Από μερικές μέρες πριν είχα στο μυαλό μου να γράψω αυτά εδώ τα
πράγματα, αλλά φοβόμουν μήπως ο κόσμος τα βρει υπερβολικά και ευφάνταστα.
Έλα όμως που χτες άκουσα ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
πρότεινε κάτι που κινείται στο πνεύμα αυτού που σκεφτόμουν να γράψω. Αυτό
βέβαια μου στερεί πιθανώς τα εύσημα της πολιτικής διορατικότητας (αφού μερικοί
μπορεί να σκεφτούν ότι τα γράφω επειδή άκουσα τον Χρυσοχοΐδη)
αλλά απ’ την άλλη με απαλλάσσει και απ’ το άγχος που είχα ότι μπορεί για πολλούς
να έγραφα παλαβά πράγματα.
Πάντως ερέθισμα μου είχαν δώσει κάτι δηλώσεις του Πάγκαλου και του
Μητσοτάκη.
Ο μεν Πάγκαλος είχε ζητήσει να στηριχθεί ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και του
έπλεξε το εγκώμιο χαρακτηρίζοντάς τον ηγέτη της Κεντροδεξιάς (σε αντίθεση με
την Κεντροαριστερά που κατά τον Πάγκαλο δεν έχει αυτή τη στιγμή έναν ηγέτη) ο
δε πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης (στα 95 παρακαλώ ή να το πω αλλιώς 5 χρόνια
πριν τα 100!!!) δήλωσε πως πιστεύει ότι η Ευρώπη έχει αποφασίσει
να σώσει την Ελλάδα («το καράβι δεν θα βουλιάξει μέσα στο λιμάνι», είπε) και άρα θα βρεθεί λύση στη
διαφορά που ανέκυψε με την Τρόικα.
Εκείνο που σκεπτόμουν από καιρό
είναι ότι το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε για δεκαετίες στην Ελλάδα, βασισμένο
στον δικομματισμό, πέθανε.
Γι’ αυτό και εγώ νομίζω ότι με το
ξεπέρασμα της κρίσης (θα γίνει και αυτό – θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση) η
Ελλάδα θα ξεκινήσει σχεδόν απ’ το μηδέν. Πολλά πράγματα έχουν ήδη αλλάξει. Αυτό
θα είναι ίσως το μόνο κέρδος που θ’ αφήσει αυτή κρίση: η Ελλάδα θα ξεκινήσει
πάλι απ’ το μηδέν χωρίς να χρειαστεί να καταστραφεί η χώρα.
Πολλοί λένε «ε, ας καταστραφούμε και ας ξαναρχίσουμε απ’ το μηδέν». Τι είναι
αυτό; Άλλο το ένα άλλο τ’ άλλο. Καταστροφή π.χ. είναι αυτό που γίνεται τώρα στη
Συρία.
Πίσω στο σημερινό σχόλιο. Ο
δικομματισμός λοιπόν, όπως τον ξέραμε, πέθανε και αποκλείεται να αναστηθεί. Στη
θέση του βλέπω να μπαίνει ένας διπολισμός: Ευρωπαϊστές – Αντιευρωπαϊστές (για
μένα είναι αυτοί που μπορούν ακόμα να δουν καθαρά και αυτοί που δεν μπορούν,
αλλά τελοσπάντων).
Βλέπω τη Ν.Δ. να ηγείται και
τελικά να απορροφά και ένα κομμάτι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (είναι λίγο διαφορετικό από
αυτό που είπε ο Χρυσοχοΐδης, αυτός μίλησε για τη
δημιουργία ευρωπαϊκού μετώπου Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ.).
Αυτή η εξέλιξη θα είναι μεγάλο
άδικο και κρίμα για τον Βενιζέλο που θα έχει εισπράξει μόνο ζημίες απ’ τη
συγκυρία και στο τέλος δεν θα έχει και καθόλου οφέλη. Για μένα η πραγματική
αποκάλυψη δεν είναι ο Σαμαράς αλλά ο Βενιζέλος. Τι να λέμε τώρα, ο άνθρωπος πήρε
στις πλάτες του τη χώρα στη χειρότερη συγκυρία (πάλι τελοσπάντων…).
Σε παλιότερη ανάρτηση είχα
χαρακτηρίσει τον Τσίπρα ευτυχή και τυχερό. Ο Σαμαράς και αν είναι τελικά. Μετά
τα φιάσκο της Πολιτικής Άνοιξης του έκατσε η προεδρία της Ν.Δ. και κατόπιν η
συγκυρία το θέλησε να τεθεί επικεφαλής ενός ολόκληρου ρεύματος, του
«φιλοευρωπαϊκού». Δεν λέω ότι δεν αποδείχθηκε ικανός (το αντίθετο, για μένα ήταν
μια ευχάριστη έκπληξη), αλλά πολύ τυχερός βρε παιδί μου…
Και πάμε στον άλλο πόλο. Η κρίση
δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο νεόπτωχων και απελπισμένων. Οι περισσότεροι από
αυτούς (όχι όλοι, νεόπτωχος είμαι και εγώ π.χ.) ριζοσπαστικοποιήθηκαν και
απέδωσαν όλα τα δεινά τους στους κακούς άλλους (Ευρώπη, Τρόικα, αλλοδαποί, αδιάφορο).
Πολλά κόμματα εισέπραξαν οφέλη
απ’ αυτή την κατάσταση (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή) αλλά κάποιο έπρεπε να
ηγηθεί. Ο κλήρος έπεσε στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. λοιπόν ξεκίνησε σαν φιλοευρωπαϊκό
αριστερό κόμμα, άρα οι αρχές του κόμματος δεν είναι αυτές που προτάσσει τώρα
γιατί τα εκλογικά οφέλη το απαιτούν. Αυτό είναι αναντίρρητο.
Το ερώτημα είναι τι πιστεύει ο
αρχηγός του, ο Αλέξης Τσίπρας. Τα πιστεύει αυτά που λέει ή τα λέει για να έχει
εκλογικό όφελος; Εγώ νομίζω δεν τα πιστεύει, αλλά το ερώτημα είναι τι είναι
χειρότερο τελικά. Να πιστεύεις τέτοια πράγματα ή να πας ενάντια στα πιστεύω σου
για να κερδίσεις εκλογικά;
Το δεύτερο μπορούσαν να κάνουν
π.χ. η Ντόρα και ο Κουβέλης και τα κόμματά τους τώρα θα είχαν τώρα πάνω από 20%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου