Η παρέμβαση του συν-γράφοντος κ. Χατζησοφιά στις 25/5 αποτέλεσε μόνο
την αφορμή για τη σημερινή μου ανάρτηση. Στην πραγματικότητα σκόπευα να θίξω το
ζήτημα πριν ακόμα διαβάσω την παρέμβαση Χατζησοφιά γιατί είναι ένα ζήτημα που
θεωρώ ότι μας αγγίζει όλους αφού όλοι λίγο-πολύ απολαύσαμε αυτό το όνειρο που
τελικά αποδείχθηκε ένα όνειρο επίπλαστης ευδαιμονίας.
«Επίπλαστος» λοιπόν, τεχνητός, ψεύτικος,
πλαστός, σύμφωνα με τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας, και «ευδαιμονία», κατάσταση την οποία βιώνει ο φέρων καλό
δαίμονα, χαρά, απόλαυση, μακαριότητα…
Ζούσαμε σε μια ψεύτικη μακαριότητα λοιπόν.
Απολαμβάναμε ένα πολύ καλό επίπεδο ζωής, με υψηλή κατανάλωση, ταξίδια,
καινούρια αυτοκίνητα, άνετα σπίτια… Και όλα αυτά με δανεικά που σαν χώρα και
σαν πολίτες βρίσκαμε πολύ εύκολα. Και η φούσκα μεγάλωνε, μεγάλωνε, ώσπου κάποτε
έσπασε. Και γιατί έσπασε; Μα γιατί η Ελλάδα (το ξανάπαμε) είναι μια φτωχή χώρα.
Δεν μπορεί να παρέχει στους πολίτες της το προ τριετίας επίπεδο ζωής τους ούτε
σηκώνει τους προ τριετίας μισθούς για τους εργαζόμενούς της.
Γίνεται λόγος τον καιρό αυτό για το ότι
επιχειρείται να εξομοιωθούν οι μισθοί της χώρας με τους μισθούς γειτονικών χωρών.
Συγνώμη, δεν κατάλαβα… Ποια είναι η διαφορά της Ελλάδας με τη Βουλγαρία π.χ.;
(αυτήν εννοούμε όταν αναφερόμαστε στην προσπάθεια εξομοίωσης των μισθών της
χώρας μας με αυτούς γειτονικών χωρών). Η μόνη διαφορά, έστω και, το
παραδέχομαι, πολύ σημαντική, είναι ότι η Ελλάδα βρέθηκε μεταπολεμικά στο «σωστό»
στρατόπεδο. Και ούσα στο σωστό στρατόπεδο απόλαυσε τα διάφορα ΜΟΠ, πακέτα
Ντελόρ, Σαντέρ ή ΚΠΣ, όπως θέλετε τα λέτε, τα οποία και διαμόρφωσαν την εικόνα
της Ελλάδας μας και διαχώρισαν τη μοίρα της από αυτή των γειτονικών χωρών. Αντί
όμως να κατευθυνθούν τα πακέτα αυτά σε υποδομές, μεγάλο μέρος αυτών σπαταλήθηκαν
στην κατανάλωση αναβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής των κατοίκων, αλλά με έναν
επίπλαστο όπως αποδείχθηκε τρόπο. Έτσι σφραγίστηκε η μοίρα της Ελλάδας και
διαφοροποιήθηκε η κατάστασή της από αυτήν της Βουλγαρίας, μιας και αυτή
διαλέξαμε ως παράδειγμα.
Ας μην γελιόμαστε. Οι πραγματικές
δυνατότητες της χώρας μας δεν είναι για το προ τριετίας επίπεδο ζωής. Ξεχάστε
τους προ τριετίας μισθούς (παρεμπιπτόντως γιατί 1.300 € ο
κατώτατος μισθός κ. ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Εγώ θα ήθελα 2.000…). Εγώ τους ξέχασα ήδη. Εκείνο που
με χαλάει είναι ότι ενώ περίμενα ότι θα μειωθεί και το κόστος ζωής και θα πάψει
αυτή η απαίσια ακρίβεια, δεν βλέπω να γίνεται και τίποτα. Πως διάολο ζούνε όλοι
αυτοί που προσφέρουν υπηρεσίες; Ποιος καταναλώνει ακόμα σ’ αυτή τη χώρα;
Και εδώ έχω μια εξήγηση. Το ίδιο το Κράτος
όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά και εμποδίζει την πτώση των τιμών. Αυτή η έρμη,
φτωχή χώρα, έχει από τα ακριβότερα καύσιμα στην Ευρώπη (γιατί η φορολόγησή τους
είναι η πιο εύκολη λύση για την αύξηση των εσόδων του Κράτους. Που να
περιμένεις τώρα αύξηση των εσόδων από την ανάπτυξη και τη συνολική αύξηση του
ΑΕΠ, τρέχα γύρευε…) και η ψηλή τιμή των καυσίμων επηρεάζει δυστυχώς το κόστος
παραγωγής σε οτιδήποτε.
Με λίγα λόγια: Πρέπει να ξεχάσουμε την προ τριετίας dolce vita με δανεικά και να προσαρμοστούμε (και προσγειωθούμε)
στο επίπεδο ζωής που μπορεί να προσφέρει αυτή η χώρα γιατί η εύφορη κοιλάδα που
ξέραμε απέθανε. Αν βοηθούσε και λίγο το Κράτος με την ακρίβεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου