Πολίτες μιας Ομόσπονδης χώρας

Η «Ομοσπονδοποίηση» της Ε.Ε. είναι η πιο σίγουρη (και ίσως η μόνη) λύση στο ελληνικό πρόβλημα.

Πολλοί φοβούνται τη λέξη, τη συνδέουν με την πλήρη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας αλλά στην ουσία δεν αφορά παρά την στενότερη  ένωση και τη μεταφορά περισσότερων αρμοδιοτήτων στα όργανα της Ε.Ε. ακόμα και, ναι, εις βάρος των εθνικών οργάνων.

Γιατί, συγνώμη, αποτελεί εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας το δικαίωμα της ίδιας της Ευρωζώνης να αποτρέπει και να διορθώνει τις μη βιώσιμες πολιτικές κάθε κράτους-μέλους της; Να αποτρέπει ένα κράτος-μέλος από το να θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα και τις οικονομίες των άλλων μελών με τις λάθος επιλογές του;

Εθνική κυριαρχία ως προς τι; Ως προς το δικαίωμά μας να συσσωρεύομε χρέη και να απειλούμε κάθε φορά να δυναμιτίσουμε την υπόσταση της Ευρωζώνης και της ίδιας της Ε.Ε.;

Αν γίνει ένα δημοψήφισμα με θέμα «Συμφωνείτε στην εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας προς την Ε.Ε;», το ΟΧΙ θα υπερισχύσει.

Ας γίνει όμως ένα δημοψήφισμα με θέμα «Συμφωνείτε με το δικαίωμα της Ε.Ε. να παρεμβαίνει ακόμα και επί του εθνικού προϋπολογισμού, διορθώνοντας τις λανθασμένες πολιτικές μας στον δημοσιονομικό τομέα;» και τότε τα λέμε. Το ΝΑΙ θα υπερισχύσει πανηγυρικά (εκτός ίσως από το 4,5% του Κ.Κ.Ε. που μάλλον θα ψηφίσει ΟΧΙ επειδή η πρόταση θα περιέχει τις λέξεις Ε.Ε. – αν αντί Ε.Ε. έγραφε «Κούβα», «Βενεζουέλα» ή «Βόρεια Κορέα» και αυτό το 4,5% θα ψήφιζε ΝΑΙ).

Πώς να μην υπερίσχυε το ΝΑΙ, αφού όλοι το καταλαβαίνουμε πως είμαστε  ικανοί μόνο να τα κάνουμε θάλασσα (έγραψα «είμαστε», όχι «είναι οι πολιτικοί μας»).

Η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια «πιο πολύ Ευρώπη», μια Ομόσπονδη Ευρώπη, θα περιόριζε τη δυνατότητα της Ελλάδας να διευρύνει συνεχώς το χρέος της. Η πραγματική οικονομική ένωση δεν μπορεί να γίνει παρά με μία ελάχιστη πολιτική ένωση.

Θα πρέπει τα εθνικά κοινοβούλια (μαζί και το ελληνικό φυσικά) να συμμετέχουν και να νομοθετούν σε συνεργασία με την «εκτελεστική» εξουσία της Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως ακριβώς μέχρι τώρα στην ουσία νομοθετούν επί των εισηγήσεων της εκτελεστικής εξουσίας του κάθε κράτους, της Κυβέρνησης δηλαδή.

Ένα τέτοιο όραμα όμως μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνον εάν διαθέτει δημοκρατική υποστήριξη και υπευθυνότητα, μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα πολλά κοινά σημεία που έχουμε ως πολίτες της Ευρώπης και να είμαστε περήφανοι γιατί αυτή η ήπειρος διαμόρφωσε, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, όλη την ανθρωπότητα. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε (και  να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτό) «Είμαι Ευρωπαίος».