε ένα δοκιμαστήριο ρούχων.
Από τότε, έκανα άλλες δυο φορές μαγνητικές εξετάσεις, πολύ αργότερα, που ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία αλλά όχι φρικιαστική σαν εκείνη τη φορά.
(η συνέχεια αύριο)