Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή (Μέρος 2ο)

Το να πάω όμως στο Μεξικό τώρα δεν είναι κάτι απλό.

Όπως έγραψα το 2012, το να πάω κάποτε στο Μεξικό, όσο εξωφρενικά εξωφρενικό και αν μου φαινόταν, προϋπέθετε μόνο τρέλα και το να το θέλω πάρα πολύ (αν και αυτές οι δύο προϋποθέσεις καθόλου απλές δεν είναι).

Τώρα πια δεν μου φαίνεται τόσο εξωφρενικά εξωφρενικό αλλά πλέον προϋποθέτει να κάνω αυτό το ταξίδι με κάποιον άλλον γιατί μόνος μου δεν μπορώ εξαιτίας της κατάστασής μου.

Τι από τα δύο ήταν πιο τολμηρό και δύσκολο αλήθεια; Το να επιχειρήσω αυτό το ταξίδι τότε ή τώρα;

Πάνω πήγα να συνηθίσω λίγο τα ταξίδια στο Μεξικό, που πριν το 2005 μου φαίνονταν αδιανόητα, καινούριες δυσκολίες παρουσιάστηκαν. Και αυτή τη φορά οι δυσκολίες είναι πιο πρακτικές. Πιο χειροπιαστές.

Γι’ αυτό και νομίζω ότι αυτό το ταξίδι ήταν κάτι καινούριο. Είχα ξαναπάει βέβαια και πριν δύο χρόνια, άρα όχι υγιής, αλλά εν πάση περιπτώσει όμως η κατάσταση ήταν διαφορετική απ’ ότι ήταν πριν το 2009.

Όμως αν θέλεις να έχεις κάτι που ποτέ πριν δεν είχες, πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ πριν δεν έκανες.

Η Αντρεούλα είναι τώρα 3,5 χρονών. Δεν είναι ενός, ούτε καν δύο, όπως ήταν όταν ζούσε στην Ελλάδα.

Δεν είμαι και ειδικός σ’ αυτά αλλά νομίζω ότι ένα παιδάκι 2 χρονών είναι ένα μεγάλο μωρό ενώ ένα παιδάκι 3,5 χρονών είναι ένας μικρός ενήλικος. Το «ενήλικος» εντός εισαγωγικών στην περίπτωση αυτή.

Ήθελα λοιπόν να τη δω και να με δει τώρα που θα μπορεί να κατανοήσει διαφορετικά κάποια πράγματα.

Κυρίως όμως ήθελα να με δει αυτή γιατί όλο αυτόν τον καιρό είχα ένα φόβο (ίσως παράλογο αλλά το ξαναλέω ότι δεν είμαι ειδικός σ’ αυτά): ότι θα σκέφτεται που στο καλό χάθηκε ο μπαμπάς.

Την έβλεπα βέβαια συχνά στην κάμερα του υπολογιστή (στο τηλέφωνο δεν πολυήθελε να μου μιλάει) αλλά φαντάζομαι διαφορετικά θα ήταν αν μπορούσε να με βλέπει «ζωντανά» κάθε μέρα, να μ’ ακουμπάει, να λέμε παραμύθια κ.λπ.

Ήθελα λοιπόν να τη δω για να καταλάβει ότι ο μπαμπάς υπήρχε, δεν εξαφανίστηκε, βρισκόταν σε μια μακρινή χώρα που λέγεται Ελλάδα αλλά εξακολουθούσε να τη σκέφτεται και να την αγαπάει και ότι δεν την έχει ξεχάσει.

Αυτό ήταν το μεγάλο μου άγχος, αν το πιστεύετε.

Εγώ ήμουν ενήλικος και ήξερα ότι η Αντρεούλα δεν εξαφανίστηκε. Ήταν κάπου, μακριά έστω, ήταν καλά και με ανθρώπους που την αγαπάνε.

Η Αντρεούλα όμως; Τι να σκεφτόταν;

Αυτές οι σκέψεις λοιπόν με κατέτρωγαν και αποφάσισα να πάω στο Μεξικό.

Λίγες μέρες πριν το αποφασίσω το είχα απορρίψει κατηγορηματικά όταν μου το πρότεινε η Μόντσε. Το ευτράπελο της υπόθεσης είναι ότι είχα στείλει και μήνυμα στον αδελφό της τον Δάντε όπου του εξηγούσα ότι ήταν δύσκολο και μάλλον αδύνατο να ταξιδέψω εκεί  προσώρας λόγω της κατάστασής μου μπλα μπλα.

Και όταν ο Δάντε, μερικές μέρες μετά, διάβασε το μήνυμα ότι μάλλον δεν θα πήγαινα σύντομα, εγώ είχα ήδη αγοράσει τα εισιτήρια για να πάω!

Το μεγάλο ευτύχημα ήταν ότι ο Πάνος ο Χατζησοφιάς, που γράφει που και που και εδώ, συμφώνησε αμέσως να ταξιδέψει μαζί μου όταν του το πρότεινα.

Όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, εγώ πάντα πίστευα ότι οι φίλοι είναι τα αδέρφια που διαλέγουμε και εγώ είμαι τυχερός γιατί έχω καλούς φίλους.

Ο Χατζησοφιάς ήταν συνταξιδιώτης μου και στο πρώτο ταξίδι, το 2005, άρα θα ήταν η δεύτερη φορά που θα πήγαινε στο Μεξικό, αν και τώρα οι συνθήκες και ο σκοπός του ταξιδιού θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Αγοράσαμε τα εισιτήρια 3-4 μήνες νωρίτερα γι’ αυτό και τα βρήκαμε πολύ φτηνά (εγώ δεν πίστευα ότι ήταν πράγματι τόσο φτηνά και νόμιζα ότι έγινε κάποιο λάθος).

Θα ταξιδεύαμε τον Γενάρη με τη Lufthansa και θα πετούσαμε στο Μεξικό μέσω Φρανκφούρτης.

Το προηγούμενο βράδυ της πτήσης μείναμε στην Αθήνα, στον αδελφό του Χατζησοφιά και του επόμενο πρωί (πολύ νωρίς, στις 6:30), ένα βροχερό πρωινό μιας Τρίτης του Γενάρη, ξεκίνησε το 5^ο μου ταξίδι στο Μεξικό με την πτήση Αθήνα-Φρανκφούρτη…

Συνεχίζεται…