Ο βασικός μισθός τον καιρό της κρίσης

Γίνεται πολύς λόγος αυτόν τον καιρό για τις δυνατότητες αναδιάρθρωσης των κατώτατων μισθών (προς τα πάνω φυσικά) ώστε κατά το δυνατόν να προσεγγίσουν τα προ της κρίσης αντίστοιχα ύψη.

Είναι πέρα κάθε αμφιβολίας ότι το μισθολογικό κόστος επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα της κάθε χώρας (οι διαφωνίες δεν αφορούν το «αν» την επηρεάζει, αλλά «πόσο» την επηρεάζει).

Γεγονός επίσης αναμφισβήτητο είναι το ότι στη χώρα μας η ανταγωνιστικότητα έχει υποστεί μια δραματική κάμψη τα τελευταία χρόνια και η μεγάλη  απώλεια ανταγωνιστικότητας επηρεάζει αρνητικά τις εξαγωγές της Ελλάδας και την απασχόληση. Επειδή η χώρα αδυνατεί να πουλήσει αρκετά προϊόντα και υπηρεσίες στη διεθνή αγορά και επειδή αυξάνονται οι εισαγωγές αγαθών από το εξωτερικό (να το πούμε απλά, είναι φτηνότερο να εισάγουμε κάτι παρά να το παράγουμε οι ίδιοι), εγχώριες επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία αυξάνεται.

Γιατί όμως έχει υποστεί κάμψη η ανταγωνιστικότητα της χώρας; Να είναι σύμπτωση ότι το κόστος εργασίας (οι μισθοί κυρίως), σημείωσε στην Ελλάδα σχεδόν διπλάσια αύξηση κατά τα 9 χρόνια πριν από την κρίση σε σχέση με τις λοιπές χώρες της Ευρωζώνης;

Για μένα είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η ανταγωνιστικότητα επηρεάζεται επίσης από το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος παραγωγής: τον Φ.Π.Α., τα (προσοχή εδώ!) τιμολόγια των ΔΕΚΟ αλλά και τις διακυμάνσεις της τιμής βασικών πρώτων υλών, κυρίως των καυσίμων, το επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας (μόρφωση και εξειδίκευση) και ΚΥΡΙΩΣ από τη δομή της δημόσιας διοίκησης.

Αυτό το τελευταίο είναι σημαντικότατο και αφορά κυρίως την ύπαρξη ή όχι φαινόμενων διαφθοράς και τον βαθμό των εμποδίων που η γραφειοκρατία βάζει στην επιχειρηματικότητα.

Δεν μπορεί το Κράτος να προβαίνει συνεχώς σε μειώσεις μισθών για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και από την άλλη να διατηρεί υψηλά τα τιμολόγια των υπηρεσιών που αυτό το ίδιο παρέχει (μέσω των ΔΕΚΟ), να μην κάνει τίποτα για την απλοποίηση της γραφειοκρατίας ή, ακόμα χειρότερα, να ανέχεται φαινόμενα διαφθοράς. Είναι ανώφελο.

Ας κάνω όμως τώρα τον συνήγορο του διαβόλου και ας πάω και στην άλλη πλευρά.

Λαϊκίζουν όσοι λένε  πως το μισθολογικό κόστος επηρεάζει πολύ λίγο την ανταγωνιστικότητα.

Λαϊκίζουν επίσης αυτοί που λένε ότι το υψηλό μισθολογικό κόστος δεν αποτελεί εμπόδιο για την ανταγωνιστικότητα χωρών όπως η Γερμανία, η Αυστρία και η Ολλανδία (η αναφορά στις χώρες αυτές  σίγουρα έχει να κάνει με το ότι οι χώρες αυτές ενώ έχουν οι ίδιες υψηλούς μισθούς, υποστηρίζουν την επιβολή λιτότητας στην Ελλάδα).

Και λαϊκίζουν διότι (προσποιούνται ότι) δεν λαμβάνουν υπόψη παράγοντες όπως οι καινοτομίες, η υψηλή ειδίκευση του προσωπικού και το αντίστοιχο κόστος της εργασίας άλλων χωρών στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Γιατί αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την αποδοτικότητα της επιχείρησής μας στην Ελλάδα, δεν θα τη μεταφέρουμε στο Βέλγιο αλλά σε κάποια γειτονική χώρα.

Και πόση είναι η κατώτατη αμοιβή στις γειτονικές μας χώρες; Για να αρχίσουμε με αυτές που ανήκουν στην Ε.Ε., στη Βουλγαρία είναι 123 €, στη Ρουμανία 158 € και για να συνεχίσουμε, στην Αλβανία ο βασικός μισθός είναι 143,69 €, στην Τουρκία 263,28 € και στη Σερβία 167,25 €. Οπότε γιατί κάποιος να επενδύσει στην Ελλάδα που οι μικτές αποδοχές για έναν άγαμο εργαζόμενο χωρίς προϋπηρεσία, είναι 586,08 €;

Ανατριχιάζω τώρα που μιλάω σαν νεοφιλελεύθερος καπιταλιστής αλλά δυστυχώς έτσι ακριβώς σκέφτονται και οι επιχειρηματίες, εγχώριοι και μη και αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε.