Αντίο euro

Μιλάω ειλικρινά, σήμερα σκεφτόμουν να γράψω για βιβλία γιατί είναι ένα θέμα καθόλου βαρετό για μένα και ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις με όσους με διαβάζουν.

Αλλά νομίζω ότι αξίζει μια τελευταία αφιέρωση στο euro του ποδοσφαίρου που τελείωσε. Αποδείχθηκε λοιπόν ότι η Ισπανία δεν παίζεται και αυτή η φουρνιά των ποδοσφαιριστών της είναι εκπληκτική. Ή μάλλον δεν είναι η φουρνιά, είναι το «σύστημα» και το DNA που αυτό δημιουργεί. Οι Ισπανοί δεν γεννιούνται καλύτεροι ποδοσφαιριστές αλλά γίνονται. Μαθαίνουν ότι το ποδόσφαιρο είναι πρώτα απ’  όλα τεχνική και όχι π.χ. σφιχτή άμυνα. Να αλλάζουν τη μπάλα και να παίζουν με κάθετες μπαλιές και όχι με μακρινές γιόμες. Και αυτό το μαθαίνουν από τις ομάδες και το πρωτάθλημά τους. Γι’ αυτό να δείτε, θα εξακολουθήσουν να βγάζουν πολύ καλούς ποδοσφαιριστές (αυτόν τον Άλμπα π.χ. δεν τον ήξερα αλλά μου άρεσε πολύ).

Και κάτι άλλο: δεν είναι φανατισμένοι. Για μένα ο φανατισμός δείχνει κόμπλεξ. Ξέρουμε ότι δεν αξίζουμε να είμαστε πρώτοι, οπότε αν έχουμε καμιά επιτυχία πρέπει να το φωνάζουμε στην οικουμένη για 20 χρόνια μην τυχόν και δεν το μάθει κανένας. Και αν δεν έχουμε κάποια επιτυχία να επιδείξουμε, κάτι άλλο θα σκεφτούμε να επιδείξουμε (π.χ. το ένδοξο παρελθόν μας) γιατί στους κομπλεξικούς αρέσει να περνιούνται για κορυφαίοι.

Αν είσαι πραγματικά καλός δεν έχεις ανάγκη να το υπενθυμίζεις συνέχεια και συνέχεια. Το θεωρείς φυσιολογικό από ένα σημείο και μετά.

Για μένα οι Ισπανοί έχουν τη σωστή δόση «Ευρωπαϊσμού» και Ανατολής (Β. Αφρικής εν προκειμένου). Δεν μου αρέσουν οι τυπολάτρες, ξινοί Βόρειοι. Ή μάλλον μ’ αρέσουν σε σχέση με άλλους (μ' αρέσει πολύ η οργάνωσή τους). Αλλά προτιμώ ένα μίγμα Δύσης & Ανατολής. Και εμείς είμαστε αρκετά καλοί αλλά δεν μας βγήκε τόσο καλή η συνταγή, έχουμε μεγάλη δόση Ανατολής. Ίσως να είναι και θέμα γεωγραφίας γιατί είμαστε πολύ ανατολικά ενώ οι Ισπανοί είναι πολύ δυτικά.

Με τους Ιταλούς π.χ. τα πράγματα είναι διαφορετικά: οι Νότιοι είναι εντελώς «Ανατολίτες» ενώ οι Βόρειοι εντελώς «Βορειοευρωπαίοι» (το Μιλάνο απέχει λίγες ώρες απ’ το Μόναχο), το Βορειοευρωπαίοι εδώ είναι κοινωνιολογικός όρος γι’ αυτό τον έχω σε εισαγωγικά.

Εμείς λοιπόν, για να επανέλθω, είμαστε καλοί αλλά πρέπει να το διαφυλάξουμε αυτό γιατί δεν είναι καθόλου δεδομένο. Είμαστε καλοί γιατί ζούμε σε ένα καθεστώς σχετικής ευημερίας, σε μια καλή οικογένεια (Ευρώπη). Γι’ αυτό φώναζα προεκλογικά να μην αποκοπούμε από όλα όσα διαμόρφωσαν την καλή μας κατάσταση, απ’ την Ε.Ε. να το πω ξεκάθαρα. Δείτε τι γίνεται στη Συρία. Σκεφτείτε τι γινόταν πριν κάμποσο καιρό στη Λιβύη. Και αυτές οι χώρες δεν είναι καθόλου μακριά. Και μην πει κάποιος οτι αυτές οι χώρες είχαν άλλου είδους προβλήματα γιατί ΟΛΑ ξεκινούν απ' την κοινωνική συνοχή.

Από το ποδόσφαιρο ξεκίνησα και στην κοινωνικοπολιτική ανάλυση κατέληξα (και να φανταστεί κανείς ότι αρχικά ήθελα να γράψω για βιβλία - αυτό μένει στις εκκρεμότητες).

Άξιζε όμως τον κόπο ένας αποχαιρετισμός στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 2012 που έδωσε χρώμα στη ζωή μας για πάνω από 20 μέρες.