Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα Βαλκάνια

Το συγκεκριμένο φάντασμα βέβαια δεν πλανιέται μόνο πάνω απ’ τα Βαλκάνια αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο.

Μ’ αυτήν τη φράση άρχιζε ο Καρλ Μαρξ το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και δεν αναφερόταν σ’ αυτό για το οποίο θέλω να γράψω σήμερα (ούτε μιλούσε για τα Βαλκάνια αλλά για την Ευρώπη). Ο Μαρξ αναφέρονταν τότε στο φάντασμα του Κομμουνισμού και στην προοπτική των προλεταριακών επαναστάσεων που θα ξέσπαγαν στην Ευρώπη ανατρέποντας τον καπιταλισμό.

Το φάντασμα λοιπόν που βλέπω εγώ να πλανιέται πάνω από τα Βαλκάνια είναι το φάντασμα του εθνικισμού.

Αν και γενικά δεν μου αρέσουν τα διάφορα τσιτάτα, μερικά είναι πολύ πετυχημένα και τα χρησιμοποιώ και γω.

Ο εθνικισμός στα Βαλκάνια μπορεί να ήρθε ξαφνικά στην επικαιρότητα με τα όσα έγιναν στον ποδοσφαιρικό αγώνα Σερβία-Αλβανία αλλά δυστυχώς είναι κάτι που σιγοκαίει αιώνες τώρα στα Βαλκάνιά μας.

Αν με ρωτούσατε σχετικά, την ευθύνη για όσα έγιναν στον συγκεκριμένο αγώνα έχει η αλβανική πλευρά. Μόνο προβοκάτσια μπορεί να ονομαστεί μια τέτοια ενέργεια, όταν ξέρεις ότι θα έχει, πάνω κάτω, τα αποτελέσματα που είχε και όμως την κάνεις.

Επειδή όμως ούτε αντιαλβανός είμαι, ούτε εθνικιστής ή ρατσιστής, θα ήθελα να πω δυο γενικότερα πραγματάκια.

Καταρχάς να πω ότι πολλοί είναι αυτοί που καυχιόνται ότι είναι εθνικιστές.

Προφανώς εννοούν ότι είναι πατριώτες και φιλοπάτριδες διότι εθνικισμός είναι η ιδεολογία που στηρίζεται κυρίως στη βάση της θεώρησης ανώτερο/κατώτερο έθνος, όπου φυσικά ανώτερο είναι το δικό μας και κατώτερα τα άλλα.

Αυτό είναι το τρελό, παράδοξο και αλλοπρόσαλλο του εθνικισμού και όλων των δογμάτων που βασίζονται στον αρνητισμό (δικός μου ο όρος).

Ανάλογα με το ποιος μιλάει αλλάζει και ο ανώτερος. Αν μιλάει Έλληνας, οι Έλληνες είναι οι ανώτεροι όλων, αν μιλάει Τούρκος είναι οι Τούρκοι, αν μιλάει Αλβανός είναι οι Αλβανοί και πάει λέγοντας.

Τελικά δεν υπάρχει μια αλήθεια αλλά πολλές. Τα πάντα είναι σχετικά.

Ή αν θέλετε υπάρχει μεν μία αλήθεια αλλά πολλοί παίρνουν ένα ψαλίδι, κόβουν από ένα κομμάτι και το παρουσιάζουν σαν την ΑΛΗΘΕΙΑ, το γεγονός. Έτσι η αλήθεια σπάνια εμφανίζεται ολόκληρη.

Το Κοσσυφοπέδιο είναι το λίκνο των Σέρβων. Αλήθεια είναι.

Εκεί ο Στέφανος Νεμάνια πέτυχε να ενώσει τους Σέρβους και να συγκροτήσει ένα ενιαίο σερβικό κράτος, εκεί ήταν η έδρα της Εκκλησίας των Σέρβων μέχρι τον 13^ο αι., εκεί υπάρχουν τα πρώτα μεσαιωνικά μνημεία των Σέρβων και εκεί έπεσαν μαζικά το 1389 αντιστεκόμενοι στους Τούρκους και δημιουργώντας τις δικές τους Θερμοπύλες.

Ναι, αλλά οι Σέρβοι κατέβηκαν στα Βαλκάνια τον 6^ο αι. Πριν από αυτούς ζούσαν στις περιοχές τους – και στο Κοσσυφοπέδιο – οι Ιλλυριοί, που θεωρούνται πρόγονοι των σημερινών Αλβανών.

Και, μα έτσι, μα αλλιώς, οι Αλβανοί έφτασαν το δεύτερο μισό του 20^ου αι. να αποτελούν το 90% του πληθυσμού του Κοσσυφοπεδίου.

Και αυτό αλήθεια είναι.

Οπότε τι κάνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις που η αλήθεια είναι έτσι μπερδεμένη, δηλαδή σχεδόν πάντα;

Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να σεβόμαστε το διαμορφωμένο status quo.

Καλώς ή κακώς είναι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Σε διαφορετικοί περίπτωση μπαίνουμε σ’ έναν φαύλο κύκλο που δεν κλείνει με τίποτα. Ανοίγουν και οι ασκοί του Αιόλου, αρχίζει ο κύκλος της βίας και πάντα οι άνθρωποι υποφέρουν.

Και δεν θα φτάνουν τρία Βαλκάνια, μιας και μιλάμε γι’ αυτά, για να χωρέσουν τη Μεγάλη Αλβανία, τη Μεγάλη Σερβία, τη Μεγάλη Βουλγαρία, τη Μεγάλη Π.Γ.Δ.Μ. και τη Μεγάλη Ελλάδα. Συν την Οθωμανική Αυτοκρατορία αν αναβιώσει όπως θέλουν οι εκεί εθνικιστές.

Πάλι ο Μαρξ χαρακτήρισε τα Βαλκάνια πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και έτσι είναι ούτως ή άλλως.

Όμως εμείς, οι Βαλκάνιοι, πρέπει να φροντίσουμε ώστε το φυτίλι να είναι σβηστό γιατί αν ανάψει εμείς θα υποφέρουμε πρώτοι απ’ όλους.