Γιατί, ότι και να γίνει, πάση θυσία ευρώ;

Όπως συνηθίζεται να λέγεται, οι πολιτικές εξελίξεις τις τελευταίες μέρες είναι ραγδαίες.

Η επίσπευση της εκλογής του ΠτΔ μέσα σ’ αυτόν τον μήνα (που για μένα καλώς έγινε, ε δεν ήταν σωστό να τραβάει το σίριαλ έτσι όπως είχαν γίνει τα πράγματα) ανέβασε το πολιτικό θερμόμετρο (κλισέ) και έφερε και σενάρια πρόωρων εκλογών.

Εγώ να σας πω την αλήθεια δεν είμαι υπέρ των πρόωρων εκλογών, αλλά κομματάκι δύσκολο το βλέπω να βρεθούν οι 180 βουλευτές που θα αναδείξουν ΠτΔ σ’ αυτή τη βουλή.

Εκτός και αν, εκτός και αν λέω, γίνει κάνα «τρικ» με την υποψηφιότητα, μετά τις δύο πρώτες εκλογές.

Τελοσπάντων, μην αναλύσω τι έχω στο μυαλό μου γιατί θα πείτε ότι η φαντασία μου καλπάζει, ούτε μάγος είμαι και ιδίως σε περίπτωση πρόωρων εκλογών τότε είναι που δεν μπορώ να προβλέψω τίποτα για τη μορφή που θα έχει η Κυβέρνηση που θα προκύψει απ’ αυτές.

Τα τελευταία χρόνια τα όρια της πραγματικότητας έχουν διευρυνθεί τόσο στην Ελλάδα που πράγματα που φάνταζαν παράλογα και εξωπραγματικά πριν, τώρα ν’ ανήκουν απολύτως φυσιολογικά σ’ αυτήν (την πραγματικότητα) και πλέονείναι δύσκολο να προβλέωεις οτιδήποτε.

Πάντως να προκύψει μονοκομματική Κυβέρνηση δεν το βλέπω. Θα είναι δικομματική; Τρικομματική; Ως και με έξι κόμματα μέσα μπορεί να γίνει, που να ξέρω;

Δεν λέω πως οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις είναι όλες ίδιες και πως δεν έχουν διαφορά δεξιά, κέντρο και αριστερά. Όχι, δεν ισοπεδώνω τα πράγματα. Υπάρχουν διαφορές.

Αλλά εμένα κυρίως μ’ ενδιαφέρει η θέση κάποιου κόμματος απέναντι στην Ευρώπη και το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ.

Και δεν λέω στη στάση του κάθε κόμματος γενικώς και αορίστως, γιατί αν ρωτήσεις, όλα σχεδόν τα κόμματα θα σου πουν ότι είναι υπέρ της Ευρώπης και του ευρώ.

Και εδώ που τα λέμε, δεν το καταλαβαίνω αυτό.

Γιατί να είναι ταμπού να πει κάποιος ότι είναι κατά της Ευρώπης και του ευρώ; Γιατί έτσι έχει καταλήξει, ταμπού. Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι.

Πριν από λίγο διάβαζα ότι σ’ ένα γκάλοπ που έγινε, το 72,4% απάντησε ότι θέλει η χώρα να παραμείνει οπωσδήποτε στην ευρωζώνη.

Αυτό το «οπωσδήποτε» είναι τελικά όλο το ζουμί αν και το πετάμε πολύ εύκολα.

Εμένα μ’ ενδιαφέρει σε κάποιο κόμμα, κατά πόσο η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας και το ευρώ είναι προτεραιότητα και τι θυσίες (γιατί χωρίς κάποια θυσία ή παραχώρηση δεν γίνεται τίποτα, πουθενά) είναι διατεθειμένο να ζητήσει απ’ τον λαό να κάνει για χάρη αυτών των δύο.

Το είπα πολλές φορές και θα το πω μια ακόμα: πιστεύω ότι η Ελλάδα έξω από το ευρώ θα είναι πολύ φτωχότερη, όπως πολύ φτωχότεροι σε σχέση με τώρα θα είναι και οι Έλληνες.

Καταρχάς είναι πολύ αφελής όποιος πιστεύει ότι στην Ελλάδα της Δραχμής κάποιος που τώρα παίρνει 1.000 ευρώ θα παίρνει 340.000 δραχμές και το ματσάκι ο μαϊντανός θα κάνει 50 δρχ όπως έκανε παλιά.

Η ισοτιμία ευρώ/δραχμής είχε κλειδώσει στο 1/340,75.

Το νέο ελληνικό νόμισμα θα είναι πολύ υποτιμημένο και η ισοτιμία πολύ δυσχερέστερη.

Να μην αρχίσω τώρα τα ίδια, πόσο πιο ακριβά θα είναι τα πάντα, μπλα μπλα.

Ας πω κάτι άλλο. Αφού είναι αναμφισβήτητο ότι η Ελλάδα εισάγει σχεδόν τα πάντα που χρειάζεται και με δεδομένο ότι οι πληρωμές στους προμηθευτές θα γίνονται σε ξένο συνάλλαγμα, θα υπάρχει και το κόστος μετατροπής των δραχμών σε συνάλλαγμα το οποίο θα επιβαρύνει τον αγοραστή, δηλαδή εμάς.

Όσοι ταξίδεψαν σε χώρες εκτός ευρώ και άλλαξαν χρήμα στο τοπικό νόμισμα, θα καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Λεπτομέρεια θα μου πείτε… Αλλά θα είναι άλλο ένα πράγμα που σίγουρα θα μας επιβαρύνει.

Και φυσικά πολλά άλλα πράγματα που δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν όλα.

Η οικονομική φέρνει επενδύσεις και οι επενδύσεις φέρνουν θέσεις απασχόλησης. Κ.ο.κ.

Κλείνοντας θα ήθελα να σταθώ μόνο σε ένα πράγμα.

Κάποιοι λένε «Δεν θα τολμήσουν να μας εξωθήσουν έξω απ’ το ευρώ!» και αυτό το έχουν αναγάγει σε επιχείρημα.

Πόσο είναι η ισοτιμία ευρώ/δολαρίου; 1/1,3 περίπου; Χωρίς τις χώρες τύπου Ελλάδας στην ευρωζώνη να «σέρνουν» το ευρώ, η ισοτιμία θα ήταν πολύ ευνοϊκότερη για το ευρωπαϊκό νόμισμα και άρα οι πολίτες της ευρωζώνης πολύ πλουσιότεροι απ’ ότι είναι τώρα.

Άρα αν τυχών «δεν τολμήσουν» σίγουρα δεν θα είναι για οικονομικούς λόγους.

Αλλά δεν χρειάζεται και να δούμε στην πράξη αν τολμήσουν ή αν δεν τολμήσουν.

Μονοκομματικές Κυβερνήσεις ή Κυβερνήσεις συνεργασίας;

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση μου έδωσαν κυρίως οι πρόσφατες δηλώσεις του Αδώνιδος Γεωργιάδη ότι για την καθυστέρηση της αξιολόγησης της πορείας της χώρας μας από την Τρόικα την ευθύνη φέρει το έτερο κόμμα που συμμετέχει μαζί με το κόμμα του κ. Γεωργιάδη στην Κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, διότι αυτό ευθύνεται για την καθυστέρηση στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων.

Επίσης όμως μου έδωσαν αφορμή και οι, φαινομενικά όχι και τόσο σχετικές με το θέμα της ανάρτησης, δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου, που εγώ βρίσκω πάντα ενδιαφέρουσες, σχετικά με το «αέναο» ζήτημα του εκσυγχρονισμού στη χώρα μας κ.λπ.

Αν ανατρέξουμε στην πολιτική ιστορία της χώρας, απ’ το ξεκίνημά της σαν ανεξάρτητο Κράτος έως και πριν από μερικά χρόνια (και αυτό από ανάγκη), θα δούμε ότι πάντα τις Κυβερνήσεις στήριζε ένα κόμμα, Κόμμα Φιλελευθέρων, Λαϊκό Κόμμα, Ένωσις Κέντρου, ΕΡΕ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και δεν συμμαζεύεται.

Οι περισσότεροι θα πουν ότι είναι υπέρ των Κυβερνήσεων συνεργασίας αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αυτήν την κουλτούρα στην πολιτική μας.

Σε άλλες χώρες θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό, να θυμίσω ότι και στη Γερμανία που είναι παντοδύναμη η Μέρκελ δεν κυβερνά το κόμμα της αλλά Κυβέρνηση συνεργασίας, εδώ όχι.

Και τώρα που υπάρχει δικομματική Κυβέρνηση, πρώτον είναι προϊόν της ανάγκης και όχι επιλογής και δεύτερον δεν φαίνεται να έχει και τον καλύτερο συγχρονισμό βημάτων από τα δύο πόδια της.

Βέβαια εγώ προσωπικά βλέπω πάλι Κυβέρνηση συνεργασίας στο μέλλον αφού όπως έχουν τώρα τα πράγματα είναι μάλλον απίθανο να κατακτήσει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές κάποιο κόμμα.

Και αν αλλάξει και ο εκλογικός Νόμος και καταργηθεί το μπόνους των 50 επιπλέον βουλευτών στο πρώτο κόμμα, το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας ενός κόμματος θα γίνει πρακτικά αδύνατο.

Το βλέπω όμως κάπως ειδικά το πράγμα. Πιστεύω ότι οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις, που πάντα είχαμε στη χώρα μας, κανάκεψαν και άφησαν στάσιμο πολιτικά τον λαό μας.

Για να εξασφαλίσουν ή έστω να υποστηρίξουν το μέλλον τους, τα πολιτικά κόμματα απέφυγαν να θίξουν «κεκτημένα», να συγκρουστούν με συμφέροντα και διατήρησαν το πελατειακό σύστημα (που είναι αμφίδρομο έτσι; Δούναι και λαβοίν).

Για μένα ο κυριότερος λόγος που υποστηρίζω τις Κυβερνήσεις συνεργασίας στη χώρα μας, όπως έγιναν τα πράγματα, είναι να μοιραστούν το κόστος των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού της  χώρας, αφού με το πολιτικό παρελθόν της χώρας μας είναι βέβαιο ότι θα βρουν απέναντί τους μεγάλες κοινωνικές ομάδες.

Ένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί γιατί θα εξαφανιστεί εκλογικά, πάει και τελείωσε.

Και εδώ έρχονται να κολλήσουν τα όσα είπε ο Θεόδωρος Πάγκαλος: να είναι π.χ. ο μισθός στο Δημόσιο ίσος με τον ιδιωτικό τομέα (αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εξισωθούν προς τα κάτω, για να μην παρεξηγούμαστε) και όχι παραπάνω γιατί υπάρχει η μονιμότητα και η εξασφάλιση ίσως για όλη τη ζωή (αυτό είναι υπό αίρεση βέβαια τα τελευταία χρόνια αλλά απ’ την άλλη στον ιδιωτικό τομέα έτσι δεν ήταν πάντα;).

Αυτό και άλλα πολλά που θεωρούνται αυτονόητα σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.

Αλλά εδώ ποιο κόμμα από μόνο του θα τα εξασφαλίσει;

Και μην πει ο καθένας «Το δικό μου!» γιατί μπορεί αυτός ο «καθένας» να πιστεύει ειλικρινά αυτό που λέει, αλλά η πράξη και η ιστορία όμως έδειξαν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Ψηφιακό Οχυρό

Ο Νταν Μπράουν είναι πολύ εμπορικός συγγραφέας.

Κάπου είχα διαβάσει ότι όταν τυπώθηκε το τελευταίο μυθιστόρημά του, το “Inferno”, και μέχρι να γίνει η επίσημη παρουσίασή του, τα βιβλία που τυπώθηκαν κλειδώθηκαν κάπου στις ΗΠΑ και φυλάσσονταν από την εθνοφρουρά μην τύχει και γίνει καμιά διαρροή μέχρι την επίσημη πρεμιέρα!!! Υπερβολικό λέω και γω αλλά αλήθεια έτσι διάβασα!

Ο Νταν Μπράουν λοιπόν είναι πολύ εμπορικός συγγραφέας (τα βιβλία του πούλησαν 200 εκ. αντίτυπα! Εξωφρενικό!) αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι και καλός συγγραφέας.

Για μένα τουλάχιστον είναι πολύ καλός. Εντάξει, δεν ανήκει στον σκληρό πυρήνα των αγαπημένων μου συγγραφέων αλλά μ’ αρέσει αρκετά.

Και θα μ’ άρεσε ακόμα περισσότερο αν τα βιβλία του δεν είχαν δύο μειονεκτήματα (για μένα):

Πρώτον, έχουν πολλά στοιχεία κρυπτογραφίας, κλειδιών και κωδικών, που κάπου με ξεπερνάνε και δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω.

Ιδίως ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκτον, που είναι πρωταγωνιστής σε πολλά απ’ τα βιβλία του Μπράουν (στον Κώδικα Ντα Βίντσι που διάβασα και τους Πεφωτισμένους και στο Χαμένο Σύμβολο που δεν διάβασα) λύνει κάθε γρίφο που παρουσιάζεται με τρόπο που απ’ τη μια τον ζηλεύω και απ’ την άλλη λέω «ε, δεν γίνεται!».

Αλλά και στο «Ψηφιακό Οχυρό», που το τελείωσα χτες και το ‘χω φρέσκο στο μυαλό μου, πάλι είπα στο τέλος «δεν μπορεί, αποκλείεται!».

Δεύτερον, είναι ψιλοθρίλερ και εγώ τα θρίλερ δεν μπορώ να πω ότι τ’ αγαπάω και ιδιαίτερα.

Βέβαια τα βιβλία του Μπράουν έχουν μια διαβάθμιση ως προς τη θριλερικότητά τους, απ’ τα απολύτως θρίλερ (όπως το Χαμένο Σύμβολο) ως τα σοφτ θρίλερ (όπως το σημερινό Ψηφιακό Οχυρό).

Στο «Ψηφιακό Οχυρό» λοιπόν, η Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας των ΗΠΑ, η υπαρκτότατη NSA, έχει δημιουργήσει έναν τον παντοδύναμο υπολογιστή, τον TRANSLTR, ο οποίος παρακολουθεί όλο τον πλανήτη και μπορεί να αποκρυπτογραφήσει οποιοδήποτε κωδικοποιημένο μήνυμα τρομοκρατών, αρχηγών κρατών, μεγαλοεπιχειρηματιών, όλων.

Ένας πρώην υπάλληλος της υπηρεσίας, ο Ενσέι Τακάντο, Ιάπωνας και θύμα της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα αφού γεννήθηκε με ατροφικά χέρια, δημιουργεί έναν απροσπέλαστο κώδικά και απειλεί να τον ρίξει στην αγορά αν η NSA δεν παραδεχτεί δημοσίως ότι παρακολουθεί όλο τον κόσμο (εγώ κατάλαβα ότι ο Τακάντο δεν κάνει ότι κάνει από αντιαμερικανισμό αλλά από ιδεολογία και φιλελευθερισμό).

