Τσε Γκεβάρα, ένας επαναστάτης από πεποίθηση (μέρος ΙΙ)

Ο Τσε δεν ήταν σαν τους σκλάβους (τους προλετάριους είπε ο Μαρξ) που δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους

Ο Τσε είχε πράγματα να χάσει γι’ αυτό και τώρα ακόμα με συγκινεί και μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Είχε στην Αργεντινή μια στρωμένη ζωή. Γεννήθηκε σε μια μεγαλοαστική οικογένεια και σπούδασε ιατρική. Και αν και έπασχε από πολύ μικρός από άσθμα (μάλιστα εξαιτίας της εύθραυστης υγείας του δεν παρακολούθησε κανονικά το σχολείο και έμαθε να γράφει και να διαβάζει απ’ τη μητέρα του) έζησε μια πολύ περιπετειώδη ζωή.

Δεν πολυνοιάστηκε για την ιατρική και δεν έκανε ποτέ την πρακτική που απαιτούνταν προκειμένου να εργαστεί σαν γιατρός.

Αντίθετα πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στη Νότια και στην Κεντρική Αμερική, κατά τη διάρκεια των οποίων γνώρισε από κοντά τις κοινωνικές συνθήκες και είδε τη φτώχεια που επικρατεί σε πολλές λατινοαμερικανικές χώρες.

Μάλιστα ένα από τα ταξίδια του έγινε θρύλος και έγινε ως και ταινία («Ημερολόγια Μοτοσικλέτας»). Το έκανε το 1952 με έναν φίλο και τη μοτοσικλέτα του σε διάφορες χώρες της Νότιας Αμερικής.

Ε να, αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω και λέω πως κάποιοι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, πάει και τελείωσε. Σαν τι μηχανή να ήταν αυτή το 1952 (άσε που στην ταινία τα έφτυσε τελείως κατά τη διάρκεια του ταξιδιού) για να κάνεις τέτοιο ταξίδι; Τι δρόμοι; Και τι ασφάλεια;

Εδώ χρόνια ολόκληρα σκεπτόμουν ένα ταξίδι με μηχανή στην Ιταλία, με κλεισμένα ξενοδοχεία καθ’ οδόν, με σχεδιασμένη και γνωστή και την παραμικρή λεπτομέρεια απ’ το ίντερνετ και δεν τόλμησα ποτέ να το κάνω…

Με την επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα (σχεδόν απ’ το μηδέν) είχε την ευκαιρία ν’ αρχίσει μια νέα ζωή αφού διορίστηκε υπουργός σε διάφορα υπουργεία.

Και πάλι όμως τον έτρωγε τα σαράκι της περιπέτειας και το 1965 πηγαίνει στο Κονγκό μαζί με άλλους Κουβανούς για να οργανώσει εκεί το αντάρτικο (το εγχείρημα θα αποτύχει παταγωδώς) και το 1967 μεταβαίνει στη Βολιβία, πάλι για να οργανώσει αντάρτικο με Βολιβιανούς που είχαν εκπαιδευτεί νωρίτερα στη Κούβα.

Εκεί θα μείνει μόνος, το Κομουνιστικό Κόμμα της Βολιβίας δεν τον υποστηρίζει, το αντάρτικο εκεί δεν θα καταφέρει να προσελκύσει τους φτωχούς βολιβιανούς αγρότες και η προσπάθεια θα αποτύχει.

Τελικά ο Τσε θα συλληφθεί μετά από μια μάχη και θα κρατηθεί στο χωριουδάκι Λα Ιγκέρα που λέγαμε.

Την καταδίωξη του Τσε στη Βολιβία παρακολουθούσε και η CIA (αυτό δεν αμφισβητείται). Υπάρχει μάλιστα και το όνομα του επικεφαλής της CIA για την επιχείρηση στη Βολιβία (Φέλιξ Ροδρίγκεζ).

Μετά από ανακρίσεις στο σχολείο του χωριού (το οποίο χωριό έλεγε η εκπομπή στην οποία άκουσα το τραγούδι που σας έλεγα χτες, έχει γίνει τουριστικός προορισμός από τότε), ο αιχμάλωτος Τσε θα εκτελεστεί από τον βολιβιανό στρατό, σαν σήμερα, στις 9 Οκτωβρίου 1967.

Μετά από όλα αυτά τι άλλο να πω;

Δεν μου αρέσουν οι επαναστάσεις που γίνονται «από μόδα», τις θεωρώ ιδεοληψίες αλλά δικαίως η φωτογραφία του Τσε υπάρχει σε πολλά νεανικά δωμάτια και το σύνθημά του “Hasta la victoria siempre!”  («Ως τη νίκη για πάντα!») έχει σύμβολο των αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη.

Τέλος