Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Δεκέμβρη του 2008 (εκεί και ο Δεκέμβρης είναι ζεστός) ξεκινήσαμε για την Αντίγουα.
Η Αντίγουα είναι κοντά στη Βερακρούζ, καμιά 25ριά χλμ είναι η απόσταση. Η Αντίγουα είναι ένα μικρό χωριουδάκι και εκεί σώζεται το σπίτι του ίδιου του Κορτέζ και βρίσκεται η πρώτη εκκλησία που χτίστηκε στον Νέο Κόσμο!
Γι’ αυτού τους λόγους η Αντίγουα θεωρείται, ούτως ή άλλως, ένας προορισμός για τους τουρίστες αλλά σαν απόφοιτος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς της Αμερικής θεωρούσα τον εαυτό μου κάτι περισσότερο από έναν μέσο τουρίστα και ούτε λόγος να έχανα μία επίσκεψη στην Αντίγουα άπαξ και έμαθα για το σπίτι του Κορτέζ και την πρώτη εκκλησία του Νέου Κόσμου εκεί.
Μην φανταστείτε όμως κανένα σούπερ-τουριστικό μέρος με χιλιάδες επισκέπτες, όχι.
Η Αντίγουα είναι ένα ήσυχο μέρος, αν και να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα που ακριβώς είναι τα σπίτια του χωριού. Εκείνο που είδα στο μέρος που βρισκόταν το σπίτι του Κορτέζ και η εκκλησία (είναι απέναντι το ένα απ’ το άλλο) ήταν κάνα δυο μαγαζάκια μόνο σε ένα μικρό δρόμο χωρίς κίνηση που περνούσε από κει.
Το μέρος εκεί ήταν γεμάτο δέντρα. Μέσα στα δέντρα ήταν και το σπίτι του Κορτέζ.
Κυριολεκτικά μέσα στα δέντρα αφού οι τοίχοι στο εσωτερικό και εξωτερικό του ήταν αγκαλιασμένοι από ρίζες μεγάλων δέντρων που φύτρωσαν εκεί.
Επειδή ήταν μέσα στα δέντρα, άρα σκοτεινά, φυσικά άδειο και έμπαινε μια αχτίδα του ήλιου από ψηλά (δεν υπήρχε σκεπή), η ατμόσφαιρα εκεί ήταν απόκοσμη.
Και αν ήσουν και από τόσο μακριά (απ’ την Ελλάδα ας πούμε) και το σκεφτόσουν λίγο σοβαρά κατέληγες ν’ αναρωτιέσαι: «Μα που είμαι;».
Απέναντι ακριβώς απ’ το σπίτι αυτό ήταν μία μικρή εκκλησίτσα (είναι αυτή στη φωτογραφία). Στα ισπανικά ονομαζόταν Ermita del Rosario, κάτι σαν παρεκκλήσι του κομποσκοινιού, σε πολύ ελεύθερη μετάφραση.
Ήταν μία μικρή άσπρη εκκλησία, σαν τα δικά μας ξωκλήσια περισσότερο. Αυτή ήταν η πρώτη χριστιανική εκκλησία σε όλη την αμερικάνικη ήπειρο μιας και χτίστηκε το 1523!
Προφανώς η Αντίγουα γνώρισε μέρες μεγάλης δόξας αφού ήταν το μέρος όπου μαζεύονταν τα πλούτη όλης της αμερικάνικης ηπείρου (αλλά και των Φιλιππίνων!) και από κει φορτώνονταν σε καράβια και στέλνονταν στην Ισπανία.
Φαντάζεστε, κάθε είδους προϊόντα, χρυσάφι και ασήμι, εξωτικά ζώα να περιμένουν να φορτωθούν στα καράβια (ένα καράβι χρειάζονταν κατά μέσο όρο δύο μήνες να ξεφορτώσει και τέσσερις να φορτώσει), άλογα, μουλάρια, άνθρωποι να πηγαινοέρχονται, χαμός θα γινόταν.
Υπήρχε και ένα πολύ μεγάλο ποτάμι εκεί κοντά, εγώ το θυμάμαι σαν Río Antigua αλλά είχε και ένα άλλο όνομα, πιο εξωτικό, ας το πούμε έτσι.
Είχε μεγάλη και πυκνή βλάστηση παντού και κοντά ήταν μία ταβέρνα που φάγαμε. Οι ταβέρνες εκεί, ιδίως στα μέρη που είναι ζεστά, είναι σκεπασμένες μόνο από πάνω και ανοικτές από τις πλευρές τους.
Και ας φιλοσοφήσω λίγο: κοντά στην ταβέρνα ήταν μία μεγάλη ξύλινη γέφυρα πάνω στο ποτάμι, από αυτές που πάνε πέρα δώθε.
Πέρασα πάνω από αυτή η γέφυρα και τώρα σκέφτομαι κάτι συχνά: αν δεν το έκανα τότε, όπως και πολλά άλλα πράγματα, δεν θα το έκανα ποτέ με αυτό που μου έτυχε.
Όχι ότι ήταν τόσο σημαντικό το να περάσω τη γέφυρα του Río Antigua, όπως και τόσα άλλα μικρά και ασήμαντα πράγματα που έκανα ως τώρα στη ζωή μου, άσε που και γερός να ήμουνα μάλλον δεν θα ξαναπερνούσα ποτέ πάνω από κείνη τη γέφυρα, αλλά το μην ξανακάνεις κάτι επειδή δεν μπορείς πρακτικά, ε, αυτό είναι που δεν αντέχεται.
Άλλο το να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι και άλλο το να μην το κάνεις αλλά να ξέρεις ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορείς να το κάνεις.
Σας μπέρδεψα.
Συνεχίζεται…
* Χτες το βράδυ που μίλησα με τους ανθρώπους μου στη Βερακρούζ, μου είπαν ότι την περιοχή έπληξε μια τροπική καταιγίδα αλλά όλοι είναι καλά.
Σήμερα το πρωί άκουσα στην τηλεόραση ότι πράγματι η τροπική καταιγίδα Μπάρι πέρασε από τη Βερακρούζ και κατευθύνεται δυτικά, προς την ενδοχώρα του Μεξικού. Ήταν η δεύτερη τροπική καταιγίδα της περιόδου των κυκλώνων στον Ατλαντικό για φέτος και η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι εκεί είναι συνηθισμένοι στα φαινόμενα αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου