Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή (Μέρος 8ο & τελευταίο)

Αν μπορούσα να πω μια γνώμη γ’ αυτά που είδα στο ταξίδι μου (αλλά και στα προηγούμενα) θα έλεγα ότι, ενάντια σ’ αυτό που μπορεί να πιστεύουμε, το ένα μέρος του Μεξικού, το «πάνω», είναι πιο «μπροστά» απ’ την Ελλάδα.

Αντικειμενικά αν το δεις, τέτοια ξενοδοχεία και υποδομές που έχει η παραλία της Βερακρούζ αλλά και που είδα στο Μέξικο Σίτυ ή το Κανκούν που πήγα, δεν έχει η Ελλάδα.

Αυτό μου είχε πει και ένας Έλληνας που ζούσε στην Οαχάκα και τον συνάντησα τυχαία το 2007. «Μου φαίνεται ότι εδώ το Κράτος είναι πιο οργανωμένο αλλά εδώ πληρώνεις για τα πάντα, ενώ στην Ελλάδα έχεις και κάποιες δωρεάν παροχές» ήταν επίσης τα λόγια του.

Με το «πάνω» μέρος εννοώ τη βιτρίνα, γιατί αν έφευγες απ’ την παραλία και έμπαινες παραμέσα στην πόλη, νομίζω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα στην Ελλάδα. Αποκλείεται να βρεις εδώ κάποια τόσο παρακμιακά μπακάλικα ή τακερίες (γυράδικα έστω) που υπήρχαν εκεί.

Όσο για τα χωριά… Η κατάσταση είναι απείρως καλύτερη στα δικά μας.

Και όσον αφορά την περιώνυμη ασφάλεια, φαινόταν σαν να βρισκόμασταν σε μια οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Έτυχε να βγούμε μόνοι μας ο Χατζησοφιάς και εγώ χωρίς κάποιον ντόπιο να μας «καθοδηγεί» και ούτε στιγμή δεν αισθανθήκαμε κανενός είδους ανασφάλεια.

Και σας πληροφορώ ότι φαινόμασταν από ένα χιλιόμετρο μακριά ότι ήμασταν ξένοι.

Και ναι μεν κάποιος κίνδυνος δεν ήταν ορατός, αλλά ήταν και παραήταν ορατά τα οχήματα του στρατού που περιπολούσαν στην πόλη με ένα πολυβόλο και 3-4 στρατιώτες στην καρότσα τους. Και αυτό προφανώς κάτι σήμαινε.

Όπως μάθαμε, ο στρατός είχε αναλάβει τον τομέα της ασφάλειας γιατί η αστυνομία θεωρούνταν διεφθαρμένη.

Οφείλω πάντως να πω ότι ήταν ευγενέστατοι και μια φορά που ο Χατζησοφιάς τους χαιρέτησε του ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό, ενώ εγώ αντίθετα πάντα πίστευα ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις συνάντησης με εκπροσώπους της εξουσίας και, πολύ περισσότερο, με αμφίβολης ταυτότητας και προθέσεων άτομα, προτιμότερο είναι να αποφεύγεις να διασταυρώνεις μαζί τους το βλέμμα σου και προσποιούμουν πως κάτι έψαχνα ή έκανα.

Αν μου ζητήσετε τώρα να τα βάλω όλα σε μια ζυγαριά (έξοδα, κόπος αλλά και την χαρά που πήρα) θα σας πω ότι σαφώς και άξιζε να το κάνω. 100%.

Ξέρετε, για μένα αυτό το ταξίδι ήταν σαν μια επένδυση. Για το μέλλον.

Όπως έγραψα ήδη, η Αντρεούλα είναι τώρα 3,5 χρονών άρα θα θυμάται και αυτή πολύ καλά το ταξίδι του μπαμπά.

Θα κατάλαβε τώρα ότι ο μπαμπάς δεν εξαφανίστηκε ξαφνικά, ούτε άνοιξε η γη και τον κατάπιε, αλλά υπάρχει, είναι σ’ εκείνο το μακρινό μέρος, στα Τρίκαλα, που και η ίδια θυμάται πολύ καλά όπως μου είπε και εξακολουθεί να τη λατρεύει τόσο πολύ.

Μερικές φορές με έπαιρνε το παράπονο εκεί γιατί τώρα πια η Αντρεούλα συνειδητοποιεί ότι κάτι «τρέχει με τον μπαμπά», δεν μπορεί να περπατήσει και να κάνει πράγματα που οι άλλοι μπορούν (μου εκμυστηρεύτηκε η Μόντσε ότι τη ρώτησε σχετικά).

Αλλά είναι τόσο καλόψυχη που μια μέρα που καθόμουν στο κρεβάτι και της απάντησα «Αχ, δεν μπορώ αγάπη μου» όταν μου ζήτησε να χορέψουμε, που μου είπε: «Δεν πειράζει μπαμπά, χόρεψε καθισμένος». Ναι, έτσι μου είπε!

Και σε σχέση με τη Μόντσε άξιζε να κάνω αυτό το ταξίδι.

Ξέρετε, εγώ πάντα πίστευα, και πιστεύω, ότι υπάρχουν πράγματα που γίνονται μόνο μια φορά στη ζωή ενός ανθρώπου, αν γίνουν.

Εκείνο το τεράστιο πράγμα που ένιωσα για την Μόντσε θα το φυλάξω πολύ καλά γιατί είναι, μετά την Αντρεούλα, ότι πιο πολύτιμο έχω.

Δυστυχώς τώρα δεν είναι 2007 και πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε. Πάνω απ’ όλα το πρόβλημα υγείας που έχω τώρα, η μιζέρια που έφερε η κρίση, πολύ περισσότερο που τώρα δεν μπορώ να το παλέψω όπως θα ήθελα, κάποια άλλα προβλήματα με τα οποία τώρα ήρθα ενώπιος ενωπίω ενώ όσο ήμουν υγιής αυτό τα κουκούλωνε όλα. Τι τα θες τι τα γυρεύεις…

Ξέρετε όμως τι είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ; Ότι αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς και μια μέρα για ν’  αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις. Δίκιο έχει ο Όσκαρ.

Δεν ήταν τελικά μόνο η Αντρεούλα που έδωσε αξία στο ταξίδι αυτό, όχι.

Να, π.χ. «επαναβεβαίωσα» τις σχέσεις μου με τους γονείς της Μόντσε και τον αδελφό τον Δάντε, που ζει και αυτός στη Veracruz.

Θα ήθελα αλήθεια να δω και κάποια άλλα πρόσωπα που συμπαθώ εκεί αλλά το είπαμε: το Μεξικό είναι τεράστια χώρα και αυτοί ζουν πολύ μακριά.

Και να σας πω και το άλλο; Σύμφωνοι, χωρίς τη βοήθεια του Χατζησοφιά δεν θα κατάφερνα να κάνω αυτό το ταξίδι, αλλά ακόμα και έτσι το έκανα!

Αισθάνθηκα, μπορεί ν’ ακουστεί βαρύ, ότι δεν έχω ξοφλήσει.

Και ξέρετε τι είπα στον πατέρα της Μόντσε όταν χαιρετηθήκαμε για να φύγουμε;

Δεν του είπα «Adiós» αλλά «Hasta la proxima», στο επανιδείν.

Τέλος