Η Ελλάδα εκτός ευρώ…

Είμαστε πια εκτός ευρώ. Πώς να το κάνουμε; Απλά, δεν γινόταν.  Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση ότι για μένα η Ρωσία έχει καλύτερη ομάδα απ’ τη Γερμανία. Διορθώνω. Η Γερμανία έχει πολύ καλύτερη ομάδα και πιστεύω ότι θα παίξει στον τελικό με την Ισπανία. Η Ισπανία έχει καλύτερη ομάδα και πολύ περισσότερο ταλέντο αλλά πήρε και το Ευρωπαϊκό το 2008 και το Μουντιάλ το 2010. Ε, τι στο διάολο; Θα το πάρει και αυτό; Απ’ την άλλη η Γερμανία είναι πολλά χρόνια χωρίς επιτυχίες, νομίζω απ’ το ευρωπαϊκό της Αγγλίας το 1996. Και 16 χρόνια είναι πολλά για τη Γερμανία…

Όπως έγραψαν και οι εφημερίδες λοιπόν, η Ελλάδα τα πάλεψε φιλότιμα με τη Γερμανία (συνέχεια έτσι γράφουν και πάντα σημαίνει ότι οι άλλοι ήταν καλύτεροι και εμείς κοιτούσαμε μήπως και κλέψουμε κάτι σε κανένα κόρνερ) αλλά δεν γινόταν. Πάντως ειλικρινά το να φτάσει η εθνική μας στους 8 του ευρωπαϊκού είναι μεγάλη επιτυχία.

Η εθνική μας λοιπόν ποτέ δεν είχε ιδιαίτερο ταλέντο. Ιδίως στο προηγούμενο πανευρωπαϊκό δεν βλεπόταν. Ξέρετε τι όμως; Ακούω πολλούς να λένε «ας παίξουμε καλά και ας χάσουμε», αλλά δεν είναι έτσι. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι την εθνική Ελλάδας τη σέβονται στο εξωτερικό (τουλάχιστον ο κόσμος, γιατί ο τύπος την έχει του κλώτσου και του μπάτσου), πρώτον για το έπος του 2004 και έπειτα γιατί τα τελευταία χρόνια καταφέρνει και είναι παρούσα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.

Επειδή τα τελευταία χρόνια απέκτησα συγγενείς ποδοσφαιρόφιλους στο εξωτερικό, έχω γίνει φαν της εθνικής. Θέλω να κερδίζει για ν’ ανεβαίνω και εγώ λίγο...

Να σας πω την αμαρτία μου όμως από παλιά είμαι με την Ισπανία. Μιλάω από παλιά, από το Μουντιάλ του Μεξικού το ΄86 (που είναι το πρώτο μεγάλο τουρνουά που θυμάμαι και αυτό που μου έμεινε πιο βαθιά) και όχι τα τελευταία χρόνια που έχει τις επιτυχίες.

Η Ισπανία τότε ήταν ουσιαστικά ένας παρίας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αλλά το τραγικό ήταν πως πάντα έπαιζε καλή μπάλα και πάντα έμενε απέξω. Ξέρετε πόσο μου είχε στοιχίσει ο αποκλεισμός απ’ το Βέλγιο το ΄86 στα πέναλτι, απ’ την Αγγλία το΄96 (πάλι στα πέναλτι) και απ’ την Κορέα το 2002 (ναι, πάλι στα πέναλτι!). Και σε όλους τους αγώνες έπαιξαν καλύτερα…

Μου άρεσε πολύ η Ισπανία και, αν και παρίας, ήμουν σίγουρος ότι κάποια μέρα θα επιβραβευόταν (η ειρωνεία είναι ότι περίμενα ένα τέταρτο του αιώνα και στο Μουντιάλ του 2010 στη Ν. Αφρική – που το πήρε τελικά η Ισπανία – ήμουν σε άθλια κατάσταση σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης). Και ήθελα η Ελλάδα να μοιάζει στην Ισπανία και να παίζει καλή μπάλα, όχι μόνο να έχει επιτυχίες (κατάλαβα όμως ότι αυτό ήταν αδύνατο γιατί δεν έχουμε το ταλέντο των Ισπανών).

Και επειδή με γοητεύει η κουλτούρα του ποδοσφαίρου, ξέρετε ποιον αγώνα θα ήθελα να δω στο γήπεδο πριν πεθάνω; Το απόλυτο ντέρμπι της Ανδαλουσίας Μπέτις – Σεβίλλη. Αυτό είναι ντέρμπι, τι Ρεάλ – Μπαρτσελόνα, Σέλτικ – Ρέιντζερς, Μίλαν – Ίντερ και πάει λέγοντας… Με την πόλη της Σεβίλλης να έχει χωριστεί στα δύο (θεωρητικά τουλάχιστον οι πλούσιοι είναι με τη Μπέτις και η πλέμπα με τη Σεβίλλη) και τους μεν να πετάνε στους δε ζωντανά κοτόπουλα στις εξέδρες.

Ξέφυγα λίγο σήμερα, αλλά το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα. Είναι, όπως έγραψα σε παλιότερη ανάρτηση, μια παγκόσμια γλώσσα, το πραγματικό όπιο των λαών.

* Στην φωτογραφία είναι ο Ραφαέλ Γκορντίγιο, παιχταράς της Ρεάλ και της Εθνικής στον αγώνα με τη Δανία το ’86. Και η Δανία τότε είχε σούπερ-ομάδα, με Έλκιερ, (Μίκαελ) Λάουντρουπ, Λέρμπι κ.ο.κ. αλλά οι Φούριας Ρόχας κέρδισαν 5-1 με τέσσερα γκολ του Εμίλιο – Ο Γύπας – Μπουντραγκένιο.