Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Η ηρωική Βερακρούζ (μέρος 3ο)

Η Βερακρούζ μου θυμίζει λίγο τη Θεσσαλονίκη.
Δεν είναι μόνο ότι μοιάζουν πάνω κάτω στο μέγεθος. Είναι π.χ. και η θάλασσα που δίνει τη χαρακτηριστική εικόνα που έχουν και οι δύο πόλεις, αν και στην περίπτωση της Βερακρούζ μου φαίνεται ότι η θάλασσα χαρακτηρίζει περισσότερο την πόλη.
Ίσως γιατί έχει παραλίες που μπορείς να κολυμπήσεις και μέσα στην πόλη. Αν λοιπόν βλέπεις παραλίες γεμάτες με κόσμο και μέσα σε μια πόλη, ε, δεν μπορείς να φανταστείς αυτή την πόλη χωρίς τη θάλασσα.
Ο χαρακτηριστικότερος δρόμος της Βερακρούζ είναι φυσικά η Malecón (φωτ.).
Malecón δεν είναι το όνομα μιας οδού. Malecón είναι ο παραλιακός δρόμος μέσα σε μια πόλη της Λατινικής Αμερικής (ξέρετε τώρα, φοίνικες, πεζόδρομοι και δρόμοι για ποδήλατα παραδίπλα κ.λπ.). Malecón π.χ. έχει και η Αβάνα στην Κούβα.
Ο παραλιακός αυτός δρόμος της Βερακρούζ είναι πολύ μακρύς. Ξεκινάει απ’ το κέντρο, αλλάζει όνομα και συνεχίζει για χιλιόμετρα μέχρι έξω απ’ την πόλη.
Περνάει δε και απ’ τη Boca del Río (Στόμιο του ποταμού, ελληνιστί) όπου έμενα και εγώ, τουλάχιστον τη δεύτερα φορά που επισκέφτηκα την πόλη.
Η Boca del Río είναι ξεχωριστός Δήμος και αρκετά μεγαλούτσικος (150.000 κατοίκους έχει πάνω κάτω) αλλά είναι ενωμένος με τη Βερακρούζ και εγώ θεωρώ όλο αυτό το πράγμα Βερακρούζ.
Εκείνο που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, και νομίζω είναι κοινό σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Μεξικού που επισκέφτηκα, είναι ότι δεν υπάρχει αυτή η πολυκοσμία, ακόμα και στο κέντρο, και δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι σε μια μεγάλη πόλη.
Π.χ. δεν υπάρχουν μεγάλες πολυκατοικίες ή όπου υπάρχουν είναι ξεκομένες.
Στη Boca del Río δεν υπάρχουν σίγουρα, αλλά δεν είδα και στο κέντρο της Βερακρούζ.
Ας μιλήσουμε λίγο κοινωνιολογικά: νομίζω ότι η διαφορά του Μεξικού απ’ την Ελλάδα είναι στον τρόπο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Εδώ υπάρχει μια πολύ μεγάλη μεσαία τάξη και οι κοινωνικές ανισότητες είναι ελάχιστες (πάλι νομίζω) ενώ στο Μεξικό υπάρχει η ανώτερη και η κατώτερη τάξη και η μεσαία τάξη εκεί είναι πολύ μικρή.
Αυτό φαίνεται πιο έντονα στο Μέξικο Σίτυ, όπου οι πλούσιοι κατοικούν σε προάστια όπως το Lomas, σε κάτι βίλες που θέλεις μισή ώρα για να πας απ’ την είσοδο ως το σπίτι ενώ οι φτωχοί μένουν στις παραγκουπόλεις.
Και όλες, μα όλες, οι βίλες έχουν ψηλούς τοίχους γύρω γύρω σε όλο το οικόπεδο, προφανώς για λόγους ασφαλείας.
Είναι αλήθεια ότι εδώ έχουμε πολύ περισσότερη ασφάλεια, ίσως αυτό να έχει να κάνει με το ότι εδώ δεν υπάρχουν οι μεγάλες κοινωνικές διακρίσεις που υπάρχουν αλλού.
Και όχι μόνο σε σχέση με το Μεξικό κι όχι μόνο παλιότερα αλλά και τώρα στα χρόνια της κρίσης: δεν είδα πουθενά αλλού τον οδηγό ενός αυτοκινήτου να το παρατάει ξεκλείδωτο στη μέση του δρόμου με τα αλάρμ για να πεταχτεί στο σπίτι του (αυτό βέβαια δείχνει εκτός από ασφάλεια και γαϊδουριά αλλά τι να κάνουμε; Έτερον εκάτερον).
Θα σας πω κάτι που μου ήρθε τώρα στο μυαλό. Πριν μερικά χρόνια είχαμε πάει με τη γυναίκα μου σε μια παράσταση καραγκιόζη, κάπου στο Πήλιο. Η παράσταση δινόταν σε ένα σχολείο που ήταν γεμάτο κόσμο και εκεί η γυναίκα μου ξέχασε την τσάντα της στην διπλανή καρέκλα. Ε, λοιπόν, η τσάντα της ήταν εκεί την επόμενη μέρα που πήγαμε!
Στο Μεξικό δεν είδα νέγρους, ούτε καν μιγάδες, που σημαίνει ότι μάλλον οι Ισπανοί δεν εισήγαγαν στο Μεξικό σκλάβους απ’ την Αφρική όπως έκαναν στην Καραϊβική και σε πολλές χώρες της Νότιας Αμερικής.
Κυριαρχούν δύο τύποι: ο ιθαγενής τύπος και αυτόν που εγώ θα αποκαλούσα Μεσογειακός τύπος.
Ξέρετε φαντάζομαι πως είναι ο ιθαγενής τύπος. Περισσότερο από το σκούρο δέρμα και το ότι γενικά είναι μικρόσωμος, έχει πολύ ιδιαίτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.
Ουφ, δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς αλλά επειδή είχα αυτήν την κουβέντα με ένα φίλο μου πρόσφατα, νομίζω ότι οι ιθαγενείς του Μεξικού διαφέρουν από τους ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής που εγώ θα χαρακτήριζα αυστραλοπολυνησιακούς (μιλάω ανθρωπολογικά τώρα).
Ο δεύτερος τύπος είναι αυτός που εγώ αποκαλώ «Μεσογειακός». Είναι στην ουσία απόγονοι Ευρωπαίων αποίκων, αλλά όχι Αγγλοσαξόνων. Κυρίως είναι απόγονοι Ισπανών και ως εκ τούτου μοιάζουν πολύ σε μας.
Όμως σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού προέρχεται από επιμειξίες και μόνο σε μερικά απομακρυσμένα χωριά παραμένουν κάποιες αμιγώς ιθαγενείς κοινότητες.
Είναι αλήθεια όμως (και αυτό το είδα και εγώ) ότι όσο περισσότερο πλησιάζεις τον Μεσογειακό τύπο τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις για μια καλή επαγγελματική σταδιοδρομία. Οι μεγάλες εταιρείες προτιμούν να προσλαμβάνουν προσωπικό απ’ τον Μεσογειακό τύπο κ.λπ.
Αισθάνομαι όμως ότι αυτή τη φορά το παράκανα με τις κοινωνιολογικές – ανθρωπολογικές προσεγγίσεις και γι’ αυτό την επόμενη φορά, στο τελευταίο μέρος για τη Βερακρούζ, θα γράψω για τα μέρη που επισκέφτηκα και θα πρέπει να δει και όποιος τύχει και βρεθεί εκεί πέρα.
Συνεχίζεται…

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Η ηρωική Βερακρούζ (μέρος 2ο)

Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Δεκέμβρη του 2008 (εκεί και ο Δεκέμβρης είναι ζεστός) ξεκινήσαμε για την Αντίγουα.
Η Αντίγουα είναι κοντά στη Βερακρούζ, καμιά 25ριά χλμ είναι η απόσταση. Η Αντίγουα είναι ένα μικρό χωριουδάκι και εκεί σώζεται το σπίτι του ίδιου του Κορτέζ και βρίσκεται η πρώτη εκκλησία που χτίστηκε στον Νέο Κόσμο!
Γι’ αυτού τους λόγους η Αντίγουα θεωρείται, ούτως ή άλλως, ένας προορισμός για τους τουρίστες αλλά σαν απόφοιτος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς της Αμερικής θεωρούσα τον εαυτό μου κάτι περισσότερο από έναν μέσο τουρίστα και ούτε λόγος να έχανα μία επίσκεψη στην Αντίγουα άπαξ και έμαθα για το σπίτι του Κορτέζ και την πρώτη εκκλησία του Νέου Κόσμου εκεί.
Μην φανταστείτε όμως κανένα σούπερ-τουριστικό μέρος με χιλιάδες επισκέπτες, όχι.
Η Αντίγουα είναι ένα ήσυχο μέρος, αν και να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα που ακριβώς είναι τα σπίτια του χωριού. Εκείνο που είδα στο μέρος που βρισκόταν το σπίτι του Κορτέζ και η εκκλησία (είναι απέναντι το ένα απ’ το άλλο) ήταν κάνα δυο μαγαζάκια μόνο σε ένα μικρό δρόμο χωρίς κίνηση που περνούσε από κει.
Το μέρος εκεί ήταν γεμάτο δέντρα. Μέσα στα δέντρα ήταν και το σπίτι του Κορτέζ.
Κυριολεκτικά μέσα στα δέντρα αφού οι τοίχοι στο εσωτερικό και εξωτερικό του ήταν αγκαλιασμένοι από ρίζες μεγάλων δέντρων που φύτρωσαν εκεί.
Επειδή ήταν μέσα στα δέντρα, άρα σκοτεινά, φυσικά άδειο και έμπαινε μια αχτίδα του ήλιου από ψηλά (δεν υπήρχε σκεπή), η ατμόσφαιρα εκεί ήταν απόκοσμη.
Και αν ήσουν και από τόσο μακριά (απ’ την Ελλάδα ας πούμε) και το σκεφτόσουν λίγο σοβαρά κατέληγες ν’ αναρωτιέσαι: «Μα που είμαι;».
Απέναντι ακριβώς απ’ το σπίτι αυτό ήταν μία μικρή εκκλησίτσα (είναι αυτή στη φωτογραφία). Στα ισπανικά ονομαζόταν Ermita del Rosario, κάτι σαν παρεκκλήσι του κομποσκοινιού, σε πολύ ελεύθερη μετάφραση.
Ήταν μία μικρή άσπρη εκκλησία, σαν τα δικά μας ξωκλήσια περισσότερο. Αυτή ήταν η πρώτη χριστιανική εκκλησία σε όλη την αμερικάνικη ήπειρο μιας και χτίστηκε το 1523!
Προφανώς η Αντίγουα γνώρισε μέρες μεγάλης δόξας αφού ήταν το μέρος όπου μαζεύονταν τα πλούτη όλης της αμερικάνικης ηπείρου (αλλά και των Φιλιππίνων!) και από κει φορτώνονταν σε καράβια και στέλνονταν στην Ισπανία.
Φαντάζεστε, κάθε είδους προϊόντα, χρυσάφι και ασήμι, εξωτικά ζώα να περιμένουν να φορτωθούν στα καράβια (ένα καράβι χρειάζονταν κατά μέσο όρο δύο μήνες να ξεφορτώσει και τέσσερις να φορτώσει), άλογα, μουλάρια, άνθρωποι να πηγαινοέρχονται, χαμός θα γινόταν.
Υπήρχε και ένα πολύ μεγάλο ποτάμι εκεί κοντά, εγώ το θυμάμαι σαν Río Antigua αλλά είχε και ένα άλλο όνομα, πιο εξωτικό, ας το πούμε έτσι.
Είχε μεγάλη και πυκνή βλάστηση παντού και κοντά ήταν μία ταβέρνα που φάγαμε. Οι ταβέρνες εκεί, ιδίως στα μέρη που είναι ζεστά, είναι σκεπασμένες μόνο από πάνω και ανοικτές από τις πλευρές τους.
Και ας φιλοσοφήσω λίγο: κοντά στην ταβέρνα ήταν μία μεγάλη ξύλινη γέφυρα πάνω στο ποτάμι, από αυτές που πάνε πέρα δώθε.
Πέρασα πάνω από αυτή η γέφυρα και τώρα σκέφτομαι κάτι συχνά: αν δεν το έκανα τότε, όπως και πολλά άλλα πράγματα, δεν θα το έκανα ποτέ με αυτό που μου έτυχε.
Όχι ότι ήταν τόσο σημαντικό το να περάσω τη γέφυρα του Río Antigua, όπως και τόσα άλλα μικρά και ασήμαντα πράγματα που έκανα ως τώρα στη ζωή μου, άσε που και γερός να ήμουνα μάλλον δεν θα ξαναπερνούσα ποτέ πάνω από κείνη τη γέφυρα, αλλά το μην ξανακάνεις κάτι επειδή δεν μπορείς πρακτικά, ε, αυτό είναι που δεν αντέχεται.
Άλλο το να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι και άλλο το να μην το κάνεις αλλά να ξέρεις ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορείς να το κάνεις.
Σας μπέρδεψα.
Συνεχίζεται…
* Χτες το βράδυ που μίλησα με τους ανθρώπους μου στη Βερακρούζ, μου είπαν ότι την περιοχή έπληξε μια τροπική καταιγίδα αλλά όλοι είναι καλά.
Σήμερα το πρωί άκουσα στην τηλεόραση ότι πράγματι η τροπική καταιγίδα Μπάρι πέρασε από τη Βερακρούζ και κατευθύνεται δυτικά, προς την ενδοχώρα του Μεξικού. Ήταν η δεύτερη τροπική καταιγίδα της περιόδου των κυκλώνων στον Ατλαντικό για φέτος και η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι εκεί είναι συνηθισμένοι στα φαινόμενα αυτά.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Η ηρωική Βερακρούζ (μέρος 1ο)

Λέω σήμερα απ’ τη Μυτιλήνη να διασχίσουμε όλη τη Μεσόγειο, να περάσουμε τον Ατλαντικό και να προσγειωθούμε στον κόλπο του Μεξικού, περίπου στη μέση της χερσονήσου του Μεξικού (αν την πούμε χερσόνησο), στην εξωτική για μας Βερακρούζ, την ηρωική Βερακρούζ.
Ο τίτλος «Ηρωική» (Heroica) δεν είναι δικός μου, είναι επίσημος της πόλης λόγω της αντίστασής της σε τέσσερις εισβολές (το 1825, 1838, 1847 & 1914) Ισπανών, Γάλλων (είναι μεγάλη ιστορία τι γύρευαν εκεί οι Γάλλοι) και Βορειοαμερικάνων (για αυτούς φαντάζομαι κανείς δεν θα αναρωτηθεί τι γύρευαν εκεί αφού μπορείς ανά πάσα στιγμή να τους βρεις παντού στον πλανήτη).
Η οποία Βερακρούζ βέβαια, δεν είναι και τόσο «εξωτική» όσο μπορεί να φαντάζονται μερικοί.
Τουλάχιστον για μένα, για να είναι ένα μέρος «εξωτικό» πέρα από παραλίες, φοίνικες κ.λπ., ξέρετε τώρα, πρέπει να είναι και μικρό. Δεν μπορεί μια μεγαλούπολη να είναι εξωτικό μέρος, πώς να το κάνουμε;
Και η Βερακρούζ είναι μεγαλούπολη αφού όλοι μου λένε ότι έχει πληθυσμό κοντά στο 1 εκ. Και πιστεύω ότι έτσι είναι αφού γειτονικοί Δήμοι (όπως το Boca del Río) είναι ενωμένοι με τη Βερακρούζ, σαν μια πόλη.
Βέβαια για το Μεξικό δεν θεωρείται και τόσο «μεγαλούπολη» αφού π.χ. η Πόλη του Μεξικού, η Γκουανταλαχάρα, η Πουέμπλα κ.λπ. είναι πολύ μεγαλύτερες.
Επιπλέον αν ένα μέρος έχει και πολύ μεγάλο λιμάνι, κίνηση κ.λπ., τι εξωτικό να είναι;
Την ξέρω όμως καλά και έχω πολλές αναμνήσεις από κει γι’ αυτό θα γράψω για αυτή την πόλη σήμερα.
Στη Βερακρούζ βρέθηκα για λίγες μέρες τον Δεκέμβρη του 2008 και για περισσότερες μέρες τον Δεκέμβρη του 2011 – Γενάρη του 2012.
Από άποψη χρόνου λοιπόν, η δεύτερη φορά φαίνεται να είναι η πιο σημαντική. Αλλά την πρώτη φορά ήμουν υγιής και περπάτησα σε μέρη που θα περιγράψω παρακάτω.
Ας πούμε λοιπόν ότι η δεύτερη φορά φρέσκαρε τις αναμνήσεις μου και έδωσα περισσότερη σημασία σε πράγματα που δεν είχα προσέξει την πρώτη φορά.
Η Βερακρούζ είναι στον κόλπο του Μεξικού, άρα στην «από δω μεριά» του Μεξικού, προς την Ευρώπη. Απέχει περίπου 400 χλμ από την πρωτεύουσα Μέξικο Σίτυ (κομματάκι μακριά δηλαδή).
Ο δρόμος είναι αρκετά καλός, μόνο που σε ένα σημείο της διαδρομής από το Μέξικο Σίτυ περνάει από ένα μέρος με μεγάλο υψόμετρο.
Την πρώτη φορά πήγα εκεί με το λεωφορείο και μάλιστα με το νυχτερινό δρομολόγιο. Τα λεωφορεία εκεί είναι πολύ πιο άνετα από τα δικά μας και αν ταξιδεύεις και νύχτα σου δίνουν και μια κουβερτούλα, όπως στα αεροπλάνα. Έτσι με πήρε ο ύπνος (αν και γενικά δεν μπορώ να κοιμηθώ στο λεωφορείο και στο αεροπλάνο) και ξύπνησα στη Βερακρούζ.
Αλλά πως ξύπνησα; Κουφός! Είχαν βουλώσει τα αυτιά μου απ’ το υψόμετρο και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Και πήγαινα στο σπίτι του υποψήφιου κουνιάδου μου οπότε φαντάζεστε τη ντροπή μου…
Τη δεύτερη φορά που πήγα εκεί, πήγα με αυτοκίνητο και είδα ότι σ’ εκείνο το σημείο έχει πάντα ομίχλη, μάλλον θα είναι χαμηλά σύννεφα.
Το όνομα «Βερακρούζ», Veracruz στα ισπανικά, σημαίνει «Αληθινός Σταυρός». Είναι η μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας της Βερακρούζ (το Μεξικό είναι ομόσπονδο κράτος) αλλά πρωτεύουσα της πολιτείας είναι η Χαλάπα.
Ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε εκεί ήταν ο Ισπανός conquistador Hernán Cortés στις 22 Απριλίου 1519 (Μεγάλη Παρασκευή ήταν). Ο οποίος Κορτέζ πρέπει να ήταν πολύ μεγάλος τυχοδιώκτης.
Καταρχάς έφτασε εκεί μόνο με 500 άντρες και σκοπό να κατακτήσει την αυτοκρατορία των Αζτέκων που είχε πληθυσμό μεγαλύτερο από την ίδια την Ισπανία.
Στο πανεπιστήμιο είχαμε ένα μάθημα που περιλάμβανε και τους προκολομβιανούς πολιτισμούς της Αμερικής (εγώ ήμουν σε άλλη κατεύθυνση και δεν το είχα πάρει, διάβαζα όμως τα βιβλία από φίλους μου). Σε ένα βιβλίο χαρακτήριζε τον Κορτέζ «παίχτη των ζαριών». Έτσι τον ανέβαζε, έτσι τον κατέβαζε.
Ο Κορτέζ λοιπόν πάντα μπλόφαρε και ρίσκαρε τα πάντα. Υπήρχε ένας μύθος, κοινός σε όλους τους ιθαγενής λαούς εκεί, που ο Κορτέζ εκμεταλλεύτηκε. Ο μύθος έλεγε ότι θα έρθουν «Θεοί» από κει που βγαίνει ο ήλιος και αυτοί έπρεπε να υποταχθούν στους Θεούς αυτούς.
Ας μην βιαστούμε να κατηγορήσουμε τους ιθαγενείς της Αμερικής, ας πούμε ότι ο ορθολογικός Δυτικός Άνθρωπος (ο δυτικοευρωπαίος δηλαδή), που μόλις είχε προκύψει από την Αναγέννηση, επικράτησε του γεμάτου δοξασίες και μύθους Ανθρώπου του Νέου Κόσμου.
Προσέξτε, δεν είναι κάτι τόσο απλό. Βρέθηκαν αντιμέτωποι δύο Κόσμοι που μέχρι τότε δεν ήξεραν ο ένας για την ύπαρξη του άλλου.
Η περίπτωση των Ελληνοπερσικών πολέμων π.χ. είναι εντελώς διαφορετική, αν σκεφτεί κάποιος ότι η περίπτωση της κατάκτησης του Μεξικού δεν είναι η μόνη περίπτωση στην ιστορία που δεν νίκησαν οι αριθμοί.
Εκείνοι οι φουκαράδες στον Νέο Κόσμο δεν είχαν ξαναδεί άλογο και νόμιζαν ότι άλογο και καβαλάρης ήταν ένα, σαν τους Κένταυρους ας πούμε.
Οι Ισπανοί είχαν γένεια ενώ αυτοί όχι, πυροβόλα όπλα δεν είχαν ξαναδεί, πλοία το ίδιο, ε, πολύ ήθελε να πάρουν τους conquistadores για αληθινούς Θεούς;
Μέχρι να καταλάβουν ότι οι εισβολείς δεν ήταν Θεοί αλλά άνθρωποι κι αυτοί ήταν πολύ αργά: ο Κορτέζ είχε ξεσηκώσει ενάντια στους Αζτέκους τους λαούς που ήταν υποτελείς τους και πλέον ο Κορτέζ είχε και τους αριθμούς υπέρ του.
Βέβαια ο Κορτέζ δεν έκανε τη βάση του ακριβώς στη Βερακρούζ αλλά σ’ ένα χωριουδάκι 25 χλμ βόρεια, την Αντίγουα (Antigua).
Αυτός θα είναι και για μας ο πρώτος σταθμός στη συνέχεια αφού επισκέφθηκα την Αντίγουα το 2008.
Συνεχίζεται…
 

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Η Μυτιλήνη που γνώρισα (μέρος 6ο & τελευταίο)

Όπως ανέβαινες και ήσουν περίπου στο μέσο του γηπέδου, στα δεξιά σου κατέβαινε η Ηλία Βενέζη.
Και το τονίζω ότι κατέβαινε γιατί κάποια νύχτα στο 2ο έτος είχα εκεί ένα δυσάρεστο περιστατικό όταν θέλησα, πολύ λογικά σκεπτόμενος, να αποφύγω να κάνω ολόκληρο κύκλο και μπήκα με το παπάκι αντίθετα στον μονόδρομο.
Για κακή μου τύχη όμως έπεσα πάνω σε ένα περιπολικό που κατέβαινε και για χειρότερή μου τύχη οι επιβαίνοντες αστυνομικοί ήταν εμφανώς υπό την επήρεια αλκοόλ.
Οπότε δυστυχώς υπέστησα μια σχετική «κακομεταχείριση». Ταραγμένος μετά το συμβάν πήγα στο υπόγειο που έμενε ο Πούλιος στην Ηλία Βενέζη με τον Γιάννη τον Μήτρου (τι σπίτι κι εκείνο!), και, δεν θυμάμαι πως, αλλά βρέθηκε εκεί και ο Σπύρος.
Ο οποίος Σπύρος μόλις άκουσε για το συμβάν, ξεκίνησε να γράφει μια καταγγελία προς την Ελευθεροτυπία, την οποία όμως δεν τελείωσε ποτέ εξαιτίας μιας μικρής λεπτομέρειας στην αφήγηση μου που δεν είχε γίνει ακριβώς έτσι. Και τελικά η μικρή λεπτομέρεια ζύγισε περισσότερο από ολόκληρο το συμβάν και η επιστολή δεν στάλθηκε ποτέ.
Στη γωνία της Ηλία Βενέζη με τη Θεοφίλου Χατζημιχαήλ (;) υπήρχε η φοιτητική Λέσχη που λειτούργησε τον 1ο χρόνο των σπουδών μας!
Στην πραγματικότητα ήταν ένα καταθλιπτικό ημιυπόγειο αλλά εκεί βρίσκαμε τους φίλους μας απ’ τη σχολή οπότε είχε μεγάλη συμβολική αξία. Θυμάμαι εκεί ήταν που έπεσε σαν κεραυνός η είδηση «Πέθανε ο Στράτος (και παρέλυσε το Κράτος)».
Και πρακτική σημασία είχε δηλαδή, γιατί εκεί τρώγαμε τσάμπα. Το μεγάλο μου πρόβλημα όμως ήταν ότι η Λέσχη ήταν μακριά απ’ την Πάνω Σκάλα που έμενα (στο 1ο έτος δεν είχα το παπάκι ακόμα) οπότε πολλά βράδια βαριόμουν να πάω ως εκεί και την έβγαζα με γύρους, κυρίως απ’ τον «Παράσχο» (ρε πως τρώγαμε τότε τρεις γύρους και τώρα δεν μπορούμε ούτε έναν;).
Εκείνοι όμως που έμεναν κοντά ήταν ο Σπύρος και ο συγκάτοικός του ο Κώστας. Θυμάμαι ότι η Λέσχη είχε παράθυρα στο ύψος της Θ. Χατζημιχαήλ (αφού όπως είπαμε ήταν ημιυπόγεια) και καταλάβαινα αμέσως τον Σπύρο και τον Κώστα απ’ τα πόδια τους, αφού και οι δύο είχαν πολύ χαρακτηριστικό περπάτημα.
Ο Σπύρος είχε μαζί του πολλές φορές ένα μπολ, προφανώς για να ταΐσει κάποιο θηλυκό πουλάκι που η φωλιά του ήταν μακριά, ο δε Κώστας ήταν μία πολύ χαρακτηριστική φιγούρα.
Ερασιτέχνης μπουζουκτσής, πολύ αδύνατος και πολύ νευρικός. Για τους φίλους δεν ήταν «Κώστας» αλλά «Κώτσιος» εξαιτίας της έφεσής του να κολλάει επιφωνήματα τύπου «Ούι» και «Όι»  στις φράσεις του (κατάλοιπο μάλλον της καταγωγής του από ένα χωριό των Τζουμέρκων).
Δεν ήταν κακό παιδί αν και εξαιτίας της πρώτης του ιδιότητας (του ερασιτέχνη μπουζουκτσή) είχε πολλές εντάσεις με τον συγκάτοικό του, που δεν εκτιμούσε προφανώς και πολύ τη λαϊκή μουσική.
Ο Κώτσιος λοιπόν, ήταν από τους πιο τακτικούς συμμετέχοντες στο άθλημα της χαρτοπαιξίας. Ξεκινήσαμε από την αθώα δηλωτή και καταλήξαμε στο σκληρό πόκερ με αρχικό ποτ (τότε έμαθα τον όρο) 20 δρχ (πάλι δεν είμαι 100% σίγουρος).
Άλλοι συμμετέχοντες ήταν ο Σπύρος (μάλλον συγκαταλέγεται στους χαμένους), ο Πούλιος (μάλλον συγκαταλέγεται στους κερδισμένους – μ’ εκνεύριζε αφάνταστα όταν έκανα μπλόφα και με καταλάβαινε), ο Μανώλης (κοτόπουλο για ξεπουπούλιασμα λόγω μη έφεσης στα τυχερά παιχνίδια, κοινώς ασχετοσύνης), ο Σταύρος (άλλο κοτόπουλο αλλά λόγω ανορθόδοξου παιξίματος αυτός), ο Βασίλης ο Πρέζας (είναι ερωτηματικό το αν συγκαταλέγεται στους κερδισμένους ή στους χαμένους), ο Χρήστος ο Τσαρδακάς (και αυτός πολύ νευρικός και σαν παίχτης και σαν άνθρωπος), ο Πάρης (ο στιλάτος χαρτοπαίχτης) και ο Γιάννης ο Μήτρου (αυτός το χόντραινε πολύ).
Το πόκερ κατέχει ένα ξεχωριστό μέρος στις αναμνήσεις απ’ τα φοιτητικά χρόνια.
Πολλές φορές αρχίζαμε «για καμιά ωρίτσα» το μεσημέρι και τελειώναμε τα ξημερώματα της άλλης μέρας!
Η μπαρμπουτιέρα αρχικά στεγάζονταν στο διαμέρισμα του Σπύρου και του Κώτσιου και όταν χώρισαν τα τσανάκια τους, μας περιμάζεψε ο Σπύρος στο καινούριο του διαμέρισμα, ένα ημιυπόγειο στη Θ. Χατζημιχαήλ.
Ο Σπύρος ήταν (είναι) άψογος οικοδεσπότης και το διαμέρισμα ήταν πάντα τακτοποιημένο. Ο δε φραπές ήταν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος εκεί.
Μόνο μια φορά δημιουργήθηκε ένταση και η αιτία ήμουν εγώ που, τελειώνοντας κάποια ξημερώματα το παιχνίδι, γύρισα την καρέκλα ανάποδα πάνω στο τραπέζι όπως κάνουν στα καφενεία.
Αυτός ήταν ο λόγος, γιατί η αφορμή ήταν ότι ο Σπύρος μας είπε ότι κάποιοι παλιοί χάρτες απεικόνιζαν τα Σκόπια έξω απ’ τη Μακεδονία (το Μακεδονικό ήταν τότε στο φόρτε του) και άρα οι διεκδικήσεις των Σκοπίων ήταν αβάσιμες.
Επειδή όμως δεν μπορούσε να βρει τους χάρτες εκείνους, απάντησε στις μπηχτές μας του τύπου «Έλα ρε Σπύρο, μην μας δουλεύεις, αφού δεν υπάρχει τέτοιος χάρτης», με το ύψωμα και κούνημα του δείκτη και την ιστορική φράση «Αφού θεωρείτε το σπίτι μου οίκο της συκοφαντίας και της διαφθοράς, να μην ξαναπατήσετε εδώ».
Αλλά φυσικά δεν του έκανε καρδιά να μας αφήσει άστεγους και ξαναπατήσαμε.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά βέβαια δεν είχαμε σε τόσο μεγάλη προτεραιότητα τις σχέσεις μας με το ωραίο φύλο και εκτός από 1-2 ιστοριούλες ο καθένας, μικροπράγματα δηλαδή, δεν υπήρξε κάτι σημαντικό για τους περισσότερους.
Για τους περισσότερους, γιατί μερικοί φοιτητικοί έρωτες εξελίχθηκαν σε έρωτες ζωής και ξέρω ζευγάρια που γνωρίστηκαν ως φοιτητές στη Μυτιλήνη και τώρα έχουν οικογένειες.
Πάντως η «μπαρμπουτιέρα» μας ήταν άβατο για το αντίθετο φύλο. Μόνο η Πόπη του Πούλιου παραβίαζε μερικές φορές αυτό το άβατο, πράγμα που εκνεύριζε τον γράφοντα αλλά και τον οικοδεσπότη, αφού αποσπούσαν την προσοχή τους τα σαλιαρίσματα του ζευγαριού την ώρα που απαιτούνταν η μέγιστη αυτοσυγκέντρωση.
Συνειδητά επέλεξα να τοποθετήσω πρώτα μία φωτογραφία απ’ την απονομή των πτυχίων μας και να κλείσω αυτό το αφιέρωμα στη Μυτιλήνη που γνώρισα με μία εικόνα από παρτίδα πόκερ.
Γιατί μπορεί η φοίτησή μας στη σχολή να μας έδωσε το πτυχίο αλλά το κυριότερο που μας έδωσαν τα χρόνια εκείνα είναι ότι μας ωρίμασαν μαθαίνοντας μας να ζούμε μόνοι μας και μας χάρισαν ορισμένες στέρεες σχέσεις φιλίας που είναι από τότε ένα μεγάλο εφόδιο για τη ζωή μας.
Τέλος και τω Θεώ δόξα.

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Η ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ - 4ο ΕΤΟΣ : ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΑΜΠΗ & ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ!!!

Το 4ο έτος σηματοδοτεί το τέλος της ακαδημαϊκής μου εκπαίδευσης!!! Το διάστημα από τον Οκτώβριο του 1992 έως την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 1993 που έφυγα οριστικά από την Λέσβο, σηματοδοτεί την τελευταία πράξη ή το "κύκνειο άσμα" της φοιτητικής μου ζωής!!! "Τα χρόνια που ζούσαμε" παραφράζοντας τον Ασημάκη Πανσέληνο (1903-1984), τα ανέμελα χρόνια της νιότης μου θα περάσουν ανεπιστρεπτί!!! Ποτέ όμως δέν θα μείνουν στην λήθη και δέν θα τα αποποιηθώ!!! 
Ξεκινά αυτή η περίοδος με μια νέα γνωριμία, της Γιάννας από την Κόρινθο!!!  Η Γιάννα συγκατοικούσε με την Μαρία από την Αθήνα και έμεναν κοντά στο σπίτι μου!!! Γνωριστήκαμε από τον πρώην συγκάτοικο μου, τον Κώστα που έμενε δίπλα τους και είχε σχέση με την Φωτεινή από την Εύβοια που ήταν στο έτος τους!!!
Η Γιάννα ήταν ένα καλοσυνάτο ξανθό κοριτσάκι και θα μπορούσα να πώ "άβγαλτο"!!! Της είχα κάνει τρομερή εντύπωση, εγώ ένας έμπειρος πιά φοιτητής, με τίς απόψεις μου για το Τμήμα και φυσικά με την εξωτερική μου εμφάνιση!!! Η μητέρα της - την είχα γνωρίσει σε έναν κυριακάτικο εκκλησιασμό, στον Άγιο Ιωάννη, μια μικρή εκκλησία κοντά στα σπίτια μας - με θεωρούσε ιδανικό άνθρωπο, για να βγαίνει με την κόρη της!!!
Βγαίναμε τακτικά αλλά δέν ήθελα να προχωρήσω περισσότερο!!! Σε μιά από τις τακτικές μας εξόδους, με συνόδευσε στην "ΚΛΗΜΑΤΑΡΙΑ" ένα γνωστό τότε μπουζουξίδικο της Μυτιλήνης!!! Δέν ήθελα να κάνω σχέση μαζί της και εφόσον ήταν στην αρχή και εγώ στο τέλος των σπουδών μας, δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να συνεχιστεί!!! Για να τής δώσω να καταλάβει ότι δέν είχε να περιμένει κάτι από μένα, απομακρύνθηκα και δέν την συνέχισα να βγαίνω μαζί της!!!
Αυτό το έτος είχε και πολλές υποχρεώσεις στίς σπουδές!!! Εντατική παρακολούθηση μαθημάτων και εισαγωγή νέων όπως η "Διδακτική Κοινωνικών Επιστημών", την οποία δίδασκε ένας από τους πιό καταρτισμένους καθηγητές μας, τον οποίο δεν θα ήθελα να διαψεύσω!!! Επίσης αυτό το έτος θα γνωρίσω έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους καθηγητές μου στην "Ιστορία της Τέχνης", που το επιλεγόμενο μάθημα του η"Αισθητική", θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο να πάρω πτυχίο!!!
Βέβαια, δέν θα εξαιρέσω άλλα δύο σημαντικής δυσκολίας μαθήματα : "Ιστορία Αρχαίου Κόσμου Ι & ΙΙ" που δίδασκε ένας επιβλητικός νέος καθηγητής, με την πτυχιακή μου εργασία, που είχε τίτλο την "Τυραννία κατά την Αρχαϊκή και Κλασσική Εποχή" - την εκπόνησα μαζί με τον Κώστα, τον πρώην συγκάτοικο μου - και "Μέθοδοι και Τεχνικές Κοινωνικών Επιστημών" που αφορούσε ένα είδος πτυχιακής, με την διαφορά ότι θα χωριζόμαστε σε ομάδες εργασίας και θα παρουσιάζαμε με την χρήση των στατιστικών δεδομένων - μέσω χρήσης για πρώτη μου φορά Η/Υ - τα αποτελέσματα της απογραφής του 1981 και τίς εκτιμήσεις μας για την κοινωνική, οικονομική, πληθυσμιακή διαστρωμάτωση και πολεοδομική εξέλιξη της Μυτιλήνη, του Πλωμαρίου, της Θερμής & του Ιερού Προσκυνήματος του Αγ. Ραφαήλ, Αγ. Ειρήνης, Αγ. Νικολάου καί αν θυμάμαι καλά της Αγιάσου!!!
Σ' αυτό το έτος οργανωθήκαμε με την καθοδήγηση της Λιάνας και της Ευφροσύνης για να δημιουργήσουμε εκδηλώσεις και να συγκεντρώσουμε χρήματα για την εκδρομή μας ώς τελειόφοιτοι του Τμήματος!!! Αρχικά προσανατολιζόμαστε για την Αίγυπτο αλλά τελικά επικράτησε η πρόταση για εννέα ημέρες στην Ιταλία!!! Στα πλαίσια των εκδηλώσεων - στίς οποίες έλαβα ενεργό ρόλο - είχαμε Bazaar και πάρτυ μασκέ στο κτίριο της πρώην Α.Τ.Ε. με αξιοπρεπή έσοδα!!!
Αυτό το ταξίδι στην Ιταλία θα σηματοδοτήσει πολλαπλά γεγονότα και θα ξυπνήσει αισθήσεις για μία τελευταία αναλαμπή στην φοιτητική ζωή μου!!! 
Στο διάστημα αυτό, υπήρχε και το "πόκερ" όπου ιδίως την χειμερινή περίοδο είχε την τιμητική του!!! Στο σπίτι μου είχε γίνει χαρτοπαιχτική λέσχη και κέντρο διερχομένων με πολλαπλό κόστος για μένα!!! Πρώτο και σημαντικό ήταν τα έξοδα φιλοξενίας, καφέδες, νερά, αναψυκτικά, ηλεκτρικό κ.α.
Δεύτερο κόστος η φασαρία και ο θόρυβος σε ώρες κοινής ησυχίας!!! Αυτό το ξεπέρασα με την άριστη σχέση που διατηρούσα με το ζεύγος των ιδιοκτητών μου που έμεναν δίπλα μου!!! Μερικές φορές ο ιδιοκτήτης, ο κ. Κώστας, έριχνε μπουνιές στον τοίχο για να κάνουμε ησυχία, τις μεταμεσονύχτιες ώρες, αλλά τον καθησύχαζε η σύζυγος του, η κ. Φιλίτσα!!! Βέβαια κι εγώ στίς γιορτές τους, έκανα τα αντίστοιχα δωράκια, τα οποία προμηθευόμουν σε πολύ καλές τιμές από τα είδη δώρων "ΑΦΡΟΔΙΤΗ" στην οδό Ηλ. Βενέζη!!! Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος, με είχε συμπαθήσει και εγώ την είχα βοηθήσει με φίλους μου, συμφοιτητές που αγόραζαν δώρα από το κατάστημα της!!! Τρίτο και πολύ σοβαρότερο ήταν το ανθυγιεινό περιβάλλον που δημιουργούνταν από τα τσιγάρα και τις επισκέψεις στην τουαλέτα!!! Πάντως Δόξα Τω Θεώ δέν υπήρξε πρόβλημα υγείας και η Πόπη που νοίκιασε το διαμέρισμα μετά από μένα, δέν εμφάνισε πρόβλημα υγείας!!!
Η ανοχή και η υπομονή των ιδιοκτητών και η δική μου κοινωνικότητα έκαναν το σπίτι αυτό στην πραγματικότητα φοιτητική εστία και λέσχη για το έτος μου!!! Επίσης μέσα σ΄αυτό θα συνεργαστούμε για να κάνουμε τίς εργασίες που απαιτούνταν για την ολοκλήρωση των σπουδών μας, να παρακολουθήσουμε αθλητικούς αγώνες και πολλές φορές να δούμε βίντεο, εγώ και οι φίλοι μου!!! Είχε την σημασία του για μένα και μια δυο φορές, θίχτηκα από την συμπεριφορά των φίλων μου και ιδίως του Θύμιου και του Πούλιου!!! Αλλά αυτά είναι μέσα στην ζωή και όπως αναφέρει ο Αρχαίος Έλληνας Φιλόσοφος Ηράκλειτος (544-484 π.Χ.)"τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ´αυτό μένειν"!!!
Τέλη Μαρτίου, αρχές Απριλίου ταξιδέψαμε 19 συμφοιτητές από το έτος μου, στην Ιταλία με το ταξιδιωτικό γραφείο "SIGNATUR TRAVEL" και αν θυμάμαι καλά στοίχιζε 180.000 δρχ. το άτομο ή 2.160.000  ιταλικές λιρέτες (ισοτιμία τότε ήταν 1 δραχμή = 12 λιρέτες)!!! Πάντως εγώ ξόδεψα 300.000 δρχ. ή 3.600,000 λιρέτες και 150.000 λιρέτες ή 12.500 δρχ. που μου δάνεισε η Όλγα από την Πάτρα τήν τελευταία μέρα παραμονής μας στην Ιταλία!!!
Ξεκινήσαμε οδικώς από την Αθήνα με Πούλμαν για Ηγουμενίτσα και από κεί με πλοίο για το Πρίντεζι ή Μπρίντιζι της Αδριατικής!!!
Στην Άρτα σταματήσαμε στο ιστορικό και θρυλικό γεφύρι, όπου μας υποδέχθηκε ο πατέρας μου!!! Εκεί καθίσαμε όλοι σ' ένα καφενείο κοντά στο γεφύρι όπου ο πατέρας μου γνώρισε τους συμφοιτητές μου και έμαθε κατά λάθος για την "βόλτα" στην Κρήτη τον Οκτώβριο του 1991. Ένιωσα αποτροπιασμό, που ένα προσωπικό γεγονός έγινε γνωστό, στον ίδιο μου τον πατέρα, από άλλον και όχι από μένα!!! Βέβαια εγώ έφταιξα που το είχα κρύψει και ο άνθρωπος έχασε κάθε εμπιστοσύνη για τον γιο του!!!
Το ταξίδι στην Ιταλία ήταν ονειρικό!!! Πήγαμε Πομπηία, Ρώμη, Φλωρεντία, Βενετία, Άγιο Μαρίνο, Ρίμινι, Πρίντεζι!!!
Στήν Πομπηία είδαμε τα αποτελέσματα της έκρηξης του ηφαιστείου του Βεζούβιου και τα απολιθωμένα κορμιά των δούλων που έμειναν να για να φυλάξουν τίς περιούσιες των πλουσίων της Πομπηίας!!! Συγκλονιστικό θέαμα και ανατριχιαστικό συνάμα!!!