Την κοπανάει στην Ισπανία, το μακρύ χέρι της NSA τον βρίσκει και ένας εντεταλμένος της στην περιοχή τον δολοφονεί στη Σεβίλλη.

Έλα όμως που ο Τακάντο κουβαλάει πάνω του, χαραγμένο σε ένα δαχτυλίδι (έτσι νομίζουν όλοι, και μεις μαζί, δηλαδή), τον κώδικα και παράλληλα μπλοφάρει προς την NSA λέγοντας ότι αν πάθει κάτι ένας συνεργός του (που δεν υπάρχει) θα δημοσιοποιήσει τον κώδικα.

Ο υποδιευθυντής της NSA, του οποίου ο ρόλος είναι σκοτεινός στην ιστορία, δεν θέλει να στείλει στην Ισπανία κάποιον πράκτορα για να μην κινήσει υποψίες και στέλνει τον αρραβωνιαστικό της καλύτερης κρυπτογράφου της Υπηρεσίας, τον Ντέιβιντ Μπέκερ (καθηγητής κι αυτός).

Αυτός, ο Μπέκερ, πρέπει να ενσαρκώνει, όπως και ο Ρόμπερτ Λάνγκτον που λέγαμε παραπάνω, τον ιδανικό Αμερικάνο για τον Νταν Μπράουν: 35άρης, ευφυέστατος, γυμνασμένος, με άθικτο ακόμα το τριχωτό της κεφαλής του (χμ, σαν και να μην έχουμε τίποτα από όλα αυτά), το όνειρο κάθε γυναίκας με άλλα λόγια.

Αυτός και η αρραβωνιαστικιά του, η Σούζαν Φλέτσερ (άλλο ιδανικό συντρόφου, για τους άνδρες αυτή τη φορά), μοιράζονται τον ρόλο του Ρόμπερτ Λάνγκτον στα άλλα βιβλία, ξεπερνούν κάθε εμπόδιο, λύνουν κάθε γρίφο και τελικά, στο και ένα, όχι στο παραπέντε, σώζουν την κατάσταση, την NSA και την ισορροπία του πλανήτη (την οποία εγγυάται η NSA).

Αρκετά καλό βιβλίο, καλογραμμένο δηλαδή, γιατί τις υπερβολές που έχουν όλα τα βιβλία του Μπράουν τις έχει και αυτό.

Αν τύχει και πέσει στα χέρια σας μην κολλήσετε στις τεχνικές λεπτομέρειες, αλγόριθμους, αλφαριθμητικά δεδομένα κ.λπ. Παρακάμψτε τα, όπως εγώ, και θα σας αρέσει νομίζω.

Α, επίσης διαβάστε το ακριβώς σαν μυθιστόρημα.

Γιατί, μια φορά εγώ, δεν πιστεύω ότι αυτά που γράφει, για τις υποδομές και τον τρόπο λειτουργίας της NSA και πολλά άλλα, είναι πραγματικά.

Συμψηφισμοί οφειλών προς το Δημόσιο και επιστροφών/επιδοτήσεων: κάκιστη εποχή για τέτοια μέτρα

Από όσα γράφω εδώ άλλα τα χαρακτηρίζω «θεωρητικά» (δεν μ’ αρέσει ο όρος αλλά δεν μπορώ να βρω καταλληλότερο. Να π.χ. αναρτήσεις ιστορικού περιεχομένου) και άλλα είναι πιο «χειροπιαστά», πιο «πρακτικά» ας τα πούμε, λόγου χάρη τα θέματα επικαιρότητας.

Απ’ τα δεύτερα, άλλα με αφορούν και έχω προσωπικές εμπειρίες και άλλα όχι, αφορούν όμως πολύ κόσμο.

Το σημερινό θέμα των συμψηφισμών, δόξα τον Θεό δεν με αφορά γιατί στην περίπτωσή μου ισχύει το «Μικρά καράβια, μικρές φουρτούνες».

Ούτε ακίνητη περιουσία έχω, ούτε νταραβερίζομαι με δουλειές που απαιτούν να καταβάλεις εισφορές και φόρους στο Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία (μοιραία βέβαια δεν περιμένω και επιστροφές) οπότε, πάλι δόξα τον Θεό, δεν έχω και οφειλές προς το Δημόσιο.

Μπορεί λοιπόν να «μην με αφορά» προσωπικά το σημερινό θέμα αλλά, έστω και λιγότερο απ’ ότι παλιότερα, έρχομαι σε επαφή με κόσμο, συζητάω και όσο να ‘ναι μαθαίνω για τα προβλήματά του. Βλέπω λοιπόν ότι αφορά πολύ κόσμο.

Επειδή δε προέρχομαι και από αγροτική οικογένεια αλλά έχω και συχνές επαφές με άλλους αγρότες, καταλαβαίνω ότι ο κόσμος γύρω μου βοά και βράζει αυτόν τον καιρό με μία λέξη: «Συμψηφισμός».

Ξέρετε φαντάζομαι πως δουλεύει το πράγμα. Σου χρωστάω 5, μου χρωστάς 10, σου κρατάω τα 5 και μένεις να μου χρωστάς άλλα 5.

Κρατάει λοιπόν το Δημόσιο τις επιστροφές φόρου, τις επιδοτήσεις κ.λπ. που είναι να δώσει και τις αφαιρεί από τις οφειλές κάποιου.

Φαίνεται σωστό και λογικό, αλλά!

Αλλά πρώτον το ένα μέρος (το Δημόσιο εν προκειμένω) δεν ζητάει τη σύμφωνη γνώμη του δεύτερου (του οφειλέτη-φορολογούμενου) για την τράμπα αλλά αποφασίζει μόνο του.

Αυτό όμως άντε να πεις ότι πάει στο διάολο. Αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχουμε, μας ρωτάει το κράτος κάθε φορά που νομοθετεί; (Και μην αναφέρει κάποιος τη δημόσια διαβούλευση…).

Άλλο είναι για μένα το μεγάλο πρόβλημα.

Δεν ζούμε σε μια «κανονική» εποχή. Η ανέχεια και η αφραγκία πάει σύννεφο και αυτό δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε δικαιολογία.

Προχτές άκουσα ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ξεπέρασαν για πρώτη φορά τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ! Το ποσό είναι ιλιγγιώδες. Δυσκολεύεται και να το διανοηθεί κάποιος.

Εγώ είχα γράψει παλιότερα ότι η φοροδιαφυγή (αν και δεν μιλάμε ακριβώς για φοροδιαφυγή εδώ αφού πρόκειται για βεβαιωμένες οφειλές) πρέπει να παταχθεί και ότι είναι μια βαθύτατα αντικοινωνική συμπεριφορά αφού στην ουσία οι φοροφυγάδες κλέβουν το κοινωνικό σύνολο.

Είχα γράψει επίσης ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στη νοοτροπία των πολιτών. Τα στραβά και τα κακώς κείμενα κατέληξαν να θεωρούνται λίγο πολύ ως δικαιώματα και για να ξεριζωθούν χρειάζεται μια γενιά πολιτικών πρόθυμων να «θυσιαστούν», γιατί τι πολιτικό μέλλον να έχουν όταν οι πολίτες θα πιστεύουν ότι τους καταπατούν «δικαιώματα» και «κεκτημένα»;

Αυτά εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να γίνουν.

Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια που τα ανατρέπει όλα, προσώρας.

Όπως έγραψα και παραπάνω, βιώνουμε μια οικονομική κρίση που ίσως δεν έχει προηγούμενο στη χώρα.

Οφειλές που δημιουργήθηκαν από κάθε είδους κακά κείμενα από την εποχή της επίπλαστης ευδαιμονίας ή και παλιότερα δεν ξεπληρώνονται τώρα με αυτή την ανεργία και τους κουτσουρεμένους μισθούς που υπάρχουν.

Είναι σαν να φτυαρίζεις άμμο στη θάλασσα προσπαθώντας να τη σκεπάσεις.

Αν προσέξετε τον τίτλο, σαφώς και πιστεύω ότι πρέπει να βρεθεί κάποια λύση στο πρόβλημα των οφειλών προς το Δημόσιο (και τα ασφαλιστικά ταμεία) όμως τα έχω με την εποχή. Η εποχή για να εφαρμοστεί από το Δημόσιο ο συμψηφισμός οφειλών & επιστροφών είναι η χείριστη δυνατή.

Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που δεν πλήρωναν τις οφειλές τους προς το Δημόσιο μόνο και μόνο από κακή νοοτροπία και γιατί ήξεραν ότι αυτά θα έμεναν εκεί, ως οφειλή, και δεν τρόπος να τους τα πάρουν.

Όμως τώρα οι περισσότεροι δεν πληρώνουν τις οφειλές τους γιατί απλούστατα δεν έχουν.

Εδώ σε κοτζάμ Χάρο δεν του πληρώσανε τα ναύλα γι’ αυτόν τον λόγο. «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» του είπε ο φιλόσοφος Μένιππος.

Θυμάστε τι έγινε πέρυσι (και ελπίζω να μην ξαναγίνει φέτος): είχαν παρακρατηθεί διάφορες επιστροφές και επιδοτήσεις προκαταβολικά για την εξόφληση του φόρου εισοδήματος, πριν οι οφειλές γίνουν ληξιπρόθεσμες!!!

Είπαμε, όχι και έτσι. Έτσι θεωρείς εκ προοιμίου όλους τους φορολογούμενους αναξιόπιστους αφού κοιτάς να διασφαλίσεις τα χρήματά σου προκαταβολικά.

Και τινάζεις ολόκληρο τον οικονομικό προγραμματισμό πολλών ανθρώπων στον αέρα.

Πολλοί άνθρωποι, όπως οι αγρότες που προανέφερα, περιμένουν αυτά τα λεφτά, την επιστροφή του ΦΠΑ, τις επιδοτήσεις κ.λπ. πως και πως και έχουν κάνει, αυτοί και η οικογένειά τους, ολόκληρο τον προγραμματισμό τους με βάση αυτά τα λεφτουδάκια.

Αν τους τα πάρεις, τους κόβεις την ανάσα που περιμένουν να πάρουν και τους οδηγείς στην απελπισία. Και ο απελπισμένος άνθρωπος μπορεί να κάνει το χειρότερο κακό, ακόμα και στην ίδια πατρίδα του.

Επειδή όμως είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς χωρίς να προτείνεις τίποτα, προσωπικά θα πρότεινα να γίνονταν μεν συμψηφισμός αλλά όχι στο σύνολο της επιστροφής (σε ένα ποσοστό, ας πούμε, γύρω 20%) για να ανασάνουν και λίγο οι άνθρωποι.

Και για να μην οδηγηθεί ο κόσμος στην απελπισία γιατί τότε το τελευταίο που θα τον νοιάζει θα είναι να βγει η χώρα απ’ το τέλμα της οικονομικής κρίσης.

"Βαλκάνια, η γνωστή πυριτιδαποθήκη"

Ένας στρατιωτικός που έφτασε στο κατώφλι της Ακαδημίας έχει αναφέρει για το Θέμα "ΒΑΛΚΑΝΙΑ η γνωστή Πυριτιδαποθήκη" :

"Η πρόσφατη (17-12-12) συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδος και Βουλγαρίας, με την υπογραφή αριθμού Συμφωνιών σε πολλούς τομείς (ασφαλείας, ενέργειας, μεταφορών, τουρισμού, υγείας κ.α.) έδοσε αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν.Η συνάντηση αυτή έχει την ιστορία της, που ξεκίνησε από το 1992 και δεν είναι του παρόντος η αναφορά της.Αυτό που ενδιαφέρει είναι, αν η όλη προσέγγιση Ελλάδος και Βουλγαρίας θα μπορούσε να χαιρετισθεί σαν μία καλή προσπάθεια συνεργασίας και πέραν αυτής, σαν ένα βήμα προς την κατεύθυνση της συ-νεννόησης μεταξύ των βαλκανικών κρατών, σε ένα πνεύμα λήθης του κακού παρελθόντος και ενατένισης του μέλλοντός των. Αλήθεια, ένα όραμα βαλκανικό κατά πόσον είναι εφικτό, η μήπως εμπίπτει στο χώρο της ουτοπίας;
Ο χώρος της Βαλκανικής φέρει από μακρού χρόνου την προσωνυμία της «πυριτιδαποθήκης», όχι αδίκως, αφού συχνά οι εκρήξεις της στο παρελθόν συνετάραξαν τη χερσόνησο.Τα βαλκανικά κράτη επετύγχαναν κατά καιρούς προσωρινές μεταξύ τους συμφωνίες, η και συμμαχίες, όπως π.χ. στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, όμως συχνότερες ήσαν οι μεταξύ τους προστριβές.Σ ́αυτές συνέβαλαν και οι επιδιώξεις των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων στο βαλκανικό χώρο, που κατά κανόνα ήσαν αντιτιθέμενες. Η εικόνα των Βαλκανίων την εποχή του ψυχρού πολέμου και έως την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, δίνει το μέτρο διείσδυσης και επιρροής των ξένων στα βαλκανικά πράγματα, αλλά και το μωσαίκό προσανατολισμών των βαλκανικών κρατών (ΝΑΤΟ, Σ.Βαρσοβίας, Κίνα, Τρίτος Κόσμος, σε αντιστοιχία με τα κράτη Ελλάδα, Βουλγαρία και Ρουμανία, Αλβανία, Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία).
Ποτέ στην ιστορία των Βαλκανίων, οι ίδιοι οι Βαλκάνιοι, δεν προδιέγραφαν και διηύθυναν τα του οίκου των, ανεπιρρέαστοι από πολιτικά συστήματα και ξένες πιέσεις. Μία «Βαλκανική Συνεννόηση» με τη συμμετοχή όλων των κρατών, προς επιδίωξη από κοινού του συμφέροντος των βαλκανικών λαών, δεν ελειτούργησε ποτέ στην πράξη.Κατά καιρούς έλαβαν χώρα πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση επίτευξης μιάς συνεργασίας (Συνεννόησης, Συμφώνου, Ένωσης ...), όπως αυτή του 1934 (Entente Balcanique) μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας, Γιουγκοσλαβίας και Ρουμανίας, η του 1942 μεταξύ των εξορίστων κυβερνήσεων Ελλάδος και Γιουγκοσλαβίας, η του 1954 μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και Γιουγκοσλαβίας και τέλος, η του 1976, όταν με πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή συνήλθε στην Αθήνα μία διάσκεψη με συμμετοχή των Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας. Οι διαφορετικοί πολιτικοί προσανα- τολισμοί των κρατών, ο έντονος εθνικισμός τους και οι μεταξύ τους ιστορικές διαφορές, κυρίως εδαφοεθνολογικές, δεν άφηναν τις όποιες πρωτοβουλίες να ευδοκιμήσουν. Όλα τα κράτη έχουν τις «μεγάλες ιδέες» τους, το ένα εις βάρος του άλλου, ενώ ο χώρος είναι μικρός για να ικανοποιηθούν όλες.
Ο Πολωνός ιστορικός Γκέρεμεκ γράφει κάπου ότι...«η τραγωδία των Βαλκανίων είναι ότι, παράγουν περισσότερη ιστορία από όση μπορούν να καταναλώσουν». Προφανώς εννοεί ότι, υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα στο χώρο, τόση, ώστε να μη αφήνει περιθώρια παγίωσης μιάς κατάστασης και εξεύρεσης ενός modus vivendi που θα μπορούσε να φέρει διαρκή ειρήνη στο χώρο. Και όμως, η περίοδος μετά τη λήξη του Β΄ ΠΠ ήτο αρκετά μακρά, ώστε να προσφέρεται σαν μία ευκαιρία ειρήνης, έστω και ειρήνης του τρόμου, (για το σύνολον του ευρωπαϊκού χώρου), η οποία με προϋπόθεση την καλή θέληση όλων των βαλκάνιων θα παγίωνε ένα status quο στη Βαλκανική, με τις διαφορές, τις υποψίες και τις δυσπιστίες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για πάντα.
Όμως ήλθε η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και ακολούθησαν τα γεγονότα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών στο χώρο, έτσι ώστε η «πυριτιδαποθήκη» να επαληθευθεί για ακόμα μία φορά. Η επιβληθείσα κατάσταση μέσα από τη Συμφωνία Ντέϊτον (1995)....επέτυχε μία επίφαση ησυχίας σταματώντας τις εχθροπραξίες στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όμως τίποτε δεν εγγυάται τη διάρκειά της. Νοτιότερα, το ζήτημα του Κοσόβου δεν έχει βρεί ακόμα την οριστική λύση του και μπορεί να αναφλεγεί ανά πάσα στιγμή.
Επανερχόμενοι σ ́αυτό που αναφέραμε στην αρχή, δηλ. την πρόσφατη προσέγγιση Ελλάδος και Βουλγαρίας και την υπογραφή σειράς συμφωνιών, σαν ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της συνεργασίας μεταξύ όλων των βαλκανικών κρατών, μέσα σε ένα πνεύμα λήθης του παρελθόντος και ενατένισης του μέλλοντος, απογοητεύεται κανείς διαβάζοντας σχεδόν ταυτόχρονα τις δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού κ.Μπερίσα για την μεγάλη Αλβανία και τις εδαφικές βλέψεις σε γειτονικά της κράτη, την λαθροχειρία στα ποσοστά των χριστιανών της Αλβανίας κατά τήν πρόσφατη απογραφή και τον άκρατο επιθετικό εθνικισμό που συνεχώς αυξάνεται στη χώρα αυτή.
Στο ίδιο εθνικιστικό παραλήρημα και το νεοσύστατο κράτος των Σκοπίων, με αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος των γειτόνων του. Με θρασύτητα και ληστρική διάθεση κατά των ιερών και οσίων της ιστορίας του γείτονος, τορπιλίζει τη σταθερότητα της περιοχής, αρνούμενο να συμβάλει σε μία προοπτική ησυχίας και γαλήνης στον βασανισμένο χώρο των Βαλκανίων. Και στα δύο κράτη (Αλβανία, ΠΓ∆Μ) η νεολαία διδάσκεται από τα σχολικά βιβλία για τη Μεγάλη Αλβανία (Φυσική Αλβανία) και τη Μεγάλη Μακεδονία (Μακεδονία του Αιγαίου), με φυσικό επακόλουθο οι νέες γενιές εισερχόμενες στο πολιτικό γίγνεσθαι των χωρών τους, να είναι φορτισμένες με αντιπαραγωγικές ιδέες και αισθήματα ως προς ένα βαλκανικό όραμα.
Στον ίδιο χρόνο, η επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου, Υπ.Εξωτερικών της Τουρκίας, στα Σκόπια, που τα αισθάνεται σαν δεύτερο σπίτι του, όπως εδήλωσε, η συνταύτισή του με την πολιτική Γκρούεφσκι και η παροχή πολεμικού υλικού στην Π.Γ.∆.Μ. μόνο κατευναστική και εποικοδομητική πολιτική δεν συνιστά. Η Τουρκία, μετέχουσα των Βαλκανίων χάρη στην Ανατολική Θράκη, θα μπορούσε να είναι σταθεροποιητικός και συντονιστικός παράγων προς την αναφερθείσα κατεύθυνση για το σύνολο της Βαλκανικής.Εντούτοις δεν έχει δόσει μέχρι τούδε τέτοια δείγματα, τουναντίον θεωρεί εαυτήν προστάτιδα των μουσουλμανικών θυλάκων των Βαλκανίων, κτίζει και χρηματοδοτεί τη λειτουργία μουσουλμανικών σχολείων και διενεργεί προπαγάνδα και προβαίνει σε ενέργειες που πολύ καλά γνωρίζουμε από τα συμβαίνοντα στην Ελληνική Θράκη.Πρόσθετα, ο πρωθυπουργός της κ. Ερντογάν δεν αφήνει ευκαιρία να μη επιτεθεί φραστικά κατά της Ελλάδος, τελευταίως λέγοντας με ειρωνική διάθεση, ότι, η Χώρα μας λόγω οικονομικής κρίσεως, έφθασε να πωλεί κάποια νησιά της.Προβάλλει διεκδικήσεις παράλογες εις βάρος της Ελλάδος, αντιβαίνουσες πρός το ∆ιεθνές ∆ίκαιον και διατηρεί από ετών τo “casus belli” έναντι νομίμου δικαιώματος της Χώρας μας, που αφορά στην επέκταση των χωρικών υδάτων της.
Η μεγάλη πρόκληση της ευρωπαϊκής προοπτικής των ως άνω χωρών φαίνεται ότι απασχολεί ελάχιστα τις ηγεσίες τους.Και όμως η ευκαιρία αυτή, της ένταξης στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, θα μπορούσε να γίνει ο καταλύτης μιάς ευνομουμένης και εύτακτης Βαλκανικής.Τουρκία, Αλβανία, Π.Γ.∆.Μ. επιδιώκουν την ένταξή τους, αλλά δεν ασπάζονται και το ευρωπαϊκό κεκτημένο ως προς τη συμπεριφορά τους και κυρίως ως προς τους όρους καλής γειτονίας με τα όμορα τους κράτη. Η ίδια κατάσταση και ως πρός τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ, ενώ είναι
πρόδηλον ότι οι δύο αυτοί θεσμοί ( Ε.Ε. και ΝΑΤΟ) θα εξασφάλιζαν ένα κλίμα σταθερότητος και ασφαλείας στο χώρο, απαραίτητες προϋποθέσεις για την από κοινού προώθηση των συμφερόντων και της ευημερίας των Βαλκανικών λαών.
Το μεγάλο πλεονέκτημα της αναμφισβήτητης Στρατηγικής Αξίας της Βαλκανικής χερσονήσου, ως συνόλου, παραμένει έτσι αναξιοποίητο.Καίτοι στις ημέρες μας, η αξία αυτή έχει λάβει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, διότι ο χώρος συνδέει την Ε.Ε. με τα συμβαίνοντα στην Ανατολική Μεσόγειο και στον Αραβικό Κόσμο και είναι αυτός μέσω του οποίου θα καλύπτει (η Ε.Ε.) σε μεγάλο βαθμό τις ενεργειακές ανάγκες της.Αλλά και ευρύτερα αν δούμε το θέμα της στρατηγικής αξίας, η Βαλκανική, τοποθετημένη μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, διαχωρίζει η και ενώνει τις δύο ηπείρους και με τις ακτές της στην Αδριατική, τη Μεσόγειο, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα διαθέτει θαλάσσιες εξόδους ανεκτίμητης αξίας.Το κλίμα της, η εύφορη γή της, ο ορυκτός πλούτος της, τα αξιοθέατά της, η πολιτιστική κληρονομιά της συμβάλλουν μεγάλως στη σημασία της.Σαν παράδειγμα της στρατηγικής αξίας της αναφέρεται η γνώμη της απόβασης των συμμάχων στα Βαλκάνια, αντί της Ιταλίας, κατά το Β.ΠΠ, που αν είχε υιοθετηθεί, οι σύμμαχοι θα είχαν βρεθεί πολύ ενωρίτερα στην καρδιά της Ευρώπης, με ποικίλες ευνοϊκές συνέπειες υπέρ αυτών, αλλά και για την ίδια τη Βαλκανική.
Η γαλλική Le Monde, την εποχή της σύγκρουσης στη Βοσνία-Ερζεγβίνη (1993), έγραψε... «από την εποχή της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι επεμβάσεις των Μεγ. ∆υνάμεων στα Βαλκάνια απεδείχθησαν εξίσου ολέθριες, όσο και οι τοπικές διαφωνίες.Είναι πολύ εύκολο να καταλογίζονται όλες οι ευθύνες των συγκρούσεων στα πάθη και στους παραλογισμούς των τοπικών λαών.Οι τελευταίοι συχνά είχαν το συναίσθημα ότι, δεν είναι παρά πιόνια σε μια μεγάλη σκακιέρα, όπου τα σύνορα χαράσσονται και αναχαράσσονται σύμφωνα περισσότερο με τα συμφέροντα των Μεγ. ∆υνάμεων παρά με τις θελήσεις των τοπικών λαών». Τα σύνορα είναι το κλειδί του όλου ζητήματος, διότι όλοι έχουν βλέψεις πέραν αυτών.Ας τα θεωρήσουν παγιωμένα δια παντός και οι βλέψεις ας στραφούν προς την ειρηνική συμβίωση, την πρόοδο και την ευημερία των λαών της Βαλκανικής, την από κοινού διεύθυνση των του οίκου των (του βαλκανικού οίκου).Αξίζει μία τέτοια πρωτοβουλία, πρώτο βήμα της οποίας μπορεί να θεωρηθεί η πρόσφατη προσέγγιση Ελλάδος- Βουλγαρίας.Ένα σχήμα Βαλκανικής Οντότητος (Ένωσης, Συμμαχίας...η ότι άλλο) ανεξαρτήτων κρατών σε ομόνοια, θα μπορούσε από κοινού να υπηρετήσει καλλίτερα τα συμφέροντα των βαλκανικών λαών.Έχουν γνώση της ιστορίας των οι βαλκάνιοι και έχουν αρκετά ωριμάσει πολιτικά, ώστε να αξιοποιήσουν και τα εξ αυτής παθήματα και τα μαθήματα.
Τα μείζονα κράτη της Βαλκανικής, πολιτικά ωριμότερα, πρέπει να συναινέσουν προς την διατυπωθείσα κατεύθυνση.Τα μικρότερα εξ αυτών και τα ολιγότερον ώριμα, δεν θα έχουν άλλες επιλογές και θα ακολουθήσουν, έστω εξ ανάγκης."

