Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

… Και στο μεταξύ, οι πρώτοι έσονται έσχατοι



Καιρό είχα να γράψω. Η αλήθεια είναι ήθελα να γράψω τη γνώμη μου για το θέμα της ελληνικής υπόθεσης, για τον ΣΥΡΙΖΑ, την Ευρώπη, την ευρωζώνη, τους θεσμούς, τα προγράμματα διάσωσης, για όλα αυτά τέλος πάντων που συνθέτουν αυτό το πολύπλοκο, και όπως φαίνεται ατέρμονο πράγμα, που ονομάζεται «ελληνική κρίση».
Ήθελα λοιπόν να γράψω, αλλά όλο και περίμενα να δω τι καινούρια εξέλιξη θα φέρει η κάθε μέρα.
Συναντήσεις eurogroup, συναντήσεις euroworking group, συναντήσεις κορυφής, επιστολές και συναντήσεις Τσίπρα-Μέρκελ, ανακοινώσεις ΕΚΤ, κάθε μέρα είχε και από μια εξέλιξη με λίγα λόγια, και όλο έλεγα να περιμένω το επόμενο βήμα.
Ώσπου κατάλαβα ότι δεν γίνεται να το αναβάλω έτσι, να περιμένω τι;
Αφού το πράγμα πάει βήμα και δεν πρόκειται να υπάρξει κάτι συνταρακτικό, που θα τ’ ανατρέψει όλα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.
Απλά θέλω προκαταβολικά να ζητήσω συγνώμη, γιατί τόσες μέρες κρατούσα σημειώσεις και σήμερα θα γράψω για πολλά και διάφορα.
Καταρχάς, έχω να πω ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας δυστυχώς απέτυχε.
Δεν μπορεί η εξήγηση να είναι ότι είμαστε τόόόσο ανίκανοι ώστε τα προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας να έφεραν τόσο καταστρεπτικά, αντί για θετικά, αποτελέσματα για τη χώρα, όπως ακριβώς δείχνει και η εικόνα.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να κατάντησε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, τη στιγμή που Πορτογαλία και Ιρλανδία μπήκαν και αυτές σε προγράμματα διάσωσης, για τα αντίστοιχα πακέτα διάσωσης απαιτήθηκε το 1/3 των χρημάτων που δόθηκαν (ως τώρα) στην Ελλάδα, ορθοπόδησαν, βγήκαν απ’ τα προγράμματα στήριξης και τώρα τραβάνε τον δρόμο τους χωρίς οδηγίες και δεσμεύσεις προς τρίτους.
Ήταν φανερό λοιπόν ότι θα έπρεπε να αλλάξουν κάποια πράγματα στους όρους του υφιστάμενου προγράμματος διάσωσης.
Γι’ αυτό και, υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί (πρόβλημα ρευστότητας που συνεπάγεται διαπραγματευτική δύναμη μηδέν), για μένα τουλάχιστον, η συμφωνία στο eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου είναι επιτυχία.
Γιατί: α) οι όροι του προγράμματος και οι μεταρρυθμίσεις που κρίνονται απαραίτητες να γίνουν, διαμορφώνονται πλέον από κοινού μεταξύ Ελλάδας και Ευρωζώνης και β) φαίνεται να αλλάζουν οι δημοσιονομικοί στόχοι καθώς δεν αναφέρεται πουθενά η ανάγκη επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος 3 και 4,5% του ΑΕΠ για το  2015 και το 2016 αντίστοιχα. Αυτό μπορεί να μην ακούγεται τόσο «εμπορικό», εννοώ να πουλάει, αλλά είναι σημαντικότατο.
Αυτό και η εικόνα που δίνει ως τώρα ο Τσίπρας, είναι τα μόνα θετικά στοιχεία που βρίσκω ως τώρα στην Κυβέρνηση.
Για μένα ο Τσίπρας είναι ευχάριστη έκπληξη ως τώρα. Ως ηγέτης της αντιπολίτευσης ήταν απαράδεκτος,  «όχι» σε όλα.
Τώρα είναι πιο προσγειωμένος, πιο ήρεμος στους τρόπους και στην ομιλία του, πιο προβληματισμένος…
Και, εγώ προσωπικά, δεν τον κατηγορώ για «κωλοτούμπα» γιατί απλούστατα ακολουθεί τον μόνο δρόμο που υπάρχει.
Πριν ήταν το πρόβλημα, όχι τώρα. Ήταν ανεύθυνος και έλεγε πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν.
Όμως δυστυχώς, τα θετικά στοιχεία της νέας Κυβέρνησης σταματούν εδώ.
Δεν περίμενα με τίποτα να έρθει η στιγμή που μια ελληνική Κυβέρνηση θα πόνταρε τόσο σε μερικά πράγματα που είναι καταφανώς για εσωτερική κατανάλωση.
Ούτε ότι μία μεγάλη μερίδα των Ελλήνων ψηφοφόρων θα απαιτούσε, και ενίοτε θα πανηγύριζε, για τα ίδια πράγματα, λες η ουσία πλέον έχει χαθεί και σημασία έχουν οι εντυπώσεις.
 Η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν έχουν αντικατασταθεί από τη λέξη «θεσμοί» και όλα πλέον είναι, όχι καλά αλλά, διαφορετικά.
Οι εκπρόσωποί τους δεν λέγονται πια «Τρόικα» αλλά «Brussels Group».
Το πρόγραμμα διάσωσης είναι πλέον μόνο δανειακή σύμβαση.
Οι κακές Γερμανία, Πορτογαλία και Ισπανία συνωμοτούν κατά της Ελλάδας.
Επίσης κάτι που θεωρώ πολύ κακό είναι οι παραφωνίες (προεκλογικά το έλεγαν πλουραλισμό και «δεν ήταν καθόλου κακό») και η αμφισβήτηση του Τσίπρα μέσα στο ίδιο του το κόμμα.
Πολλοί τον κατηγορούν για ενδοτισμό λες και έχει πολλές επιλογές και διαλέγει τη μια και όχι την άλλη.
Αν θυμάμαι καλά, ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει ότι κάνει, κρατώντας την Ελλάδα στο Ευρώ και στην Ευρώπη.
Τι εναλλακτικές επιλογές έχει και τον κατηγορούν για κωλοτούμπα, ακόμα και μέσα απ’ το κόμμα του;
Και επειδή τα πάντα, οι μελέτες και όλα τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι και η χώρα και οι πολίτες θα δυστυχήσουν στην περίπτωση ενός Grexit, έχω πλέον γίνει απόλυτος και έχω κατατάξει αυτούς που είναι ενάντια στο ευρώ και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας σε τρεις κατηγορίες:
α. Σ’ αυτούς που έχουν άγνοια της κατάστασης και λένε π.χ. «Παίρνω 1.000 €, θα παίρνω 340.000 δρχ, θα πληρώνω το ματσάκι το μαϊντανό 50 δρχ που πλήρωνα, καλά θα είμαι».
β. Σ’ αυτούς που μπορεί να έχουν καβάντζα, και μάλιστα σε συνάλλαγμα στο εξωτερικό. Αυτοί όχι μόνο θα επιβιώσουν αλλά και θα μπορούν να αγοράσουν τα διπλά, ακίνητα π.χ., απ’ ότι τώρα.
γ. Στους δογματιστές, που μπορεί είτε να ονειρεύονται την Ελλάδα στην αγκαλιά κάποιας άλλης δύναμης, είτε να θέλουν να μιλάνε με τους φίλους τους στο εξωτερικό για τον αδάμαστο ελληνικό λαό που προτίμησε να πέσει ηρωικά, παρά να συμβιβαστεί.
Γιατί εμείς, ο λαός, θα έχουμε «πέσει», ηρωικά μεν αλλά θα είμαστε εντελώς για λύπηση τότε, ενώ αυτοί προφανώς δεν θα έχουν πέσει καθόλου.
Πήρε το μάτι μου μια αφίσα τις προάλλες που έλεγε: «τόσα εκατομμύρια άνεργοι τα τελευταία χρόνια, τόσες χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις, δεν ξέρω τι άλλο, επιστροφή στη δραχμή εδώ και τώρα».
Ναι, το δέχομαι και αν ήταν εγγυημένο ότι με την επιστροφή στη δραχμή θα έχουμε έστω και έναν άνεργο λιγότερο ή μια επιχείρηση ανοικτή παραπάνω θα φώναζα πρώτος «Δραχμή εδώ και τώρα!!!».
Και να έχεις και την αντιπολίτευση προβάλει κι αυτή θέματα για εσωτερική κατανάλωση.
Τι παραβίαση ανοικτών θυρών ήταν αυτή η δημοσιοποίηση του κειμένου της συμφωνίας για την παράταση της δανειακής σύμβασης;
Βέβαια, τι να κάνουν και αυτοί, οι ψήφοι είναι ψήφοι.
Όμως τώρα δεν είναι καιρός για λαϊκισμούς. Η ουσία που είναι ν’ αποφευχθεί η καταστροφή και πως θα πορευτούμε την επόμενη μέρα με χρέος 170% του ΑΕΠ στην πλάτη μας, γιατί κάπως έτσι οι πρώτοι (ή μεταξύ των πρώτων τέλος πάντων)  - όχι μόνο οικονομικά – κατάντησαν απ’ τους τελευταίους.
* Την ανάρτηση αυτή την ετοίμασα λίγο πριν τη χθεσινή έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής, γι’ αυτό και δεν έκανα κάποιο σχόλιο σχετικά.
Τι να πω τώρα… Αντί να κρατήσω τη χθεσινή αποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας (χωρίς να εξετάσω καθόλου τους λόγους που έγινε), κρατάω το γεγονός ότι εκπρόσωποί της δήλωσαν, μερικές μέρες πριν, πως το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης συμφωνεί και θα υπερψηφίσει την επέκταση της δανειακής συμφωνίας αν έρθει προς ψήφιση στη Βουλή.