Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού: σε κάποια άλλη χώρα ίσως

Επειδή, αλίμονο, όλοι έχουν δικαίωμα να έχουν γνώμη για τα πράγματα θα ήθελα να γράψω και τη δική μου, ταπεινή γνώμη για την Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού που πολύ ακούγεται αυτές τις μέρες.

Πολλοί ψιθύριζαν ή μίλησαν για Κυβέρνηση Συνεργασίας, και έτσι μπορούσε να είναι το θέμα σήμερα, αλλά ο ανεξάρτητος βουλευτής Σπύρος Λυκούδης την ονόμασε Κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού. Έτσι έγινε της μόδας να λέγεται και, ακολουθώντας τη μόδα και εγώ, έτσι έγραψα στον τίτλο.

Καταρχάς να πω ότι άλλο πράγμα το ποια είναι η γνώμη μου, το ευκταίο, και άλλο πράγμα το τι πιστεύω ότι θα γίνει.

Για μένα θα ήταν ευχής έργο αν σ’ αυτή τη χώρα υπήρχε μία μίνιμουμ συναίνεση και συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, τουλάχιστον στα μεγάλα θέματα όπως π.χ. είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ο εκλογικός νόμος, ή η αναθεώρηση του συντάγματος ενδεχομένως, στην πράξη όμως τι γίνεται.

Ας μην γελιόμαστε. Σ’ αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Θα μοιραζόταν ποτέ την εξουσία μία Κυβέρνηση που θα αισθάνονταν δυνατή και κραταιά ή μια αντιπολίτευση που προσδοκά να κεφαλαιοποιήσει τη φθορά την όποιας Κυβέρνησης και θεωρεί ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει αυτή Κυβέρνηση στη θέση της Κυβέρνησης;

Δεν νομίζω, αν και μία συνεννόηση πάντα είναι προς το συμφέρον του τόπου.

Άρα; Άρα το συμφέρον του τόπου έρχεται δεύτερο μπροστά στο συμφέρον του κόμματος που θέλει να κυβερνήσει.

Αφού δεν έχουμε την κουλτούρα της συναίνεσης, πώς να το κάνουμε;

Πιο εύκολα θα συμφωνούσε η Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα για ένα Πρωτάθλημα Ειδικού Σκοπού (δεν αναφέρω παράδειγμα από τα καθ’ ημάς γιατί εδώ ο Ολυμπιακός εδώ δεν θέλει να κάνει ΚΕΣ/ΠΕΣ ούτε με τον εαυτό του).

Να συμφωνήσουν να μην πάρει κανένας το πρωτάθλημα στην Ισπανία για μια χρονιά για κάποιον εξαιρετικό λόγο.

Ξέρω γω, για να προωθήσουν π.χ. στις ομάδες τους Ισπανούς παίχτες.

Σοβαρά τώρα (αν και το ποδόσφαιρο πολλές φορές είναι πιο σοβαρό πράγμα απ’ την πολιτική) εγώ δεν βλέπω να γίνει πως μπορεί να γίνει μια ΚΕΣ τώρα.

Ίσως μετά τις εκλογές και αν τα πράγματα φτάσουν σε αδιέξοδο για να αποφευχθούν νέες εκλογές. Άρα η «συναίνεση» θα είναι προϊόν καιροσκοπισμού τότε.

Καλά κάνει όμως και συντηρείται το θέμα μήπως και…

Παρεμπιπτόντως εγώ βλέπω να γίνονται εκλογές τον Μάρτη.

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα και οι συσχετισμοί, ακόμα και όλοι οι ανεξάρτητοι να συμφωνήσουν να ψηφίσουν (πράγμα που δεν γίνεται), μαζί με τους κυβερνητικούς βουλευτές, κάποιον για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πάλι δεν φτάνουν.

Ο Κουβέλης δήλωσε ότι η πρέπει να εκλεγεί ΠτΔ μεν αλλά από την επόμενη βουλή δε. Καλός και συμπαθής ο Κουβέλης, αλλά πως αλλιώς θα γίνονταν απ’ τη στιγμή που η εκλογή του ΠτΔ δεν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες ψήφους; Να καταργούνταν ο ΠτΔ;

ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ και ΚΚΕ αποκλείεται. Με τους ψήφους των ΑΝΕΛ;

Πάντως εμένα, μα ειδικού μα γενικού σκοπού είναι η Κυβέρνηση, ένα πράγμα μ’ ενδιαφέρει: η έξοδος από την κρίση και η παραμονή στο ευρώ (είμαστε πάντως ικανοί να κάνουμε το αντίστροφο).

Το πρώτο είναι αυτονόητο αλλά θα ήθελα κλείνοντας να πω δυο πράγματα για το δεύτερο αν και είχα γράψει παλιότερα.

Κοιτάτε… Μπορεί να κάνω πλάκα που και που αλλά δεν είναι καθόλου αστείο πράγμα.

Αν βγούμε απ’ το ευρώ, η δραχμή (ή όπως αλλιώς θα λέγεται το νέο μας νόμισμα) θα υποτιμηθεί αμέσως έναντι του ευρώ, όλοι συμφωνούν σ’ αυτό.

Και δεν μιλάμε για μια μικρή υποτιμησούλα. Οι περισσότεροι μιλάνε για υποτίμηση 50% και βάλε (και αυτό δεν είναι κινδυνολογία).

Ελπίζω να συμφωνείτε όλοι ότι η Ελλάδα εισάγει τα περισσότερα πράγματα που χρειάζεται και δεν τα παράγει η ίδια.

Οι εισαγωγές θα γίνονται σε ξένο συνάλλαγμα, ακόμα και το ευρώ θα είναι ξένο νόμισμα τότε.

Ένα λίτρο βενζίνη δεν θα κοστίζει 300 δρχ όπως φαντάζονται πολλοί αιθεροβάμονες (για να το πω χοντρικά και απλοϊκά), ούτε 500 δρχ όπως είναι η ισοτιμία τώρα.

Θα κοστίζει 1000 δρχ, πάλι να μιλήσω απλοϊκά.

Ξέρετε τι νομίζω ότι χρειάζεται για να υπάρξει συναίνεση και συνεννόηση τουλάχιστον στα μεγάλα ζητήματα;

Λίγη αφαιρετική σκέψη.

Να μπορούμε να προβλέψουμε μια τραγική κατάσταση που θα ‘ρθει αναπόφευκτα αν συνεχίσουμε ένα βιολί και να το αλλάξουμε (το βιολί).

Να μην χρειάζεται να ζήσουμε μία κατάσταση για να δούμε πόσο τραγική είναι.

Γιατί τότε μπορεί να είναι αργά.