Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

«Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή», Αλέξης Τσίπρας 7/9/2012



Θέλω ν’ αγιάσω και δεν μ’ αφήνουν. Είπα για κάμποσο καιρό να μην ασχοληθώ με την πολιτική επικαιρότητα, αλλά μ’ αφήνουν;
Να, χθες το πρωί, εκεί που έπινα καφέ, ακούω στην τηλεόραση ότι στην Αργεντινή οι πολίτες ξαναβγήκαν στους δρόμους και αυτή τη φορά λεηλατούν καταστήματα και σούπερ μάρκετ και κλέβουν από φαγητό μέχρι τηλεοράσεις και ποδήλατα. Υπάρχουν πολλές ταραχές και μέχρι και νεκροί έχουν αναφερθεί.
Και θυμήθηκα μία δήλωση που είχε κάνει στις 7 του Σεπτέμβρη ο Αλέξης Τσίπρας, «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή» είχε πει (ο οποίος κατά διαβολική σύμπτωση βρίσκεται στην Αργεντινή αυτές τις μέρες! Άτιμη ζωή, ούτε ένα ταξίδι χριστουγεννιάτικα δεν μας αφήνεις να κάνουμε).
Όλα αυτά γίνονται 11 ολόκληρα μετά την κατάρρευση και τη χρεοκοπία της Αργεντινής (απ’ ότι διαβάζω πάει και για νέα χρεοκοπία).
Κρίμα γιατί η Αργεντινή μου άρεσε και μου αρέσει πολύ. Ένα απ’ τα όνειρά μου είναι να την επισκεφτώ κάποια μέρα.
Η Αργεντινή (μαζί με την Ουρουγουάη και τη Χιλή) είναι οι πιο «ευρωπαϊκές» χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στο Μπουένος Άιρες νομίζεις πως βρίσκεσαι σε μια ισπανική ή ιταλική πόλη αφού οι περισσότεροι κάτοικοί του έχουν ισπανική ή ιταλική καταγωγή.
Η Αργεντινή είναι μια τεράστια χώρα (έχει έκταση είκοσι φορές, και περισσότερο απ’ την Ελλάδα). Είναι μία μεγάλη δύναμη στην αγροτική παραγωγή καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση παγκοσμίως στην παραγωγή μελιού, σόγιας και ηλιόσπορων, ενώ φυσικά είναι παγκοσμίως γνωστή σαν πολύ μεγάλος εξαγωγέας βοδινού κρέατος.
Τα γνωστά αργεντινέζικα εστιατόρια, σ’ αυτό ακριβώς ειδικεύονται: στο βοδινό κρέας. Εγώ είχα πάει πριν κάμποσα χρόνια σε ένα και μου άρεσε πολύ (μάλλον σαν μπαράκι ήταν παρά σαν εστιατόριο). Στο Μέξικο Σίτυ που ξέρω υπάρχουν πάρα πολλά.
Το 2001 λοιπόν η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών, κοινώς χρεοκόπησε.
Έκτοτε ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε γιατί (υποτίθεται ότι) το Κράτος εκεί συμμετείχε στην οικονομική δραστηριότητα για να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη. Και πως θα το έκανε αυτό αφού λεφτά δεν υπήρχαν; Με έναν πολύ «πρωτότυπο» τρόπο (απορώ πως δεν το σκέφτηκαν οι άλλες χώρες): τυπώνοντας τεράστιες ποσότητες χρήματος, εκτινάσσοντας φυσικά τον πληθωρισμό (ε, δεν χρειάζεται να είσαι και οικονομολόγος για να καταλάβεις γιατί, αν και μια φορά κάποιος με ρώτησε γιατί η Ελλάδα δεν τυπώνει αβέρτα χρήμα για να γίνουμε όλοι πλούσιοι. Και όμως, η ψήφος αυτού του «κάποιου» μετράει όσο όλων μας και οι «κάποιοι» είναι πάρα πολλοί τελικά. Κλείνει η παρένθεση).
Τι να κάνει, τι να κάνει λοιπόν η Κυβέρνηση της Αργεντινής, το έριξε στον τσαμπουκά διεθνώς για να δείξει στους Αργεντινούς «κάποιους» πως δεν μασάει και πάνω απ’ όλα (όπως λένε και πολλοί εδώ) είναι η «εθνική αξιοπρέπεια».
Εθνικοποίησε την πετρελαϊκή YPF, θυγατρική της ισπανικής Repsol, προκαλώντας την οργή όχι μόνο της Ισπανίας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μετά, υπό  την πίεση παραγόντων της εγχώριας βιομηχανίας κρέατος αλλά και αγροτών, αποφάσισε να «παγώσει» τις εισαγωγές ισπανικού ζαμπόν, για να βρεθεί τελικά αντιμέτωπη με προσφυγή της Ε.Ε. στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
Και ακούστε (διαβάστε) τι άλλο έκανε: σε μια προσπάθεια να προστατεύσει το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, επέβαλε στους εισαγωγείς, κυρίως αυτοκινήτων, να εξάγουν προϊόντα της Αργεντινής ίσης αξίας με τα αυτοκίνητα που θα εισάγουν στη χώρα.
Έτσι η BMW προκειμένου να εκτελωνίσει περίπου 500 οχήματα ανέλαβε την υποχρέωση να βρει αγοραστές στο εξωτερικό για ίσης αξίας ποσότητες κατεργασμένου ρυζιού, η Porsche συμφώνησε να εξάγει από την Αργεντινή ελιές και κρασί, η Hyundai άρχισε να πουλάει αλεύρι σόγιας, ενώ η Mitsubishi πουλάει στο εξωτερικό φιστίκια Αργεντινής…
Ναι, αλήθεια. Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Όχι δεν είναι. Γιατί σήμερα κάθε χώρα είναι ένας κρίκος του παγκόσμιου συστήματος και δεν μπορεί να κάνει ότι γουστάρει.
Εδώ μερικοί κραυγάζουν «μονομερής διαγραφή του χρέους» έτσι απλά, απλούστατα (μονομερής = από μόνοι μας, αλλά το «μονομερής» ακούγεται πιο παλικαρίσιο).
Για να τελειώνουμε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. Αναρωτήθηκε κανείς που θα ήταν τώρα η Ελλάδα αν δεν είχε πάρει 400 δις ευρώ έως σήμερα από την Ε.Ε.;
Γιατί λέτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν θέλει μα κυβερνήσει; Γιατί τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει αν θα τον καταστρέψουν «μνημονιακοί» ή «αντιμνημονιακοί». Το περίφημο ελικόπτερο σαν της Αργεντινής που επικαλούνται κάποιοι ότι θα σώσει όσους καταστρέψουν τη χώρα, αν το κάνει, θα το κάνει είτε οι επιβάτες του θα είναι οπαδοί του μνημονίου, είτε όχι.
Και υπάρχει και κάτι άλλο που πολλοί δεν καταλαβαίνουν.
Για να χρυσώσουν το χάπι μερικοί λένε «ναι, αλλά υπάρχει και ο δρόμος της εθνικής αξιοπρέπειας» (βλέπετε η εθνική αξιοπρέπεια δεν μετριέται αντικειμενικά. Όλοι μπορούν να λένε ότι την έχουν).
Γιατί ο δρόμος που ακολουθούμε εμείς αν τελικά μας βγάλει απ’ την κρίση, θα είναι αναξιοπρεπής; Υποφέραμε, υπεστήκαμε μειώσεις εισοδημάτων, κάναμε θυσίες. Γιατί, στον «αξιοπρεπή δρόμο» θα πρέπει να κλέβεις ποδήλατα και τηλεοράσεις, ντε και καλά;
Για μένα μία απ’ τις μεγαλύτερες συνέπειες της κρίσης είναι ότι γίναμε ρεζίλι διεθνώς. Και αν αξίζει να αγωνιστούμε για να ξεπεράσουμε την κρίση, ο κυριότερος λόγος είναι για να λένε σ’ ολόκληρο τον κόσμο κάποτε σε αντίστοιχες κρίσεις «… υπάρχει και άλλος δρόμος. Αυτός που ακολούθησε τότε η Ελλάδα».

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Σαν σήμερα (δηλαδή, σαν χθες): οι εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923 (μέρος 2ο)



Τα γεγονότα που ακολούθησαν έμειναν γνωστά σαν «Εθνικός Διχασμός». Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος ανακοίνωσε στο λαό την πλήρη διαφωνία του με τους χειρισμούς του Στέμματος. Τέθηκε επικεφαλής επανάστασης στη Θεσσαλονίκη (το λεγόμενο Κίνημα της Εθνικής Άμυνας με την τριανδρία Βενιζέλου-Δαγκλή-Κουντουριώτη) και σύνθημα «δεν στρεφόμαστε εναντίον του Βασιλιά, αλλά εναντίον των Βουλγάρων». Αμέσως η προσωρινή Κυβέρνηση που σχηματίστηκε από το Κίνημα κήρυξε τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις.
Αυτό ήταν. Η Ελλάδα κόβεται στα δύο. Απ‘ το ένα μέρος  το «Κράτος της Θεσσαλονίκης» που περιλάμβανε τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και από το άλλο μέρος η «Κυβέρνηση των Αθηνών», που ασκούσε εξουσία στην Παλιά Ελλάδα.
Η Κυβέρνηση των Αθηνών άσκησε ένα πραγματικό πογκρόμ κατά των Βενιζελικών με τους απολυθέντες στρατευσίμους (τους διαβόητους «επιστράτους») που είχε οργανώσει ο Ιωάννης Μεταξάς σε παρακρατικές ομάδες (τα γεγονότα έμειναν γνωστά ως «Νοεμβριανά»), τον Δεκέμβρη η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας αναθεμάτισε και αφόρισε τον Βενιζέλο, οι Γάλλοι αναμίχθηκαν στη διαμάχη (εντελώς παράνομα και αυθαίρετα), βομβάρδισαν με τα θωρηκτά τους περιοχές  της Αθήνας και αποβίβασαν 3.000 άνδρες στον Πειραιά.
Απέκλεισαν δε και όλα τα λιμάνια των πόλεων που ήταν υπό την εξουσία της Κυβέρνησης των Αθηνών  με αποτέλεσμα η Αθήνα να λιμοκτονήσει.
Έτσι λοιπόν το «Κράτος της Θεσσαλονίκης» (ας το πούμε έτσι) επικράτησε και η Ελλάδα σύρθηκε στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ…
Επειδή όμως δεν είναι παραμύθι αλλά Ιστορία, έχει και συνέχεια: Η Αντάντ κέρδισε τον πόλεμο και έτσι η λήξη του βρήκε την Ελλάδα στο στρατόπεδο των νικητών.
Η Ελλάδα κέρδισε το 1920, με τη Συνθήκη των Σεβρών, την Ίμβρο, την Τένεδο και τη Θράκη (απ’ τη Βουλγαρία). Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή και θα μπορούσε να προσαρτηθεί από την Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια, με δημοψήφισμα.
Στις 1 Νοεμβρίου 1920 διεξάγονται εκλογές και νικητής αναδεικνύεται η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις. Ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος,  που λίγους μήνες πριν είχε ουσιαστικά δημιουργήσει την Ελλάδα των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» δεν εκλέχθηκε ούτε βουλευτής. Πρόκειται για το πιο περίεργο και απροσδόκητο, και όπως αποδείχθηκε δύο χρόνια αργότερα, μοιραίο, αποτέλεσμα ελληνικών εκλογών.
Μοιραίο όχι μόνο γιατί έχασε ο Βενιζέλος, αλλά γιατί ήρθαν στα πράγματα οι οπαδοί του Κωνσταντίνου, τον οποίο Κωνσταντίνο οι Αγγλογάλλοι δεν ήθελαν να δουν ούτε σε πορτραίτο. Εντάξει, ο λαός είχε μπουχτίσει από τους συνεχείς πολέμους και ήθελε ειρήνη, αλλά αφού οι Αγγλογάλλοι έκαναν τότε κουμάντο, ήταν να τους πας κόντρα; Γι’ αυτό πολλοί λένε ότι όταν ιστορικά ο ελληνικός λαός κρίθηκε να πάρει μια κρίσιμη απόφαση, πάντα πήρε τη λανθασμένη.
Οι Αγγλογάλλοι λοιπόν μας εγκατέλειψαν, οδηγηθήκαμε στη μικρασιατική τραγωδία το 1922, τον Σεπτέμβριο του 1922 κηρύχθηκε επανάσταση από τα ελληνικά στρατεύματα υπό τους Πλαστήρα, Γονατά και Φωκά, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος παραιτήθηκε και ανέλαβε ο γιος του Γεώργιος, στις 16 Νοεμβρίου εκτελέστηκαν στο Γουδί οι «έξι» (πολιτικοί και στρατιωτικοί) που είχαν καταδικαστεί από στρατοδικείο ως υπεύθυνοι για την καταστροφή (αν και αυτοί οι έξι δεν ήταν λιγότερο πατριώτες από αυτούς που τους καταδίκασαν, έτυχε όμως να είναι στα πράγματα την επίμαχη περίοδο και, να το πούμε κοινώς, «δεν τους βγήκε το παιχνίδι»).
Το «Κίνημα του 1922» είχε καλέσει στο μεταξύ τον Βενιζέλο, ο οποίος και ανέλαβε να εκπροσωπήσει τη χώρα όπου χρειαζόταν σε διεθνείς διαπραγματεύσεις (αυτός υπέγραψε τον Ιούλιο του 1923 τη Συνθήκη της Λωζάνης με την οποία η Ελλάδα έδινε πίσω στην Τουρκία την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο και την περιοχή της Σμύρνης) και προκήρυξε εκλογές για τις 16 Δεκεμβρίου 1923.
Από τις εκλογές αυτές απείχαν οι Αντιβενιζελικοί, ο Βενιζέλος σχημάτισε Κυβέρνηση που όμως αποδείχθηκε βραχύβια και τον Φεβρουάριο του 1924 έφυγε για το Παρίσι…
Η Ιστορία βέβαια δεν σταματάει εκεί αλλά αυτά είναι που μας ενδιαφέρουν για σήμερα.
Ο Βενιζέλος έχει ηρωοποιηθεί σήμερα, για να μην πω αγιοποιηθεί, αλλά ήταν μια τουλάχιστον αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ήταν αυταρχικός και δεν έτρεφε και πολύ μεγάλο σεβασμό στη δημοκρατία, τουλάχιστον όχι τόσο όσο νομίζουμε.
Ποιος ξέρει ότι ο Βενιζέλος πέθανε στην εξορία το 1936, καταδικασμένος ερήμην εις θάνατο για την ενθάρρυνση στρατιωτικού κινήματος με στόχο την ανατροπή της εκλεγμένης Κυβέρνησης Τσαλδάρη;
Ήταν όμως, χωρίς αμφιβολία προικισμένος, αποτελεσματικός και, τελικά, επιτυχημένος πολιτικός.
Πώς να το κάνουμε, τα είχε καλά με τους ισχυρούς της εποχής και αν κέρδιζε στις εκλογές του 1920, μάλλον η Ελλάδα θα γλίτωνε τη μικρασιατική καταστροφή.
Τελικά η Ιστορία πραγματικά διδάσκει. Ξεκίνησα να γράφω στο άσχετο, με αφορμή την επέτειο των εκλογών της 16ης Δεκεμβρίου 1923 και μου προέκυψε ο παραλληλισμός με τη σημερινή εποχή.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Σαν σήμερα: οι εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923 (μέρος 1ο)



Κάτι που μου αρέσει πολύ, κυριολεκτικά το λατρεύω, είναι η Ιστορία και ιδίως η Ιστορία πίσω από την επίσημη Ιστορία και τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και τους μύθους (αν υπάρχει μια τέτοια Ιστορία, έξω από αυτά δηλαδή).
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 16 Δεκεμβρίου 1923, έγιναν στη χώρα μας εκλογές για την ανάδειξη Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης η οποία θα αποφάσιζε για το πολίτευμα της Ελλάδας. Η Συνέλευση συνέρχεται στις 2 Ιανουαρίου 1924 και στις 4 Ιανουαρίου ο Ελευθέριος Βενιζέλος σχηματίζει κυβέρνηση.
Πρόκειται για μία ταραχώδη (τουλάχιστον ταραχώδη) περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας, με άγνωστες σε πολλούς λεπτομέρειες – αντίθετα αφθονούν οι μύθοι για εκείνα τα γεγονότα – και πραγματικά αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε σήμερα με την εποχή εκείνη, όχι μόνο με τις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923.
Για μένα η ιστορία ξεκίνησε το 1916.
Από το 1914 είχε ξεσπάσει ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο «Μεγάλος Πόλεμος». Η Ελλάδα ήταν επισήμως ουδέτερη τα δύο πρώτα χρόνια του πολέμου, πλην όμως από τον Σεπτέμβριο του 1915 ο Βενιζέλος, χωρίς να ζητήσει την έγκριση της Βουλής, είχε καλέσει τους Αγγλογάλλους στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι και την κατέλαβαν. Αργότερα κατέλαβαν, αυθαίρετα επίσης, την Κέρκυρα και εγκατέστησαν εκεί τα υπολείμματα του Σερβικού στρατού και τη Σερβική κυβέρνηση μετά τη συντριβή της Σερβίας από τις Δυνάμεις του Άξονα (Αυστροουγγαρία και Γερμανία).
Ήταν λοιπόν ξεκάθαρο ότι η ελληνική ουδετερότητα υπήρχε μόνο στα χαρτιά.
Ο Βενιζέλος λοιπόν σαφέστατα και ήθελε την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο με το μέρος της Ανταντ, των Αγγλογάλλων.
Ο Κωνσταντίνος όμως; Τι ήθελε ο βασιλιάς;
Αν ρωτήσετε τον καθένα που έχει μια ιδέα από Ιστορία, θα σας πει ότι ο βασιλιάς, αν και διακήρυττε πως ήταν υπέρ της ουδετερότητας, ήταν κατά βάθος γερμανόφιλος.  Είχε σπουδάσει βέβαια στη Γερμανία, είχε επηρεαστεί από τη γερμανική κουλτούρα, είχε παντρευτεί την αδελφή του ίδιου του Κάιζερ ο οποίος του είχε απονείμει και τον βαθμό του Στρατάρχη του γερμανικού στρατού, αλλά δεν νομίζω πως ήταν γερμανόφιλος στη συγκεκριμένη ιστορία ή πρέσβευε έστω την ουδετερότητα για να εξυπηρετήσει τα γερμανικά συμφέροντα.
Ο Κωνσταντίνος είχε δεχθεί έκκληση από τον Γερμανό Κάιζερ να σταθεί στο πλευρό της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας με αντάλλαγμα το Μοναστήρι (αντίθετα η Ανταντ δεν έδινε κάποιο συγκεκριμένο αντάλλαγμα) αλλά αρνήθηκε.
Όχι μόνο γιατί ήξερε πως η Ελλάδα ήταν ευπρόσβλητη στον αγγλογαλλικό στόλο που κυριαρχούσε στη Μεσόγειο, αλλά και γιατί ήθελε πρωτίστως να διατηρήσει τα όσα είχε μόλις κερδίσει η Ελλάδα στους βαλκανικούς πολέμους, κυρίως την Καβάλα, και έβλεπε ότι ο λαός είχε κουραστεί από τους συνεχείς πολέμους.
Δεν διανοούνταν τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας και για έναν ακόμη λόγο: από τη στιγμή που η Τουρκία ήταν ήδη στον πόλεμο ως σύμμαχός τους, η Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο αφού αν υποτεθεί πως το τέλος του πολέμου τις έβρισκε μαζί στο στρατόπεδο των νικητών, πως μπορούσε η Ελλάδα να προσδοκά οφέλη αφού αυτά θα ήταν σε βάρος, αν μη τι άλλο, της Τουρκίας;
Και άλλωστε το δήλωσε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος στις Κεντρικές Δυνάμεις: «Αν η Ελλάδα μπει στον πόλεμο, είναι αδιαμφισβήτητο ότι θα το κάνει στο πλευρό της Αντάντ, αφού τα συμφέροντά της συνδέονται στο σύνολό τους με αυτήν. Και σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να διανοείται να πολεμήσει ΕΝΑΝΤΙΟΝ της Αντάντ».
Συμπεραίνω λοιπόν ότι ο Κωνσταντίνος ειλικρινά πίστευε στην ουδετερότητα.
(η συνέχεια και το τέλος αύριο)

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Πόσο «άδολη» είναι η απλή αναλογική;



Γίνεται λόγος τελευταία για αλλαγή του εκλογικού συστήματος προς το αναλογικότερο.
Το ζήτημα ανακίνησε μάλλον η ΔΗΜ.ΑΡ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να σιγοντάρει.
Και αν οι λόγοι της πρωτοβουλίας αυτής των δύο εκ των τριών κομμάτων της Κυβέρνησης μπορούν εύκολα να εντοπιστούν (ε, τι τώρα; Χωριό που φαίνεται… Φυσικά για να αποφευχθεί η όποια προοπτική μιας Κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφού η απλή αναλογική ευνοεί, απαιτεί να λέμε καλύτερα, την ύπαρξη συμμαχιών για το σχηματισμό Κυβερνήσεων και οι δυνατότητες συμμαχιών από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι περιορισμένες – εκτός και αν έχουμε καμιά συμμαχία – έκτρωμα. Όλα να τα περιμένει κανείς την εποχή που ζούμε…), ερωτηματικά προκαλεί η θέση που διατύπωσε υπέρ της απλής αναλογικής ο Αλέξης Τσίπρας.
Κάθομαι και διαβάζω στο ίντερνετ, ακούω στην τηλεόραση, και ούτε ένας, μα ούτε ένας, δεν το κατάλαβε γιατί. Μα τόσο πολύ μυαλό θέλει;
Με την απλή αναλογική πραγματικά μειώνονται κατά πολύ οι δυνατότητες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να σχηματίσει Κυβέρνηση ακόμα και αν έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές που θα γίνουν μ’ αυτό το σύστημα.
Και λοιπόν; Μήπως θέλει να κυβερνήσει; Θα έχει όμως να φωνάζει ο Τσίπρας «Να, εμείς θέλαμε αλλά δεν μας άφησαν!». Ενώ τώρα ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται; Και αν έρθουν έτσι τα πράγματα και δεν μπορεί να το αποφύγει; Εγώ είμαι σίγουρος ότι το μεγάλο άγχος εκεί στην Κουμουνδούρου είναι μην γίνει καμιά στραβή και έρθει το πράγμα έτσι ώστε να μην μπορεί ν’ αποφευχθεί μία Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (ρε τι πάθαμε! Η διακυβέρνηση αυτής της χώρας έχει καταντήσει κάτι σαν καυτή πατάτα που ο ένας πετάει στον άλλο).
Ενώ τώρα, πάμε πίσω στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., καλά είναι έτσι. Πήρε 27% στις εκλογές, έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, τον παίζουν τα κανάλια όπου και αν ανοίξεις την τηλεόραση, ο αρχηγός του φιγουράρει στη λίστα με τους πιο επικίνδυνους Ευρωπαίους πολιτικούς… Λίγο είναι όλα αυτά; Ενώ αν κυβερνήσει όλα αυτά θα χαθούν.
Γιατί; Γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όποια Κυβέρνηση και να έρθει στα πράγματα θα έχει δύο επιλογές. Να κάνει ακριβώς τα ίδια με αυτά που κάνει τώρα αυτή η Κυβέρνηση ή να καταστρέψει τη χώρα,
Το ξέρω ότι όλοι υποφέρουν (μήπως εγώ δεν υποφέρω;) αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος έτσι που τα καταφέραμε. Ναι, όλοι μαζί τα καταφέραμε και βυθίσαμε τη χώρα. Να μην πω για τους κλέφτες, να πω για μας, τους πολλούς. Ζητούσαμε συνέχεια παροχές. Καλό σύστημα υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, καλό επίπεδο μισθών, καλή εκπαίδευση κ.λπ. Και καλά κάναμε και ζητούσαμε βέβαια. Μόνο που ζούσαμε σε μια υπανάπτυκτη χώρα και δεν κάναμε τίποτα να τη βοηθήσουμε να αναπτυχθεί. Μόνο ζητούσαμε. Και αυτή η φουκαριάρα η χώρα όλο και δανείζονταν για να μας δώσει αυτά που της απαιτούσαμε.
Για να τελειώνει το παραμύθι: δεν υπάρχει άλλος δρόμος!
Και όσο για τις εναλλακτικές πολιτικές λύσεις, ας ρίξουμε μια ματιά στον πολιτικό χάρτη.
Το Κ.Κ.Ε.; Μη μου τους τάραττε που θα έλεγε και ο Αρχιμήδης.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες; Ας μην ξυλεύσουμε στην πεσμένη δρυ αλλά είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Να φύγουμε απ’ το ευρώ και να πάμε στο δολάριο; Ή να παραιτηθούν ομαδικά οι βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να πάμε σε εκλογές και να σωθεί η χώρα;
Η Χρυσή Αυγή; Τα σχόλια περιττεύουν.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για μένα τη γλιτώνει λόγω πρότερου έντιμου και δεν μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με τους άλλους. Άλλωστε το παραδέχομαι, έβρισκα πολλές θέσεις του, ιδίως σε κοινωνικά ζητήματα, ενδιαφέρουσες ή να το πω αλλιώς, αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε δύο «ριζοσπαστικές» απόψεις, τη φιλελεύθερη και τη συντηρητική, σαφώς και θα διάλεγα την πρώτη, που αν θέλαμε να την ταυτίσουμε με έναν χώρο, είναι σίγουρο ότι θα εκπορεύονταν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Αλλά κάνοντας σημαία του μόνο τον αντιμνομηνιακό αγώνα, ναι μεν κέρδισε όλους τους απελπισμένους (και που να πήγαιναν; Για κοιτάξτε τα «αντιμνημονιακά» κόμματα παραπάνω) αλλά έχασε άλλες παλιές συμπάθειες…