Γιατί κύριε οι γονείς μας τα έκαναν θάλασσα;

Έναυσμα γι’ αυτή την ανάρτηση μου έδωσαν μερικά πράγματα που είδα στην τηλεόραση. Δεν πολυβλέπω τηλεόραση, ούτε καν τα νέα, αλλά έχει να κάνει κυρίως με πρακτικούς λόγους: είναι δύσκολο να πάω εκεί εξαιτίας ενός κινητικού προβλήματος, η κόρη μου θέλει να δει παιδικά κ.λπ. Αλλά είναι αλήθεια επίσης πως δεν με ενθουσιάζει η τηλεόραση και τόσο (πια).

Πριν αρχίσω θέλω να πω ότι συμφωνώ 100% (όχι 99%) με τα όσα έγραψε λίγες μέρες πριν ο κ. Χατζησοφιάς στην ανάρτησή του με τίτλο «Χαμογελάστε να μας βγάλω μια φωτογραφία». Έχω ένα ελάττωμα: δεν μπορώ να είμαι άμεσος και ευθύς. Ο Χατζησοφιάς όμως είπε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως ακριβώς είναι.

Πάμε λοιπόν στις παρατηρήσεις μου για το τι είδα στην TV. Πολύς λόγος γινόταν για ένα σποτ της Ν.Δ. Δεν είδα όλο το σποτ αλλά κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Μερικά παιδιά ρωτάνε το δάσκαλο γιατί λείπει η Ελλάδα απ’ τις χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ και εκείνος δεν ξέρει τι να τους πει (εγώ αν ήμουν δάσκαλος θα τους έλεγα «έτσι όπως τα κατάφεραν οι γονείς σας…»).

Αν κατάλαβα καλά ο καυγάς γίνεται γιατί χρησιμοποιήθηκαν παιδιά στο σποτ. Φαντάζομαι πάντως οι γονείς τους δεν θα χορταίνουν να τα βλέπουν στην οθόνη. Αυτά τα παιδιά λοιπόν, οι γονείς τους τα μετέτρεψαν από τώρα σε ηθοποιούς. Αυτοί φταίνε! Πλάκα κάνουμε τώρα; Ποιος άλλος φταίει; Να μην επιτρέπεται σε παιδιά-ηθοποιούς να βγαίνουν στην τηλεόραση. Εντελώς. Γιατί αν επιτρέπεται ολίγον (σε παιδικές εκπομπές π.χ.) πάλι κάποιοι θα ερμηνεύουν όπως θέλουν αυτό το ολίγον.

Ποιοι φταίνε που επιτρέπεται σε παιδιά να παίζουν ρόλους στην TV; «Αυτοί που νομοθετούν», θα πουν οι περισσότεροι. «Αυτοί που ψηφίζουν αυτούς που νομοθετούν» λέω εγώ. Και συνεχίζω. Μου φαίνεται δεν καταλάβαμε τι δύναμη έχουμε σαν κοινή γνώμη. Νομίζουμε ότι αυτή η δύναμη εξαντλείται στο να διαμαρτυρόμαστε αν σκεφτούν να φτιάξουν μια χωματερή κοντά στο σπίτι μας. Ζητήσαμε ποτέ ν’ αλλάξει κάτι ουσιαστικό και μας αγνόησαν; Γιατί δεν ζητάμε πράγματα όπως την απαγόρευση χρησιμοποίησης παιδιών ως ηθοποιούς;

Και εδώ θέλω να πω και κάτι άλλο. Αυτό το «Ότι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό» για μένα είναι μπούρδες. Το τι είναι ηθικό και τι όχι ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τον καθένα, άρα δεν μπορούμε να ζητάμε τον λόγο από όποιον κάνει κάτι νόμιμο που για μας δεν είναι ηθικό. Προφανώς γι’ αυτόν δεν είναι ανήθικο. Ότι είναι νόμιμο δεν είναι παράνομο. Δυστυχώς αυτή  και μόνο είναι η αυτονόητη κατακλείδα.

Και ας πάμε να σχολιάσουμε τώρα μια άλλη πολιτική διαφήμιση που είδα. «Πόσες φορές μας φόβισαν ότι θα φύγουμε από την Ευρώπη και θα γυρίσουμε στη δραχμή;». Πολλές. Και τελικά δεν έγινε τίποτα, ακόμα είμαστε στην Ε.Ε. και στο ευρώ. Και ποιο μπορεί να είναι ηθικό δίδαγμα της διαφήμισης αυτής; «Ελάτε, ας παίξουμε με τη φωτιά. Αφού τόσες φορές το κάναμε και δεν καήκαμε. Ίσως τελικά η φωτιά να μην καίει καν, μπορεί να μας λένε ψέματα και σ’ αυτό». Αν δεν είναι αυτό τυχοδιωκτισμός, τότε τι είναι; Γιατί η φωτιά καίει και ζεματάει. 1, 2, 3 φορές… ε, κάποτε θα καείς. Αλλά τότε θα είναι αργά γιατί δεν θα μπορείς να σβήσεις τη φωτιά και αυτή θα σε κάψει ολόκληρο.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κάποτε (κυρίως ως Συνασπισμός), ήταν το κόμμα των λίγων και των «ψαγμένων». Τώρα έχει γίνει το κόμμα της μάζας, του μπούγιου και των άναρθρων κραυγών. Φαντάζομαι αυτό δεν ήταν το όραμα των κατά καιρούς αρχηγών του (της Δαμανάκη, του Κωνσταντόπουλου και του Αλαβάνου), ακόμα και αν αυτό έδινε ένα εκλογικό ποσοστό 25%, κάτι που φάνταζε αδιανόητο σε εκείνους τους πιονέρους του κόμματος.

Τώρα, η ερμηνεία της φράσης «ψαρεύω σε θολά νερά» πρέπει να αντικατασταθεί στα λεξικά με την ερμηνεία «ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2012».