Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά των παιδικών μου χρόνων (μέρος ΙΙ)

Η περίοδος των γιορτών άρχιζε φυσικά όταν έκλεινε το σχολείο.

Τις μέρες πριν το κλείσιμο όλη μαζί η τάξη έλεγε χριστουγεννιάτικα τραγούδια (ξέρετε τώρα, «Ω Έλατο», «Χιόνια στο Καμπαναριό» και τέτοια) και έτσι οι κακόφωνοι και εκείνοι που δεν μπορούσαν να μάθουν τα τραγούδια (υπήρχαν και τέτοιοι) καλύπτονταν απ’ την τάξη.

Περιμέναμε πως και πως τη γιορτούλα του σχολείου αλλά απ’ την άλλη κανένας δεν ήθελε και να πει τραγούδι στη γιορτή.

Εγώ ανέκαθεν ήμουν ντροπαλός και τα έχανα μπροστά σε κόσμο (και γενικά δεν είμαι καλός στον προφορικό λόγο, στο πανεπιστήμιο οι μεγαλύτερες και πιο παταγώδεις αποτυχίες μου ήταν σε προφορικές εξετάσεις – θυμάμαι σε ένα μάθημα έμεινα μόνο εγώ απ’ όλο το έτος) και παρακαλούσα κάθε φορά στις γιορτές, την 25^η Μαρτίου και την 28^η Οκτωβρίου, να μην είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που θα πουν τραγούδι.

Κάποιος απ’ τους μαθητές ντύνονταν Άι Βασίλης (ούτε αυτό ήθελα να το κάνω και ευτυχώς δεν με προτιμούσαν οι δάσκαλοι λόγω έλλειψης των κιλών βάρους με τα οποία είναι ταυτισμένος ο εν λόγω άγιος), έβαζε βαμβάκι στα μάγουλα και έπαιρνε ένα τσουβάλι μέσα στο οποίο έβαζε διάφορα μικροδώρα και εμφανίζονταν στην τάξη προκαλώντας τον ενθουσιασμό (όχι, το γέλιο σήμα-κατατεθέν του, χο-χο-χο, ήταν άγνωστο τότε).

Τα χρόνια εκείνα εκτρέφαμε και γουρούνι! Βέβαια!

Το αγοράζαμε μικρό και το μεγαλώναμε ως τα Χριστούγεννα οπότε και γινόταν καμιά 200ριά κιλά.

Ακούω για τη γουρνοχαρά στα καμποχώρια της Θεσσαλίας που προφανώς είναι τα χοιροσφάγια αλλά δεν γνωρίζω αυτό το έθιμο απ’ το χωριό μου. Τα χοιροσφάγια ήταν βέβαια κάτι σαν μικρό πανηγύρι αλλά έθιμο «γουρνοχαρά» δεν είχαμε.

Πολύ δημοφιλείς ήταν τότε οι τσιγαρίδες. Οι τσιγαρίδες ήταν το κομμάτι κρέας που έμενε όταν έλιωνες το λίπος του χοιρινού και συνήθως τις συνόδευες με βρασμένο πράσο.

Το πράσο ήταν το λαχανικό των Χριστουγέννων αφού περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συνόδευε το χοιρινό κρέας.

Η μάνα μου συνήθιζε να κάνει και λουκάνικα από το χοιρινό. Χρησιμοποιούσε τα έντερα του γουρουνιού (το «απέξω» στα λουκάνικα που αγοράζουμε σήμερα είναι νομίζω τεχνητό).

Έβραζε κομματάκια χοιρινού και γέμιζε μ’ αυτά τα έντερα μαζί με μπόλικο πράσο και τα κρεμούσε έξω απ’ το σπίτι για να στεγνώσουν απ’ τον παγωμένο αέρα.

Γούστα βέβαια είναι αυτά, αλλά για μένα τα λουκάνικα εκείνα ήταν νοστιμότατα, ιδίως μέσα στη σόμπα σ’ ένα ταψάκι χωρίς τίποτε άλλο.

Χαμένο δεν πήγαινε ούτε το λίπος του χοιρινού, η λίπα, που την κρατούσαν σε μεγάλα δοχεία και τη χρησιμοποιούσαν αντί για λάδι όλο το χρόνο.

Δεν ξέρω πολλές τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά σφράγιζαν το δοχείο, πάλι με λίπος, και έτσι αεροστεγές μπορούσε να διατηρηθεί.

Συνεχίζεται…