Το νησί κάτω απ’ τη θάλασσα

Το νησί κάτω από τη θάλασσα είναι ένας τόπος όπου «υπάρχει πάντα μουσική, τα δέντρα λυγίζουν απ’ το βάρος των φρούτων, τα λαχανικά φυτρώνουν μόνα τους και τα ψάρια πηδάνε έξω απ’  το νερό και μπορείς να τα πιάσεις με τα χέρια». Εκεί πήγαιναν οι ψυχές των Αφρικανών σκλάβων που αποδημούσαν από αυτή τη ζωή.

Φαντάζομαι των σκλάβων που προέρχονταν από τη Δυτική Αφρική γιατί κάθε πολιτισμός, κοινωνία και θρησκεία, έχει το δικό της μοντέλο για την άλλη ζωή και, αν πάρουμε τη θετική εκδοχή, για τον παράδεισο.

Είναι κοινό όμως σε όλους τους πολιτισμούς η ζωή να θεωρείται μια στάση προς κάπου πολύ καλύτερα (μιλάμε πάντα για την θετική εκδοχή, τον παράδεισο, έτσι;).

Τελοσπάντων, σκοπός μου δεν είναι να φιλοσοφήσω σχετικά με την άλλη ζωή αν και θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν μας συμφέρει να υπάρχει, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που η δικιά μας θρησκεία τουλάχιστον θέτει.

Απλά θα ήθελα να μοιραστώ τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα που έχω διαβάζοντας αυτές τις μέρες το μυθιστόρημα της Ιζαμπέλ Αλιέντε (Αγιέντε είναι το σωστό να προφέρεται) «Το νησί κάτω απ’ τη θάλασσα».

Καταρχάς, επειδή διαβάζω το βράδυ πριν κοιμηθώ, τα συναισθήματα είναι θετικά.

Υπάρχει, ξέρετε αυτό το συναίσθημα ότι «Τα καταφέραμε και σήμερα, τη βγάλαμε τη μέρα».

Αυτό δεν υπήρχε πριν τις 13/12/2009 που είχα εκείνη τη μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου.

Επιπλέον, νωρίς το βράδυ που πάω στο κρεβάτι είμαι αρκετά ξεκούραστος και με καλή διάθεση, άρα αυτό που κάνω εκείνη την ώρα δεν μπορεί παρά να γεννά θετικά συναισθήματα.

Μου άρεσε και παλιότερα το διάβασμα αλλά μου φαίνεται ότι δεν το ευχαριστιόμουν τόσο.

Γι’ αυτό κατέληξα ότι για να ευχαριστηθείς το διάβασμα θα πρέπει:

α) Να το κάνεις καλύτερα στο τέλος της μέρας που οι υποχρεώσεις σου έχουν τελειώσει. Ακόμα και να θέλεις να βγεις να πιεις έναν καφέ ή να σκέφτεσαι να πας για ψώνια μετά και αυτό υποχρέωση είναι (το ιδανικό είναι να είσαι και άρρωστος και να ξέρεις πως ούτως ή άλως δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα μετά). Και,

β) Να έχεις πολύ χρόνο μπροστά και για να κοιμηθείς μετά και να μην «πιέζεσαι» να τελειώσεις το διάβασμα για να κοιμηθείς.

Εντάξει, η Ιζαμπέλ Αλιέντε μπορεί να μην είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας, ανήκει όμως στο κλαμπ των πέντε πιο αγαπημένων.

Δεν θα έλεγα ότι με τρελαίνει το ύφος και το στιλ του γραψίματός της αλλά μ’ αρέσει πολύ η πλοκή στα μυθιστόρημά της.

Διαβάζεις για κάτι που δεν το ψειρίζει και πολύ και μετά αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το γεγονός είναι βασικότατο στο μυθιστόρημα. Σε μερικά μυθιστόρημά της μπερδεύεσαι στην αρχή και δεν μπορείς καν να καταλάβεις ποιος είναι ο πρωταγωνιστής.

Εν πάση περιπτώσει, το «Το νησί κάτω απ’ τη θάλασσα» αναφέρεται στην ιστορία μιας σκλάβας κατά το 1790 στην Αϊτή.

Να, αυτό με μπέρδευε γιατί έγραφε την Αϊτή, Άγιο Δομίνικο. Η Αϊτή και ο Άγιος Δομίνικος μοιράζονται το ίδιο νησί, η Αϊτή είναι στα δυτικά (προς την Αμερική) και ο Άγιος Δομίνικος στα ανατολικά (προς την Ευρώπη).

Μοιάζουν αρκετά φαντάζομαι, αλλά στην Αϊτή μιλάνε γαλλικά και στον Άγιο Δομίνικο ισπανικά. Παλιότερα όλο το νησί λεγόταν Άγιος Δομίνικος και αυτό ήταν που με μπέρδευε.

Τελοσπάντων, όπως έγραψα και παραπάνω, το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή μιας σκλάβας, της Σαριτέ.

Την αγόρασε ένας γαιοκτήμονας, ο Τουλούζ Βαλμορέν, (που μέχρι τώρα δεν κατάλαβα αν τελικά είναι καλός ή κακός), απέκτησε μαζί του δύο παιδιά (στην περίληψη πίσω γράφει ότι η Σαριτέ έκανε τέσσερα παιδιά αλλά ως τώρα που το διάβασα έχει δύο), απέκτησε την ελευθερία της κ.λπ. κ.λπ.

Εμένα πάντως μου αρέσουν τα μυθιστορήματα που έχουν και ιστορικά στοιχεία και της Αλιέντε έχουν μπόλικα (ίσως τελικά γι’ αυτό μου αρέσουν τα βιβλία της).

Το τι τραβούσαν αυτοί οι φουκαράδες οι σκλάβοι δεν λέγεται. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όταν οι άνθρωποι παλεύουν για την ελευθερία τους σπάνια κερδίζουν κάτι άλλο εκτός από καινούργιους αφέντες.

Για να μην τα πολυλογώ, σημασία έχει ότι μ’ άρεσε «Το νησί κάτω απ’ τη θάλασσα» και νομίζω θ’ αρέσει και σ’ όποιον από εσάς το διαβάσει.