Κάποτε στο Μεξικό (μέρος 3ο)

Από τη Γκουανταλαχάρα φύγαμε αμέσως για το Αράντας όπου βρίσκεται το αποστακτήριο της Olmeca. Το Αράντας είναι μια μικρή πόλη και παντού έβλεπες χωράφια με μπλε αγαύη, όπως σε μας βλέπεις στάρια και βαμβάκια.

Το αποστακτήριο της Olmeca ήταν παλιά μοναστήρι άρα περιττό να σας πω πόσο όμορφο ήταν. Μας υποδέχθηκαν μια χαρά η άνθρωποι, μας ξενάγησαν στους χώρους εκεί και μας έδειξαν πως γίνεται η τεκίλα. Μάλιστα όποιος ήθελε δοκίμαζε να «ξεφλουδίσει» την καρδιά μιας αγαύης (είναι μεγάλη, ας πούμε όσο μια αγκαλιά ανθρώπου). Το ξεφλούδισμα (στην ουσία κόβουν τα φύλλα) γίνεται με κάτι σαν φτυάρι και ο εργάτης που το κάνει λέγεται Χιμαδόρ, εξού και η τεκίλα Ελ Χιμαδόρ.

Θυμάμαι ότι το απόγευμα μας έβαλαν να δοκιμάσουμε και να συγκρίνουμε τρεις τεκίλες (Olmeca και δύο άλλες μάρκες). Η Μόντσε καθόταν αρκετά κοντά μας, σε άλλο τραπεζάκι φυσικά, και χωρίς να το ξέρει, της έβγαλα τότε μια φωτογραφία (ακόμα την έχω).

Μας έκαναν και ένα βασιλικό μπάρμπεκιου εκεί και το βράδυ κοιμηθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο στη Γκουανταλαχάρα, με τον ίδιο τίτλο με αυτό στο αεροδρόμιο, Καμίνο Ρεάλ (μάλλον θα ήταν αλυσίδα).

Τελοσπάντων, την άλλη μέρα πετάξαμε από Γκουανταλαχάρα για Κανκούν (δεν είναι και τόσο κοντά). Θυμάμαι ότι όταν φτάσαμε οι τηλεοράσεις έδειχναν έναν αγώνα του champions league και αισθάνθηκα λίγο σαν το σπίτι μου. Έπαιζε η Μπαρτσελόνα που είναι η πιο δημοφιλής ομάδα στο Μεξικό (έβλεπες στους δρόμους περισσότερους ανθρώπους με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα παρά με τη φανέλα όλων των μεξικάνικων ομάδων μαζί). Γενικά το champions league είναι πολύ δημοφιλές εκεί και θυμάμαι ο μελλοντικός ανιψιός μου Καρλίτος (που πρόσφατα υπέγραψε συμβόλαιο στην Club America Β΄ και όνειρό του είναι να παίξει – που αλλού; - στη Μπαρτσελόνα) έκανε συλλογή με φωτογραφίες παιχτών ομάδων του champions league.

Εγώ δεν ήξερα από πριν το Κανκούν αλλά κατάλαβα ότι είναι μια σημαντική πόλη για το Μεξικό και ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο παγκοσμίως (έτυχε μια φορά αργότερα να πετάω Αθήνα – Μαδρίτη και στο αεροπλάνο συνάντησα μια οικογένεια Ελλήνων που πήγαιναν στο Κανκούν για διακοπές!). Το Κανκούν (στην πλευρά του Ατλαντικού) λοιπόν είναι για τους Ευρωπαίους τουρίστες ότι το Ακαπούλκο (στην πλευρά του Ειρηνικού) για τους Αμερικάνους, αλλά παρόλα αυτά το Ακαπούλκο μας είναι πιο γνωστό.

Το Κανκούν βρίσκεται στο Γιουκατάν (είναι η μεγάλη χερσόνησος στο νοτιοανατολικό Μεξικό αν κοιτάξετε τον χάρτη – και κοιτίδα των Μάγιας). Η πολιτεία εκεί (μην ξεχνάμε ότι το Μεξικό είναι ομόσπονδο κράτος) λέγεται Κιντάνα Ρο. Εμείς θα πηγαίναμε να μείνουμε σε μια μικρή πόλη που λεγόταν Πλάγια δελ Κάρμεν στην καρδιά της τουριστικής περιοχής του Γιουκατάν που ονομάζεται Ριβιέρα Μάγια.

Για να μην τα πολυλογώ η Πλάγια δελ Κάρμεν ήταν ουσιαστικά η βάση μας και από κει φεύγαμε για μερικές ημερήσιες εκδρομές.

Μου άρεσε πολύ σ’ ένα τεράστιο πάρκο, Xcaret το έλεγαν (φαίνεται στη φωτ. πάνω αριστερά). Με το που έμπαινες εκεί μέσα σου έδιναν και ένα χάρτη και περιπλανιόσουν μόνος σου στα μέρη που σε ενδιέφεραν. Υπήρχαν εκεί ναοί των Μάγιας, υπόγεια ποτάμια που μπορούσες να κολυμπήσεις, μια νησίδα με πούμας (ήταν σαν ένα νησάκι με μια μεγάλη τάφρο γύρω γύρω για να μην μπορούν τα πούμας να βγουν έξω), σπηλιές, μια λίμνη με δελφίνια κ.λπ.

Ενώ οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες μας επιδόθηκαν σε κάποια τέτοια δραστηριότητα, ο Χατζησοφιάς και εγώ ψάξαμε για μια καφετέρια για να επιδοθούμε σε μια αγαπημένη απ’ την Ελλάδα δραστηριότητα που μας είχε λείψει: να πιούμε αραχτοί έναν καφέ. Και τελικά καταλήξαμε σε ένα υπαίθριο ρεστοράν με ζωντανή μουσική (έπαιξαν και το «Παιδιά του Πειραιά»!), δυο ώρες πριν το προκαθορισμένο ραντεβού με τους υπόλοιπους για να πιούμε καταϊδρωμένοι μια μαργαρίτα.

Πρέπει να πω ότι ένας σοβαρός λόγος που απείχα από τις έντονες δραστηριότητες ήταν ότι από την αρχή του ταξιδιού είχα προβλήματα, χμμμ… εντερικής φύσεως, διαφορετικά όλο και κάτι θα έκανα, τι στο διάολο; Από το πολύ άγχος αρρώστησα απ’ την Ελλάδα ακόμα και στο Μεξικό εξαιτίας του υγρού κλίματος γύρισε σε εκείνο το εφιαλτικό για τον ταξιδιώτη στομαχικό πρόβλημα.

Επίσης μια άλλη πολύ ωραία εκδρομή, ήταν στα ερείπια της αρχαίας πόλης των Μάγιας, Τουλούμ, το οποίο ήξερα από πριν (φωτ. κάτω δεξιά). Το Τουλούμ είναι πολύ όμορφο, μια αρχαία πόλη των Μάγιας που έχει διατηρηθεί σε πολύ καλή κατάσταση και είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες λόγω του ότι είναι δίπλα στη θάλασσα και η πρόσβαση εκεί είναι πολύ εύκολη.

Το Τουλούμ ήταν η τελευταία πόλη των Μάγιας που ακόμα κατοικούνταν πριν την κατάκτηση απ’ τους Ισπανούς και εκεί γεννήθηκε και το πρώτο παιδί από ένωση Ισπανού και ντόπιας. Την ιστορία αυτή μας την είπε ο ξεναγός και τη θυμήθηκα χρόνια αργότερα όταν διάβασα το βιβλίο του Φουέντες «Η πορτοκαλιά και οι κύκλοι του χρόνου».

(η συνέχεια μεθαύριο, όχι αύριο!)