… με βάρκα ένα βιβλίο

Λέγεται ότι ένα καλό βιβλίο σε ταξιδεύει. Αυτό είναι αλήθεια, ένα καλό βιβλίο μπορεί να σου δώσει πολλά πράγματα. Ξεχνιέσαι και μαθαίνεις. Ένα καλό βιβλίο όμως έτσι;

Μερικοί μου λένε «α, εγώ προτιμώ τις ταινίες». Σαν να λέω ότι μου αρέσει η καρμπονάρα και κάποιος να μου απαντά «… μπα, εμένα μ’ αρέσει περισσότερο το μπάσκετ».

Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα μπορώ να πω ότι ήταν «Η σκιά του ανέμου» του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, ενός Ισπανού συγγραφέα που πριν μερικά χρόνια είχε γίνει best seller. Λένε ότι μετά τον «Δον Κιχώτη» είναι το πιο πετυχημένο μυθιστόρημα Ισπανού συγγραφέα.

Νομίζω ήταν το 2006 ή 2007 που πετούσα απ’ τη Φρανκφούρτη για την Αθήνα. Μια γυναίκα το διάβαζε στο αεροδρόμιο (στ’ αγγλικά βέβαια) και επειδή έχω καλή μνήμη κράτησα τον τίτλο που όμως δεν μου έλεγε τίποτα. Λίγο καιρό μετά η γυναίκα μου (δεν ήμασταν παντρεμένοι τότε) μου το σύστησε και θυμήθηκα τον τίτλο. Το διάβασα και μου άρεσε τόσο πολύ…

Είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο μυστηρίου αν και με την πρώτη ματιά σου φαίνεται μάλλον για παιδικό. Από τότε διάβασα άλλα δυο βιβλία του Θαφόν (δεν υπάρχουν και άλλα στα ελληνικά), αλλά δεν με άγγιξαν και τόσο. Νομίζω ότι στους ξενόγλωσσους συγγραφείς παίζει μεγάλο ρόλο η μετάφραση (ο Θαφόν άλλαξε εκδοτικό οίκο, άρα και μεταφραστή στα ελληνικά μετά το «Η σκιά του ανέμου»). Ή ίσως τελικά το πόσο θα σ’ αγγίξει ένα βιβλίο εξαρτάται από την ψυχολογική κατάσταση που είσαι εκείνη την περίοδο, το κατά πόσο μπορείς να «αποσυρθείς» στο διάβασμά του κ.λπ.

Προσωπικά θυμάμαι που βρισκόμουν όταν διάβαζα το κάθε βιβλίο, σε τι ψυχολογική κατάσταση ήμουν κ.λπ. Αρκεί να ξαναδιαβάσω μερικές σελίδες για να ξαναζήσω εκείνες τις μέρες. Να ξαναζήσω όχι να θυμηθώ εκείνες τις μέρες. Είναι σαν να ζω πάλι εκείνον τον καιρό, μπορώ να αισθανθώ ακόμα και αν ήταν μέρα ή νύχτα, τι καιρό έκανε κ.λπ. Είναι φοβερό. Το ίδιο μπορώ να νιώσω και όταν ακούω μερικά τραγούδια.

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας όμως δεν είναι ο Θαφόν. Είναι ο Ισπανός Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε και ο δικός μας, ο συγχωρεμένος Νίκος Θέμελης.

Αξίζει να διαβάσετε οποιοδήποτε από τα βιβλία τους.

Ο Ρεβέρτε υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής σε πολλά θερμά σημεία του πλανήτη και αυτό μπορεί εύκολα να φανεί ιδίως στο μυθιστόρημά του «Ο ζωγράφος των μαχών» (δεν θα το συνιστούσα πάντως γιατί είναι πολύ ωμό και βίαιο. Εγώ το ξανάρχισα πριν κάμποσο καιρό και δεν μπόρεσα να το τελειώσω). Κοσμοπολίτης, λάτρης της θάλασσας και μελετητής της ηρωικής ισπανικής παράδοσης ο Ρεβέρτε και αυτά τα στοιχεία τον επηρεάζουν και στα μυθιστορήματα του.

Ο Θέμελης, επίσης κοσμοπολίτης και διανοούμενος (εργάστηκε και στη Νομική Υπηρεσία του Συμβουλίου της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες), της γερμανικής σχολής αυτός, γράφει με βασικές αναφορές στον ελληνισμό των τελευταίων αιώνων, της διασποράς κυρίως αλλά και του χώρου της αναδυόμενης εγχώριας αστικής τάξης.

Τόσο ο Ρεβέρτε όσο και ο Θέμελης, έχουν ένα καταπληκτικό στυλ γραφής (προσωπικά δύο στοιχεία με ενδιαφέρουν σε ένα βιβλίο: το στυλ γραφής του συγγραφέα και η ιστορία που πραγματεύεται το μυθιστόρημα). Επίσης πολλά από τα μυθιστόρημά τους διαδραματίζονται σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους και έχουν πολλές αναφορές και περιγραφές των περιόδων αυτών, κάτι που επίσης μου αρέσει πολύ σε ένα μυθιστόρημα.

Την επόμενη βδομάδα πρόκειται να λείψω με άδεια από τη δουλειά μου και ήδη προμηθεύτηκα το βιβλίο που θα με συντροφεύσει. Είναι «Η συμφωνία των ονείρων» του Θέμελη, το τελευταίο βιβλίο αυτού και του Ρεβέρτε που δεν είχα διαβάσει.

Επειδή ο Αύγουστος έχει καθιερωθεί ως ο μήνας της ραστώνης ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο τους ρυθμούς και ας σκεφτούμε ότι, αν και τα πράγματα δεν είναι καλά, θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.