Μονοκομματικές Κυβερνήσεις ή Κυβερνήσεις συνεργασίας;

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση μου έδωσαν κυρίως οι πρόσφατες δηλώσεις του Αδώνιδος Γεωργιάδη ότι για την καθυστέρηση της αξιολόγησης της πορείας της χώρας μας από την Τρόικα την ευθύνη φέρει το έτερο κόμμα που συμμετέχει μαζί με το κόμμα του κ. Γεωργιάδη στην Κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, διότι αυτό ευθύνεται για την καθυστέρηση στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων.

Επίσης όμως μου έδωσαν αφορμή και οι, φαινομενικά όχι και τόσο σχετικές με το θέμα της ανάρτησης, δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου, που εγώ βρίσκω πάντα ενδιαφέρουσες, σχετικά με το «αέναο» ζήτημα του εκσυγχρονισμού στη χώρα μας κ.λπ.

Αν ανατρέξουμε στην πολιτική ιστορία της χώρας, απ’ το ξεκίνημά της σαν ανεξάρτητο Κράτος έως και πριν από μερικά χρόνια (και αυτό από ανάγκη), θα δούμε ότι πάντα τις Κυβερνήσεις στήριζε ένα κόμμα, Κόμμα Φιλελευθέρων, Λαϊκό Κόμμα, Ένωσις Κέντρου, ΕΡΕ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και δεν συμμαζεύεται.

Οι περισσότεροι θα πουν ότι είναι υπέρ των Κυβερνήσεων συνεργασίας αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αυτήν την κουλτούρα στην πολιτική μας.

Σε άλλες χώρες θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό, να θυμίσω ότι και στη Γερμανία που είναι παντοδύναμη η Μέρκελ δεν κυβερνά το κόμμα της αλλά Κυβέρνηση συνεργασίας, εδώ όχι.

Και τώρα που υπάρχει δικομματική Κυβέρνηση, πρώτον είναι προϊόν της ανάγκης και όχι επιλογής και δεύτερον δεν φαίνεται να έχει και τον καλύτερο συγχρονισμό βημάτων από τα δύο πόδια της.

Βέβαια εγώ προσωπικά βλέπω πάλι Κυβέρνηση συνεργασίας στο μέλλον αφού όπως έχουν τώρα τα πράγματα είναι μάλλον απίθανο να κατακτήσει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές κάποιο κόμμα.

Και αν αλλάξει και ο εκλογικός Νόμος και καταργηθεί το μπόνους των 50 επιπλέον βουλευτών στο πρώτο κόμμα, το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας ενός κόμματος θα γίνει πρακτικά αδύνατο.

Το βλέπω όμως κάπως ειδικά το πράγμα. Πιστεύω ότι οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις, που πάντα είχαμε στη χώρα μας, κανάκεψαν και άφησαν στάσιμο πολιτικά τον λαό μας.

Για να εξασφαλίσουν ή έστω να υποστηρίξουν το μέλλον τους, τα πολιτικά κόμματα απέφυγαν να θίξουν «κεκτημένα», να συγκρουστούν με συμφέροντα και διατήρησαν το πελατειακό σύστημα (που είναι αμφίδρομο έτσι; Δούναι και λαβοίν).

Για μένα ο κυριότερος λόγος που υποστηρίζω τις Κυβερνήσεις συνεργασίας στη χώρα μας, όπως έγιναν τα πράγματα, είναι να μοιραστούν το κόστος των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού της  χώρας, αφού με το πολιτικό παρελθόν της χώρας μας είναι βέβαιο ότι θα βρουν απέναντί τους μεγάλες κοινωνικές ομάδες.

Ένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί γιατί θα εξαφανιστεί εκλογικά, πάει και τελείωσε.

Και εδώ έρχονται να κολλήσουν τα όσα είπε ο Θεόδωρος Πάγκαλος: να είναι π.χ. ο μισθός στο Δημόσιο ίσος με τον ιδιωτικό τομέα (αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εξισωθούν προς τα κάτω, για να μην παρεξηγούμαστε) και όχι παραπάνω γιατί υπάρχει η μονιμότητα και η εξασφάλιση ίσως για όλη τη ζωή (αυτό είναι υπό αίρεση βέβαια τα τελευταία χρόνια αλλά απ’ την άλλη στον ιδιωτικό τομέα έτσι δεν ήταν πάντα;).

Αυτό και άλλα πολλά που θεωρούνται αυτονόητα σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.

Αλλά εδώ ποιο κόμμα από μόνο του θα τα εξασφαλίσει;

Και μην πει ο καθένας «Το δικό μου!» γιατί μπορεί αυτός ο «καθένας» να πιστεύει ειλικρινά αυτό που λέει, αλλά η πράξη και η ιστορία όμως έδειξαν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει.