Ευτυχείς πρέπει να είμαστε…

Φανταστείτε να μας έλεγε η διαβόητη Τρόικα: «Από αύριο ο κατώτατος βασικός μισθός στην Ελλάδα θα είναι 200 €, μικτά φυσικά». Γιατί; «Γιατί έτσι γουστάρουμε. Αν δεν σας αρέσει, διαγράφεται η δανειακή σύμβαση, ακυρώνεται το σχέδιο βοήθειας και δεν ξαναβλέπετε φράγκο». Θα μας άρεσε; Όχι, αποκλείεται να άρεσε σε κανέναν.

Η Τρόικα όμως δεν θα το ονόμαζε αυτό εκβιασμό γιατί είναι πολύ κακόηχη λέξη, θα το έλεγε ας πούμε… μονομερή ενέργεια. Δηλαδή ενέργεια που δεν βασίζεται στη συμφωνία των δύο συμβαλλόμενων μερών, αλλά στην όρεξη μόνο του ενός, αρέσει δεν αρέσει στο άλλο. Ε, αφού δεν μας αρέσει οι αντισυμβαλλόμενοι μας να προβούν σε οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια (για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους γιατί πιθανώς κάποιοι όροι να ηχούν ηρωικοί, μονομερής είναι η ενέργεια που κάνουμε χωρίς να ρωτάμε κανέναν, γιατί έτσι γουστάρουμε), γιατί πολλοί από εμάς ενθουσιάζονται όταν κάποιοι πολιτικοί μας εκπρόσωποι μιλάνε για καταγγελίες και λοιπές μονομερείς ενέργειες;

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο (εννοώ αν πέφτω τυχαία πάνω στις κατάλληλες ειδήσεις) αλλά αρκούν μερικά λεπτά να παρακολουθήσω τις ειδήσεις στην τηλεόραση και έχω έτοιμο το υλικό για την επόμενη ανάρτησή μου.

Να, χθες είδα στην TV δηλώσεις τόσο του νέου Υπουργού Οικονομικών, όσο και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Ο κ. Στουρνάρας δήλωσε το (τελικά) αυτονόητο, ότι η διαπραγμάτευση για τη χρονική μετάθεση του στόχου της περαιτέρω μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος πέραν του 2014 πρέπει να έχει αναγκαστικά συναινετικό χαρακτήρα αφού αυτή η επιμήκυνση απαιτεί πρόσθετη χρηματοδότηση.

Πως θα αποφασίσουμε για την επιμήκυνση; Μόνοι μας; Αφού θα χρειαστούμε επιπλέον χρήματα για να γίνει αυτό. Γίνεται να το αποφασίσουμε μόνοι μας και μετά να πούμε «ξέρετε, τα λεφτά που συμφωνήσαμε δεν μας φτάνουν γιατί ο στόχος της μείωσης του ελλείμματος μέχρι το 2014 όπως σας υποσχεθήκαμε δεν μας βγαίνει, άρα δώστε μας κι άλλα για να παρατείνουμε τον χρονικό ορίζοντα». Ε, βέβαια, μόνο συναινετικά γίνονται αυτά τα πράγματα, με το ζόρι θα σου δώσει δανεικά ο άλλος;

Η άλλη λύση είναι να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Λες δεν γίνεται μέχρι το 2014 και αν σας αρέσει κύριοι δανειστές. Και επειδή αυτοί θα πουν πως δεν τους αρέσει, σημασία μετά έχει πόσο είσαι διατεθειμένος να τραβήξεις το σκοινί μετά.

Επειδή το έχω ζήσει παλιότερα στη δουλειά μου είναι απαίσιο συναίσθημα, να φωνάζουν απ’ έξω όλοι και να ρίχνουν τον λίθο τους και εσύ να σκέφτεσαι ότι αν δεν κάνεις αυτό που πρέπει όλοι αυτοί θα μείνουν απλήρωτοι την άλλη μέρα και τότε να δεις τι έχει να γίνει…

Αν έχεις θέση ευθύνης, συνεχίζω, το φοβάσαι γιατί μετά εσένα θα βρίζουν αυτοί που δεν θα πάρουν τους μισθούς τους και τις συντάξεις τους τον άλλο μήνα (οι συνέπειες θα είναι πολύ περισσότερες και πολύπλοκες αλλά έχει επικρατήσει να μιλάμε για μη καταβολή μισθών και συντάξεων για λόγους γλαφυρότητας).

Αν είσαι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κατηγορείς την Κυβέρνηση ότι τελικά θα περιοριστεί σε όσα δώσουν οι δανειστές αντί να τα πάρει όλα και ευφυολογείς «…ευτυχείς πρέπει να είμαστε, δεν άλλαξε κάτι, συνεχίζουμε στην πεπατημένη». Ευτυχείς πρέπει πράγματι να είμαστε, δεν άλλαξε κάτι, έχουμε στη χώρα Αντιπολίτευση που λαϊκίζει και κραυγάζει για το ανέφικτο, συνεχίζουμε στην πεπατημένη…