Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Οι σαράντα μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα (μέρος 1ο)



Δεν είχα γράψει τίποτα όλο τον τελευταίο καιρό γιατί οι εξελίξεις ήταν τόσο ραγδαίες και δραματικές και τα δεδομένα άλλαζαν κάθε μέρα που δεν μπορούσες παρά να παρακολουθείς, που κουράγιο να σχολιάσεις, εκτός βέβαια κι αν είσαι επαγγελματίας.

Επειδή όμως τα γραπτά μένουν, επειδή ζήσαμε και ζούμε ιστορικές στιγμές και επειδή ο άνθρωπος έχει την τάση ν’ αφήνει πίσω του τα περασμένα και η μνήμες να ξεθωριάζουν και να χάνουν τη δραματικότητά τους (εντάσσεται και αυτό νομίζω στον μηχανισμό της επιβίωσης), αισθάνομαι ότι οφείλω να γράψω κάτι πάνω στα τελευταία δραματικά γεγονότα για να μην ξεχαστούν, μερικές λεπτομέρειες έστω.
Επειδή μιλάμε για μία διαδικασία που συνεχίζεται ως τώρα και δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν εξελίξεις, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, ας βάλουμε ένα ορόσημο και ας θεωρήσουμε αυτό το ορόσημο ως την ημερομηνία που έληξαν αυτές οι σαράντα μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα: ας βάλουμε λοιπόν ως ημερομηνία λήξης της «κρίσης» τη Δευτέρα 13 Ιουλίου του 2015, το πρωί της οποίας έληξε η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης (που είχε αρχίσει την προηγούμενη μέρα!) και ανακοινώθηκε η επίτευξη συμφωνίας για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας.
Ένας από τους λόγους που δεν έγραφα τόσον καιρό είναι και ότι νομίζω πως σε όλο αυτό το πράγμα υπάρχει ΠΟΛΥ παρασκήνιο και πράγματα πολλά απ’ τα οποία δεν θα μάθουμε ποτέ.
Έχω καταλήξει δε να πιστεύω δύο πράγματα:
Πρώτον, ότι το θέμα οδηγήθηκε σ’ αυτή τη μεσοβέζικη λύση (αν και νομίζω ότι πολλοί στην Ευρωζώνη θα έβλεπαν με όχι κακό μάτι έναν συνδυασμό Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ & Grexit προς γνώση και συμμόρφωση πιθανών μελλοντικών μιμητών της ελληνικής Κυβέρνησης – όσο κυνικό και αν ακούγεται αυτό) για γαιοστρατηγικούς και όχι οικονομικούς λόγους.
Πιστεύω πως η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει την Ελλάδα μια ευρωπαϊκή χώρα, το ίδιο όμως πιστεύω ότι θέλει και η πλειοψηφία των Ευρωπαίων (και άλλων ισχυρών παιχτών της παγκόσμιας πολιτικής σκακιέρας, ευρισκόμενων σε άλλη ήπειρο…).
Κοιτάξτε λίγο έναν χάρτη: από τον μεσογειακό νότο αρχίζει να σχηματίζεται ένας κύκλος από τις αραβικές χώρες εκεί, συνεχίζει στην Αίγυπτο, στη Συρία και τελευταία περιλαμβάνει και την Τουρκία, που φαίνεται να εμπλέκεται κι αυτή στη συριακή κρίση.
Προς το παρών είναι ημικύκλιο (σε σχέση προς τη Μεσόγειο) και φαίνεται να σταματάει στην Ελλάδα, τα σύνορα της οποίας εν προκειμένω ταυτίζονται με τα νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης.
Οι χώρες που περιλαμβάνει αυτό το ημικύκλιο δεν είναι και παραδείγματα σταθερότητας, θα έλεγε κανείς.
Όλοι λοιπόν θέλουν να μην συνεχίσει, και πολύ περισσότερο να μην κλείσει ο κύκλος αυτός γιατί θα περιλαμβάνει πια και ευρωπαϊκές χώρες.
Θέλουν ένα ανάχωμα στον κύκλο αυτόν της αποσταθεροποίησης που πάει να διαμορφωθεί και το ρόλο αυτού του αναχώματος μπορεί να παίξει η Ελλάδα.
Η πορεία των τελευταίων γεγονότων που συγκλόνισαν την Ελλάδα, αποφασίστηκε εν πολλοίς πριν κάμποσα εκ. χρόνια όταν σχηματίστηκε η Μεσόγειος από τη σύγκλιση των τεκτονικών πλακών της Αφρικής και της Ευρώπης και στην Ελλάδα έλαχε αυτός ο κλήρος γης.
Το δεύτερο πράγμα που πιστεύω είναι ότι όντως τα πράγματα κατέληξαν να είναι σοβαρά και δεν ήταν υπερβολές των ΜΜΕ.
Στις 12 Ιουνίου, για την ίδια μέρα δηλαδή που άρχισε η Σύνοδος Κορυφής-ορόσημο της Ευρωζώνης, είχε προγραμματιστεί να γίνει Σύνοδος Κορυφής των 28 μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία και δεν έγινε ποτέ).
Αυτή η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Έ. δεν προμήνυε τίποτα καλό.
Για την ακρίβεια προμήνυε κάτι πολύ κακό αφού για πολλούς (και για μένα) ο σκοπός της σύγκλησής της ήταν να εξετάσει το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σε πρώτο στάδιο, ίσως και από την Ε.Ε., σε περίπτωση που ναυαγούσε το Eurogroup που άρχιζε νωρίτερα εκείνη τη μέρα.
Κατά κάποιο τρόπο για να μοιραστούν όλοι στην Ε.Ε. την ευθύνη μιας τέτοιας εξέλιξης, σαν τεθλιμμένοι συγγενείς να συλλυπηθούν εαυτούς και αλλήλους «Να ζήσουμε να θυμόμαστε την Ελλάδα» και άλλα τέτοια.
Συνεχίζεται…