Γράφει ο
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΚΑΡΒΕΛΗΣ
Στρατηγός ε.α. - Ακαδημαϊκός
Επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα Βαλκάνια

Το συγκεκριμένο φάντασμα βέβαια δεν πλανιέται μόνο πάνω απ’ τα Βαλκάνια αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο.

Μ’ αυτήν τη φράση άρχιζε ο Καρλ Μαρξ το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και δεν αναφερόταν σ’ αυτό για το οποίο θέλω να γράψω σήμερα (ούτε μιλούσε για τα Βαλκάνια αλλά για την Ευρώπη). Ο Μαρξ αναφέρονταν τότε στο φάντασμα του Κομμουνισμού και στην προοπτική των προλεταριακών επαναστάσεων που θα ξέσπαγαν στην Ευρώπη ανατρέποντας τον καπιταλισμό.

Το φάντασμα λοιπόν που βλέπω εγώ να πλανιέται πάνω από τα Βαλκάνια είναι το φάντασμα του εθνικισμού.

Αν και γενικά δεν μου αρέσουν τα διάφορα τσιτάτα, μερικά είναι πολύ πετυχημένα και τα χρησιμοποιώ και γω.

Ο εθνικισμός στα Βαλκάνια μπορεί να ήρθε ξαφνικά στην επικαιρότητα με τα όσα έγιναν στον ποδοσφαιρικό αγώνα Σερβία-Αλβανία αλλά δυστυχώς είναι κάτι που σιγοκαίει αιώνες τώρα στα Βαλκάνιά μας.

Αν με ρωτούσατε σχετικά, την ευθύνη για όσα έγιναν στον συγκεκριμένο αγώνα έχει η αλβανική πλευρά. Μόνο προβοκάτσια μπορεί να ονομαστεί μια τέτοια ενέργεια, όταν ξέρεις ότι θα έχει, πάνω κάτω, τα αποτελέσματα που είχε και όμως την κάνεις.

Επειδή όμως ούτε αντιαλβανός είμαι, ούτε εθνικιστής ή ρατσιστής, θα ήθελα να πω δυο γενικότερα πραγματάκια.

Καταρχάς να πω ότι πολλοί είναι αυτοί που καυχιόνται ότι είναι εθνικιστές.

Προφανώς εννοούν ότι είναι πατριώτες και φιλοπάτριδες διότι εθνικισμός είναι η ιδεολογία που στηρίζεται κυρίως στη βάση της θεώρησης ανώτερο/κατώτερο έθνος, όπου φυσικά ανώτερο είναι το δικό μας και κατώτερα τα άλλα.

Αυτό είναι το τρελό, παράδοξο και αλλοπρόσαλλο του εθνικισμού και όλων των δογμάτων που βασίζονται στον αρνητισμό (δικός μου ο όρος).

Ανάλογα με το ποιος μιλάει αλλάζει και ο ανώτερος. Αν μιλάει Έλληνας, οι Έλληνες είναι οι ανώτεροι όλων, αν μιλάει Τούρκος είναι οι Τούρκοι, αν μιλάει Αλβανός είναι οι Αλβανοί και πάει λέγοντας.

Τελικά δεν υπάρχει μια αλήθεια αλλά πολλές. Τα πάντα είναι σχετικά.

Ή αν θέλετε υπάρχει μεν μία αλήθεια αλλά πολλοί παίρνουν ένα ψαλίδι, κόβουν από ένα κομμάτι και το παρουσιάζουν σαν την ΑΛΗΘΕΙΑ, το γεγονός. Έτσι η αλήθεια σπάνια εμφανίζεται ολόκληρη.

Το Κοσσυφοπέδιο είναι το λίκνο των Σέρβων. Αλήθεια είναι.

Εκεί ο Στέφανος Νεμάνια πέτυχε να ενώσει τους Σέρβους και να συγκροτήσει ένα ενιαίο σερβικό κράτος, εκεί ήταν η έδρα της Εκκλησίας των Σέρβων μέχρι τον 13^ο αι., εκεί υπάρχουν τα πρώτα μεσαιωνικά μνημεία των Σέρβων και εκεί έπεσαν μαζικά το 1389 αντιστεκόμενοι στους Τούρκους και δημιουργώντας τις δικές τους Θερμοπύλες.

Ναι, αλλά οι Σέρβοι κατέβηκαν στα Βαλκάνια τον 6^ο αι. Πριν από αυτούς ζούσαν στις περιοχές τους – και στο Κοσσυφοπέδιο – οι Ιλλυριοί, που θεωρούνται πρόγονοι των σημερινών Αλβανών.

Και, μα έτσι, μα αλλιώς, οι Αλβανοί έφτασαν το δεύτερο μισό του 20^ου αι. να αποτελούν το 90% του πληθυσμού του Κοσσυφοπεδίου.

Και αυτό αλήθεια είναι.

Οπότε τι κάνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις που η αλήθεια είναι έτσι μπερδεμένη, δηλαδή σχεδόν πάντα;

Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να σεβόμαστε το διαμορφωμένο status quo.

Καλώς ή κακώς είναι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Σε διαφορετικοί περίπτωση μπαίνουμε σ’ έναν φαύλο κύκλο που δεν κλείνει με τίποτα. Ανοίγουν και οι ασκοί του Αιόλου, αρχίζει ο κύκλος της βίας και πάντα οι άνθρωποι υποφέρουν.

Και δεν θα φτάνουν τρία Βαλκάνια, μιας και μιλάμε γι’ αυτά, για να χωρέσουν τη Μεγάλη Αλβανία, τη Μεγάλη Σερβία, τη Μεγάλη Βουλγαρία, τη Μεγάλη Π.Γ.Δ.Μ. και τη Μεγάλη Ελλάδα. Συν την Οθωμανική Αυτοκρατορία αν αναβιώσει όπως θέλουν οι εκεί εθνικιστές.

Πάλι ο Μαρξ χαρακτήρισε τα Βαλκάνια πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και έτσι είναι ούτως ή άλλως.

Όμως εμείς, οι Βαλκάνιοι, πρέπει να φροντίσουμε ώστε το φυτίλι να είναι σβηστό γιατί αν ανάψει εμείς θα υποφέρουμε πρώτοι απ’ όλους.

Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού: σε κάποια άλλη χώρα ίσως

Επειδή, αλίμονο, όλοι έχουν δικαίωμα να έχουν γνώμη για τα πράγματα θα ήθελα να γράψω και τη δική μου, ταπεινή γνώμη για την Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού που πολύ ακούγεται αυτές τις μέρες.

Πολλοί ψιθύριζαν ή μίλησαν για Κυβέρνηση Συνεργασίας, και έτσι μπορούσε να είναι το θέμα σήμερα, αλλά ο ανεξάρτητος βουλευτής Σπύρος Λυκούδης την ονόμασε Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού. Έτσι έγινε της μόδας να λέγεται και, ακολουθώντας τη μόδα και εγώ, έτσι έγραψα στον τίτλο.

Καταρχάς να πω ότι άλλο πράγμα το ποια είναι η γνώμη μου, το ευκταίο, και άλλο πράγμα το τι πιστεύω ότι θα γίνει.

Για μένα θα ήταν ευχής έργο αν σ’ αυτή τη χώρα υπήρχε μία μίνιμουμ συναίνεση και συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, τουλάχιστον στα μεγάλα θέματα όπως π.χ. είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ο εκλογικός νόμος, ή η αναθεώρηση του συντάγματος ενδεχομένως, στην πράξη όμως τι γίνεται.

Ας μην γελιόμαστε. Σ’ αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Θα μοιραζόταν ποτέ την εξουσία μία Κυβέρνηση που θα αισθάνονταν δυνατή και κραταιά ή μια αντιπολίτευση που προσδοκά να κεφαλαιοποιήσει τη φθορά την όποιας Κυβέρνησης και θεωρεί ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει αυτή Κυβέρνηση στη θέση της Κυβέρνησης;

Δεν νομίζω, αν και μία συνεννόηση πάντα είναι προς το συμφέρον του τόπου.

Άρα; Άρα το συμφέρον του τόπου έρχεται δεύτερο μπροστά στο συμφέρον του κόμματος που θέλει να κυβερνήσει.

Αφού δεν έχουμε την κουλτούρα της συναίνεσης, πώς να το κάνουμε;

Πιο εύκολα θα συμφωνούσε η Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα για ένα Πρωτάθλημα Ειδικού Σκοπού (δεν αναφέρω παράδειγμα από τα καθ’ ημάς γιατί εδώ ο Ολυμπιακός εδώ δεν θέλει να κάνει ΚΕΣ/ΠΕΣ ούτε με τον εαυτό του).

Να συμφωνήσουν να μην πάρει κανένας το πρωτάθλημα στην Ισπανία για μια χρονιά για κάποιον εξαιρετικό λόγο.

Ξέρω γω, για να προωθήσουν π.χ. στις ομάδες τους Ισπανούς παίχτες.

Σοβαρά τώρα (αν και το ποδόσφαιρο πολλές φορές είναι πιο σοβαρό πράγμα απ’ την πολιτική) εγώ δεν βλέπω να γίνει πως μπορεί να γίνει μια ΚΕΣ τώρα.

Ίσως μετά τις εκλογές και αν τα πράγματα φτάσουν σε αδιέξοδο για να αποφευχθούν νέες εκλογές. Άρα η «συναίνεση» θα είναι προϊόν καιροσκοπισμού τότε.

Καλά κάνει όμως και συντηρείται το θέμα μήπως και…

Παρεμπιπτόντως εγώ βλέπω να γίνονται εκλογές τον Μάρτη.

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα και οι συσχετισμοί, ακόμα και όλοι οι ανεξάρτητοι να συμφωνήσουν να ψηφίσουν (πράγμα που δεν γίνεται), μαζί με τους κυβερνητικούς βουλευτές, κάποιον για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πάλι δεν φτάνουν.

Ο Κουβέλης δήλωσε ότι η πρέπει να εκλεγεί ΠτΔ μεν αλλά από την επόμενη βουλή δε. Καλός και συμπαθής ο Κουβέλης, αλλά πως αλλιώς θα γίνονταν απ’ τη στιγμή που η εκλογή του ΠτΔ δεν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες ψήφους; Να καταργούνταν ο ΠτΔ;

ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ και ΚΚΕ αποκλείεται. Με τους ψήφους των ΑΝΕΛ;

Πάντως εμένα, μα ειδικού μα γενικού σκοπού είναι η Κυβέρνηση, ένα πράγμα μ’ ενδιαφέρει: η έξοδος από την κρίση και η παραμονή στο ευρώ (είμαστε πάντως ικανοί να κάνουμε το αντίστροφο).

Το πρώτο είναι αυτονόητο αλλά θα ήθελα κλείνοντας να πω δυο πράγματα για το δεύτερο αν και είχα γράψει παλιότερα.

Κοιτάτε… Μπορεί να κάνω πλάκα που και που αλλά δεν είναι καθόλου αστείο πράγμα.

Αν βγούμε απ’ το ευρώ, η δραχμή (ή όπως αλλιώς θα λέγεται το νέο μας νόμισμα) θα υποτιμηθεί αμέσως έναντι του ευρώ, όλοι συμφωνούν σ’ αυτό.

Και δεν μιλάμε για μια μικρή υποτιμησούλα. Οι περισσότεροι μιλάνε για υποτίμηση 50% και βάλε (και αυτό δεν είναι κινδυνολογία).

Ελπίζω να συμφωνείτε όλοι ότι η Ελλάδα εισάγει τα περισσότερα πράγματα που χρειάζεται και δεν τα παράγει η ίδια.

Οι εισαγωγές θα γίνονται σε ξένο συνάλλαγμα, ακόμα και το ευρώ θα είναι ξένο νόμισμα τότε.

Ένα λίτρο βενζίνη δεν θα κοστίζει 300 δρχ όπως φαντάζονται πολλοί αιθεροβάμονες (για να το πω χοντρικά και απλοϊκά), ούτε 500 δρχ όπως είναι η ισοτιμία τώρα.

Θα κοστίζει 1000 δρχ, πάλι να μιλήσω απλοϊκά.

Ξέρετε τι νομίζω ότι χρειάζεται για να υπάρξει συναίνεση και συνεννόηση τουλάχιστον στα μεγάλα ζητήματα;

Λίγη αφαιρετική σκέψη.

Να μπορούμε να προβλέψουμε μια τραγική κατάσταση που θα ‘ρθει αναπόφευκτα αν συνεχίσουμε ένα βιολί και να το αλλάξουμε (το βιολί).

Να μην χρειάζεται να ζήσουμε μία κατάσταση για να δούμε πόσο τραγική είναι.

Γιατί τότε μπορεί να είναι αργά.

Σαν σήμερα, 2 Οκτωβρίου 1928: Η ίδρυση της Opus Dei (και ο Κώδικας Da Vinci)

Σαν σήμερα, στις 2 Οκτωβρίου 1928, ιδρύθηκε στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας η οργάνωση Opus Dei (Έργο Θεού μεταφράζεται) από τον Ισπανό ιερέα Χοσέ Μαρία Εσκριβά ντε Μπαλαγκέρ.

Την Opus Dei τη θυμήθηκα γιατί αυτές τις μέρες διαβάζω ένα μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν.

Ο οποίος Νταν Μπράουν είναι σχεδόν ταυτόσημος με το μυθιστόρημά του «Ο Κώδικας Da Vinci», ο οποίος Κώδικας Da Vinci φέρνει στο νου, σε όσους διάβασαν το βιβλίο, την Opus Dei.

Καταρχάς εκείνο που έχω να πω στους κάθε φύσης ζηλωτές και ενάντιους στο βιβλίο είναι: Ρηλάξ… είναι μόνο ένα μυθιστόρημα.

Και μυθιστόρημα, διαβάζω στη βικιπαίδεια, είναι το πεζογράφημα που έχει δημιουργηθεί καθ' ολοκληρία από τη φαντασία.

Το βιβλίο του Νταν Μπράουν είχε τεράστια επιτυχία και έγινε μεγάλος ντόρος σχετικά, εν μέρει και εξαιτίας των αντιρρήσεων και των αντιδράσεων των ζηλωτών που ανέφερα προηγουμένως.

Να μην ξαναγράψω τώρα τι είπε ο Ουμπέρτο Έκο στα Μαθήματα Σημειολογίας και πως οι αντιδράσεις πολλές φορές είναι διαφήμιση και δυναμώνουν μία φήμη.

Εγώ π.χ. διάβασα το βιβλίο αλλά ούτε που θυμάμουν για το τι ήταν οι αντιδράσεις. Θυμάμαι όμως ότι υπήρχαν αντιδράσεις άρα το μυθιστόρημα ήταν τουλάχιστον αμφιλεγόμενο.

Όσον αφορά την προσωπική μου άποψη γενικότερα, αυτή μπορεί να ονομαστεί από κάποιους «Πίστευε και μη ερεύνα».

Δεν έχει να κάνει με σκοταδισμό ή φανατισμό αλλά μάλλον με αδυναμία.

Τι να ερευνήσεις σε θέματα θρησκευτικής πίστης; Δεν είναι πολιτική ή ποδόσφαιρο π.χ. που μπορούμε να έχουμε δική μας άποψη για τα γεγονότα.

Αφού αυτό λένε στη θρησκεία μας, αυτό πρέπει να ακολουθούμε (προσοχή, δεν έγραψα «αυτό είναι σωστό»!).

Ο Κώδικας Da Vinci είναι πολύ καλό μυθιστόρημα, αλλά θα πρέπει να διαβάζεται και σαν ΜυθΙστόρημα.

Και αν η ιστορία του Κώδικα Da Vinci προήλθε απ’ τη φαντασία του Νταν Μπράουν, η Opus Dei γεννήθηκε το 1928 και είναι υπαρκτή, υπαρκτότατη, οργάνωση με δράση ως τις μέρες μας.

Έχει γύρω στις 90.000 μέλη, τα περισσότερα από τα οποία στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και από το 1995 αρχηγός της είναι ο επίσκοπος Χαβιέ Ετσεβερία

Όταν ο Εσκριβά δημιούργησε την Opus Dei είχε στο μυαλό του μια οργάνωση που θα βοηθούσε τα μέλη της να φτάσουν στην αγιότητα μέσα από το επάγγελμα το οποίο ασκούν, γιατί προφανώς δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι το επάγγελμα του ιερέα οδηγεί και στην αγιότητα.

Ο ίδιος τα κατάφερε πάντως και αγιοποιήθηκε το 2002 από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία.

Και μπορεί ένας από τους επίσημους σκοπούς της Οpus Dei να είναι η προαγωγή της φιλανθρωπίας και πραγματικά να χρηματοδοτεί πολλά μορφωτικά ιδρύματα, κέντρα υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών κ.ο.κ. αλλά όταν όμως ένα μεγάλο μέρος του αυτοπροσδιορισμού βασίζεται στην άρνηση λες ότι κάτι τρέχει.

Συχνά όταν ρωτούν τους υπεύθυνους του Opus Dei για το τι είναι η οργάνωση αυτή, μεγάλο μέρος της απάντησης αφιερώνεται στο να εξηγήσει τι δεν είναι η οργάνωση: δεν είναι ένα μοναχικό τάγμα, ούτε ένα κοσμικό ινστιτούτο, λένε.

Υπάρχουν όμως πολλές φήμες για όχι και τόσο θεάρεστες δραστηριότητές της που ποικίλλουν από την εξόχως εγκόσμια άσκηση πολιτικής επιρροής, ιδίως στις καθολικές χώρες της αμερικανικής ηπείρου, ως τη χρηματοδότηση δεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων σε ορισμένες από τις χώρες αυτές.

Για να μην αναφέρουμε τις κατηγορίες περί αυτοτιμωρίας των μελών της, ως μέθοδο εξαγνισμού όπως έκανε και ο λογοτεχνικός ήρωας του Νταν Μπράουν, τώρα που το θυμήθηκα.

Και ο «μύθος» αυτός του Opus Dei  είναι τελικά το καλύτερο μέσο για τη διατήρηση και αύξηση της δύναμής του.

Οπότε δύο πράγματα μπορώ να πω με σιγουριά: ότι ο Νταν Μπράουν πρόσφερε τις καλύτερες υπηρεσίες στην Opus Dei με το βιβλίο του και ότι ο Ουμπέρτο Έκο είχε δίκιο τελικά.