Κάποτε στο Μεξικό (μέρος 10ο & προτελευταίο)

Στις 25 Μαρτίου (2008) έφυγα απ’ το Μεξικό σκεπτόμενος συνέχεια πως άλλαξαν τα πράγματα μέσα στα 2,5 τελευταία χρόνια.

Είχα γνωρίσει τυχαία μια κοπέλα σ’ ένα ταξίδι στο Μεξικό και τώρα είχε παγιωθεί μια σχέση, αποκαλούσαμε ήδη ο ένας τον άλλο «amor», είχα μιλήσει στους δικούς της…

Τελικά όμως όσο και αν τη γνώρισα τυχαία ήταν κάτι που το ήθελα πολύ και κυνήγησα το όνειρό μου. Μάλλον ήταν αυτό που λένε δεν έτυχε, πέτυχε.

Πίσω στο ταξίδι του γυρισμού, οι δύο τελευταίες ώρες της πτήσης απ’ το Μεξικό (πάνω απ’ την Ισπανία) ήταν απ’ τις χειρότερες που έχω κάνει. Ψυλλιάστηκα τι θα γινόταν όταν μας ανακοίνωσαν στο αεροπλάνο ότι δεν θα μας σερβίριζαν πρωινό (ήταν ξημερώματα) λόγω αναταράξεων. «Όχι ρε γαμώτο. Θα είναι αδικία να πάω τώρα» σκεφτόμουν.

Είναι φοβερό αλλά αντί να συνηθίσω τ’ αεροπλάνο, φοβάμαι κάθε φορά και περισσότερο. Ταράζομαι και κάθομαι εντελώς ακίνητος στη θέση.

Και αυτή τη φορά όμως όλα πήγαν καλά. Τους επόμενους μήνες τους πέρασα σκεπτόμενος σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι.

Τώρα δεν ήμουν όπως ένα χρόνο πριν, τα πράγματα είχαν σοβαρέψει και δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτό έτσι, εγώ στην Ελλάδα και αυτή στο Μεξικό.

Να πω την αλήθεια περίμενα ότι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο που θα πήγαινε στην Ισπανία θα ερχόταν και στην Ελλάδα, αλλά το ερώτημα πλέον ήταν πως θα το χειριζόμουν. Ήξερα ότι είχε μια ζωή στρωμένη στο Μεξικό και αυτό με έκανε να αισθάνομαι τεράστια ευθύνη να της ζητήσω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Θα προτιμούσα «να μην είχε στον ήλιο μοίρα» στην πατρίδα της, αυτό θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα.

Όμως το φιλοσόφησα και κατέληξα ότι, αν ήθελα να ζήσουμε μαζί το ήθελα πρώτα απ’ όλα γιατί ήθελα να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί, και εγώ και αυτή, και γιατί πίστευα ότι μπορούσαμε να ήμασταν. Άρα πραγματικά οι προθέσεις μου ήταν καλές και αυτό με απάλλασσε κατά κάποιον τρόπο τουλάχιστον από ένα μικρό βάρος της ευθύνης αφού ότι και αν γινόταν τελικά (εννοώ αν δεν μας έβγαινε το ρίσκο) θα τα είχα καλά με τον εαυτό μου. Και για μένα είναι πολύ σημαντικό να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.

Και επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί «… και γιατί δεν πήγες εσύ στο Μεξικό για να ζήσετε μαζί;», έχω και γι’ αυτό την απάντηση, απλά φοβάμαι ότι θα είναι δύσκολο και κουραστικό να την γράψω τώρα.

Έτσι λοιπόν όταν άκουσα την ημέρα των γενεθλίων μου (24 Ιούλη είναι) ότι το δώρο της ήταν ότι είχε κλείσει εισιτήρια για Ελλάδα για τον επόμενο Σεπτέμβρη, είχα ήδη πάρει την απόφασή μου…

Έκλεισα θέσεις για δύο άτομα σε μια (φτωχική το ομολογώ) κρουαζιέρα και αγόρασα το μονόπετρο που είχα στο μυαλό μου. Περισσότερο με απασχόλησε να βρω έναν όσο το δυνατόν πιο πρωτότυπο τρόπο να της το δώσω (ε, δεν γινόταν τέτοια ιστορία να κλείσει πεζά).

Αποφάσισα λοιπόν να γράψω σε ένα CD ένα από τα αγαπημένα τραγούδια μας και να το δώσω σ’ αυτόν που θα έπαιζε μουσική στο πλοίο για να το παίξει την τάδε ώρα. Εκείνη την ώρα θα έλεγα στη Μόντσε να ανέβει στο κατάστρωμα, τάχα ότι ήθελα να της δείξω κάτι και εκεί θα της έδινα το μονόπετρο.

Ταλαντευόμουν ανάμεσα σε δύο τραγούδια, το «Con la frente marchita» του Joaquin Sabina και το «La historia de un amor» του Luis Miguel, το οποίο και διάλεξα τελικά.

Ήξερα το «La historia de un amor» από πριν και μου άρεσε, αν και δεν ήξερα τους στίχους, οι οποίοι όπως έμαθα αργότερα, είναι πολύ λυπητεροί και καθόλου κατάλληλοι για την περίσταση που το ήθελα. Νόμιζα λοιπόν ότι ο τραγουδιστής, ο Luis Miguel, είναι Ισπανός ενώ κατά φοβερή σύμπτωση είναι Μεξικάνος. Και αυτό το έμαθα αργότερα.

Η κρουαζιέρα θα πήγαινε Αίγινα, Μύκονο, Πάρο και Σίφνο. Μόνο στην Αίγινα είχα πάει από πριν και εκεί γιατί με πήγε η Μόντσε. Η κρουαζιέρα πάντως ήταν πολύ απλή, το πλοίο δεν είχε καθόλου (μα καθόλου) ανέσεις και εύκολα καταλάβαινες ότι αυτός που έκλεισε την κρουαζιέρα δεν ήταν και πολύ πλούσιος. Τελοσπάντων, η κίνηση μετράει απ’ ότι λένε.

Πρώτα βγήκαμε στην Αίγινα το βράδυ της 18^ης Σεπτεμβρίου του 2008. Αμέσως κατάλαβα ότι θ’ αντιμετώπιζα ένα πρακτικό πρόβλημα: ο καιρός ήταν πολύ κακός, έβρεχε συνέχεια, το κατάστρωμα ήταν εντελώς ακάλυπτο και φυσικά ούτε λόγος να γίνει η κίνηση στο κατάστρωμα, όπως το είχα σχεδιάσει.

(Η συνέχεια και το τέλος την ερχόμενη Δευτέρα)