Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά των παιδικών μου χρόνων (μέρος Ι)

Δεν είμαι και πολύ μεγάλος αλλά πλάκα πλάκα θυμάμαι πράγματα που έγιναν πριν πάνω από 1/3 του αιώνα.

Και 1/3 του αιώνα, σχεδόν 35 χρόνια, δεν είναι μικρό πράγμα τελικά. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως είναι σαν να ζούσαν άλλοι άνθρωποι εδώ τότε και όχι εμείς οι ίδιοι.

Τον τελευταίο αιώνα οι εξελίξεις στην τεχνολογία ήταν τόσο αλματώδεις, που αν πάμε μερικά χρόνια πίσω απ’ την εποχή μας και δούμε πράγματα που τότε ήταν «επανάσταση» τώρα είναι πολύ ξεπερασμένα.

Και γι’ αυτό έχω την εντύπωση ότι θα χρόνος τώρα μετράει αλλιώς, τρέχει πιο γρήγορα.

Να το πω αλλιώς. Αν από το 2010 μπορούσες να πας πίσω στο 1960 θα νόμιζες ότι προσγειώθηκες σε άλλον πλανήτη. Αν όμως από το 1850 μπορούσες να γυρίσεις στο 1800 δεν θα καταλάβαινες και μεγάλη διαφορά, φαντάζομαι. Και αν με τον ίδιο τρόπο μπορούσες να γυρίσεις ακόμα πιο πίσω θα νόμιζες ότι ο χρόνος είναι ακίνητος.

Πριν κάμποσα χρόνια είχα πάει με τη γυναίκα μου στη Μακρινίτσα. Σε ένα ξενοδοχείο είχαν διαμορφώσει τον προθάλαμο σε παραδοσιακό καθιστικό και καλά. Είχε λοιπόν μια ξύλινη τάβλα, ξέρετε απ’ αυτήν που έτρωγαν εκεί πριν χρόνια και μερικά μαξιλάρια γύρω γύρω.

«Πριν πόσα χρόνια έτρωγαν έτσι;», με ρωτάει η γυναίκα μου.

«Ξέρω γω; Πριν 60-70», της λέω.

Η γυναίκα μου είναι ξένη και νόμισε ότι μπερδεύτηκα.

«Πριν 160-170 θέλεις να πεις», μου λέει.

Όχι, πριν 60-70 ήθελα να πω. Είναι φοβερό, ο άνθρωπος που γράφει τώρα, πατάει μερικά κουμπιά σε ένα πράγμα που το λένε υπολογιστή και βλέπει ζωντανά ανθρώπους στην άλλη άκρη του Ατλαντικού!

Ή γράφει ένα κείμενο σε ένα πραγματάκι που λέγεται κινητό και το στέλνει παντού στον κόσμο!

Και είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν ήταν παιδάκι έπαιζε με μπίλιες (βώλους) στον δρόμο έξω από το σπίτι του, που ήταν φυσικά χωματόδρομος, και όχι όπως οι χωματόδρομοι σήμερα αλλά γεμάτος κουρνιαχτό αφού τον «άλεθαν» οι ρόδες απ’ τα κάρα.

Ή φοβόνταν, τι φοβόνταν, έτρεμε, να βγει έξω απ’ το σπίτι τέτοιες μέρες το βράδυ μην τον πάρουν τα καρκατζάλια (οι καλικάτζαροι).

Μα είναι δυνατόν;

Σκέφτηκα σήμερα να γράψω για μερικά πράγματα που θυμάμαι απ’ τα Χριστούγεννα όταν ήμουν παιδί, γιατί μπορεί να τα ξεχάσω μετά από χρόνια και θα είναι κρίμα.

Οι γιορτές άρχιζαν για μας όταν έκλεινε το σχολείο.

Χαρά μεγάλη.

Είχαμε τότε, θυμάμαι, μια σόμπα με ξύλα (έβγαζε συνέχεια καπνό και τι βάσανο ήταν να τινάξεις τα μπουριά…) και καθόμουνα με τους παππούδες μέχρι σχετικά αργά αφού δεν θα είχαμε σχολείο την επόμενη μέρα.

Τέτοια εποχή σουξέ είχαν οι ιστορίες με τους καλικάτζαρους.

Δεν ήταν ακριβώς παραμύθια, άλλωστε οι παππούδες που έλεγαν γλυκούλικα παραμύθια στα εγγόνια που κάθονταν γύρω απ’ το τζάκι και τους άκουγαν μαγεμένα ήταν μόνο στα αναγνωστικά που είχαμε στο σχολείο.

Ήταν ιστορίες αληθινές, γι’ αυτούς τουλάχιστον.

Τον τάδε (υπαρκτό πρόσωπο μεν, που όμως είχε αποβιώσει πριν πολλά χρόνια δε, οπότε λίγο δύσκολο να τον βρεις και να τον ρωτήσεις) τον είχαν αρπάξει οι καλικάτζαροι και του έκαναν διάφορα για να μιλήσει και να του πάρουν τη φωνή.

Τη Μάρω την είχαν αρπάξει στ’ αλήθεια ένα βράδυ που πήγε στον μύλο.

Μικροί και μεγάλοι φοβούνταν το ίδιο να βγουν έξω απ’ το σπίτια το βράδυ τέτοιες μέρες.

Να πάει μικρός ή μεγάλος στον μύλο του χωριού το βράδυ; Ούτε με σφαίρες.

Συνεχίζεται…