Η Μυτιλήνη που γνώρισα (μέρος 5ο)

Ξανά πίσω στη γωνία του πάρκου της Αγίας Ειρήνης, εκεί όπου άρχιζαν η Καβέτσου και η Βουρνάζων.

Η Καβέτσου ανέβαινε προς το γήπεδο, άλλαζε σε Βοστάνη και συνέχιζε μέχρι το άλλο άκρο της πόλης (το αντίθετο, ας πούμε, της Πάνω Σκάλας), τη Χρυσομαλλούσα.

Στην αρχή της Καβέτσου, στα δεξιά όπως ανέβαινες, ήταν η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Το λέω ειλικρινά, εκτός απ’ τις μέρες των καταλήψεων, δεν θυμάμαι να πήγα άλλη φορά εκεί.

Αντίθετα πήγα αναρίθμητες φορές απέναντι, στο πάρκο της Αγίας Ειρήνης, αφού μέσα εκεί βρισκόταν το εστιατόριο «Πάρκο» που αντικατέστησε, μαζί με το «Φανάρι», απ’ το 2^ο έτος σπουδών μας τη Λέσχη σίτισης των φοιτητών.

Όμως ο τρόπος με τον οποίο την αντικατέστησε μόνο ικανοποιητικός δεν ήταν: όταν έκλεισε η Λέσχη παίρναμε κουπόνια σίτισης με το οποία μπορούσαμε να φάμε στο «Πάρκο» ή στο «Φανάρι».

Ενώ όμως στη Λέσχη η σίτιση ήταν εντελώς δωρεάν, για το «Πάρκο» (ή το «Φανάρι»), παίρναμε κουπόνια κάποιας αξίας για να φάμε ότι θέλουμε (δεν θυμάμαι όμως τι ποσό αντιστοιχούσε σε κάθε μέρα και ίσως ο Φραντζεσκάκης να θυμάται καλύτερα αν και αυτός, ως ανήκων σε υψηλή εισοδηματική τάξη, δεν δικαιούνταν κουπόνια).

Το γεγονός είναι ότι με το ποσό του κάθε κουπονιού (όποιο και αν ήταν αυτό) μπορούσες να φας κάθε μέρα μια αξιοπρεπέστατη πατατοσαλάτα, που παρεμπιπτόντως μου άρεσε πολύ. Και έτσι δίναμε 4-5 κουπόνια ή συμπληρώναμε με μετρητά προκειμένου να φάμε σαν άνθρωποι. Εμένα μου άρεσαν εκεί η πατατοσαλάτα, όπως προανέφερα και το μπιφτέκι του μαγαζιού.

Το «Πάρκο», το εστιατόριο εννοώ, είχε γίνει για μας με τον καιρό κάτι περισσότερο από φαγάδικο, ήταν και ο τόπος συνάντησης μας.

Από τους εργαζόμενους εκεί θυμάμαι τον συμπαθέστατο Νάσο και έναν άλλον μουστάκια, που όμως δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν. Και ο Νάσος μουστάκιας ήταν δηλαδή αλλά αυτός ήταν ευτραφής ενώ ο άγνωστος μουστάκιας ήταν αδύνατος.

Και μιας και αναφέρομαι σε σωματοδομές, κοιτάζω φωτογραφίες από τότε και όλοι (αυτοί με τους οποίους έχω συχνές επαφές δηλαδή) είμαστε καμιά 20ριά κιλά βαρύτεροι τώρα έκαστος (μερικοί και πάνω από 20 κιλά).

Όπως ανέβαινες την Καβέτσου και μετά το πάρκο της Αγίας Ερήνης υπήρχαν δύο μνημειώδη μαγαζιά ένθεν κακείθεν της Καβέτσου.

Στα δεξιά (όχι πάνω στην Καβέτσου αλλά μέσα σε κάτι στενάκια) ήταν η «Ουτοπία», ένα μπαράκι που ευχαρίστως θα πήγαινα και τώρα. Μου άρεσε πολύ η μουσική εκεί, rock αλλά μην φανταστείτε hard rock.

Θυμάστε το «Rock sugar»; Το «Am Fenster»; (Σίγουρα τα ξέρετε, βάλτε τα στο Youtube και θα τα θυμηθείτε). Ε, τέτοια κομμάτια. Εμένα μου άρεσε να κάθομαι στο πατάρι ή στα σκαλιά και να πίνω μια Amstel bock, που ήταν πολύ της μόδας τότε.

Στα αριστερά (πάλι μέσα σ’ έναν παράδρομο) ήταν μια ντίσκο (!) η «Αποκάλυψη». Σκέφτομαι καμιά φορά ότι τελικά δεν ήμαστε και τόσο νέοι αφού προλάβαμε και τις ντίσκο.

Είχε πριν κάμποσο καιρό ο ΑΝΤ1 κάθε απόγευμα ελληνικές ταινίες του 80΄, ξέρετε Ψάλτης, Γαρδέλης, Μιχαλόπουλος κ.ο.κ., Greek Lovers λέγανε το αφιέρωμα.

Επειδή ήταν τ’ απογεύματα, την ώρα που έπινα τον απογευματινό καφέ και είχα ανοιχτή την τηλεόραση, προσπαθούσα, τι προσπαθούσα, πίεζα τον εαυτό μου, για να δω λίγο απ’ τις ταινίες αυτές και να θυμηθώ κάτι απ’ τα χρόνια εκείνα και να μην μπορώ! (Πως τις βλέπαμε και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια τότε;) Στις ταινίες αυτές οι πρωταγωνιστές συναντιόνταν στις ντίσκο. Φαίνεται ότι εμείς στη Μυτιλήνη ζήσαμε τη δεκαετία του 80΄ στις αρχές του 90΄…

Π.χ. τα «ωραία» πουκάμισα με τα λαχούρια. Εγώ είχα ένα καφέ που μ’ άρεσε πολύ ενώ είχα αγοράσει άλλο ένα μπλε με κόκκινα λαχούρια στη Μυτιλήνη, αλλά ακόμα και για εκείνη την εποχή το θεωρούσα τραβηγμένο και δεν το πολυφορούσα. Ο Πούλιος απ’ την άλλη μας λάνσαρε τη μόδα με τα τζιν Levi’s 501, τον Σπύρο τον θυμάμαι κλασικούρα με ένα μπορντό πλεκτό γιλέκο και τον Μανώλη με ένα λαδί σουέτ μπουφάν.

Αυτή ήταν η μόδα τότε, τι να κάνουμε;

Στη ντίσκο «Αποκάλυψη», για να ξαναγυρίσω στην Καβέτσου, άνθισαν και πολλοί έρωτες, εγώ ξέρω τουλάχιστον 2-3.

Ανεβαίνοντας κι άλλο την Καβέτσου (κάπου γινόταν Βοστάνη) έφτανες στο γήπεδο της Μυτιλήνης, έδρα του Αιολικού.

Εμείς ήμασταν για ένα φεγγάρι φανατικοί του Αιολικού, που έπαιζε τότε στη Γ΄ εθνική.

Θυμάμαι τον σέντερ φορ τον Καρακλά και έναν κοντοπίθαρο στα χαφ, δεν θυμάμαι πως λεγόταν, αλλά ήταν καλός παίκτης. Ο Φραντζεσκάκης είμαι σίγουρος δεν μπορεί να βοηθήσει εδώ καθότι είναι όψιμος φαν των παιχνιδιών με μπάλα, ο Χατζησοφιάς όμως ίσως μπορεί.

Το μεγάλο ντέρμπι ήταν τότε Αιολικός – Αιγαίας Πλωμαρίου (προφανώς στη Δ΄ εθνική), ενώ τώρα μαθαίνω ανέβηκε στην Α΄ η Καλλονή. Σημεία των καιρών.

Η συνέχεια & το τέλος αύριο