Λέω σήμερα απ’ τη Μυτιλήνη να διασχίσουμε όλη τη Μεσόγειο, να περάσουμε τον Ατλαντικό και να προσγειωθούμε στον κόλπο του Μεξικού, περίπου στη μέση της χερσονήσου του Μεξικού (αν την πούμε χερσόνησο), στην εξωτική για μας Βερακρούζ, την ηρωική Βερακρούζ.
Ο τίτλος «Ηρωική» (Heroica) δεν είναι δικός μου, είναι επίσημος της πόλης λόγω της αντίστασής της σε τέσσερις εισβολές (το 1825, 1838, 1847 & 1914) Ισπανών, Γάλλων (είναι μεγάλη ιστορία τι γύρευαν εκεί οι Γάλλοι) και Βορειοαμερικάνων (για αυτούς φαντάζομαι κανείς δεν θα αναρωτηθεί τι γύρευαν εκεί αφού μπορείς ανά πάσα στιγμή να τους βρεις παντού στον πλανήτη).
Η οποία Βερακρούζ βέβαια, δεν είναι και τόσο «εξωτική» όσο μπορεί να φαντάζονται μερικοί.
Τουλάχιστον για μένα, για να είναι ένα μέρος «εξωτικό» πέρα από παραλίες, φοίνικες κ.λπ., ξέρετε τώρα, πρέπει να είναι και μικρό. Δεν μπορεί μια μεγαλούπολη να είναι εξωτικό μέρος, πώς να το κάνουμε;
Και η Βερακρούζ είναι μεγαλούπολη αφού όλοι μου λένε ότι έχει πληθυσμό κοντά στο 1 εκ. Και πιστεύω ότι έτσι είναι αφού γειτονικοί Δήμοι (όπως το Boca del Río) είναι ενωμένοι με τη Βερακρούζ, σαν μια πόλη.
Βέβαια για το Μεξικό δεν θεωρείται και τόσο «μεγαλούπολη» αφού π.χ. η Πόλη του Μεξικού, η Γκουανταλαχάρα, η Πουέμπλα κ.λπ. είναι πολύ μεγαλύτερες.
Επιπλέον αν ένα μέρος έχει και πολύ μεγάλο λιμάνι, κίνηση κ.λπ., τι εξωτικό να είναι;
Την ξέρω όμως καλά και έχω πολλές αναμνήσεις από κει γι’ αυτό θα γράψω για αυτή την πόλη σήμερα.
Στη Βερακρούζ βρέθηκα για λίγες μέρες τον Δεκέμβρη του 2008 και για περισσότερες μέρες τον Δεκέμβρη του 2011 – Γενάρη του 2012.
Από άποψη χρόνου λοιπόν, η δεύτερη φορά φαίνεται να είναι η πιο σημαντική. Αλλά την πρώτη φορά ήμουν υγιής και περπάτησα σε μέρη που θα περιγράψω παρακάτω.
Ας πούμε λοιπόν ότι η δεύτερη φορά φρέσκαρε τις αναμνήσεις μου και έδωσα περισσότερη σημασία σε πράγματα που δεν είχα προσέξει την πρώτη φορά.
Η Βερακρούζ είναι στον κόλπο του Μεξικού, άρα στην «από δω μεριά» του Μεξικού, προς την Ευρώπη. Απέχει περίπου 400 χλμ από την πρωτεύουσα Μέξικο Σίτυ (κομματάκι μακριά δηλαδή).
Ο δρόμος είναι αρκετά καλός, μόνο που σε ένα σημείο της διαδρομής από το Μέξικο Σίτυ περνάει από ένα μέρος με μεγάλο υψόμετρο.
Την πρώτη φορά πήγα εκεί με το λεωφορείο και μάλιστα με το νυχτερινό δρομολόγιο. Τα λεωφορεία εκεί είναι πολύ πιο άνετα από τα δικά μας και αν ταξιδεύεις και νύχτα σου δίνουν και μια κουβερτούλα, όπως στα αεροπλάνα. Έτσι με πήρε ο ύπνος (αν και γενικά δεν μπορώ να κοιμηθώ στο λεωφορείο και στο αεροπλάνο) και ξύπνησα στη Βερακρούζ.
Αλλά πως ξύπνησα; Κουφός! Είχαν βουλώσει τα αυτιά μου απ’ το υψόμετρο και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Και πήγαινα στο σπίτι του υποψήφιου κουνιάδου μου οπότε φαντάζεστε τη ντροπή μου…
Τη δεύτερη φορά που πήγα εκεί, πήγα με αυτοκίνητο και είδα ότι σ’ εκείνο το σημείο έχει πάντα ομίχλη, μάλλον θα είναι χαμηλά σύννεφα.
Το όνομα «Βερακρούζ», Veracruz στα ισπανικά, σημαίνει «Αληθινός Σταυρός». Είναι η μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας της Βερακρούζ (το Μεξικό είναι ομόσπονδο κράτος) αλλά πρωτεύουσα της πολιτείας είναι η Χαλάπα.
Ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε εκεί ήταν ο Ισπανός conquistador Hernán Cortés στις 22 Απριλίου 1519 (Μεγάλη Παρασκευή ήταν). Ο οποίος Κορτέζ πρέπει να ήταν πολύ μεγάλος τυχοδιώκτης.
Καταρχάς έφτασε εκεί μόνο με 500 άντρες και σκοπό να κατακτήσει την αυτοκρατορία των Αζτέκων που είχε πληθυσμό μεγαλύτερο από την ίδια την Ισπανία.
Στο πανεπιστήμιο είχαμε ένα μάθημα που περιλάμβανε και τους προκολομβιανούς πολιτισμούς της Αμερικής (εγώ ήμουν σε άλλη κατεύθυνση και δεν το είχα πάρει, διάβαζα όμως τα βιβλία από φίλους μου). Σε ένα βιβλίο χαρακτήριζε τον Κορτέζ «παίχτη των ζαριών». Έτσι τον ανέβαζε, έτσι τον κατέβαζε.
Ο Κορτέζ λοιπόν πάντα μπλόφαρε και ρίσκαρε τα πάντα. Υπήρχε ένας μύθος, κοινός σε όλους τους ιθαγενής λαούς εκεί, που ο Κορτέζ εκμεταλλεύτηκε. Ο μύθος έλεγε ότι θα έρθουν «Θεοί» από κει που βγαίνει ο ήλιος και αυτοί έπρεπε να υποταχθούν στους Θεούς αυτούς.
Ας μην βιαστούμε να κατηγορήσουμε τους ιθαγενείς της Αμερικής, ας πούμε ότι ο ορθολογικός Δυτικός Άνθρωπος (ο δυτικοευρωπαίος δηλαδή), που μόλις είχε προκύψει από την Αναγέννηση, επικράτησε του γεμάτου δοξασίες και μύθους Ανθρώπου του Νέου Κόσμου.
Προσέξτε, δεν είναι κάτι τόσο απλό. Βρέθηκαν αντιμέτωποι δύο Κόσμοι που μέχρι τότε δεν ήξεραν ο ένας για την ύπαρξη του άλλου.
Η περίπτωση των Ελληνοπερσικών πολέμων π.χ. είναι εντελώς διαφορετική, αν σκεφτεί κάποιος ότι η περίπτωση της κατάκτησης του Μεξικού δεν είναι η μόνη περίπτωση στην ιστορία που δεν νίκησαν οι αριθμοί.
Εκείνοι οι φουκαράδες στον Νέο Κόσμο δεν είχαν ξαναδεί άλογο και νόμιζαν ότι άλογο και καβαλάρης ήταν ένα, σαν τους Κένταυρους ας πούμε.
Οι Ισπανοί είχαν γένεια ενώ αυτοί όχι, πυροβόλα όπλα δεν είχαν ξαναδεί, πλοία το ίδιο, ε, πολύ ήθελε να πάρουν τους conquistadores για αληθινούς Θεούς;
Μέχρι να καταλάβουν ότι οι εισβολείς δεν ήταν Θεοί αλλά άνθρωποι κι αυτοί ήταν πολύ αργά: ο Κορτέζ είχε ξεσηκώσει ενάντια στους Αζτέκους τους λαούς που ήταν υποτελείς τους και πλέον ο Κορτέζ είχε και τους αριθμούς υπέρ του.
Βέβαια ο Κορτέζ δεν έκανε τη βάση του ακριβώς στη Βερακρούζ αλλά σ’ ένα χωριουδάκι 25 χλμ βόρεια, την Αντίγουα (Antigua).
Αυτός θα είναι και για μας ο πρώτος σταθμός στη συνέχεια αφού επισκέφθηκα την Αντίγουα το 2008.
Συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου