Η Μυτιλήνη που γνώρισα (μέρος 3ο)

Από τη Μητρόπολη, κοντά στο σημείο που έστριβα για το σπίτι μου απ’ την Ερμού, αλλά απ’ την αντίθετη κατεύθυνση, έπαιρνες την οδό Μητροπόλεως, που σύντομα άλλαζε σε Κομνηνάκη, και έβγαινες στο Κομνηνάκειο!

Το Κομνηνάκειο ήταν ένα από τα κτίρια του Πανεπιστημίου αλλά, για μένα τουλάχιστον, είναι το κτίριο που κατ’ εξοχήν έχω συνδέσει με το Πανεπιστήμιο. Όταν λέω Πανεπιστήμιο Αιγαίου, εγώ εννοώ το Κομνηνάκειο.

Πριν όμως φτάσουμε ως εκεί, μέσα στα στενά της Κομνηνάκη και αριστερά όπως κατεβαίναμε, ήταν το «Ζουμπούλι» και το «Μπουντρούμι» (δεν ξέρω αν υπάρχουν και τώρα και αν έχουν το ίδιο όνομα), οι δύο ταβέρνες στις οποίες σαν φοιτητές και 20άρηδες, ήπιαμε μπόλικο κρασί και φιλοσοφήσαμε για ώρες και ώρες.

Τελικά βέβαια, εγώ μετά 20+ χρόνια κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει και όποιος προσπαθήσει να τον αλλάξει, το πιθανότερο είναι στο τέλος ν’ αλλάξει αυτός ο ίδιος, όμως το γεγονός είναι ότι το «Ζουμπούλι» και το «Μπουντρούμι» έμειναν στην καρδιά των περισσότερων συμφοιτητών μου, φαντάζομαι, ως οι αγαπημένες ταβέρνες εκείνης της εποχής.

Στην Ερμού υπήρχε και η «Ψάθα», μια άλλη ταβέρνα (είχε και ένα τζουκ μποξ), αλλά εμένα, ανεξήγητα, δεν μου πολυάρεσε.

Για να αφήσουμε τις ταβέρνες και να επιστρέψουμε στο Πανεπιστήμιο, το Κομνηνάκειο ήταν ένα νεοκλασικό κτίριο με τέσσερις αίθουσες διδασκαλίες. Νομίζω ότι για τις αντιγραφές στις εξετάσεις βόλευε περισσότερο η τέρμα αριστερά, ενώ δεν βόλευαν καθόλου οι δύο μεσαίες, που ήταν μικρότερες.

Και αυτό αποδεικνύει και το γεγονός ότι ένας φίλος μου, εξπέρ του είδους, είχε συλληφθεί από τον επιτηρητή να αντιγράφει σε μία από αυτές. Επειδή όμως ο επιτηρητής ήταν ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, άρα πιο κοντά σε μας και πιο διαλλακτικός, οι εξηγήσεις που έδωσε ο συλληφθείς, αν και καθόλου λογικές, κρίθηκαν προφανώς επαρκείς γιατί η «κόλλα» του επιστράφηκε.

Απ’ το Κομνηνάκειο, έβγαινες από ένα στενάκι στην προκυμαία και αν πήγαινες προς τα αριστερά έβγαινες στο λιμάνι και μετά συνέχιζες για το κάστρο και τις παραλίες της πόλης «Τσαμάκια» και «Φυκιότρυπα», που όμως δεν έλεγαν και πολλά πράγματα. Αλλά για βόλτα ήταν πολύ ωραίο μέρος, με το κάστρο και το δασάκι του απ’ το ένα μέρος και τη θάλασσα απ’ το άλλο.

Εγώ αν περισσότερο θυμάμαι εκείνο το μέρος, είναι γιατί στη «Φυκιότρυπα» παίζαμε μερικές φορές «μακριά γαϊδούρα» (προφανώς γιατί ήμασταν κοτζάμ γάιδαροι) και γιατί εκεί ψήσαμε ένα αρνί μια πρωτομαγιά, κάτω στη θάλασσα.

Περισσότερο όμως μ’ άρεσε και θυμάμαι το άλλο άκρο της προκυμαίας, το αριστερό όπως τη βλέπεις απ’ τη θάλασσα.

Σήμερα, υπάρχουν πολλά ωραία μαγαζιά με τραπεζάκια έξω στην προκυμαία, το διαπίστωσα τον Νοέμβρη του 2008 που πήγα τελευταία φορά στη Μυτιλήνη. Την εποχή που μιλάμε όμως δεν υπήρχαν.

Υπήρχε, θυμάμαι, ένα φαστφουντάδικο, «Απόλαυση» νομίζω το έλεγαν (είπαμε, όπου δεν τα θυμάμαι καλά, δέχομαι διορθώσεις) αλλά εκείνο που δέσποζε ήταν το παραδοσιακό καφενείο «Πανελλήνιο». Το Πανελλήνιο ήταν τεράστιο, φανταστείτε είχε δύο εισόδους: μία απ’ την προκυμαία και μία πίσω απ’ την Ερμού, που ήταν παράλληλη της προκυμαίας.

