Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή (Μέρος 4ο)

Την επόμενη, δεύτερη μέρα του ταξιδιού, θα φεύγαμε για τη Veracruz, που είναι καμιά 400ριά χλμ μακριά απ’ την πρωτεύουσα. Αλλά πριν φύγουμε θα κάναμε μια βόλτα απ το κέντρο του Μεξικο Σίτυ.

Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Το Μέξικο Σίτυ έχει σχεδόν πάντα καλό καιρό, ούτε πολύ κρύο τον χειμώνα, ούτε πολύ ζέστη το καλοκαίρι.

Το πρόβλημα όμως ήταν ότι έπρεπε να πάρουμε χειμωνιάτικα ρούχα για την Ελλάδα, ανοιξιάτικα για το Μ.Σ. και καλοκαιρινά για τη Veracruz (τουλάχιστον κοντομάνικα πόλο μπλουζάκια), γι’ αυτό και οι βαλίτσες μας ήταν φίσκα (κοινώς).

Πήραμε λοιπόν τη λεωφόρο Lázaro Cárdenas (πέσαμε και σ’ ένα μποτιλιάρισμα, κάτι πρέπει να είχε γίνει) και περάσαμε μπροστά από το πολύ όμορφο και επιβλητικό Παλάτι Καλών Τεχνών, Palacio de Bellas Artes, την τεράστια πλατεία Συντάγματος, Plaza de la Constitución, με τον μεγάλο καθεδρικό και κάτι άλλα αξιοθέατα τρέχα γύρευε, πριν πάρουμε τον δρόμο για τη Veracruz.

Εντάξει, προσπαθώ γενικά να ακολουθώ την αρχή του ποτέ να μην μιλάς για τον εαυτό σου γιατί αν τον εγκωμιάζεις δείχνεις κενότητα και αν τον κατηγορείς, δειλία (μόνο έναν αυτοσαρκασμό έχω πότε πότε) αλλά αφού τα είχα ξαναδεί και άλλες φορές όλα αυτά, να μην το πω;

Στον δρόμο για τη Veracruz ήμασταν πια τέσσερα άτομα στο αυτοκίνητο αφού ο ανιψιός της Μόντσε είχε πάρει από την προηγούμενη το λεωφορείο για την πόλη του.

Στα μέσα της διαδρομής είναι μια μεγάλη πόλη, η Πουέμπλα (που πρέπει να είναι πολύ όμορφη πόλη). Λίγο έξω απ’ αυτή την πόλη σταματήσαμε για κάτι που πάει να γίνει θεσμός κάθε φορά που πάω στη Veracruz: να πιούμε έναν καφέ σε μια καφετέρια που λέγεται Italian Coffee.

Πρέπει να είναι αλυσίδα γιατί υπάρχουν πολλά μαγαζιά μ’ αυτό το όνομα γύρω απ’ την Πουέμπλα.

Έχει καταπληκτικό φρεντουτσίνο και μάλιστα σε πολλές γεύσεις, τον οποίο λένε φραπουτσίνο εκεί. Όμως αυτή τη φορά δεν το ευχαριστήθηκα γιατί έκανε αρκετό κρύο.

Μάλλον θα είχε μεγάλο υψόμετρο γιατί ανεβήκαμε κάτι βουνά αμέσως μετά.

Μου έκανε πολύ εντύπωση ότι ο δρόμος εκεί (πολύ καλός αν και πάνω σε βουνά) ήταν «διπλός». Υπήρχαν δύο δρόμοι, ένας για κάθε κατεύθυνση (και αρκετά μακριά ο ένας απ’ τον άλλο) αντί για έναν δρόμο διπλής κατεύθυνσης. Φυσικά μέχρι να συνηθίσω στην ιδέα, καταλαχτάρισα έτσι όπως πηγαίναμε όλο στ’ αριστερά.

Λίγο πριν τη Veracruz, πρόσεξα τα πολλά χωράφια με ζαχαροκάλαμα (η πολιτεία της Βερακρούζ παράγει πολύ ζάχαρη και άλλα προϊόντα από ζαχαροκάλαμα, όπως και πολύ καφέ).

Μοιάζουν με απλά καλάμια αλλά αποκλείεται να μπερδευτείς γιατί υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις από αυτά παντού. Ο Γενάρης πρέπει να είναι η εποχή της συγκομιδής τους γιατί αφενός έβλεπα πολλά φορτηγά φορτωμένα ζαχαροκάλαμα στον δρόμο και αφετέρου υπήρχαν πολλές φωτιές στα χωράφια, οπότε συμπέρανα ότι μάλλον καίνε τα φύλλα τους πριν τα κόψουν.

Μετά από δύο μεγάλες παύσεις που είχα στον δρόμο με τα μάτια κλειστά (οι υπόλοιποι στο αυτοκίνητο νόμισαν ότι κοιμάμαι αλλά εγώ το συνηθίζω όταν ταξιδεύω για να ηρεμώ και να ξεκουράζομαι), φτάσαμε στη Veracruz όταν είχε αρχίζει να νυχτώνει.

Η καλύτερη εποχή τελικά για να επισκεφτείς τη Veracruz είναι ο Γενάρης που δεν έχει τόση ζέστη.

Άσε που πολλές φορές φυσάει και ένας δυνατός βοριάς (Norte τον λένε οι ντόπιοι), όπως το βράδυ που φτάσαμε εκεί, που κάνει το κλίμα πολύ πιο δροσερό.

Και διώχνει και τα κουνούπια φαντάζομαι. Λοιπόν, τα κουνούπια στη Veracruz ή δεν είναι καθόλου επιθετικά ή αυτά τα μικρά έντομα που έβλεπα κατά δεκάδες στο δωμάτιο δεν ήταν κουνούπια. Δεν εξηγείται αλλιώς να μην έχω ούτε ένα τσίμπημα όλες αυτές τις μέρες.

Μπήκαμε λοιπόν στην πόλη, περάσαμε την εκκλησία των Μορμόνων που έχω σημάδι για το σπίτι και φτάσαμε στο συγκρότημα με τις μεζονέτες που μένουν οι γονείς της Μόντσε, αυτή και η Αντρεούλα μας.

Το συγκρότημα είναι τέσσερις μεζονέτες γύρω από μια μικρή πισίνα, με έναν ψηλό μαντρότοιχο γύρω γύρω. Έξω απ’ το συγκρότημα και δίπλα στον δρόμο, περνάει ένα μικρό πεζοδρόμιο και εκεί πάνω ήταν και μας περίμεναν, κάτω από το φως ενός φαναριού, οι γονείς της Μόντσε και η Αντρεούλα!

Συνεχίζεται…