Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή (Μέρος 1ο)

Δηλαδή δεν είναι ακριβώς «Η επιστροφή» (στον τίτλο αναφέρομαι φυσικά) αφού αισίως ήταν η 5^η φορά που πήγα στο Μεξικό μετά από το πρώτο ταξίδι το 2005, την ιστορία του οποίου έγραψα μέσες άκρες εδώ, αλλά έτσι μου φάνηκε.

Ίσως να έπαιξε τον ρόλο του και το γεγονός ότι, όπως και την πρώτη φορά, πήγα μέσω Φρανκφούρτης (τις ενδιάμεσες φορές είχα πετάξει μέσω Μαδρίτης) ή το ότι είχα τον ίδιο συνταξιδιώτη όπως το 2005.

Γεγονός είναι πάντως πως όντως μου φάνηκε σαν επιστροφή περισσότερο απ’ τις προηγούμενες φορές που ξαναπήγα στο Μεξικό.

Μου είχε, λοιπόν, πάρει έντεκα συνέχειες τότε για να τελειώσω την ιστορία και άνετα θα μπορούσα να γράψω άλλες έντεκα τόσα πολλά πράγματα που θυμόμουν και τα οποία σημάδεψαν τη ζωή μου.

Ήταν αλήθεια μια σπάνια ιστορία εκείνη και ακόμα νιώθω τυχερός και ευλογημένος που την έζησα.

Είναι απ’ τις ιστορίες που κάποιος ζει μόνο μια φορά στη ζωή του ή και πολλές ζωές μπορεί να περάσουν χωρίς να συμβεί μια τέτοια ιστορία. Είναι και θέμα συγκυριών…

Έγραψα ΚΑΙ θέμα συγκυριών, ποτέ αυτά τα πράγματα δεν είναι μόνο θέμα συγκυριών, συμπτώσεων και τυχαιοτήτων. Η συγκυρία μπορεί να σου προσφέρει την ευκαιρία (αλλά και τι δεν είναι θέμα συγκυρίας τελικά στη ζωή;) αλλά αν δεν προσπαθήσεις δεν γίνεται τίποτα…

Είχα γράψει τότε κλείνοντας το τελευταίο μέρος ότι «Στις αρχές του 2009 η Μόντσε ήρθε να μείνει στην Ελλάδα, τον Απρίλη του 2009 παντρευτήκαμε, στις 7/7/2010 αποκτήσαμε την κόρη μας, y colorín colorado este cuento aún no se ha acabado («Και colorín colorado το παραμύθι αυτό δεν τελείωσε ακόμα»)…»

Όμως εν είδει ποιητικής αδείας (κοινώς δεν κολλούσε σε εκείνη την «ατσαλάκωτη» ρομαντική ιστορία), δεν έγραψα ότι στις 13/12/2009 έπαθα ένα σοβαρό εγκεφαλικό που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου και άλλαξε τόσα πολλά πράγματα.

Όπως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, μα τίποτα, που έχω κάνει στη ζωή μου.

Άλλωστε τι είναι η ζωή; Ένα ακριβό εστιατόριο πολυτελείας είναι και στο τέλος σου φέρνουν πάντα τον λογαριασμό. Ακόμα και αν είναι ακριβός όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μετανιώσεις για αυτά που δοκίμασες.

Ας ξαναπιάσουμε όμως το νήμα της σημερινής ιστορίας, που θα τη συνδέσει με εκείνη την ιστορία («Κάποτε στο Μεξικό» ήταν ο τίτλος των σχετικών αναρτήσεων τον Οκτώβρη του 2012 ενώ σήμερα είναι καταφανώς σχετικός «Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή»).

Είμαι από τον Απρίλη του 2009 παντρεμένος με την Μόντσε και έχουμε ένα πανέμορφο και πανέξυπνο κοριτσάκι, που σήμερα είναι 3,5 χρονών, την Αντρέα.

Η Αντρέα γεννήθηκε όταν εγώ ήμουν στο Κέντρο Αποκατάστασης. Η Μόντσε ήταν μόλις δύο μηνών έγκυος όταν εγώ έπαθα το εγκεφαλικό που σημαίνει ότι η Αντρέα δεν με γνώρισε ποτέ υγιή.

Όμως εγώ θυμάμαι πολύ καλά το πότε και το πως έμαθα πως θα αποκτήσουμε παιδί, το πόσο καλά είχα ντυθεί όταν θα πηγαίναμε να κάνουμε τον πρώτο υπέρηχο (όταν με ρώτησε η Μόντσε «γιατί» της είπα πως δεν γινόταν να με δει πρώτη φορά το παιδί μας ντυμένο όπως όπως), θυμάμαι πως ακόμα και όταν ήμουν σε κώμα, κατά ένα περίεργο τρόπο, σκεφτόμουν ότι θ’ αποκτήσουμε παιδί και φυσικά θυμάμαι πολύ καλά όταν τον Ιούλη του 2010 (ξημερώματα 8^ης για μας – η Αντρέα γεννήθηκε στο Μεξικό στις 7/7/2010) έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου απ’ την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ότι όλα πήγαν καλά στη γέννα και ήμουν πια πατέρας μιας υγιέστατης κορούλας.

Και μπορεί η Αντρεούλα να μην με γνώρισε ποτέ υγιή, μπορεί να μην τη χάρηκα όπως πάντα ονειρευόμουν να χαρώ το παιδί μου, αλλά τη λατρεύω παθολογικά και είναι ολόκληρη η ζωή μου.

Και επειδή εδώ και πάνω από ένα χρόνο ζει στο Μεξικό και η νοσταλγία είναι πολύ κοφτερό μαχαίρι, το αποφάσισα: θα πήγαινα στο Μεξικό να τη δω!

Συνεχίζεται…