Μπορεί η Ελιά να «πιάσει» στην Ελλάδα; (Μέρος ΙΙ)

Το θέμα της (ανα)συγκρότησης της ελληνικής Κεντροαριστεράς έχει τεθεί καιρό τώρα αλλά έχει επανέλθει πρόσφατα στο προσκήνιο με ένα κείμενο-προσκλητήριο 58 προσωπικοτήτων που προτείνει τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα στον χώρο της Κεντροαριστεράς που θα στεγάσει όλες εκείνες τις συλλογικές μορφές και τους πολίτες που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Είναι αλήθεια ότι εγώ ο ίδιος είχα γράψει εδώ ότι «Ο δικομματισμός πέθανε, ζήτω ο διπολισμός».  Εννοούσα τότε τον διπολισμό Ευρωπαϊστές – Αντιευρωπαϊστές.

Αυτός είναι στην ουσία ο νέος διπολισμός σήμερα άσχετα που κανένας από τους «Αντιευρωπαϊστές» δεν λέει ότι είναι ενάντια στην Ευρώπη.

Και επιπλέον, αν ως κριτήριο βάλουμε το «Ανήκουμε στην Ευρώπη και την Ε.Ε. χωρίς καμιά υποχρέωση, μόνο με δικαιώματα», κανένας δεν είναι Αντιευρωπαϊστής (ίσως μόνο οι Κομμουνιστές να εξακολουθήσουν να είναι), όλοι θα είναι Ευρωπαϊστές.

Νομίζω όμως ότι αυτός ο διπολισμός, αν και υφίσταται τώρα και μάλιστα οξυμμένος, είναι πρόσκαιρος και θα είναι παροδικός.

Προσωπικά πιστεύω ότι με την έξοδο από την κρίση (ε, δεν θα βγούμε κάποια στιγμή;) θα ανακύψουν άλλες ανάγκες και ζητήματα που υπάρχουν σε κάθε ισορροπημένη και προηγμένη κοινωνία, θα επανέλθουν αέναα ερωτήματα όπως ποιος θα πρέπει να είναι τελικά ο ρόλος του Κράτους, πως μπορούν να αμβλυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες, πως μπορούν να ενσωματωθούν στην κοινωνία άτομα και ομάδες που ζουν στο περιθώριό της κ.α.

Και τότε θα το σημερινό δίπολο που βασίζεται εν πολλοίς στη διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο εξόδου απ’ την κρίση (αν και για μένα ο δρόμος για την έξοδο απ’ την κρίση είναι μόνο ένας και απαιτεί πολλές θυσίες, δεν υπάρχει δυστυχώς άλλος δρόμος) δεν θα είναι επαρκές να δώσει απαντήσεις και λύσεις.

Τότε είναι που θα χρειαστούν πόλοι, όπως η Κεντροαριστερά, που θα μπορούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις.

Και αν το ζήτημα του σχηματισμού ενός ευρύτερου σχηματισμού-φορέα στην Κεντροαριστερά έτυχε θετικής υποδοχής από πολύ κόσμο (διάβαζα ότι το 37% των πολιτών βλέπει θετικά ένα τέτοιο εγχείρημα) και τον πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ευάγγελο Βενιζέλο, ερωτήματα προκαλεί η επιφυλακτικότητα του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ., Φώτη Κουβέλη (γιατί αυτά είναι τα μεγαλύτερα πολιτικά  κόμματα εντός του Κοινοβουλίου που μπορούν να διαμορφώσουν τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά - υπάρχουν όμως και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί και προσωπικότητες που μπορούν να συνδιαμορφώσουν τις εξελίξεις), σε σημείο που αν δεν παρακολουθούσα την πορεία του θα την αποκαλούσα αγκύλωση και καιροσκοπισμό.

Επισήμως, απ’ ότι άκουσα λίγο στις δηλώσεις του, αν δημιουργηθεί ένας νέος πόλος τότε αυτός θα πρέπει να μην ταυτίζεται με το σημερινό δίπολο Κυβέρνηση-Αντικυβέρνηση (Αντιπολίτευση) και επομένως αφού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμμετέχει στη σημερινή Κυβέρνηση, αποκλείεται η συνεργασία μαζί του για τη δημιουργία οποιουδήποτε νέου πολιτικού φορέα.

Ναι, μόνο που η σημερινή συγκυβέρνηση είναι πολύ ιδιαίτερη και η Κυβέρνηση αυτή είναι στην εθνικής ανάγκης.

Ο ίδιος ο Φώτης Κουβέλης δεν αγωνιούσε για την ανάγκη να κυβερνηθεί η χώρα μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012; Και προς τιμήν του, δεν δέχθηκε να συμμετάσχει η ΔΗΜ.ΑΡ. στην Κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, αν και αυτό δεν απαιτούνταν για να έχει την πλειοψηφία στη Βουλή;

Ανεπισήμως, φαντάζομαι ο Φώτης Κουβέλης δεν θέλει η ΔΗΜ.ΑΡ. να «άρει» τις παλιές αμαρτίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμπορευόμενη μαζί του.

Εδώ τώρα είναι η ώρα για κριτική και για αυτοκριτική!

Και ποιος θέλει να άρει αυτές τις αμαρτίες; Υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων (θα βάλω και τον εαυτό μου μέσα και εδώ έγκειται η αυτοκριτική) που θεωρούν ότι τελικά η ανατροπή που έφερε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου, η Αλλαγή όπως έλεγε και ο ίδιος, δεν ήταν παρά αλλαγή προσώπων και όχι εφαρμογή δικαιοσύνης.

Αντικαταστάθηκε το Κράτος στο οποίο την εξουσία είχαν «ο παπάς, ο δάσκαλος και ο χωροφύλακας του χωριού» με το Κράτος στο οποίο την εξουσία είχε ο πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο μικρότερο χωριό. Σαν την «Φάρμα των Ζώων» του Όργουελ, όπως συνηθίζω να λέω.

Εγώ ήμουν τότε μικρός και να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι πως ήταν τα πράγματα πριν το ΄81, ούτε λίγο μετά. Μου έχουν μιλήσει όμως άνθρωποι που θεωρώ αντικειμενικούς και έχω διαβάσει και ο ίδιος σχετικά.

Πιστεύω ότι οφείλουμε να δούμε ένα τουλάχιστον θετικό πράγμα σ’ αυτήν την καταστροφή που ονομάζουμε «κρίση». Ότι μπορεί να ειδωθεί και σαν Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πολλά πράγματα και καταστάσεις.

Και τα μίζερα τωρινά εκλογικά ποσοστά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπορεί να είναι και ένα είδος κάθαρσης τελικά για τις παλιές του αμαρτίες.

Τέλος