Στην Ρώμη την πόλη των πόλεων και το Βατικανό, τι να πρωτοθυμηθώ!!! Τέχνη και καλλιτεχνήματα παντού, επιρροές αρχαιοελληνικής τεχνοτροπίας και παντού συντριβάνια και πλακόστρωτα!!! Μοναδικό συντριβάνι η Fontana di Trevi στην περιοχή Trevi που συναντιόνταν τρείς δρόμοι της παλιάς πόλης!!! Εκεί οραματίστηκα το μέλλον που θα ήθελα να ζήσω και έκανα την παραδοσιακή ευχή με το κέρμα!!! Επίσης η "πιάτσα ντι σπάνια" και η "Scalinata" με τα 138 σκαλιά είναι μοναδικής αρχιτεκτονικής τοπία!!! Επίσης η Αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά, το Κολοσαίο και η Βασιλική του Αποστόλου Πέτρου είναι αφάνταστα υπέροχα και επιβλητικά!!! Το δε ξενοδοχείο Grand Hotel Ritz, ήταν πολύ πολυτελές και φανταστικό για την 3ημερη διαμονή μας!!!

Η Φλωρεντία ήταν μια παραδοσιακή πόλη με χαμηλή δόμηση και διατηρητέους οικισμούς!!! Το καμπαναριό του καθεδρικού ναού του Duomo, επιβλητικό και ανέβηκα με τον Βασίλη, τα 400 σκαλιά όπου απολαύσαμε την φοβερή θέα της πόλης!!! Κάναμε μια απόπειρα για έξοδο στην νυχτερινή Φλωρεντία!!! Βρήκαμε μία μπουάτ με χαμηλό φωτισμό και ιταλικά ερωτικά τραγούδια και μπαλάντες!!!



Επόμενος σταθμός η μαγευτική & ερωτική Βενετία, με τα κανάλια και την Βασιλική του Αγίου Μάρκου!!! Τα νερά ήταν θολά και μύριζε άσχημα!!! Μας είπε ο ξεναγός ότι την εποχή αυτή δέν ανανεώνονταν τα νερά των καναλιών και έτσι βλέπαμε τα στάσιμα και θολά χαρακτηριστικά τους!!! Εντυπωσιακή ήταν η παρουσίαση τής κατασκευής των γυάλινων κομψοτεχνημάτων Μουράνο!!! Από το φαντασμαγορικό μουσείο της ομώνυμης υαλουργίας, είδαμε δείγματα από την αρχαία Αίγυπτο μέχρι τίς μέρες μας!!! Αγόρασα για τίς αδερφές μου, από ένα σετ κολιέ και σκουλαρίκια που κόστισαν 280.000 λιρέτες!!!
Συνεχίσαμε για το παραθεριστικό θέρετρο του Ρίμινι!!! Περπάτησα στίς έρημες για την εποχή αμμουδερές πλάζ και θαύμασα την θάλασσα της Αδριατικής!!!
Τέλος επισκεφτήκαμε το Σάν Μαρίνο, το πιό μικρό κρατίδιο της Ευρώπης, σε έκταση και πληθυσμό!!! Εκεί εντυπωσιάστηκα από την τραχύτητα των ορεινών όγκων και της διαδρομής!!! Στήν δε περιήγηση μας, μου έκαναν εντύπωση οι πανοπλίες και τα αντίγραφα όπλων του Μεσαίωνα, καθώς και τα ναζιστικά αξεσουάρ!!! Επίσης έκπληξη έπαθα όταν αντίκρυσα μία ολόσωμη φωτογραφία του Δημήτρη Σαραβάκου σ΄ένα εμπορικό αθλητικό κατάστημα!!!
Τελικά επιστρέψαμε στην Ελλάδα και λόγω των γιορτών του Πάσχα στίς ιδιαίτερες πατρίδες μας!!!
Τον Μάιο του 1993 λίγο πριν την Εξεταστική του Ιουνίου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η φοιτητική ζωή τελειώνει και να θέλω να ζήσω μία καινούργια σχέση!!!
Η Ιταλία με είχε ξεσηκώσει και με έκανε να επιζητώ μια νέα ερωτική σχέση!!! Η διάθεση μου αυτή, σιγονταρόταν από ένα ζευγάρι που είχε αρχίσει δεσμό στην Ιταλία, τον Βασίλη με την Λαμπρινή!!!
Στην Ιταλία πρόσεξα ή είδα με άλλο μάτι την Δήμητρα!!! Η Δήμητρα ήταν φίλη μου και πολλές φορές είχαμε αμοιβαία εκτίμηση ο ένας για τον άλλον και εκμυστηρεύομασταν τα προσωπικά μας!!! Με την Δήμητρα εξάλλου είχαμε και κοντινή καταγωγή από την Δυτική Ελλάδα!!!
Εκείνο τον καιρό είχε μόλις χωρίσει από μία σχέση της, με έναν Μυτιληνιό!!!
Υπήρχε όμως ένα  πρόβλημα!!! Το ίδιο ενδιαφέρον με εμένα έτρεφε κι ο Θύμιος!!! Έπρεπε τότε, εφόσον ήταν κοντινός φίλος μου, να τον συζητήσω και να συμφωνήσω μαζί του!!!
Βρεθήκαμε στο AMADEUS και μιλήσαμε για το θέμα - είχε προηγηθεί στο GOLD ένα μπαράκι, μια ερώτηση μου, αν ενδιαφέρετε για την Δήμητρα - εκεί του έθεσα το θέμα και του είπα να μήν πάμε να της κάνουμε πρόταση, για να μήν πληγωθεί κανείς μας!!! Ο Θύμιος δέν το δέχθηκε και επέμενε να της κάνει πρόταση για σχέση!!! Τελικά αφού είδα ότι δέν μπορούσα να τον μεταπείσω, του έδωσα προθεσμία μια βδομάδα για να της μιλήσει!!!
Με την Δήμητρα είχα άμεση επαφή λόγω της κοινής ομάδας εργασίας που είμασταν, για το Πλωμάρι και μέναμε κοντά!!! Είχα πλεονέκτημα απέναντι στον φίλο μου!!!
Ο Θυμιάκος δέν κατάφερε να πάει στο διάστημα που είχαμε συμφωνήσει!!! Είχαν περάσει πέντε μέρες από την αρχική συμφωνία και έμαθα ότι η Δήμητρα ήταν ασθενής!!! Τότε πήρα την μοιραία απόφαση και πήγα να την δω στο σπίτι της!!!
Την βρήκα σε καλή κατάσταση και καλύτερα από τον πυρετό που είχε!!! Με υποδέχθηκε όπως πάντα εγκάρδια και ευγενικά!!! Τότε ένιωσα την ανάγκη να της εξομολογηθώ ότι την βλέπω ερωτικά και θέλω να κάνω σχέση μαζί της!!! Έπεσε από τα σύννεφα, με αγκάλιασε και με φίλησε αδερφικά και νόμιζε ότι της έκανα πλάκα!!! Τελικά μου είπε ότι δέν μπορεί να δεχθεί τώρα που ολοκληρώνονται οι σπουδές μας και ότι με βλέπει σαν φίλο και αδερφό της, αλλά θα το σκεφτόταν!!!
Έφυγα προβληματισμένος και βλέπω τον Θύμιο, ασθμαίνοντα, καβάλα στο παπί του να κατευθύνεται στο σπίτι της και τον σταμάτησα!!! Του αποκάλυψα ότι της μίλησα για τα αισθήματα μου, αθετώντας την συμφωνία μας, κατά δύο μέρες και δέν υπήρχε λόγος για να της μιλήσει κι αυτός!!! Δέν με πίστεψε και πήγε αποφασισμένος για να της μιλήσει !!! Πήγανε μάλιστα στην Παναγιούδα, για καφέ, όπου το ηλιοβασίλεμα παραπέμπει σε ρομαντισμό και ερωτισμό!!!
Φαντάζομαι την Δήμητρα τι σοκ θα πέρασε, όταν δύο συμφοιτητές της, φίλοι μεταξύ τους, τήν ίδια μέρα, σε μικρή χρονική απόσταση, της έκαναν πρόταση για σχέση!!!
Δέν κάθισα με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας!!! Έστειλα τον Βασίλη και την Λαμπρινή, να ανιχνεύσουν τίς διαθέσεις της, μετά από τα συμβάντα!!! Αλλά και οι δύο μου είπαν ότι δέν ήθελε σχέση, ιδίως τώρα που υπήρχαν δύο προτάσεις και που τελειώνουμε τις σπουδές μας!!! Είχε δίκιο από όποια άποψη κι αν το δεί κανείς!!! Όμως στο πίσω μέρος του γυναικείου μυαλού υπάρχει και η προοπτική μιάς σχέσης!!! Σ΄αυτό το σημείο δέν υπήρχε ο Θύμιος, αλλά εγώ, λόγω της κοντινής μας καταγωγής και των προϋποθέσεων για συνέχιση μια σχέσης, μετά τίς σπουδές μας!!!
Παρασκευή 21 Μαΐου 1993 πήγα στο πάρτυ του Κώστα!!! Χορέψαμε με την Δήμητρα μπλούζ και την ρώτησα τι αποφάσισε!!! Μου απάντησε ότι δέν θέλει να κάνουμε σχέση και ότι δεν με βλέπει ερωτικά αλλά σαν ένα αδερφικό της φίλο!!! Μετά από την απάντηση της, δεν μπόρεσα να μείνω άλλο στο πάρτυ και έφυγα!!!
Την επομένη Σάββατο 22 Μαΐου, πήγα στο "Πάρκο" για το μεσημεριανό φαγητό - το βράδυ δέν είχα κοιμηθεί σκεπτόμενος την απόρριψη από την Δήμητρα - κάθισα και περίμενα την παραγγελία μου!!! Βλέπω από μακρυά να έρχεται η Δήμητρα και να με πλησιάζει!!! Μου είπε ότι ήθελε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως, στο σπίτι της!!! Πήγα χωρίς να ελπίζω σε κάτι!!!
Στο σπίτι της, μου αποκάλυψε ότι δέχεται τελικά την πρόταση μου, κι αυτό με οδήγησε σε τρελή, ανείπωτη χαρά και ευτυχία!!! Φιληθήκαμε με πάθος και ερωτοτροπήσαμε σαν να μήν είχαμε ξαναζήσει τέτοιες περιπτύξεις, με άλλους!!! Εγώ είχα αποχή δύο χρόνων, αλλά εκείνη λίγων μηνών!!! Το αδερφικό και το φιλικό είχε εξαφανιστεί και ζούσαμε πρωτοφανή και πρωτόγνωρα συναισθήματα!!! Λές και είχαμε γεννηθεί ο ένας για τον άλλον!!! Γίναμε ζευγάρι κι ζούσαμε έντονα τον έρωτα μας!!!
Υπήρχε τώρα το πρόβλημα πώς θα το πάρει ο Θύμιος όταν το μάθει;;; Δέν θέλαμε σε καμιά περίπτωση να πληγωθεί και αποφασίσαμε να κρατήσουμε μυστική την σχέση μας!!!
Ο Θύμιος, την πολιορκούσε μιάς και δεν ήξερε την σχέση μας!!! Ερχόταν στο σπίτι της και εγώ κρυβόμουν στο μπάνιο!!! Τελικά βγήκα από την κρυψώνα μου και του είπαμε την αλήθεια!!! Έφυγε σε άσχημη κατάσταση και απογοητευμένος!!! Δέν ήθελα να πάρει αυτή την τροπή η αποκάλυψη της σχέσης μου, με την Δήμητρα!!! Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις κάποιος πληγώνεται αλλά ο χρόνος και η ωριμότερη σκέψη, απαλύνει τον πόνο και φυσικά "τί είχες και τί έχασες"!!! Πιστεύω ότι το ξεπέρασε γρήγορα και με την βοήθεια του Πούλιου, της Πόπης και του Χρήστου επανήλθε στον πρότερο εαυτό του!!!
Για πρώτη φορά στην φοιτητική μου ζωή, τον Ιούνιο, νοίκιασα ένα μηχανάκι για να μετακινούμε με την Δήμητρα!!! Το νοίκιασα για ένα μήνα 25.000 δρχ. και πηγαίναμε για μπάνιο στην Θάλασσα!!! Με πήγε η Δήμητρα σε μία παραλία που έκανε μπάνιο ο πρώην της!!! Εκείνος την κοιτούσε και η Δήμητρα ανταποκρινόταν με κρυφά βλέμματα!!! Ένιωσα πολύ μεγάλη ταπείνωση αλλά κράτησα την ψυχραιμία μου!!! Της είπα ότι δέν μου άρεσε αυτή η κατάσταση και θέλω να ξέρω τί διαθέσεις έχει και αν συνεχίζει να τον σκέφτεται!!! Ήταν η πρώτη της ολοκληρωμένη σχέση με τον τύπο και όπως φαντάζεστε δέν τελειώνει τόσο εύκολα η ανάμνηση μιάς αρχής!!!
Άρχισαν οι πρώτοι τριγμοί στην σχέση μας, η οποία έγινε ευρύτερα γνωστή, στο έτος μας!!!
Μια ανάπαυλα ήταν η Εξεταστική του Ιουνίου!!! Πέρασα αρκετά μαθήματα για το πτυχίο, αλλά με χαμηλή βαθμολογία, εκτός από την Διδακτική Κοινωνικών Επιστημών που πήρα το μοναδικό μου 10αρι!!! Άφησα ή καλύτερα χρωστούσα 3 μαθήματα για τον Σεπτέμβρη, την Ανθρωπολογία της Θρησκείας Ι & ΙΙ που ήταν υποχρεωτικά και την Αισθητική που ήταν επιλογής!!!
Στίς διακοπές του καλοκαιριού κάναμε παρέα και εξόδους, με τον Βασίλη με την Λαμπρινή, το έτερο καινούργιο ζευγάρι!!! Πήγαμε μαζί στην Θεσσαλονίκη, όπου φιλοξενηθήκαμε στο διαμέρισμα που νοίκιαζαν οι αδερφές μου, στην Κάτω Τούμπα!!! Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα Θεσσαλονίκη και ήταν φανταστικά, δύο ερωτευμένα ζευγάρια και μια ρομαντική πόλη!!! Πήγαμε στον Λευκό Πύργο, στα Κάστρα, στην Αριστοτέλους, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο εμπορικό κέντρο Τσιμισκή - Αγ. Δημητρίου - Ελ. Βενιζέλου και φυσικά στα Λαδάδικα και τα ρεμπετάδικα της Άνω πόλης!!!
Με την Δήμητρα είχαμε επαφή και την υπόλοιπη καλοκαιρινή περίοδο!!! Γνώρισα την μητέρα της και την γιαγιά της!!! Πήγα μαζί με τον Βασίλη και την Λαμπρινή και μας έκαναν το τραπέζι!!! Φιλοξένησα κι εγώ στο πατρικό μου τα παιδιά, όπου η Δήμητρα γνώρισε τους γονείς μου και την γιαγιά μου!!! Όλα πήγαιναν τέλεια και η σχέση μας στερεωνόταν!!! Όμως δέν ήμουν σίγουρος, για την Δήμητρα και η ψυχρολουσία από την αντίδραση της με τον πρώην της με προβλημάτιζε!!! Υπήρχε και το άγχος μου για την Εξεταστική του Σεπτεμβρίου και η σχέση μου με την Δήμητρα με απορρόφησε όλη την ενεργητικότητα μου!!! Έπρεπε να συγκεντρωθώ στο διάβασμα για να πάρω το πτυχίο!!!
Τελικά μόνο αυτό δέν έκανα!!! Πήγα με την Δήμητρα στην Αθήνα και μας φιλοξένησε η αδερφή της η Ελένη, ένα ευχάριστο και όμορφο κορίτσι που υπεραγαπούσε την Δήμητρα!!! Μαζί με τον φίλο της πήγαμε στην Πλάκα και στο Μοναστηράκι και περάσαμε υπέροχα!!!
Απροετοίμαστος για τις εξετάσεις, απέμεινε μια βδομάδα για να αρχίσω να γράφω, ζήτησα από την Δήμητρα να μήν έρθει Μυτιλήνη για να μπορέσω να διαβάσω και να προετοιμαστώ απερίσπαστος!!! Ήθελε να με ακολουθήσει και τσακωθήκαμε!!! Έφυγα θυμωμένος και αποφασισμένος να μήν συνεχίσω μαζί της!!!
Στην Μυτιλήνη, βρήκα την παλιοπαρέα και αποκατέστησα τίς σχέσεις μου με τον Θύμιο!!! Θεώρησα άγονη και δεσμευτική την σχέση μου με την Δήμητρα και τής ζήτησα να χωρίσουμε!!! Ένιωθα κι ένοχος απέναντι στον Θύμιο που τον στενοχώρησα με την σχέση που έκανα με την Δήμητρα, ενώ εκείνος μου στάθηκε στα προβλήματα μου, στα πρώτα χρόνια των σπουδών μας!!!
Έγραψα στα δύο μαθήματα που είχα υποχρεωτικά, ενώ στην Αισθητική έγραψα χάλια!!! Βγαίνουν τα αποτελέσματα των υποχρεωτικών μαθημάτων και τα περνώ με 7 και 8 αντίστοιχα!!! Απέμενε η Αισθητική στο οποίο είχα αμφιβολίες για την βαθμολογία!!! Περίμενα να έρθει ο καθηγητής μου από την Αθήνα για να τον δώ προσωπικά - είχα αναπτύξει καλές σχέσει μαζί του - και να δείξει κατανόηση, λόγω του ότι από αυτό το μάθημα εξαρτιόταν το πτυχίο μου, αλλά ότι το μάθημα του το είχα επιλέξει ώς δευτερεύων, λόγω της εκτίμησης που έτρεφα στο πρόσωπο του!!!
Ήρθε ο καθηγητής μου και στην συνάντηση που είχα μαζί του, μου είπε ότι θα με κόψει!!! Τον παρακάλεσα λέγοντας του ότι από αυτό το μάθημα εξαρτώταν το πτυχίο μου και δέν είχα την οικονομική δυνατότητα - οι γονείς μου σπούδαζαν ταυτόχρονα τα τρία παιδιά τους - να μείνω πίσω ένα εξάμηνο για να το περάσω!!! Μου είπε να πάω την επόμενη μέρα, που είχε παράδοση, για να ξαναδεί το γραπτό μου και να το ξανασυζητήσουμε!!! Πήγα και παρακολούθησα την διάλεξη του για τρείς ώρες!!! Όταν πήγα να τον πλησιάσω περιστοιχιζόταν στο γραφείο του από άλλους φοιτητές και δέν μπόρεσε να μου μιλήσει!!! Αναγκάστηκα να φύγω ταπεινωμένος μιάς και δέν μου έδωσε σημασία!!! Την Δευτέρα αναρτήθηκαν τα αποτελέσματα της Αισθητικής, στην Γραμματεία και δέν είχα κουράγιο να πάω να τα δώ!!! Ήμουν στο ΦΑΝΑΡΙ και ήρθε η Βούλα με τον Πάρη από την Γραμματεία και μου ανακοινώνουν ότι πέρασα!!! Αυτό ήταν, πανηγύρισα και ούρλιαξα από χαρά!!!
Πήρα τελικά το Πτυχίο έστω και με χαμηλό μέσο όρο 6,56/10 στίς 6 Νοεμβρίου 1993!!! Η Απονομή ήταν ένα πανηγύρι και η έλευση των γονιών μου, στην Μυτιλήνη μαζί με τους γονείς και συγγενείς των άλλων συμφοιτητών μου, ήταν γιορτή!!! Δικαιώθηκαν οι κόποι και οι στερήσεις τους για να με σπουδάσουν!!! Γνώρισαν τους άλλους γονείς των συμφοιτητών μου και ένιωσα περηφάνια πους τους είχα κοντά μου, σ΄αυτή την σημαντική στιγμή της ζωής μου!!!
Μοναδικό μελανό σημείο ήταν η αποτυχία των φίλων μου Θύμιου και Πούλιου που δέν πήραν τότε το πτυχίο τους!!! Αλλά αυτό δεν θα αργήσει να γίνει και από κεί και ύστερα θα αρχίσει μια φιλική, σχεδόν αδερφική σχέση μαζί τους!!!
Εδώ κλείνω την απομνημόνευση της φοιτητικής μου ζωής!!! Η αξία και τα διδάγματα της σε μένα θα μείνουν άσβεστα στο μυαλό και στην καρδιά μου._

Η Μυτιλήνη που γνώρισα (μέρος 5ο)

Ξανά πίσω στη γωνία του πάρκου της Αγίας Ειρήνης, εκεί όπου άρχιζαν η Καβέτσου και η Βουρνάζων.
Η Καβέτσου ανέβαινε προς το γήπεδο, άλλαζε σε Βοστάνη και συνέχιζε μέχρι το άλλο άκρο της πόλης (το αντίθετο, ας πούμε, της Πάνω Σκάλας), τη Χρυσομαλλούσα.
Στην αρχή της Καβέτσου, στα δεξιά όπως ανέβαινες, ήταν η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Το λέω ειλικρινά, εκτός απ’ τις μέρες των καταλήψεων, δεν θυμάμαι να πήγα άλλη φορά εκεί.
Αντίθετα πήγα αναρίθμητες φορές απέναντι, στο πάρκο της Αγίας Ειρήνης, αφού μέσα εκεί βρισκόταν το εστιατόριο «Πάρκο» που αντικατέστησε, μαζί με το «Φανάρι», απ’ το 2ο έτος σπουδών μας τη Λέσχη σίτισης των φοιτητών.
Όμως ο τρόπος με τον οποίο την αντικατέστησε μόνο ικανοποιητικός δεν ήταν: όταν έκλεισε η Λέσχη παίρναμε κουπόνια σίτισης με το οποία μπορούσαμε να φάμε στο «Πάρκο» ή στο «Φανάρι».
Ενώ όμως στη Λέσχη η σίτιση ήταν εντελώς δωρεάν, για το «Πάρκο» (ή το «Φανάρι»), παίρναμε κουπόνια κάποιας αξίας για να φάμε ότι θέλουμε (δεν θυμάμαι όμως τι ποσό αντιστοιχούσε σε κάθε μέρα και ίσως ο Φραντζεσκάκης να θυμάται καλύτερα αν και αυτός, ως ανήκων σε υψηλή εισοδηματική τάξη, δεν δικαιούνταν κουπόνια).
Το γεγονός είναι ότι με το ποσό του κάθε κουπονιού (όποιο και αν ήταν αυτό) μπορούσες να φας κάθε μέρα μια αξιοπρεπέστατη πατατοσαλάτα, που παρεμπιπτόντως μου άρεσε πολύ. Και έτσι δίναμε 4-5 κουπόνια ή συμπληρώναμε με μετρητά προκειμένου να φάμε σαν άνθρωποι. Εμένα μου άρεσαν εκεί η πατατοσαλάτα, όπως προανέφερα και το μπιφτέκι του μαγαζιού.
Το «Πάρκο», το εστιατόριο εννοώ, είχε γίνει για μας με τον καιρό κάτι περισσότερο από φαγάδικο, ήταν και ο τόπος συνάντησης μας.
Από τους εργαζόμενους εκεί θυμάμαι τον συμπαθέστατο Νάσο και έναν άλλον μουστάκια, που όμως δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν. Και ο Νάσος μουστάκιας ήταν δηλαδή αλλά αυτός ήταν ευτραφής ενώ ο άγνωστος μουστάκιας ήταν αδύνατος.
Και μιας και αναφέρομαι σε σωματοδομές, κοιτάζω φωτογραφίες από τότε και όλοι (αυτοί με τους οποίους έχω συχνές επαφές δηλαδή) είμαστε καμιά 20ριά κιλά βαρύτεροι τώρα έκαστος (μερικοί και πάνω από 20 κιλά).
Όπως ανέβαινες την Καβέτσου και μετά το πάρκο της Αγίας Ερήνης υπήρχαν δύο μνημειώδη μαγαζιά ένθεν κακείθεν της Καβέτσου.
Στα δεξιά (όχι πάνω στην Καβέτσου αλλά μέσα σε κάτι στενάκια) ήταν η «Ουτοπία», ένα μπαράκι που ευχαρίστως θα πήγαινα και τώρα. Μου άρεσε πολύ η μουσική εκεί, rock αλλά μην φανταστείτε hard rock.
Θυμάστε το «Rock sugar»; Το «Am Fenster»; (Σίγουρα τα ξέρετε, βάλτε τα στο Youtube και θα τα θυμηθείτε). Ε, τέτοια κομμάτια. Εμένα μου άρεσε να κάθομαι στο πατάρι ή στα σκαλιά και να πίνω μια Amstel bock, που ήταν πολύ της μόδας τότε.
Στα αριστερά (πάλι μέσα σ’ έναν παράδρομο) ήταν μια ντίσκο (!) η «Αποκάλυψη». Σκέφτομαι καμιά φορά ότι τελικά δεν ήμαστε και τόσο νέοι αφού προλάβαμε και τις ντίσκο.
Είχε πριν κάμποσο καιρό ο ΑΝΤ1 κάθε απόγευμα ελληνικές ταινίες του 80΄, ξέρετε Ψάλτης, Γαρδέλης, Μιχαλόπουλος κ.ο.κ., Greek Lovers λέγανε το αφιέρωμα.
Επειδή ήταν τ’ απογεύματα, την ώρα που έπινα τον απογευματινό καφέ και είχα ανοιχτή την τηλεόραση, προσπαθούσα, τι προσπαθούσα, πίεζα τον εαυτό μου, για να δω λίγο απ’ τις ταινίες αυτές και να θυμηθώ κάτι απ’ τα χρόνια εκείνα και να μην μπορώ! (Πως τις βλέπαμε και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια τότε;) Στις ταινίες αυτές οι πρωταγωνιστές συναντιόνταν στις ντίσκο. Φαίνεται ότι εμείς στη Μυτιλήνη ζήσαμε τη δεκαετία του 80΄ στις αρχές του 90΄…
Π.χ. τα «ωραία» πουκάμισα με τα λαχούρια. Εγώ είχα ένα καφέ που μ’ άρεσε πολύ ενώ είχα αγοράσει άλλο ένα μπλε με κόκκινα λαχούρια στη Μυτιλήνη, αλλά ακόμα και για εκείνη την εποχή το θεωρούσα τραβηγμένο και δεν το πολυφορούσα. Ο Πούλιος απ’ την άλλη μας λάνσαρε τη μόδα με τα τζιν Levi’s 501, τον Σπύρο τον θυμάμαι κλασικούρα με ένα μπορντό πλεκτό γιλέκο και τον Μανώλη με ένα λαδί σουέτ μπουφάν.
Αυτή ήταν η μόδα τότε, τι να κάνουμε;
Στη ντίσκο «Αποκάλυψη», για να ξαναγυρίσω στην Καβέτσου, άνθισαν και πολλοί έρωτες, εγώ ξέρω τουλάχιστον 2-3.
Ανεβαίνοντας κι άλλο την Καβέτσου (κάπου γινόταν Βοστάνη) έφτανες στο γήπεδο της Μυτιλήνης, έδρα του Αιολικού.
Εμείς ήμασταν για ένα φεγγάρι φανατικοί του Αιολικού, που έπαιζε τότε στη Γ΄ εθνική.
Θυμάμαι τον σέντερ φορ τον Καρακλά και έναν κοντοπίθαρο στα χαφ, δεν θυμάμαι πως λεγόταν, αλλά ήταν καλός παίκτης. Ο Φραντζεσκάκης είμαι σίγουρος δεν μπορεί να βοηθήσει εδώ καθότι είναι όψιμος φαν των παιχνιδιών με μπάλα, ο Χατζησοφιάς όμως ίσως μπορεί.
Το μεγάλο ντέρμπι ήταν τότε Αιολικός – Αιγαίας Πλωμαρίου (προφανώς στη Δ΄ εθνική), ενώ τώρα μαθαίνω ανέβηκε στην Α΄ η Καλλονή. Σημεία των καιρών.
Η συνέχεια & το τέλος αύριο

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Η ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ - 3ο ΕΤΟΣ "ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ & ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ"

Το 1ο έτος ήταν ένα έτος πρωτόγνωρων εμπειριών για μένα, έπεσα από το Έβερεστ στον Καιάδα και σώθηκα!!! Το 2ο έτος ήταν το καταστάλαγμα των επιλογών μου και η αρχή της συνειδητής πορείας μου προς το μέλλον!!!
Το 3ο έτος (10ος 1991 έως 9ος 1992) θα εμπεδωθεί σε μένα ο ρεαλισμός και θα αποκρυσταλλωθούν οι ιδέες μου, για το τι κάνω, πώς το κάνω και γιατί το κάνω!!!
Τον Οκτώβριο ήρθε νέα "φουρνιά" φοιτητών!!!
Αρχικά με ειδοποίησε ο σπιτονοικοκύρης μου ότι έμενε μια φοιτήτρια από την Ηγουμενίτσα στην γειτονιά και δή στο παλιό διαμέρισμα που συγκατοικούσε ο Θύμιος με τον Μανώλη!!! Πήγα προσποιούμενος ότι αναζητώ τα παιδιά και ανέβηκα στο διαμέρισμα για να γνωρίσω την κοπέλα που έμενε εκεί!!! Τελικά είδα μια άλλη κοπέλα που την έλεγαν Σούλα από την Θεσσαλονίκη!!! Ήταν ένα μελαχρινό, δροσερό κορίτσι, με σγουρά μαλλιά, που θα προκαλέσει αθέλητα, έναν έντονο ανταγωνισμό από άλλους συμφοιτητές μου για να την κατακτήσουν ερωτικά, τους λεγόμενους "Σουλιώτες"!!! Διεκδικητές της Σούλας ήταν σχεδόν όλοι οι αδέσμευτοι συμφοιτητές μου : Κώστας, Σταύρος, Χρήστος, Βασίλης, Διονύσης, οι βασικοί και όλοι οι υπόλοιποι μεταξύ των οποίων κι εγώ δέν θα λέγαμε όχι για την Σούλα, αλλά μέναμε θεατές των γεγονότων!!!
Στην Σούλα είπα ότι σκοπός της επίσκεψης μου ήταν να γνωρίσω μια κοπέλα από την Ηγουμενίτσα και έτσι γνώρισα την Βέτα!!! Η Βέτα ένα καλοσυνάτο ευαίσθητο πλάσμα, μόλις είχε πρωτοέρθει με την μητέρα της στην Μυτιλήνη και είχε απορίες για όλα όσα συμβαίνουν στο Παν/μιο και ιδιαίτερα στο Τμήμα!!! Έμεινα αρκετή ώρα για να την ενημερώσω και να την κατατοπίσω για τίς σπουδές μας και κυρίως για τίς προοπτικές μας, μετά το πτυχίο!!!
Στο Δημοτικό Θέατρο που λειτουργούσε υπαίθρια καφετέρια, τίς επόμενες μέρες, γνώρισα την Πόπη και την Δήμητρα από την Πρέβεζα, που συγκατοικούσαν!!! Δύο γλυκύτατα κορίτσια αλλά του "ύψους και του βάθους" η Πόπη ήταν λίγο εύσωμη, ενώ η Δήμητρα κοντούλα και αδύνατη!!! Συστηθήκαμε και από τότε κάναμε πολύ παρέα!!!
Η Δήμητρα κάποια μέρα έφερε στην παρέα, την αδερφή της, την Ντίνα που εργαζόταν νοσηλεύτρια στην Αθήνα!!! Πίναμε καφέ στον ημιόροφο ενός ταχυφαγείου "TIME OUT" !!! Η Ντίνα ήταν μια  όμορφη, ξανθή κοπέλα, που εξέπεμπε άμεσα σε μένα διάθεση για ερωτικό κυνήγι!!! Προθυμοποιήθηκα, με την ευγενική χορηγία του Θύμιου να την κυκλοφορήσω, με το παπί του, στην πόλη!!! Κινηθήκαμε κατά μήκος της προκυμαίας και ήταν τόσο διαχυτική μαζί μου, που δέν δίστασα να την πάω στο σπίτι μου!!!
Στο σπίτι μου τίς έδειξα φωτογραφίες και μιλήσαμε για μας!!! Μου μίλησε για μία αποτυχημένη πολυετή σχέση της και εγώ για τα δικά μου!!! Δέν έγινε τίποτε άλλο μεταξύ μας, ενώ θα μπορούσε να είχε συμβεί!!! Η αναφορά της στην προηγούμενη σχέση της, μου άλλαξε την διάθεση!!! Σεβάστηκα το προσωπικό της πρόβλημα και δέν είχα πρόθεση να την πληγώσω κι εγώ!!! Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου που δέν κάνω έρωτα μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω τον Ανδρισμό μου ή να ικανοποιήσω τίς ορέξεις μου!!!
Το βράδυ κλείσαμε τραπέζι στον "ΙΣΤΟ" ένα πολύ ωραίο κέντρο, μικρό σε χωρητικότητα αλλά ζεστό, με ζωντανή μουσική και ποιοτικό μενού!!! Επιδόθηκα στίς χορευτικές επιδείξεις μου και της χάρισα ένα ζεϊμπέκικο!!! Αυτό ήταν το φινάλε μια απροσδόκητης γνωριμίας!!!
Σημαντική για μένα ήταν και η προσέγγιση ενός Πνευματικού Ανθρώπου, του ιερέα του Αγίου Θεράποντα, Πατέρα Αθανάσιο, ενός παπά που τιμάει το σχήμα του και τον ρόλο του, αντιπαλεύοντας τήν ηθική κατάπτωση και την προσπάθεια για υλική ευδαιμονία που κυριαρχεί σε όλους μας!!! Εμένα με βοήθησε να ορθοποδήσω από τίς αδυναμίες και τα πάθη μου!!! Βρήκα στο πρόσωπο του έναν αξιόπιστο συνομιλητή και αρωγό στίς πνευματικές μου ανησυχίες!!! Συμμετείχα στίς κατηχήσεις του και μου έκανε την τιμή να λειτουργήσει το Ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου στο πρώτο διαμέρισμα που έμενα και να τον έχω εξομολογητή μου, για το υπόλοιπο διάστημα στην Μυτιλήνη!!!
Νέα πρόσωπα θα γνωρίσω και νέες καταστάσεις θα δημιουργηθούν το έτος αυτό!!! Νέα πρόσωπα, τέσσερα κορίτσια που θα έρθουν για σπουδές : η Λευκοθέα με την Λαμπρινή από τα Γιάννενα, η Ζαχαρούλα από την Κοζάνη και η Νούλη από την Καβάλα!!! Νέες καταστάσεις θα είναι : ο Πούλιος χωρίζει από την Μαρία και αρχίζει ένα μακροχρόνιο δεσμό με την Πόπη από την Πρέβεζα που θα τον σημαδέψει για όλη την υπόλοιπη ζωή του!!! Επίσης ο Θύμιος εκδηλώνει ενδιαφέρον για την Ζαχαρούλα και καταστρώνει σχέδιο για να την προσεγγίσει!!! Εγώ επιδιώκω να γνωρίσω καλύτερα την Νούλη αλλά δέν καταφέρνω τίποτα!!! Πάντως τα κορίτσια αυτά, μας φιλοξένησαν πολλές φορές στο σπίτι τους και κάναμε παρέα, αλλά μέχρι εκεί!!!
Στίς 25 Νοεμβρίου 1991 έχουμε τριπλό πάρτυ στου Κόρακα!!! Γιορτάζουν τα γενέθλια τους η Βούλα από την Γερμανία - η Βούλα είχε σχέση και συγκατοικούσε με τον Πάρη από τον Βόλο καθ' όλη την διάρκεια των σπουδών μας- ο Χρήστος και ο Πούλιος!!! Μαζευτήκαμε όλοι οι γνωστοί συμφοιτητές εκεί καθώς και τα κορίτσια που προμνημόνευσα!!! Εκεί είχε σκοπό κι ο Θύμιος κάτω από το χαμηλό φωτισμό και την αισθησιακή μουσική μπλουζ, να κάνει πρόταση στην Ζαχαρούλα!!! Τελικά η διστακτικότητα του και η πρωτοβουλία που παίρνει ένας άλλος συμφοιτητής μας, ο Βασίλης, να χορέψει μαζί της, οδήγησαν σε οικτρή αποτυχία την προσέγγιση!!! Η Ζαχαρούλα χόρεψε όλο το βράδυ με τον Βασίλη και ο Θύμιος απαρηγόρητος "έπιασε πάτο"!!! Τελικά η Ζαχαρούλα δέν έμεινε πολύ στην Μυτιλήνη, έφυγε μετά από λίγο καιρό για να ξαναδώσει Πανελλαδικές!!! Δέν την ξαναείδα από τότε, αν και μου χρωστάει τα βιβλία της Μακροοικονομίας και του Τζ. Λίνχαρντ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ" τα οποία δέν τα ξαναπήρα πίσω ποτέ!!!
Το ίδιο χρονικό διάστημα αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις μας και με τα κορίτσια του έτους μου, την Πίτσα, την Δήμητρα, την Στέλλα, την Ελένη, την Πόπη και την Γιώτα!!!
Επίσης στο έτος αυτό θα λειτουργήσει και το σύστημα των Κατευθύνσεων στίς σπουδές μας : 1η Κοινωνική Ανθρωπολογία, 2η Ιστορία, υπήρχε και 3η αλλά δεν θυμάμαι την επωνυμία της!!! Αυτές οι κατευθύνσεις, είχαν δημιουργηθεί για να "χρυσώσουν το χάπι" και να διασκεδάσουν την αντίδραση μας, με την απώλεια της Ιστορίας από τον τίτλο του Τμήματος και του πτυχίου!!! Βέβαια πήρα την κατεύθυνση της Ιστορίας η οποία είχε τα περισσότερα μαθήματα Ιστορίας, αν και τελικά δέν φαινόταν πουθενά επίσημα η εξειδίκευση των κατευθύνσεων!!! Θεσπίστηκε ο τύπος ν+1 στα μαθήματα που θα γράφαμε στίς εξεταστικές, δηλαδή για να εξεταστούμε στο μάθημα π.χ. Ελληνικής Εθνογραφία ΙΙ έπρεπε να περάσουμε την Ελληνική Εθνογραφία Ι κ.ο.κ. Ακόμη θα λειτουργούσε το σύστημα των Τεστ - Προόδων ενδιάμεσα στο εξάμηνο των σπουδών, πριν τις εξεταστικές για να ενισχύσουν την τελική βαθμολογία μας!!! Όμως και αυτοί οι νεωτερισμοί δεν θα οδηγήσουν σε αναβάθμιση των σπουδών μας, αλλά σε ένα πλήρη εφησυχασμό μας (τους πρώτους φοιτητές της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στην Ελλάδα)!!!
Η προσωπική μου ζωή δέν είχε τίποτε αξιοσημείωτο περιστατικό για να απομνημονεύσω, εκτός από μία ερωτική εξομολόγηση νέας φοιτήτριας που δεν την είχα πάρει στα σοβαρά!!! Η κοπέλα αυτή θα μου γράψει μιά ερωτική επιστολή και θα μου εκφράζει τον έρωτα της για μένα!!! Θα συναντηθώ και θα μιλήσω μαζί της, αλλά δέν ήθελα να κάνω σχέση και θα τερματίσω κάθε ελπίδα της!!!