… με βάρκα ένα βιβλίο

Λέγεται ότι ένα καλό βιβλίο σε ταξιδεύει. Αυτό είναι αλήθεια, ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου δώσει πολλά πράγματα. Ξεχνιέσαι και μαθαίνεις. Ένα καλό βιβλίο όμως έτσι;

Μερικοί μου λένε «α, εγώ προτιμώ τις ταινίες». Σαν να λέω ότι μου αρέσει η καρμπονάρα και κάποιος να μου απαντά «… μπα, εμένα μ’ αρέσει περισσότερο το μπάσκετ».

Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα μπορώ να πω ότι ήταν «Η σκιά του ανέμου» του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, ενός Ισπανού συγγραφέα που πριν μερικά χρόνια είχε γίνει best seller. Λένε ότι μετά τον «Δον Κιχώτη» είναι το πιο πετυχημένο μυθιστόρημα Ισπανού συγγραφέα.

Νομίζω ήταν το 2006 ή 2007 που πετούσα απ’ τη Φρανκφούρτη για την Αθήνα. Μια γυναίκα το διάβαζε στο αεροδρόμιο (στ’ αγγλικά βέβαια) και επειδή έχω καλή μνήμη κράτησα τον τίτλο που όμως δεν μου έλεγε τίποτα. Λίγο καιρό μετά η γυναίκα μου (δεν ήμασταν παντρεμένοι τότε) μου το σύστησε και θυμήθηκα τον τίτλο. Το διάβασα και μου άρεσε τόσο πολύ…

Είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο μυστηρίου αν και με την πρώτη ματιά σου φαίνεται μάλλον για παιδικό. Από τότε διάβασα άλλα δυο βιβλία του Θαφόν (δεν υπάρχουν και άλλα στα ελληνικά), αλλά δεν με άγγιξαν και τόσο. Νομίζω ότι στους ξενόγλωσσους συγγραφείς παίζει μεγάλο ρόλο η μετάφραση (ο Θαφόν άλλαξε εκδοτικό οίκο, άρα και μεταφραστή στα ελληνικά μετά το «Η σκιά του ανέμου»). Ή ίσως τελικά το πόσο θα σ’ αγγίξει ένα βιβλίο εξαρτάται από την ψυχολογική κατάσταση που είσαι εκείνη την περίοδο, το κατά πόσο μπορείς να «αποσυρθείς» στο διάβασμά του κ.λπ.

Προσωπικά θυμάμαι που βρισκόμουν όταν διάβαζα το κάθε βιβλίο, σε τι ψυχολογική κατάσταση ήμουν κ.λπ. Αρκεί να ξαναδιαβάσω μερικές σελίδες για να ξαναζήσω εκείνες τις μέρες. Να ξαναζήσω όχι να θυμηθώ εκείνες τις μέρες. Είναι σαν να ζω πάλι εκείνον τον καιρό, μπορώ να αισθανθώ ακόμα και αν ήταν μέρα ή νύχτα, τι καιρό έκανε κ.λπ. Είναι φοβερό. Το ίδιο μπορώ να νιώσω και όταν ακούω μερικά τραγούδια.

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας όμως δεν είναι ο Θαφόν. Είναι ο Ισπανός Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε και ο δικός μας, ο συγχωρεμένος Νίκος Θέμελης.

Αξίζει να διαβάσετε οποιοδήποτε από τα βιβλία τους.

Ο Ρεβέρτε υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής σε πολλά θερμά σημεία του πλανήτη και αυτό μπορεί εύκολα να φανεί ιδίως στο μυθιστόρημά του «Ο ζωγράφος των μαχών» (δεν θα το συνιστούσα πάντως γιατί είναι πολύ ωμό και βίαιο. Εγώ το ξανάρχισα πριν κάμποσο καιρό και δεν μπόρεσα να το τελειώσω). Κοσμοπολίτης, λάτρης της θάλασσας και μελετητής της ηρωικής ισπανικής παράδοσης ο Ρεβέρτε και αυτά τα στοιχεία τον επηρεάζουν και στα μυθιστορήματα του.

Ο Θέμελης, επίσης κοσμοπολίτης και διανοούμενος (εργάστηκε και στη Νομική Υπηρεσία του Συμβουλίου της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες), της γερμανικής σχολής αυτός, γράφει με βασικές αναφορές στον ελληνισμό των τελευταίων αιώνων, της διασποράς κυρίως αλλά και του χώρου της αναδυόμενης εγχώριας αστικής τάξης.

Τόσο ο Ρεβέρτε όσο και ο Θέμελης, έχουν ένα καταπληκτικό στυλ γραφής (προσωπικά δύο στοιχεία με ενδιαφέρουν σε ένα βιβλίο: το στυλ γραφής του συγγραφέα και η ιστορία που πραγματεύεται το μυθιστόρημα). Επίσης πολλά από τα μυθιστόρημά τους διαδραματίζονται σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους και έχουν πολλές αναφορές και περιγραφές των περιόδων αυτών, κάτι που επίσης μου αρέσει πολύ σε ένα μυθιστόρημα.

Την επόμενη βδομάδα πρόκειται να λείψω με άδεια από τη δουλειά μου και ήδη προμηθεύτηκα το βιβλίο που θα με συντροφεύσει. Είναι «Η συμφωνία των ονείρων» του Θέμελη, το τελευταίο βιβλίο αυτού και του Ρεβέρτε που δεν είχα διαβάσει.

Επειδή ο Αύγουστος έχει καθιερωθεί ως ο μήνας της ραστώνης ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο τους ρυθμούς και ας σκεφτούμε ότι, αν και τα πράγματα δεν είναι καλά, θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.

Πολίτες μιας Ομόσπονδης χώρας

Η «Ομοσπονδοποίηση» της Ε.Ε. είναι η πιο σίγουρη (και ίσως η μόνη) λύση στο ελληνικό πρόβλημα.

Πολλοί φοβούνται τη λέξη, τη συνδέουν με την πλήρη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας αλλά στην ουσία δεν αφορά παρά την στενότερη  ένωση και τη μεταφορά περισσότερων αρμοδιοτήτων στα όργανα της Ε.Ε. ακόμα και, ναι, εις βάρος των εθνικών οργάνων.

Γιατί, συγνώμη, αποτελεί εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας το δικαίωμα της ίδιας της Ευρωζώνης να αποτρέπει και να διορθώνει τις μη βιώσιμες πολιτικές κάθε κράτους-μέλους της; Να αποτρέπει ένα κράτος-μέλος από το να θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα και τις οικονομίες των άλλων μελών με τις λάθος επιλογές του;

Εθνική κυριαρχία ως προς τι; Ως προς το δικαίωμά μας να συσσωρεύομε χρέη και να απειλούμε κάθε φορά να δυναμιτίσουμε την υπόσταση της Ευρωζώνης και της ίδιας της Ε.Ε.;

Αν γίνει ένα δημοψήφισμα με θέμα «Συμφωνείτε στην εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας προς την Ε.Ε;», το ΟΧΙ θα υπερισχύσει.

Ας γίνει όμως ένα δημοψήφισμα με θέμα «Συμφωνείτε με το δικαίωμα της Ε.Ε. να παρεμβαίνει ακόμα και επί του εθνικού προϋπολογισμού, διορθώνοντας τις λανθασμένες πολιτικές μας στον δημοσιονομικό τομέα;» και τότε τα λέμε. Το ΝΑΙ θα υπερισχύσει πανηγυρικά (εκτός ίσως από το 4,5% του Κ.Κ.Ε. που μάλλον θα ψηφίσει ΟΧΙ επειδή η πρόταση θα περιέχει τις λέξεις Ε.Ε. – αν αντί Ε.Ε. έγραφε «Κούβα», «Βενεζουέλα» ή «Βόρεια Κορέα» και αυτό το 4,5% θα ψήφιζε ΝΑΙ).

Πώς να μην υπερίσχυε το ΝΑΙ, αφού όλοι το καταλαβαίνουμε πως είμαστε  ικανοί μόνο να τα κάνουμε θάλασσα (έγραψα «είμαστε», όχι «είναι οι πολιτικοί μας»).

Η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια «πιο πολύ Ευρώπη», μια Ομόσπονδη Ευρώπη, θα περιόριζε τη δυνατότητα της Ελλάδας να διευρύνει συνεχώς το χρέος της. Η πραγματική οικονομική ένωση δεν μπορεί να γίνει παρά με μία ελάχιστη πολιτική ένωση.

Θα πρέπει τα εθνικά κοινοβούλια (μαζί και το ελληνικό φυσικά) να συμμετέχουν και να νομοθετούν σε συνεργασία με την «εκτελεστική» εξουσία της Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως ακριβώς μέχρι τώρα στην ουσία νομοθετούν επί των εισηγήσεων της εκτελεστικής εξουσίας του κάθε κράτους, της Κυβέρνησης δηλαδή.

Ένα τέτοιο όραμα όμως μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνον εάν διαθέτει δημοκρατική υποστήριξη και υπευθυνότητα, μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα πολλά κοινά σημεία που έχουμε ως πολίτες της Ευρώπης και να είμαστε περήφανοι γιατί αυτή η ήπειρος διαμόρφωσε, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, όλη την ανθρωπότητα. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε (και  να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτό) «Είμαι Ευρωπαίος».

Ψαρεύοντας ψάρια σε ένα βαρέλι

Το έχω ξαναγράψει ότι το βράδυ των εκλογών πιο ευτυχής και από τον Αντώνη Σαμαρά ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (τουλάχιστον τα στελέχη, γιατί οι απλοί ψηφοφόροι του αλήθεια το πίστευαν ότι με μια Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο τόπος θα έβλεπε καλύτερες μέρες και άρα χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία). Ο Τσίπρας και τα στελέχη του όμως γνώριζαν ότι αυτά που έλεγαν (και λένε) δεν γινόταν να εφαρμοστούν στην πράξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν τώρα είναι ίσως ο ευτυχέστερος των Ελλήνων. Είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αρχηγός ενός κόμματος που από το 4,6% στις εκλογές του 2009 εκτοξεύτηκε στο 26,89% στις τελευταίες εκλογές της 17^ης Ιουνίου! Και μπορεί να ελπίζει και σε άλλα οφέλη αφού οι πολίτες θα βρίζουν για τα δεινά τους αυτούς που βλέπουν μπροστά τους, την τρικομματική Κυβέρνηση δηλαδή. Γιατί τα δεινά θα συνεχιστούν για πολύ καιρό ακόμα, για χρόνια.

Είναι άραγε κανένας που περιμένει θαύματα; Άσε που ο Έλληνας ποτέ δεν σκέφτεται πόσο χειρότερα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Σε ποια κοινωνία όλοι οι πολίτες είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από τη θέση τους; Στη Νορβηγία; Στην Ελβετία; Πουθενά! Όμως μόνο στην Ελλάδα σημερινή Αντιπολίτευση σημαίνει αυριανή Κυβέρνηση.

Γιατί έχουμε την τάση να κατηγορούμε πάντα τους άλλους για ότι στραβό μας συμβαίνει. Και ποιους κατηγορούμε; Αυτούς που βλέπουμε μπροστά μας, Κυβέρνηση είναι, Δήμαρχος είναι, υπάλληλοι είναι, αδιάφορο. Ποτέ δεν βλέπουμε πίσω απ’ τα πράγματα. Βλέπουμε πάντα πόσο άσχημη είναι μια κατάσταση και ποτέ πόσο πιο άσχημη (ή τραγική) θα μπορούσε να είναι αν κάποιοι δεν προσπαθούσαν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Οι οποίοι πάντα θα υφίστανται τις συνέπειες του ότι δεν έκαναν θαύματα και απλά κοίταξαν πως δεν θα βυθιστεί η σχεδία αντί να την κάνουν υπερωκεάνιο.

Την παρτίδα πρώτα τη σώζουμε και μετά την κερδίζουμε. Αν είναι δυνατόν… Η χώρα ήταν χωρίς Κυβέρνηση για μήνες ενώ όλα γύρω βούλιαζαν. Νομίζω ότι οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν πόσο κοντά φτάσαμε στο χείλος της καταστροφής την 17^η Ιουνίου.

Και τώρα η Αντιπολίτευση προσδοκά και άλλα οφέλη. Πολύ εύκολο, ευκολότατο. Σαν να ψαρεύεις ψάρια σε ένα βαρέλι (ή κάπως έτσι) που λέει και μια ξένη παροιμία. Είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί και θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε με την τσέπη άδεια, οπότε ας κατηγορήσουμε αυτούς που δεν έκαναν το θαύμα να τρώμε τώρα όλοι με χρυσά κουτάλια.

Και μην πείτε αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, αυτοί ας τη λύσουν. Όλοι μας φταίμε, πάλι θα τα λέμε; Κυρίως που, ζώντας σε μια φτωχή χώρα, είχαμε απαιτήσεις δυσανάλογες που οδηγούσαν το Κράτος σε συνεχή δανεισμό. Και όχι μόνο αυτό.

Ζητάς την απόδειξη για τον καφέ στην καφετέρια;

Παίρνεις επίδομα μαϊμού; (Όχι, αλλά πολύ θα το ήθελες).

Δέχθηκες να δουλεύεις χωρίς ασφάλεια; (Συναίνεσες στην εισφοροδιαφυγή με άλλα λόγια;).

Και χιλιάδες άλλα παραδείγματα που, δεν μπορεί, όλο και κάπου θα εμπίπτει ο καθένας μας. Άρα φταίμε όλοι.

Και μην ξαναπεί κάποιος (ιδίως στο τελευταίο το περί εισφοροδιαφυγής) «και τι να έκανα;». Όπως μας αρέσει να εγκαλούμε, ας παραδεχτούμε τουλάχιστον ότι ήμασταν βολικά θύματα (αν όχι θύτες επίσης).

Και κάτι που άκουσα απ’ τον Στουρνάρα και αντικατοπτρίζει πλήρως την αλήθεια: Το μνημόνιο δεν έφερε την κρίση, η κρίση έφερε το μνημόνιο.

Ο βασικός μισθός τον καιρό της κρίσης

Γίνεται πολύς λόγος αυτόν τον καιρό για τις δυνατότητες αναδιάρθρωσης των κατώτατων μισθών (προς τα πάνω φυσικά) ώστε κατά το δυνατόν να προσεγγίσουν τα προ της κρίσης αντίστοιχα ύψη.

Είναι πέρα κάθε αμφιβολίας ότι το μισθολογικό κόστος επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα της κάθε χώρας (οι διαφωνίες δεν αφορούν το «αν» την επηρεάζει, αλλά «πόσο» την επηρεάζει).

Γεγονός επίσης αναμφισβήτητο είναι το ότι στη χώρα μας η ανταγωνιστικότητα έχει υποστεί μια δραματική κάμψη τα τελευταία χρόνια και η μεγάλη  απώλεια ανταγωνιστικότητας επηρεάζει αρνητικά τις εξαγωγές της Ελλάδας και την απασχόληση. Επειδή η χώρα αδυνατεί να πουλήσει αρκετά προϊόντα και υπηρεσίες στη διεθνή αγορά και επειδή αυξάνονται οι εισαγωγές αγαθών από το εξωτερικό (να το πούμε απλά, είναι φτηνότερο να εισάγουμε κάτι παρά να το παράγουμε οι ίδιοι), εγχώριες επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία αυξάνεται.

Γιατί όμως έχει υποστεί κάμψη η ανταγωνιστικότητα της χώρας; Να είναι σύμπτωση ότι το κόστος εργασίας (οι μισθοί κυρίως), σημείωσε στην Ελλάδα σχεδόν διπλάσια αύξηση κατά τα 9 χρόνια πριν από την κρίση σε σχέση με τις λοιπές χώρες της Ευρωζώνης;

Για μένα είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η ανταγωνιστικότητα επηρεάζεται επίσης από το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος παραγωγής: τον Φ.Π.Α., τα (προσοχή εδώ!) τιμολόγια των ΔΕΚΟ αλλά και τις διακυμάνσεις της τιμής βασικών πρώτων υλών, κυρίως των καυσίμων, το επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας (μόρφωση και εξειδίκευση) και ΚΥΡΙΩΣ από τη δομή της δημόσιας διοίκησης.

Αυτό το τελευταίο είναι σημαντικότατο και αφορά κυρίως την ύπαρξη ή όχι φαινόμενων διαφθοράς και τον βαθμό των εμποδίων που η γραφειοκρατία βάζει στην επιχειρηματικότητα.

Δεν μπορεί το Κράτος να προβαίνει συνεχώς σε μειώσεις μισθών για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και από την άλλη να διατηρεί υψηλά τα τιμολόγια των υπηρεσιών που αυτό το ίδιο παρέχει (μέσω των ΔΕΚΟ), να μην κάνει τίποτα για την απλοποίηση της γραφειοκρατίας ή, ακόμα χειρότερα, να ανέχεται φαινόμενα διαφθοράς. Είναι ανώφελο.

Ας κάνω όμως τώρα τον συνήγορο του διαβόλου και ας πάω και στην άλλη πλευρά.

Λαϊκίζουν όσοι λένε  πως το μισθολογικό κόστος επηρεάζει πολύ λίγο την ανταγωνιστικότητα.

Λαϊκίζουν επίσης αυτοί που λένε ότι το υψηλό μισθολογικό κόστος δεν αποτελεί εμπόδιο για την ανταγωνιστικότητα χωρών όπως η Γερμανία, η Αυστρία και η Ολλανδία (η αναφορά στις χώρες αυτές  σίγουρα έχει να κάνει με το ότι οι χώρες αυτές ενώ έχουν οι ίδιες υψηλούς μισθούς, υποστηρίζουν την επιβολή λιτότητας στην Ελλάδα).

Και λαϊκίζουν διότι (προσποιούνται ότι) δεν λαμβάνουν υπόψη παράγοντες όπως οι καινοτομίες, η υψηλή ειδίκευση του προσωπικού και το αντίστοιχο κόστος της εργασίας άλλων χωρών στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Γιατί αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την αποδοτικότητα της επιχείρησής μας στην Ελλάδα, δεν θα τη μεταφέρουμε στο Βέλγιο αλλά σε κάποια γειτονική χώρα.

Και πόση είναι η κατώτατη αμοιβή στις γειτονικές μας χώρες; Για να αρχίσουμε με αυτές που ανήκουν στην Ε.Ε., στη Βουλγαρία είναι 123 €, στη Ρουμανία 158 € και για να συνεχίσουμε, στην Αλβανία ο βασικός μισθός είναι 143,69 €, στην Τουρκία 263,28 € και στη Σερβία 167,25 €. Οπότε γιατί κάποιος να επενδύσει στην Ελλάδα που οι μικτές αποδοχές για έναν άγαμο εργαζόμενο χωρίς προϋπηρεσία, είναι 586,08 €;

Ανατριχιάζω τώρα που μιλάω σαν νεοφιλελεύθερος καπιταλιστής αλλά δυστυχώς έτσι ακριβώς σκέφτονται και οι επιχειρηματίες, εγχώριοι και μη και αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε.

Ευτυχείς πρέπει να είμαστε…

Φανταστείτε να μας έλεγε η διαβόητη Τρόικα: «Από αύριο ο κατώτατος βασικός μισθός στην Ελλάδα θα είναι 200 €, μικτά φυσικά». Γιατί; «Γιατί έτσι γουστάρουμε. Αν δεν σας αρέσει, διαγράφεται η δανειακή σύμβαση, ακυρώνεται το σχέδιο βοήθειας και δεν ξαναβλέπετε φράγκο». Θα μας άρεσε; Όχι, αποκλείεται να άρεσε σε κανέναν.

Η Τρόικα όμως δεν θα το ονόμαζε αυτό εκβιασμό γιατί είναι πολύ κακόηχη λέξη, θα το έλεγε ας πούμε… μονομερή ενέργεια. Δηλαδή ενέργεια που δεν βασίζεται στη συμφωνία των δύο συμβαλλόμενων μερών, αλλά στην όρεξη μόνο του ενός, αρέσει δεν αρέσει στο άλλο. Ε, αφού δεν μας αρέσει οι αντισυμβαλλόμενοι μας να προβούν σε οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια (για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους γιατί πιθανώς κάποιοι όροι να ηχούν ηρωικοί, μονομερής είναι η ενέργεια που κάνουμε χωρίς να ρωτάμε κανέναν, γιατί έτσι γουστάρουμε), γιατί πολλοί από εμάς ενθουσιάζονται όταν κάποιοι πολιτικοί μας εκπρόσωποι μιλάνε για καταγγελίες και λοιπές μονομερείς ενέργειες;

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο (εννοώ αν πέφτω τυχαία πάνω στις κατάλληλες ειδήσεις) αλλά αρκούν μερικά λεπτά να παρακολουθήσω τις ειδήσεις στην τηλεόραση και έχω έτοιμο το υλικό για την επόμενη ανάρτησή μου.

Να, χθες είδα στην TV δηλώσεις τόσο του νέου Υπουργού Οικονομικών, όσο και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Ο κ. Στουρνάρας δήλωσε το (τελικά) αυτονόητο, ότι η διαπραγμάτευση για τη χρονική μετάθεση του στόχου της περαιτέρω μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος πέραν του 2014 πρέπει να έχει αναγκαστικά συναινετικό χαρακτήρα αφού αυτή η επιμήκυνση απαιτεί πρόσθετη χρηματοδότηση.

Πως θα αποφασίσουμε για την επιμήκυνση; Μόνοι μας; Αφού θα χρειαστούμε επιπλέον χρήματα για να γίνει αυτό. Γίνεται να το αποφασίσουμε μόνοι μας και μετά να πούμε «ξέρετε, τα λεφτά που συμφωνήσαμε δεν μας φτάνουν γιατί ο στόχος της μείωσης του ελλείμματος μέχρι το 2014 όπως σας υποσχεθήκαμε δεν μας βγαίνει, άρα δώστε μας κι άλλα για να παρατείνουμε τον χρονικό ορίζοντα». Ε, βέβαια, μόνο συναινετικά γίνονται αυτά τα πράγματα, με το ζόρι θα σου δώσει δανεικά ο άλλος;

Η άλλη λύση είναι να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Λες δεν γίνεται μέχρι το 2014 και αν σας αρέσει κύριοι δανειστές. Και επειδή αυτοί θα πουν πως δεν τους αρέσει, σημασία μετά έχει πόσο είσαι διατεθειμένος να τραβήξεις το σκοινί μετά.

Επειδή το έχω ζήσει παλιότερα στη δουλειά μου είναι απαίσιο συναίσθημα, να φωνάζουν απ’ έξω όλοι και να ρίχνουν τον λίθο τους και εσύ να σκέφτεσαι ότι αν δεν κάνεις αυτό που πρέπει όλοι αυτοί θα μείνουν απλήρωτοι την άλλη μέρα και τότε να δεις τι έχει να γίνει…

Αν έχεις θέση ευθύνης, συνεχίζω, το φοβάσαι γιατί μετά εσένα θα βρίζουν αυτοί που δεν θα πάρουν τους μισθούς τους και τις συντάξεις τους τον άλλο μήνα (οι συνέπειες θα είναι πολύ περισσότερες και πολύπλοκες αλλά έχει επικρατήσει να μιλάμε για μη καταβολή μισθών και συντάξεων για λόγους γλαφυρότητας).

Αν είσαι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κατηγορείς την Κυβέρνηση ότι τελικά θα περιοριστεί σε όσα δώσουν οι δανειστές αντί να τα πάρει όλα και ευφυολογείς «…ευτυχείς πρέπει να είμαστε, δεν άλλαξε κάτι, συνεχίζουμε στην πεπατημένη». Ευτυχείς πρέπει πράγματι να είμαστε, δεν άλλαξε κάτι, έχουμε στη χώρα Αντιπολίτευση που λαϊκίζει και κραυγάζει για το ανέφικτο, συνεχίζουμε στην πεπατημένη…

Φακελάκι: Ένας θεσμός στην ελληνική κοινωνία

Διάβαζα την προηγούμενη εβδομάδα ένα άρθρο με τίτλο «Τρόικα: Κάντε νόμιμο το φακελάκι». Ο τίτλος ήταν πραγματικά πιασάρικος και όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις με προκάλεσε να το διαβάσω.

Έλα όμως που το άρθρο δεν περιέγραφε ακριβώς αυτό. Εκείνο που είπε η Τρόικα ήταν να επανεξεταστεί το σύστημα αμοιβής των γιατρών και να ενσωματωθεί σε αυτήν η συμμετοχή του ιδιώτη.

Είναι κανένας όμως που πιστεύει ότι έτσι θα σταματήσει το φακελάκι; Εκείνο που θα γίνει είναι να επιβαρυνθεί διπλά ο πολίτης: και θα συμμετέχει στην αμοιβή του γιατρού και θα εξακολουθήσει να δίνει το φακελάκι του. Γιατί το φακελάκι πλέον είναι κεκτημένο και όπως όλα τα κεκτημένα σ’ αυτή τη χώρα δεν γίνεται να καταργηθεί.

Καλοδεχούμενο θα είναι από τους γιατρούς το νέο σύστημα αμοιβής αλλά το φακελάκι θα παραμείνει το επιδόρπιο, το γλυκό, που χωρίς αυτό δεν θα νοείται γεύμα.

Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, φακελάκι αποκαλείται στην Ελλάδα η παράνομη αμοιβή (χρηματισμός) δημοσίων υπαλλήλων ή ιατρών του ΕΣΥ, αλλά και πολιτικών, δημοσιογράφων, κ.λπ. κατά το οποίο ο πολίτης δίνει ένα χρηματικό ποσόν προκειμένου να λάβει ιατρικές (ή άλλες) υπηρεσίες που του στερούνται (ή που δεν δικαιούται).

Εδώ θα ήθελα να συμπληρώσω τη Βικιπαίδεια αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να το κάνω πρακτικά, συν το ότι ο υπολογιστής μου είναι πολύ αργός και θα με τυραννήσει: φακελάκι στην Ελλάδα είναι η παράνομη αμοιβή που σε πολλές περιπτώσεις δίνει ο πολίτης προκειμένου να λάβει υπηρεσίες που δικαιούται.

Το φακελάκι, διαβάζω, υπάρχει σε όλο τον κόσμο αλλά στην Ελλάδα είναι θεσμός. Για κάθε περίπτωση που καταγγέλλεται εγώ υπολογίζω να αντιστοιχούν καμιά 30αριά χιλιάδες που δεν καταγγέλλονται. Και έχουμε φτάσει στο σημείο να νιώθουμε ότι αν δεν δώσουμε φακελάκι στο γιατρό δεν θα έχουμε κάνει στο ακέραιο το καθήκον μας απέναντι στον ασθενή μας. Θα αισθανόμαστε και τύψεις!

Λέγεται ότι αυτό το φαινόμενο είναι κατάλοιπο των τόσων χρόνων τουρκοκρατίας. Ίσως να είναι και έτσι αν κρίνω απ’ τη γλώσσα.

Πως αλλιώς μπορεί να αποκληθεί το φακελάκι στα ελληνικά; Μπαξίσι. Και πως αλλιώς; Ρουσφέτι.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Μπαξίσι (από την τουρκική λέξη bahşiş) = δωράκι, χρηματικό ποσό που δίνεται σε κάποιον για να κάνει μια εξυπηρέτηση και,

Ρουσφέτι (από την τουρκική λέξη Rüşvet) = Το ρουσφέτι στην ελληνική κοινωνία  αναφέρεται στην πρακτική της (συχνά αναξιοκρατικής) εύνοιας κάποιων ατόμων εις βάρος άλλων, ενίοτε με σκοπό την εξαγορά υπηρεσιών. Υπό αυτήν τη σκοπιά το ρουσφέτι μπορεί να αποτελεί μορφή δωροδοκίας.

Και επειδή η γλώσσα αποτελεί από τα πιο αξιόπιστα τεκμήρια, μάλλον έτσι πρέπει να είναι. Μάλλον οφείλεται στη μεγάλη δόση Ανατολής που έχουμε μέσα μας.

Επειδή ένας από τους σκοπούς μου όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ ήταν να συμβάλω, όσο μπορώ έστω, στη βελτίωση της χώρας μου, βλέπω τώρα όλο και πιο καθαρά ότι συνέχεια θα μειονεκτούμε έναντι των εξελιγμένων χωρών αν δεν αποβάλουμε ένα μεγάλο μέρος του «Ανατολιτισμού» που έχουμε μέσα μας (ένα μικρό μέρος καλό είναι να το κρατήσουμε).

Οπότε τι μπορώ να πω τώρα; Να ζητήσω απ’ τους γιατρούς (δεν είναι οι γιατροί οι μόνοι δημόσιοι λειτουργοί που παίρνουν φακελάκι αλλά πώς να το κάνουμε, είναι ο χώρος στον οποίο είναι πιο διαδομένο το φαινόμενο αυτό) να μην παίρνουν φακελάκι; Αφού τους το δίνουν, χαζοί είναι να μην το παίρνουν;

Τουλάχιστον να πω σε όλους εμάς να μην το δίνουμε από μόνοι μας (ειλικρινά πιστεύω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μας το ζητάν, εμείς από μόνοι μας το δίνουμε) και αν μας το ζητήσει κάποιος να το καταγγέλλουμε.

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ & ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ !!!

 

Η εργασία μας, ως Κοινωνικοί Ανθρωπολόγοι στην Ελλάδα, είναι δραματικά χαμηλή!!!
Πολλές είναι οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσατε στην αγορά εργασίας για την κατοχύρωση μιας θέσης εργασίας, σαν Κοινωνικοί Επιστήμονες. Πολλοί παράγοντες ακόμα και οι "πελατειακές σχέσεις" ή ο κατάλληλος άνθρωπός, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη χρονική στιγμή (τα 3Κ) είναι καθοριστικοί για την επαγγελματική μας αποκατάσταση & εξέλιξη.
Από την δικά μου έτη Σπουδών 1989-1993 (ήταν η 2η χρονιά που λειτούργησε Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στην Ελλάδα) η επαγγελματική εξέλιξη για τους 38 παλιούς συμφοιτητές μου, είναι η εξής :
1) 4 εργάζονται ως Καθηγητές Κοινωνιολογίας στην Μέση Εκπαίδευση με τρεις διαφορετικούς τρόπους :
α. Λόγω πολυτεκνίας (4 παιδιά),
β. Λόγω Διαγωνισμού Εκπαιδευτικών Α.Σ.Ε.Π. (με κατοχύρωση της Παιδαγωγικής Επάρκειας με πτυχίο ΑΣΠΕΤΕ - ΣΕΛΕΤΕ ή δεύτερο πτυχίο Φιλολογικού ή Παιδαγωγικού Τμήματος),
γ. Από την Επετηρίδα των Κοινωνιολόγων (με δεύτερο πτυχίο μετά απο κατατακτήριες σε Παιδαγωγικό Τμήμα).
2) 9 εργάζονται με διάφορες συμβάσεις εργασίας (Ορισμένου, Αορίστου, Μόνιμοι, Μερική Απασχόληση) σε Ο.Τ.Α. α΄& β΄Βαθμού & Δημοτικές Επιχειρήσεις ως Διοικητικοί Υπάλληλοι ή Κοινωνικοί Επιστήμονες, στα προγράμματα "Βοήθεια στο Σπίτι" και Μονάδα Κοινωνικής Μέριμνας".
3) 2 εργάζονται στον Ο.ΚΑ.ΝΑ. ως Κοινωνικοί Επιστήμονες.
4. 2 εργάζονται μόνιμοι ως Διοικητικοί στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
5. 2 εργάζονται ως Προϊστάμενοι των Παραρτημάτων Ι.Ν.Ε. Γ.Σ.Ε.Ε. (Κ.Ε.Κ.).
6. 9 εργάζονται στον Ιδιωτικό Τομέα, με διάφορες ειδικότητες (εμποροϋπάλληλοι, βοηθοί λογιστές, αποθηκάριοι, προώθηση πωλήσεων κ.α.).
7. 3 είναι άνεργοι, σήμερα ή ημιαπασχολούμενοι (χωρίς ένσημα).
8. 2 είναι μόνιμοι στον Δημόσιο Τομέα, ως Διοικητικοί Υπάλληλοι.
9. 1 είναι με σύμβαση Αορίστου Χρόνου σε Ν.Π.Ι.Δ. Παραδοσιακών Χορών.
10. 2 είναι εργαζόμενοι σε Τράπεζα ή Ασφαλιστική Εταιρεία.
11. 1 υπηρετεί μόνιμος υπαξιωματικός στον Στρατό.
12. 1 είναι Καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Εξωτερικό.
Τέλος, το συμπέρασμα μου είναι ότι οι γνώσεις που μας παρείχε το Τμήμα της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, δεν αντικατοπτρίζονται στις θέσεις εργασίας που κατέχουν οι απόφοιτοι του & δεν χρειάστηκαν για την εργασία που ασκούν οι απόφοιτοι του! 26/1/2009.

Α΄ ΑΠΟΦΟΙΤΗ : Έχεις απόλυτο δίκιο. Δυστυχώς αν και είναι μια πολύ ενδιαφέρον σχολή μετά? δεν υπάρχει μετά.....Από την δική μου γενιά 1999-2003 δεν γνωρίζω κανένα συμφοιτητή/συμφοιτήτρια να έχει βρει δουλεία στο "αντικείμενό μας".
Ένα άλλο θέμα που με έχει στεναχωρήσει πολύ είναι ότι αφενός δεν μας ζητάνε σχεδόν πουθενά αφετέρου με τους βαθμούς που μας έβαλαν(την δικιά μου γενιά την όρκισε μια κοπέλα με 7.2) μειώνονται οι ελπίδες για κάποιο διορισμό…Δεν είναι κρίμα;;
 

Λέων Φραντζεσκάκης : Χαίρομαι Μαρία για την απάντηση σου! Είμασταν πειραματόζωα που στελέχωσαν ένα Ακριτικό Πανεπιστήμιο, για να βολευτούν σε έδρες κάποιοι απόκληροι με διδακτορικό!!! Θύματα πολιτικών σκοπιμοτήτων και αναξίων (Συμβούλια Σπουδών) να προωθήσουν την Κοινωνική Ανθρωπολογία στα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων στην Ελλάδα (Θεσμικά στην Κυβέρνηση, Επαγγελματικά στην Αγορά Εργασίας κ.ο.κ.). Αποτέλεσμα είναι το πτυχίο μας να είναι στα αζήτητα και απο 50 φοιτητές το 1988 (πρώτο έτος που λειτούργησε προπτυχιακό Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στην Ελλάδα) να εισάγονται σήμερα 120 φοιτητές και όπως με πληροφορείς αποφοιτούν με πολύ χαμηλό βαθμό πτυχίου για να ανταγωνιστούν άλλους πτυχιούχους! Απαράδεκτο και αντιφατικό!!!
  

Λέων Φραντζεσκάκης : Β΄Απόφοιτη, είσαι απο τους λίγους που το πτυχίο μας τους οδήγησε σε επαγγελματική επιτυχία και αξίζεις συγχαρητήρια!!! Εγώ εργάζομαι απο το 1999 σε μία Δημοτική Επιχείρηση στην Αθήνα. Εντάχθηκα στο πρώτο STAGE για άνεργους πτυχιούχους ΑΕΙ-ΤΕΙ τον Νοέμβριο του 1999 με 16 μήνες κάρτα ανεργίας απο τον ΟΑΕΔ. Παραιτήθηκα απο το STAGE τον Φεβρουάριο του 2000 και εντάχθηκα στα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης (Τ.Σ.Α.) σαν καταρτιζόμενος απο Κ.ΕΚ. σε υπηρεσίες φροντίδας ηλικιωμένων & α.μ.ε.α. κατ΄οίκον & στην συνέχεια απασχολούμενος - επιδοτούμενος απο τον ΟΑΕΔ για 2 χρόνια και απο την Δημοτική Επιχείρηση για 1 χρόνο, δηλ. μέχρι το Μάιο του 2003. Με κράτησαν με σιωπηρή παράταση στην Δημοτική Επιχείρηση και το 2005 έγινα αορίστου χρόνου με το Π.Δ. 164/2004 ως Διοικητικός Υπάλληλος.

Αυτή είναι η επαγγελματική μου διαδρομή και η εξέλιξη μου!!! Φαντάζομαι ότι πολλοί απόφοιτοι θα είχαν παρόμοια διαδρομή και θα στηριζόταν στην πολιτική βούληση και στα προγράμματα του ΟΑΕΔ για να ανέλθουν επαγγελματικά.
 

Λέων Φραντζεσκάκης : Γ΄Απόφοιτε, καλημέρα! Η περιγραφή σου με συγκλόνισε και επιβεβαιώνει την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στην προσπάθεια για επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων, με ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα ("ξεβράκωτοι στα αγγούρια")!!!
Εύχομαι να πετύχεις στην προσπάθεια σου για μόνιμη θέση εργασίας και να απαλλαγείς απο το άγχος της αβεβαιότητας για το μέλλον. Βέβαια "Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ" το 2012, κατάλαβες το υπονοούμενο!!!
Στην ίδια θέση με σένα έχουμε βρεθεί όλοι οι απόφοιτοι της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, μπορεί να διαφοροποιούμαστε στην χρονική διάρκεια & την ένταση στην προσπάθεια.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι να συνεχίζεις να ελπίζεις σε ένα καλύτερο αύριο και να είσαι σίγουρος ότι θα το πετύχεις.
Εγώ έφαγα πολλές "σφαλιάρες" λόγω έλλειψης "προσόντων". Ήμουν άνεργος μετα την θητεία μου στο Ναυτικό, την περίοδο 10/1995-11/1999, τα πρώτα μου ένσημα τα πήρα τον Μάιο του 2000 δηλ. στα 31 μου! Το διάστημα της ανεργίας μου, δούλεψα σερβιτόρος, security, πλασιέ, τηλεφωνικές πωλήσεις και έκανα ιδιαίτερα σε μετεξεταστέους του Γυμνασίου για τον Σεπτέμβριο . Έβλεπα και εγώ τους άλλους να "βολεύονται" χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και εγώ να μένω στάσιμος. Δεν τους θεωρούσα "μάγκες" αλλά κωλόπαιδα που έγλυφαν "κατουρημένες" ποδιές και "πουλημένα" τομάρια του συστήματος (βουλευτών, κομμάτων, παπαδαριού, κ.ο.κ.).
Μου δόθηκε μια ευκαιρία το 1999 με το STAGE και σε μια Δημοτική Επιχείρηση που επεκτείνονταν, σε υλοποίηση προγραμμάτων του Β΄ΚΠΣ και χρειαζόταν κάποιον να τα χειρίζεται. Το επίπεδο των εργαζομένων ήταν χαμηλό, υπήρχε ένας ΠΕ Λογιστής και 2 ΔΕ γραμματέες, που είχαν μπει χωρίς ΑΣΕΠ το 1997 που ιδρύθηκε η Επιχείρηση. Ήταν η μόνη ευκαιρία που μου δόθηκε και έδωσα τα πάντα για να επιτύχω, δούλευα 12 ώρες την ημέρα (το STAGE ήταν 6,5 ώρες με 6.560 δρχ./μέρα χωρίς ένσημα) για να μάθω τα πάντα για την λειτουργία των προγραμμάτων και να τους είμαι απαραίτητος. Έτσι με δικές μου πρωτοβουλίες και υπομνήματα έκανα την Διοίκηση να με εκτιμήσει και να συστήσει μια Κοινωνική Υπηρεσία που δεν υπήρχε στον Δήμο, που αποτελούνταν απο άνεργους διαφόρων ειδικοτήτων (Κοινωνικοί Λειτουργοί, Ψυχολόγος, Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, Φυσικοθεραπευτής, Γραμματέας, Βοηθητικό προσωπικό, Καθαρίστριες) επιδοτούμενους απο τον ΟΑΕΔ & την Περιφέρεια Αττικής μέσω των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης (Κατάρτιση & Απασχόληση 24μηνών). Αυτό ήταν η αρχή για μένα με την σύμβαση που υπεγραψα το 2000. Βέβαια πέρα απο αυτό το πρόγραμμα, λειτούργησαν και άλλα προγράμματα "Βοήθεια στο Σπίτι" - Βρεφικός Σταθμός- Παιδικοί Σταθμοί-Ν.Θ.Ε. Α.μ.Ε.Α. όλα απο μένα απο την αρχή με Τ.Δ.Ε./Υ. (προϋπολογισμός, ειδικότητες, πρόσληψη μέσω ΑΣΕΠ,επιλέξιμες δαπάνες κ.α.) μετά με την κατάθεση Μ.Δ.Δ.Δ.Υ/Τ.Δ.Π.Ε/Υ (Μηνιαία Δελτία Παρακολούθησης Δαπανών κ.ο.κ.). Τίποτε δεν μου χαρίστηκε, απλά μου δόθηκε μια ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκα στο ακέραιο, βέβαια με βοήθησε και η συγκυρία (μορφωτική ανεπάρκεια του προσωπικού, ανάγκη για ένα άτομο που θα μάθαινε τα προγράμματα, εκτίμηση απο την Διοίκηση που δεν τους ήξερα ούτε με ήξεραν). Μετά η ρύθμιση για τους Συμβασιούχους με το Π.Δ. 164/04, δηλ. με ευνόησε και η πολιτική συγκυρία.
Αυτά σε γενικές γραμμές ήταν η επαγγελματική μου διαδρομή πριν 10 χρόνια.
Σήμερα, είμαι Αορίστου Χρόνου (ΙΚΑ) στην Δημοτική Επιχείρηση, δεν είμαι μόνιμος στο Δημόσιο και ελπίζω να μήν κλείσει γιατί αλλιώς θα βρεθώ στο δρόμο της ανεργίας και στο ψάξιμο για άλλη δουλειά!!!
 

  Λέων Φραντζεσκάκης : Β΄Απόφοιτη, αυτό είναι η οικτρή πραγματικότητα, σαθρές ακαδημαικές σπουδές, σαθρό τμήμα!!! Πότε λέγεται "Ιστορίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας" (1988), πότε αλλάζει τίτλο και λέγεται μόνο "Κοινωνικής Ανθρωπολογίας" (1990) μετά μετονομάζεται πάλι στο σημερινό τίτλο "Κοινωνικής Ανθρωπολογίας & Ιστορίας" (2002)!!! Πολλές "μάσκες", πολλές μεταμφιέσεις, για να ωραιοποιηθεί το τμήμα εξωτερικά και να προσελκύσει "πειραματόζωα" για να έχουν δουλειά ή ακαδημαϊκή απασχόληση, οι "απόκληροι" με Διδακτορικό!!!

Λέων Φραντζεσκάκης : Γ΄Απόφοιτε, μην απογοητεύεσαι και να είσαι σίγουρος ότι θα πετύχεις!!! Έχεις όλα τα απαραίτητα εφόδια (προϋπηρεσία, μεταπτυχιακό, πτυχίο, ECDL,ξένη γλώσσα)& αυτό που χρειάζεται είναι να αφήσεις τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους! "Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ" είναι πάντοτε και θα έρθει η ώρα που περιμένεις σίγουρα.
Υ.Γ. Για τους "μάγκες" που ανάφερα δεν είναι μόνο απόφοιτοι του Τμήματος αλλά και άλλοι που γνώρισα στην διαδρομή μου π.χ. απόφοιτοι απο Γιουγκοσλαβία ("Παιδαγωγικής" κυρίως) που διορίστηκαν χωρίς γραπτό διαγωνισμό στην Εκπαίδευση ή άλλοι που έγιναν μόνιμοι χωρίς ουσιαστικά προσόντα (χρήση Η/Υ, προϋπηρεσία, βαθμό, ξένη γλώσσα) δηλ. ΑΣΕΠ, με πολιτικό μέσο, στα ΚΕΠ (2002), Ταμείο Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων (Τ.Α.Σ. το 1999), Καποδιστριακοί Δήμοι (1998) κ.α.
29 Ιανουαρίου 2009 στις 10:38 π.μ. · Μου αρέσει!
 Δ΄Απόφοιτη : Παιδιά Καλησπέρα, εγώ αποφοίτησα το 2008 και απο τότε ψάχνω απεγνωσμένα δουλεία.Αποφοίτησα φυσικά με έναν απογοητευτικο για μένα βαθμό πτυχίου , όπως βλέπω και οι περισσότεροι από εμάς.Η αλήθεια είναι πως όταν συμπλήρωνα μηχανογραφικό με παρακίνησε το γεγονός της ύπαρξης της ιστορίας που να ξέρω ότι μετά από 4 χρόνια σπουδών με τα παραπάνω απο μισά μαθήματα να είναι ιστορίας όχι μόνο δεν θα έχω το δικαίωμα να διοριστώ σε σχολείο ως φιλόλογος-ιστορικός, άλλα και στις προκηρύξεις που βγαίνουν κατά καιρούς και που ζητάνε ιστορικούς το πτυχίο μας δεν είναι μέσα σ' αυτά που ζητούνται και αναρωτιέμαι και εγώ γιατί βάζουμε και το τίτλο ιστορία για να προσελκύσουμε θύματα?Θα μου πείτε δικιά σου ευθύνη έπρεπε να το ψάξεις καλύτερα πόσα όμως να γνωρίζει ένα δεκαοχταχρονο παιδί και ιδίως σε ένα σχολείο της επαρχίας.Και όταν πληροφορήθηκα ότι δεν μπορούμε να διδάξουμε σε σχολείο ως ιστορικοί ρώτησα τον τότε πρόεδρο του τμήματος μου είπε ότι κάνουν ότι μπορούν για να αλλάξει αυτό , ακόμα φυσικά αλλάζει, όπως και το γεγονός της μη ύπαρξης παιδαγωγικής κατάρτισης, άλλο εμπόδιο και αυτό, φανταστείτε δηλαδή να επιτύχεις σε διαγωνισμό του ασεπ όπου διαγωνίζεσαι σε ένα γνωστικό ξεχωριστής επιστήμης απο αυτής που διδάχτηκες και να μη μπορείς να διοριστείς λόγω παιδαγωγικής κατάρτισης που όλο το θέμα είναι για 4 ψυχοπαιδαγωγικα μαθήματα.Αναρωτιέμαι οι καθηγητές μας έχουν καμιά επαφή με τον έξω κόσμο και τα προβλήματα των αποφοίτων? Εμείς ως απόφοιτοι ή ο φοιτητικός σύλλογος δεν μπορεί να κάνει κάτι για το θέμα της παιδαγωγικής κατάρτισης?

ΜΙΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ!

Η εθνική μας πληγή

Ο Τζων Κένεντι είχε πει κάποτε: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα. Ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για την χώρα σου».

Πολύ πολύ σοφό. Αν το ακολουθούσαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα θα ήμασταν χώρα-πρότυπο γιατί πραγματικά έχουμε ορισμένες αρετές αλλά α) τις μεγαλοποιούμε ή τις ανακαλύπτουμε εκεί που δεν υπάρχουν β) έχουμε μία μόνιμη μανία καταδίωξης και γ) θεωρούμε το Κράτος σαν μια οντότητα εντελώς έξω από εμάς, ενώ στην ουσία το Κράτος είμαστε εμείς. Αυτό φαίνεται καθαρά αν παρατηρήσουμε λίγο τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε (γιατί η γλώσσα είναι συμβολισμός). «Τα φάγαν», «Μας κάνουν», «Μας φτιάχνουν» κ.α.

Ποιοι; Ξέρω γω; Οι «άλλοι», εμείς είμαστε οι «εμείς». Ο Τσοχατζόπουλος και όλοι οι Τσοχατζόπουλοι.

Αφού λοιπόν μας κλέβουν αυτοί θα τους κλέψουμε και μεις. Προσέξατε πάλι τη γλώσσα; «Θα τους κλέψουμε και μεις». Ποιους θα κλέψουμε; Δεν άκουσα κανένας να έχει κλέψει τον Τσοχατζόπουλο. Το Κράτος κλέβουν πολλοί, άρα όλους εμάς.

Η φοροδιαφυγή λοιπόν δεν είναι μαγκιά ή τρόπος αντίδρασης όπως θεωρείται εδώ αλλά έγκλημα και βαθιά αντικοινωνική συμπεριφορά δεδομένου ότι το συνολικό ποσό αυτής θα κληθεί τελικά να επωμισθεί πάλι το σύνολο των φορολογουμένων (και σίγουρα όχι ο Τσοχατζόπουλος).

Καλά τα είπε η Λαγκάρντ αλλά όλοι πέσαμε να την πετροβολήσουμε. Ε ναι, πως; Για να ανακάμψει η χώρα είναι αναγκαίο οι Έλληνες να πληρώνουν τους φόρους τους.

Ξέρετε τι λέει ο πλέον αρμόδιος Έλληνας, ο διευθυντής ελέγχων του ΣΔΟΕ Νίκος Λέκκας, για το θέμα; «Συμφωνώ απόλυτα με την κυρία Λαγκάρντ. Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα έχει φτάσει το 20% - 25% του ΑΕΠ. Είναι γύρω στα 40 με 50 δισ. τον χρόνο. Εάν μπορούσαμε να εισπράξουμε το μισό αυτού του ποσού, τότε θα είχαν λυθεί τα προβλήματα της Ελλάδας…».

Καλά τα είπε επίσης και εκείνος ο γλυκούλης ο Αμαντέου Αλταφάζ αλλά πολύ διπλωματικά για να μην στενοχωρήσει κανέναν: «Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής αποτελεί βασικό στοιχείο του δεύτερου προγράμματος για την Ελλάδα. Συνεργαζόμαστε στενά με τις ελληνικές αρχές και σίγουρα μπορούν να γίνουν περισσότερα».