Ήταν αυτό που λέμε «καφενείο καφενείο», για μπαρμπάδες. Εμείς, αν και ήμασταν ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που λένε «οργισμένα νιάτα», δεν πήγαμε ποτέ εκεί μέσα. Και όταν λέω «εμείς», εννοώ όλοι οι φοιτητές.

Σημείο αναφοράς της προκυμαίας, αλλά και όλης της πόλης ήταν και το «Δημοτικό Θέατρο», προς την άκρη της προκυμαίας. Το Θέατρο ήταν ένα τεράστιο νεοκλασικό κτίριο αλλά δεν ήταν μόνο θέατρο.

Ήταν και αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων (εκεί ο φίλος και συμφοιτητής Μανώλης ανάγνωσε σε μια επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης το μνημειώδες έργο του «Η Πέτρα», ή κάπως έτσι τελοσπάντων) αλλά και κινηματογράφος.

Εγώ δεν είμαι μεγάλος φαν του κινηματογράφου και οι μόνες ταινίες που είδα εκεί στα τέσσερα χρόνια ήταν το «Ποιος παγίδευσε τον Ρότζερ Ράμπιτ;»,και το «1492: Η κατάκτηση του Παραδείσου» με τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ, φανταστική ταινία.

Η ταινία ήταν για τα πεντακόσια χρόνια της ανακάλυψης της Αμερικής, άρα πρέπει να ήταν το 1992.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν είχα μείνει στις προφορικές εξετάσεις ενός μαθήματος του Γιάννη του Ρέντζου (Κοινωνική Δημογραφία;). Απ’ όλο το έτος μόνο εμένα είχε αφήσει! Μου είχε πει λοιπόν να ξαναπάω να με εξετάσει την επόμενη μέρα. Καθόμουν και διάβαζα το βράδυ και σκεφτόμουν ότι όλοι οι συμφοιτητές μου θα ήταν στο Θέατρο και θα έβλεπαν την ταινία.

«Δεν πάει στο διάολο» σκέφτηκα, παράτησα το διάβασμα και πήγα και γω να δω την ταινία. Θυμάμαι είπα την άλλη μέρα στον καθηγητή πόσο μου άρεσε η ταινία, πόσο με γοήτευαν (και με γοητεύουν) οι προκολομβιανοί πολιτισμοί της Αμερικής και ο καλός άνθρωπος Γιάννης Ρέντζος με πέρασε!!!

Το Θέατρο ήταν επίσης ήταν γνωστό για την καφετέρια που είχε έξω και πασίγνωστο για τον φραπέ του.

Αυτός ο φραπές ήταν αλήθεια μοναδικός. Ο αφρός του ήταν σαν πηχτή κρέμα, ένα φοβερό πράγμα. Οι εικασίες για το πώς τον έκαναν έδιναν και έπαιρναν. Η πιο διαδεδομένη ήταν ότι χτυπούσαν χώρια τον αφρό σε μεγάλα μπολ με αβγό και έπειτα έβαζαν το μπολ στο ψυγείο για να σφίξει ο αφρός.

Κοντά εκεί ήταν το τέρμα της προκυμαίας, το οποίο μου άρεσε πολύ και τα μαγαζιά του τα έχω συνδέσει με διάφορες φάσεις.

Εκεί ήταν το μαγαζί με ηλεκτρονικά παιχνίδια «ΕΠΡΕΠΕ», στο οποίο σίγουρα ξόδεψα περισσότερες ώρες απ’ ότι σε όλες τις αίθουσες του πανεπιστημίου μαζί.

Εκεί ήταν η ταβέρνα «Φανάρι» που πηγαίναμε συχνά τα μεσημέρια για φαγητό και όπου έχω κάνει το πιο «θανατηφόρο» μεθύσι της ζωής μου, τον Ιούνη του 1990. Ε, μικρός ήμουνα, άμαθος στο ουίσκι, παρασύρθηκα ένα βράδυ και ήπια λίγο παραπάνω. Τις επόμενες δύο μέρες ήμουν σαν σε κώμα, όλη μέρα στο κρεβάτι, χωρίς να μπορώ να φάω τίποτα και με μία πλαστική λεκάνη κάτω απ’ το κρεβάτι.

Εκεί ήταν επίσης ο «Κύκνος», μια καφετέρια όπου πηγαίναμε ολόκληρη παρέα 20-25 ατόμων το πρώτο έτος, πάνω από το μισό έτος μας αν σκεφτείς ότι στο έτος ήμασταν καμιά 40ριά άτομα όλα κι όλα.

Τέλος εκεί ήταν δύο μπαράκια που μου άρεσαν αρκετά: το «ΑΝ», που ήταν στον πρώτο όροφο, δίπλα στο «ΕΠΡΕΠΕ» και ένα άλλο ισόγειο, δίπλα στο «Φανάρι», που όμως δεν θυμάμαι πως λέγονταν.

Συνεχίζεται…