Το Περιβόλι της Παναγίας (μέρος ΙΙΙ)

Η Μονή Γρηγορίου είναι κατά κάποιο τρόπο η αγαπημένη μου. Θες επειδή είναι παραθαλάσσια και η πρόσβαση εκεί είναι εύκολη, θες επειδή από αυτό το μοναστήρι έχω τις περισσότερες αναμνήσεις, γεγονός ότι απ’ όλα τα μοναστήρια που πήγα στο Άγιο Όρος, η Μονή Γρηγορίου μου είναι το πιο οικείο.

Η μοίρα θέλησε να είναι αυτό το μοναστήρι στο οποίο κατεβήκαμε την πρώτη φορά που πήγα εκεί και επειδή μ’ αρέσει ν’ ακολουθώ την πεπατημένη και να πάω στα σίγουρα, ξαναπήγα εκεί στο επόμενο ταξίδι μου στο Άγιο Όρος το 2007.

Είναι πολύ όμορφα εκεί. Τα καραβάκι πιάνει σε ένα μικρό λιμανάκι σ’ έναν ορμίσκο. Όπως κατεβαίνεις, δεξιά είναι το κυρίως μοναστήρι, με τους ναούς του, τους ξενώνες και τα άλλα βοηθητικά κτίρια και αριστερά άλλοι ξενώνες (οι παλιοί μάλλον), ξεκομμένοι απ’ το κυρίως μοναστήρι. Εγώ έμεινα και στους δύο ξενώνες.

Ανάμεσα, μπροστά στο λιμανάκι, ήταν τσιμεντοστρωμένο και τα βράδια κάθονταν εκεί μοναχοί ανακατεμένοι με επισκέπτες. Άλλοι συζητούσαν σε παρέες, άλλοι ψάρευαν και άλλοι απλά κάθονταν εκεί και ονειροπολούσαν μόνοι τους. Ήταν πολύ ωραία και ειρηνικά…

Και το 2008 ήθελα να πάω εκεί αλλά ήταν πλήρες και έτσι πήγαμε στη Μονή Ξενοφώντος και τη Μεγίστης Λαύρας (μαζί με τη Μονή Διονυσίου είναι τα μοναστήρια που έχω επισκεφτεί και φαίνονται στην πάνω, τη μεσαία και την κάτω φωτογραφία αντίστοιχα).

Το 2002 πάντως, μπορεί να ήταν «γεμάτοι», μπορεί να παραξενεύτηκαν που αφού διάβασαν τα ονόματα των επισκεπτών και τους πήγαν όλους στα δωμάτιά τους είδαν ότι δύο φουκαράδες που δεν ήταν πουθενά γραμμένοι έμειναν στο τέλος, αλλά δεν μας άφησαν έτσι.

Μας βόλεψαν σε ένα δωμάτιο μαζί με κάποιον άλλον και αυτό ήταν…

Πολύ βασικό στο Άγιο Όρος είναι ν’ ακολουθείς, όσο μπορείς, το πρόγραμμα του κάθε μοναστηριού, να πας στις λειτουργίες που κάνει ακόμα και αν δεν είσαι φανατικός με την εκκλησία και τις λειτουργίες και γενικά ν’ «αφήνεσαι» στο πνεύμα του μέρους αυτού.

Είναι ένας μοναδικός τόπος στ’ αλήθεια και εκεί αποτοξινώνεσαι απ’ τις σύγχρονες ανέσεις που τελικά μας έχουν γίνει ανάγκες.

Βοηθάει πολύ και το ότι εκεί δεν έχεις κάποιο πρόγραμμα και πράγματα να κάνεις ενώ «έξω» ακόμα και ένα ελεύθερο απόγευμα κάτι θα έχεις προγραμματίσει να κάνεις.

Ακόμα και αν έχεις να πας για ψώνια ή στο καφενείο, δεν αισθάνεσαι τελείως ελεύθερος, χωρίς καθόλου υποχρεώσεις.

Άκουσα από πολλούς ότι πρέπει να ξυπνάς πολύ πρωί, πρέπει ν’ ακολουθείς το πρόγραμμα του μοναστηριού και άλλα τέτοια.

Μύθοι. Θέλεις να κοιμάσαι όλη μέρα στο δωμάτιό σου; Κανένας δεν σε ενοχλεί.

Το φαγητό πιθανώς να είναι ένα ζήτημα για κάποιους γιατί στο Άγιο Όρος τρώνε πολύ πολύ νωρίς μεσημεριανό και βραδινό (πρωινό ούτε που ρώτησα γιατί υπέθεσα ότι θα τρώνε πριν ξημερώσει).

Η εμπειρία εκεί με δίδαξε ότι καλό θα είναι ο επισκέπτης να έχει μαζί κάτι φαγώσιμο, καμιά πίτα π.χ. Α, και καφέ, ιδίως αν δεν μπορεί χωρίς νεσκαφέ.

Κάτι άλλο στο οποίο κατέληξα είναι ότι μάλλον δεν ισχύει αυτό που λέγεται πολλές φορές ότι οι περισσότεροι πάνε μοναχοί στο Άγιο Όρος γιατί έχουν προβλήματα, π.χ. τους κυνηγάει η εφορία ή τους τυραννάει η γυναίκα τους.

Μπα, κι αυτό μύθος πρέπει να είναι. Η ζωή εκεί είναι τόσο «βαριά» που το ίδιο το Άγιο Όρος σε «αποβάλλει».

Καλή και άγια η ηρεμία και η απομόνωση αλλά εγώ δεν άντεχα εκεί πάνω από 2-3 μέρες. Γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να πιστεύεις πολύ αυτό που κάνεις για να γίνεις μοναχός εκεί (και οπουδήποτε αλλού φαντάζομαι).

Επειδή, τελικά, σκοπός της θρησκείας δεν πρέπει να είναι να πάει τον άνθρωπο στον ουρανό αλλά να γαληνέψει τον άνθρωπο και να φέρει τον ουρανό μέσα του, νομίζω ότι το Άγιο Όρος είναι ο ιδανικός τόπος για να γίνει πραγματικότητα ο σκοπός αυτός της θρησκείας.

Τέλος