Νότιοι εναντίον Νότιων

Από χθες έχουμε στις Βρυξέλες την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. αλλά η πραγματική σύνοδος κορυφής θα γίνει την Κυριακή στο Κίεβο και θα αρχίσει στις 21.45.

Λοιπόν, σκεφτόμουν να έχω σαν τίτλο στη σημερινή ανάρτηση «Βόρειοι και Νότιοι, μέρος 2^ο», γιατί πίστευα ότι ο τελικός του ποδοσφαιρικού Euro την Κυριακή θα ήταν Γερμανία – Ισπανία, αλλά οι εξελίξεις, για άλλη μια φορά, μου άλλαξαν τα σχέδια. Τελικά ο τελικός θα είναι Νότιοι εναντίον Νότιων, Ισπανία – Ιταλία. Μπορεί το Γερμανία – Ισπανία να ήταν πιο «εμπορικό», κυρίως λόγω των εξελίξεων μέσα στην Ε.Ε., αλλά και το Ισπανία – Ιταλία έχει τη δική του χάρη.

Η Ισπανία είναι η Ιταλία των ημερών μας, εννοώ ότι αντικατέστησε την Ιταλία στις επιτυχίες, αν και οι δύο ομάδες έπαιζαν, και παίζουν εντελώς διαφορετικό ποδόσφαιρο.

Αυτή η Ισπανία είναι τουλάχιστον μια κλάση καλύτερη από αυτή την Ιταλία αλλά: α) η Ισπανία πάντα δυσκολεύεται με την Ιταλία, όσο πεσμένη κι αν είναι η τελευταία και β) η Ισπανία μου φαίνεται λίγο κορεσμένη (και ίσως κουρασμένη). Το κίνητρο παίζει τεράστιο ρόλο, ιδίως στον αθλητισμό. Τι κίνητρο να έχουν οι παίκτες μιας ομάδας που κατέκτησε Euro & Μουντιάλ τα τέσσερα τελευταία χρόνια και οι κορυφαίες ομάδες της χώρας, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, στις οποίες παίζουν οι περισσότεροι παίχτες της εθνικής, είναι βρέξει - χιονίσει τουλάχιστον στους «4» του Champions League κάθε χρόνο;

Για την Ισπανία, που διανύει περίοδο δόξας στον αθλητισμό γενικά, θα είναι ο τρίτος συνεχόμενος ποδοσφαιρικός τελικός σε Euro και Μουντιάλ, κάτι που έχει καταφέρει μόνο η (Δυτική τότε) Γερμανία το ΄72, ΄74 και ΄76. Αν πάντως πάρει την Κυριακή το κύπελο η Ισπανία θα είναι η πρώτη ομάδα που κατακτά Euro και Μουντιάλ τρεις σερί φορές (η Γερμανία είχε χάσει στον τελικό του Euro ΄76 από την Τσεχοσλοβακία).

Για μένα τα Μουντιάλ και τα ποδοσφαιρικά Euro είναι κάτι σαν ορόσημα. Θυμάμαι τι ακριβώς έκανα εκείνες τις μέρες και που είδα τον κάθε τελικό. Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι (και αυτό που μου έχει μείνει εντονότερα ως σήμερα)  ήταν το ΄86 στο Μεξικό με το «χέρι του θεού». Στο Μουντιάλ της Ιταλίας το ΄90 ήμουνα φοιτητής και θυμάμαι το εκπληκτικό Καμερούν του Ροζέ Μιλά. Το ΄94 στις ΗΠΑ ήμουν φαντάρος και τη μέρα που έπαιζε η (τραγική σ’ εκείνο Μουντιάλ) εθνική Ελλάδας με την Αργεντινή είχα πάρει μετάθεση στο τάγμα. Το τάγμα μου είχε πλωτά εκείνες τις μέρες και μας πήγαν αμέσως εκεί μ’ ένα στάγερ, μόλις φτάσαμε μάθαμε ότι χάναμε ήδη 1-0 (παρεμπιπτόντως είχα δει ένα Ιταλία – Ισπανία 2-1, για τα προημιτελικά εκείνου του Μουντιάλ σ’ ένα φυλάκιο με τον δόκιμο να θέλει να δει το αλήστου μνήμης 3-2-1 ΑΝΤ1 στην τηλεόραση). Το ΄98 στη Γαλλία το πήρε η ίδια η Γαλλία του μάγου Ζιντάν. Το 2002 σε Ιαπωνία/Κορέα, έχασα τον τελικό Βραζιλία – Γερμανία επειδή ήμουν στο Άγιο Όρος. Το 2006 στη Γερμανία είδα τον τελικό σε ένα καφενείο και θυμάμαι την ιστορική κουτουλιά του Ματεράτσι στον Ζιντάν (στον άχρωμο, άοσμο και άγευστο τελικό Ιταλία - Γαλλία). Το Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική καλύτερα να το ξεχάσω. Ήμουν σε ένα κέντρο αποκατάστασης με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Πάντως επειδή είχα άφθονο ελεύθερο χρόνο, κυριολεκτικά δεν έχασα αγώνα εκεί. Θυμάμαι ένα ματς Νέα Ζηλανδία – Σλοβακία που υπό κανονικές συνθήκες θα ζητούσα ένα μεροκάματο για να το δω.

Αντίστοιχα (αν και όχι τόσο έντονα) θυμάμαι και τα ποδοσφαιρικά Euro απ’ το 1988 (θυμάστε την Ολλανδία του Βαν Μπάστεν και του Γκούλιτ;) μέχρι τώρα.

Πάλι παρασύρθηκα και έγραψα πολλά. Αυτό παθαίνω όταν ενθουσιάζομαι με κάτι.

Αλλά όσο και αν τώρα έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου και θα παρακολουθήσω αυτό τον τελικό κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες απ’  ότι παλιότερα, το σίγουρο είναι ότι θα έχω άλλο ένα ορόσημο να θυμάμαι στη ζωή μου. Γιατί τελικά αυτό έχει αξία με τα κάθε είδους ορόσημα στη ζωή μας. Να μπορώ να λέω μετά από χρόνια «θυμάμαι τον τελικό του Euro 2012 που…»