Γιατί δεν λέει ότι οι ελληνικές αρχές είναι ανίκανες; Ακούω πολλούς να λένε ότι αν ήθελε το Κράτος μπορούσε να βάλει φρένο στη φοροδιαφυγή. Είναι όμως έτσι; Σίγουρα υπάρχει μια σχέση δούναι και λαβείν μεταξύ Κράτους και πολιτών, αλλά μήπως το Κράτος δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά; Μήπως έχουμε εντελώς ανίκανο Κράτος και δημόσια διοίκηση;

Ξέρετε πιο ήταν το ερέθισμα για να γράψω αυτά τα πράγματα σήμερα; Διάβασα ότι ο υιός του πατρός Μάκη Ψωμιάδη (Σταύρος) προφυλακίσθηκε και αποκαλύφθηκε ότι για το οικονομικό έτος 2007 δήλωνε στην εφορία εισόδημα 7.000 € ενώ για το ίδιο χρονικό διάστημα είχε διαχειριστεί περίπου 2 εκ. €! Για τον Θεό, πόση ικανότητα χρειάζεται ν’ ανακαλύψεις ότι ο Σταύρς Ψωμιάδης φοροδιαφεύγει αν δεις ότι δηλώνει μόνο 7.000 € στη φορολογική του δήλωση;

Γι’ αυτό λέω μήπως τελικά υπερεκτιμάμε το Κράτος, μήπως αυτό είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ανίκανο και η δημόσια διοίκηση εντελώς ξεχαρβαλωμένη;

Οπότε αν είναι έτσι πρέπει να κάνω έκκληση στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Μην φοροδιαφεύγετε γιατί δε τη γλιτώνουμε όσα πακέτα διάσωσης και αν πάρουμε. Αν πάλι δεν είναι έτσι, τότε να απευθυνθώ στους αρμόδιους. Κάντε κάτι να σταματήσει αυτή η αιμορραγούσα πληγή και μην σκέφτεστε επιτέλους το πολιτικό κόστος. Κέρδος θα έχετε και εσείς αφού θα πιστωθείτε την έξοδο απ’ την κρίση που μόνο έτσι μπορεί να γίνει.

Αντίο euro

Μιλάω ειλικρινά, σήμερα σκεφτόμουν να γράψω για βιβλία γιατί είναι ένα θέμα καθόλου βαρετό για μένα και ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις με όσους με διαβάζουν.

Αλλά νομίζω ότι αξίζει μια τελευταία αφιέρωση στο euro του ποδοσφαίρου που τελείωσε. Αποδείχθηκε λοιπόν ότι η Ισπανία δεν παίζεται και αυτή η φουρνιά των ποδοσφαιριστών της είναι εκπληκτική. Ή μάλλον δεν είναι η φουρνιά, είναι το «σύστημα» και το DNA που αυτό δημιουργεί. Οι Ισπανοί δεν γεννιούνται καλύτεροι ποδοσφαιριστές αλλά γίνονται. Μαθαίνουν ότι το ποδόσφαιρο είναι πρώτα απ’  όλα τεχνική και όχι π.χ. σφιχτή άμυνα. Να αλλάζουν τη μπάλα και να παίζουν με κάθετες μπαλιές και όχι με μακρινές γιόμες. Και αυτό το μαθαίνουν από τις ομάδες και το πρωτάθλημά τους. Γι’ αυτό να δείτε, θα εξακολουθήσουν να βγάζουν πολύ καλούς ποδοσφαιριστές (αυτόν τον Άλμπα π.χ. δεν τον ήξερα αλλά μου άρεσε πολύ).

Και κάτι άλλο: δεν είναι φανατισμένοι. Για μένα ο φανατισμός δείχνει κόμπλεξ. Ξέρουμε ότι δεν αξίζουμε να είμαστε πρώτοι, οπότε αν έχουμε καμιά επιτυχία πρέπει να το φωνάζουμε στην οικουμένη για 20 χρόνια μην τυχόν και δεν το μάθει κανένας. Και αν δεν έχουμε κάποια επιτυχία να επιδείξουμε, κάτι άλλο θα σκεφτούμε να επιδείξουμε (π.χ. το ένδοξο παρελθόν μας) γιατί στους κομπλεξικούς αρέσει να περνιούνται για κορυφαίοι.

Αν είσαι πραγματικά καλός δεν έχεις ανάγκη να το υπενθυμίζεις συνέχεια και συνέχεια. Το θεωρείς φυσιολογικό από ένα σημείο και μετά.

Για μένα οι Ισπανοί έχουν τη σωστή δόση «Ευρωπαϊσμού» και Ανατολής (Β. Αφρικής εν προκειμένου). Δεν μου αρέσουν οι τυπολάτρες, ξινοί Βόρειοι. Ή μάλλον μ’ αρέσουν σε σχέση με άλλους (μ' αρέσει πολύ η οργάνωσή τους). Αλλά προτιμώ ένα μίγμα Δύσης & Ανατολής. Και εμείς είμαστε αρκετά καλοί αλλά δεν μας βγήκε τόσο καλή η συνταγή, έχουμε μεγάλη δόση Ανατολής. Ίσως να είναι και θέμα γεωγραφίας γιατί είμαστε πολύ ανατολικά ενώ οι Ισπανοί είναι πολύ δυτικά.

Με τους Ιταλούς π.χ. τα πράγματα είναι διαφορετικά: οι Νότιοι είναι εντελώς «Ανατολίτες» ενώ οι Βόρειοι εντελώς «Βορειοευρωπαίοι» (το Μιλάνο απέχει λίγες ώρες απ’ το Μόναχο), το Βορειοευρωπαίοι εδώ είναι κοινωνιολογικός όρος γι’ αυτό τον έχω σε εισαγωγικά.

Εμείς λοιπόν, για να επανέλθω, είμαστε καλοί αλλά πρέπει να το διαφυλάξουμε αυτό γιατί δεν είναι καθόλου δεδομένο. Είμαστε καλοί γιατί ζούμε σε ένα καθεστώς σχετικής ευημερίας, σε μια καλή οικογένεια (Ευρώπη). Γι’ αυτό φώναζα προεκλογικά να μην αποκοπούμε από όλα όσα διαμόρφωσαν την καλή μας κατάσταση, απ’ την Ε.Ε. να το πω ξεκάθαρα. Δείτε τι γίνεται στη Συρία. Σκεφτείτε τι γινόταν πριν κάμποσο καιρό στη Λιβύη. Και αυτές οι χώρες δεν είναι καθόλου μακριά. Και μην πει κάποιος οτι αυτές οι χώρες είχαν άλλου είδους προβλήματα γιατί ΟΛΑ ξεκινούν απ' την κοινωνική συνοχή.

Από το ποδόσφαιρο ξεκίνησα και στην κοινωνικοπολιτική ανάλυση κατέληξα (και να φανταστεί κανείς ότι αρχικά ήθελα να γράψω για βιβλία - αυτό μένει στις εκκρεμότητες).

Άξιζε όμως τον κόπο ένας αποχαιρετισμός στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 2012 που έδωσε χρώμα στη ζωή μας για πάνω από 20 μέρες.